Mr Vgenopoulos, why don't you ask for a higher compensation?

Απογοητεύομαι οικτρά όταν διαπιστώνω πως ακόμα και οι κεφαλαιούχοι της Ελλάδας είναι τσίπηδες και οι ταρίφες τους είναι εξευτελιστικά χαμηλές!

1 εκ. ευρώ δε φτάνει ούτε για να αλλάξεις λάστιχα και ταπετσαρίες στην Λαμποργκίνι μεσιέ Βγενόπουλος. Why don't you ask for more?

Στις χώρες που ξέρουν από καλό καπιταλισμό και δεν ασχολούνται με πενταροδεκάρες, ζητούν αξιοπρεπή ποσά όταν πρόκειται για ηθική βλάβη, συκοφαντική δυσφήμιση και άλλα εμπριμέ.

Πολύ πρόσφατα για παράδειγμα, οι δικεόροι των Tesco, μιας γιγαντιαίας βρετανικής αλυσίδας σούπερ μάρκετ που επέκτεινε την επιχειρηματική της δραστηριότητα στην Ταϋλάνδη, μάλλον όχι και με τον πλέον κομψό τρόπο, ζητούν αποζημίωση 16.4 εκ. βρετανικές λίρες παρακαλώ για συκοφαντική δυσφήμηση!

Εκτός από τη χρονική συγκυρία, η βρετανική εταιρεία σούπερ μάρκετ Tesco κατέθεσε αγωγή ενάντια στον Jit Siratranont, που είναι πρώην πολιτικός και στον Kamol Kamoltrakul που είναι αρθρογράφος/οικονομικός αναλυτής, ενώ κατά διαβολική σύμπτωση οι δικεόροι της Marfin καταθέτουν αγωγή ενάντια στον Τσίπρα που είναι πολιτικός (με την ελπίδα να γίνει κι αυτός πρώην ίσως) και στο Star Channel που είναι μμε.

H βασική διαφορά είναι τα ποσά που όπως επισημαίνω θα έπρεπε να είναι πιο δυσβάσταχτα στην ελληνική περίπτωση.

Προφανώς μια καλή κίνηση στη νομική/επιχειρηματική σκακιέρα είναι η κίνηση pol-media όπου χτυπάς ταυτόχρονα ένα πολιτικό και ένα μμε/δημοσιογράφο ζητώντας υπέρογκα ποσά και βουλώνοντας ταυτόχρονα κάποια στόματα.

Προφανώς η επάρατος κριτική ικανότητα δεν έχει εξαλειφθεί στις μέρες μας όπως πχ η διφθερίτιδα, ο κοκκύτης και η πολιομυελίτιδα. Ίσως θα ήταν καλή ιδέα να επενδύσει το κεφάλαιο μερικά εκατομμύρια από το περίσσευμα στην επιστημονική έρευνα προς την ανακάλυψη του αντικριτικού εμβολίου. Γιατί αν δε χτυπηθεί το πρόβλημα στη ρίζα του, αύριο πάλι κάποιος πολιτικός/δημοσιογράφος ακόμα και blogger, θα βρεθεί να ρίχνει λάσπες και να εμποδίζει το κεφάλαιο να κάνει τη δουλειά του απρόσκοπτα προς όφελος όλων μας.

αιμομίξερ

Παίρνουμε μια μεγάλη απόφαση.
(Κατά προτίμηση ανοξείδωτη στις τύψεις).
Βάζουμε 1 κουκούλα και 1 ζευγάρι γάντια.
Παίρνουμε 2 γεμάτα 45άρια.
Καβαλάμε 1 μηχανή μεγάλου κυβισμού.
Χτυπάμε 1 τράπεζα ώσπου να γίνει του αλατιού.
Προσοχή στο ζήλο του υπαλλήλου να μη ζεματιστούμε.
Αποφεύγουμε να τα κάνουμε σαλάτα.
Αν τα κάνουμε όμως παραδινόμαστε στους γεμιστούς μπάτσους.
(Κατά προτίμηση αναίμακτα).

Τόσο απλή συνταγή. Αλλά ο Τζων ο Αυστραλός με την παρέα του τα σκάτωσαν. Πήγαν για ένοπλη ληστεία και ούτε ψιλό δεν ξήλωσαν από το λεφτομάγαζο. Τους μπουντρουμιάσαν ώσπου να πεις κίμινο.

Πώς να τα βγάλεις πέρα με γυναίκα και μωρό παιδί; Να του ζήσει η κόρη. Πριν λίγο καιρό γέννησε η γυναίκα του. Συγχαρητήρια Τζώννυ! Στην υγειά σας! Κέρασε στη παμπ τα τελευταία δολάρια. Χαλάλι. Την άλλη μέρα θα πήγαινε για την μεγάλη μπάζα. Γαμημένες τράπεζες, χοντροκώλες αγελάδες γεμάτες παρά. Θα σας αρμέξουν αύριο ο Τζων και η παρέα του.

Αλλά κλώτσησε η ρουφιάνα η τύχη. Ιου-ιου-ιου-ιου. Και στη στενή.

Δεν ήξερε και η γυναίκα του κουβέντα. Της έκανε την πάπια τόσο καιρό ο άχρηστος. Κάποια βρωμοδουλειά θα ετοίμαζε. Το είχε μυριστεί. Σκασίλα της που τον χώσαν φυλακή. Λίγο μετά την καταδίκη έβγαλε διαζύγιο. Νέα κοπέλα ήταν. Τι; Ας είχε και το μωρό. Θα ξανάφτιαχνε τη ζωή της. Κι αυτός νέος ήταν δηλαδή. 21 χρονών. Δε πάει να χαθεί καλύτερα; Σκασίλα μας.

Πέρασαν 30 χρόνια ώσπου να ξαναδεί ο Τζων την κόρη του. Ούτε φωτογραφία δε του έστελνε η κάργια η γυναίκα του. Εντάξει, ξαναπαντρεύτηκε κι αυτός. Σιγά μην έσκαγε. Αλλά τι διάολο; Πώς να' ταν η κόρη; Πώς τα πέρναγε; Ήξερε τίποτα γι' αυτόν;

Την ξετρύπωσε. Στις μέρες μας ουδέν κρυπτόν υπό του διαδικτύου. Σιγά τα αυγά. Παίρνει μια ανθοδέσμη, γλυκά. Δεν ήξερε τι να κρατάει. Μη φανεί και αγενής. Καλά, ναι. Μπορεί να του τα έφερνε στο κεφάλι. Πού ήσουν τόσα χρόνια; Έξω από το σπίτι μου! Και τέτοια. Ποιος ξέρει;
Στο τηλέφωνο του είχε φανεί ήρεμη δηλαδή. Αλλά πώς να ξέρεις ποτέ με τις γυναίκες. Σε ποιον να έμοιαζε; Θα' ταν πια 30 και, ε;

Χτυπάει το κουδούνι με κομμένα γόνατα. Ανοίγει μια θεόρατη γυναίκα, με κόκκινα μάγουλα, γελαστή σαν παιδούλα (παραφουσκωμένη). Αυτή ήταν; Αυτή. Κάθησε στον καναπέ. Του πρόσφερε καφέ. Έφερε και cookies. Από τα χεράκια της.

Η καρδιά του κόντευε να σπάσει. Ούτε στο πρώτο ραντεβού στα 14 δεν ένιωθε έτσι. Η Τζέννυ, ωστόσο, όσο ετοίμαζε και ένα κομμάτι κέικ, αφού τα cookies έδρεψαν τόσους επαίνους, έπαιρνε βαθιές ανάσες. Το κουζινικό γιόγκα. Έπρεπε να χαλαρώσει. Τον πατέρα της έφερε στο σπίτι, όχι κανένα γκόμενο!

Σε λίγο καιρό χώρισαν και οι δύο. Η Τζέννυ είχε και δυο κόρες. Ο Τζων δεν είχε άλλη κόρη από την Τζέννυ. Σύντομα έκαναν άλλη μια κόρη. Μαζί. Χτύπησαν ταμπού, σχέσεις, νόμους, DNA, αγάπη, ηθική, χρόνια και ένστικτα στο αιμομίξερ.

Έι, Mίστερ Ντέιβις να σου ζήσει η εγγονοκόρη και κοίτα να μη σε μπουντρουμιάσουν πάλι!

Λισαβόνα

Padrão dos Descobrimentos (Μνημείο των Ανακαλύψεων) στην περιοχή Belem (Βηθλεέμ)
Κι αφού η μικρή Πορτογαλία βάλθηκε να ανακαλύψει τον κόσμο τον 15ο με 17ο αιώνα, έχτισε το 1940 ένα επιβλητικότατο μνημείο για να τιμήσει τους μεγάλους εξερευνητές που απέπλευσαν από τις όχθες του Τάγου, εκεί όπου βρίσκεται σήμερα το Μνημείο των Ανακαλύψεων.

Πορτογάλοι συνταξιούχοι σε πορεία στο κέντρο της Λισαβόνας

Κι αφού ανακαλύφθηκε η Αμερική και βρέθηκε έδαφος να ανθίσει ο καπιταλισμός, κάτι όρθια μνημεία των χαμένων εργασιακών δικαιωμάτων, πορεύονται με μαύρες, λευκές και κόκκινες σημαίες στη βέβαιη αβεβαιότητα.

Ό,τι φαίνεται

Και πάντα θα φυτρώνουν ελπίδες στα τσιμέντα, στα ερείπια, στα μνημεία και στα μνήματα, οι να ξεριζωθούν αδύνατο.