tag:blogger.com,1999:blog-3470981957436596857.post6799859393895374886..comments2023-11-05T10:05:08.275+02:00Comments on Του κανενός το ρόδο: Η βία είναι στο δίλημμα (Popaganda.gr)Niemandsrosehttp://www.blogger.com/profile/11766524918955888688noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-3470981957436596857.post-87458375589768689172013-11-08T21:30:54.583+02:002013-11-08T21:30:54.583+02:00Μου τηλεφώνησε, σάμπως θλιμμένος τις προάλλες ο δι...Μου τηλεφώνησε, σάμπως θλιμμένος τις προάλλες ο διευθυντής. Κατάλαβα από τα πρώτα λόγια του, ότι «τα νέα είναι άσχημα», όπως μου είπε κομπιάζοντας με επιτηδευμένα ασήκωτη βαρυθυμία και ότι του «είναι δύσκολο…» και άλλα τέτοια γλυκερά που μου προκάλεσαν ένα ελαφρύ ανακάτωμα στο στομάχι. <br />Αντιδρώ ανέκαθεν σωματικά στην αηδία…<br />«Αντώνη κόψε τη χορταροφιλία και τις μαλακίες» τον σταματώ απότομα «και κοίτα να πάρω τη σωστή αποζημίωση, γιατί διαφορετικά θ΄ ανέβω επάνω και θα πηδάτε απ΄ τις βεράντες κι εσύ και το άλλο το μουνόπανο ο αρχισυντάκτης σου».<br />Έχουνε περάσει πέντε μήνες κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο ο θυμός με πνίγει κι η οργή στρατοπεδεύει εντός μου. Αποζημίωση «πειραγμένη», αλλά…νόμιμα κι επίδομα ανεργίας για τα πανηγύρια με βάση τις μνημονιακές διατάξεις που περάσανε απ΄ τη Βουλή και φοβόμουν γράφοντας καθημερινά γι΄ αυτές ότι θα ρθει-και ήρθε ακριβώς στην ώρα της η πουτάνα!- και η δική μου η σειρά. <br />Κάνω να βγω την περασμένη βδομάδα απ΄ το σπίτι και πέφτω πάνω στο εκκαθαριστικό: δυόμιση χιλιάρικα, μάγκα μου!.. <br />Με θυγατέρα να δίνει πανελλήνιες και με γιό στο Γυμνάσιο και μετά από ένα τέταρτο του αιώνα στη γαμοδουλειά, ακόμα στο νοίκι. <br />Κι απ΄ τη δεύτερη δουλειά, οκτώ μήνες απλήρωτος. Βρίσκουν και τα κάνουν οι κουφάλες!..<br />Κάθομαι τώρα στην άκρη του δρόμου, εγώ ο «αλήτης και ρουφιάνος…» μια ζωή όρθιος, από βαρειά επιλογή, γιατί ο καθένας είναι γιός του μπαμπά του, και σκέφτομαι αυτό το παπάρι τον Βορίδη που μου ζητάει ν΄ αποκηρύξω τη βία «απ΄ όπου κι αν προέρχεται»…<br />΄Ντάξει, χαμούρες, σκέφτομαι. Μια ζωή στους δρόμους. Κι ήρθε πάλι η ώρα να ξαναγνωριστούμε, όπως προτρέπει κι ο ευτελής Βενιζέλος. <br />Γεννηθήτω το θέλημά σας! Μόνο που αυτή τη φορά, θα έρθουμε από τα μαύρα σκοτάδια, όπου μας ρίξατε, σκοτεινοί κι ανάλγητοι και στεγνοί από οίκτο, θα δρασκελίσουμε τη νύχτα και θα βγούμε καθαροί και ξαναγεννημένοι με όλη μας την αρματωσιά, στην αιθρία και το παρήγορο φως.<br />Υ.Γ: Εύγε για τις αναρτήσεις σας! Σήμερα πρωτομπήκα στην ηλεκτρονική σας σελίδα, μου άρεσε κι είπα να αφήσω ένα προσηγορικό ίχνος… <br />Darko<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470981957436596857.post-86121955542481726102013-11-08T17:20:10.016+02:002013-11-08T17:20:10.016+02:00
Μου τηλεφώνησε, σάμπως θλιμμένος τις προάλλες ο δ...<br />Μου τηλεφώνησε, σάμπως θλιμμένος τις προάλλες ο διευθυντής. Κατάλαβα από τα πρώτα λόγια του, ότι «τα νέα είναι άσχημα», όπως μου είπε κομπιάζοντας με επιτηδευμένα ασήκωτη βαρυθυμία και ότι του «είναι δύσκολο…» και άλλα τέτοια γλυκερά που μου προκάλεσαν ένα ελαφρύ ανακάτωμα στο στομάχι. <br />Αντιδρώ ανέκαθεν σωματικά στην αηδία…<br />«Αντώνη κόψε τη χορταροφιλία και τις μαλακίες» τον σταματώ απότομα «και κοίτα να πάρω τη σωστή αποζημίωση, γιατί διαφορετικά θ΄ ανέβω επάνω και θα πηδάτε απ΄ τις βεράντες κι εσύ και το άλλο το μουνόπανο ο αρχισυντάκτης σου». <br />Έχουνε περάσει πέντε μήνες κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο ο θυμός με πνίγει κι η οργή στρατοπεδεύει εντός μου. Αποζημίωση «πειραγμένη», αλλά…νόμιμα κι επίδομα ανεργίας για τα πανηγύρια με βάση τις μνημονιακές διατάξεις που περάσανε απ΄ τη Βουλή και φοβόμουν γράφοντας καθημερινά γι΄ αυτές ότι θα ρθει-και ήρθε ακριβώς στην ώρα της η πουτάνα!- και η δική μου η σειρά. <br />Κάνω να βγω την περασμένη βδομάδα απ΄ το σπίτι και πέφτω πάνω στο εκκαθαριστικό: δυόμιση χιλιάρικα, μάγκα μου!.. <br />Με θυγατέρα να δίνει πανελλήνιες και με γιό στο Γυμνάσιο και μετά από ένα τέταρτο του αιώνα στη γαμοδουλειά, ακόμα στο νοίκι. <br />Κι απ΄ τη δεύτερη δουλειά, οκτώ μήνες απλήρωτος. Βρίσκουν και τα κάνουν οι κουφάλες!..<br />Κάθομαι τώρα στην άκρη του δρόμου, εγώ ο «αλήτης και ρουφιάνος…» μια ζωή όρθιος, από βαρειά επιλογή, γιατί ο καθένας είναι γιός του μπαμπά του, και σκέφτομαι αυτό το παπάρι τον Βορίδη που μου ζητάει ν΄ αποκηρύξω τη βία «απ΄ όπου κι αν προέρχεται»…<br />΄Ντάξει, χαμούρες, σκέφτομαι. Μια ζωή στους δρόμους. Κι ήρθε πάλι η ώρα να ξαναγνωριστούμε, όπως προτρέπει κι ο ευτελής Βενιζέλος. <br />Γεννηθήτω το θέλημά σας! Μόνο που αυτή τη φορά, θα έρθουμε από τα μαύρα σκοτάδια, όπου μας ρίξατε, σκοτεινοί κι ανάλγητοι και στεγνοί από οίκτο, θα δρασκελίσουμε τη νύχτα και θα βγούμε καθαροί και ξαναγεννημένοι με όλη μας την αρματωσιά, στην αιθρία και το παρήγορο φως.<br />Υ.Γ: Εύγε για τις αναρτήσεις σας! Σήμερα πρωτομπήκα στην ηλεκτρονική σας σελίδα, μου άρεσε κι είπα να αφήσω ένα προσηγορικό ίχνος… <br /><br /> <br /><br /> <br />Γιώργος Χατζηδημητρίουhttps://www.blogger.com/profile/14013077228985049496noreply@blogger.com