27/11/08

μικροαστίλας το ανάγνωσμα

Φοβόμουν πως αν ποτέ παντρευόμουν και έκανα παιδί θα γινόμουν μικροαστή, θα άρχιζα να ενδιαφέρομαι για τα σερβίτσια, τα κουρτινόξυλα, τα πηρουνοκούταλα, τις ντιβανοκασέλες ξέρω 'γω, θα μύριζε το σπίτι μου άζαξ και τηγανητές πατάτες, θα μου κοβόταν το φλερτ, ο εξυπνακισμός και η καλλιτεχνική βωμολοχία, δε θα είχα χρόνο να ξαναδώ ταινία και να ξαναδιάβασω λογοτεχνία και εφημερίδες, θα σιδέρωνα τα ρούχα μέσα έξω, θα μάθαινα σε τι διάολο χρησιμεύει το μπαιν μαρί με τ' όνομα και άλλα.

Η αλήθεια είναι πως παντρεύτηκα και έκανα παιδί και μικροαστή θα γίνω μόνο άμα πέσω κάτω ξερή και με πετάξουν στον ωκεανό και με φάει ο ξιφίας και τον πουλήσουν οι ψαράδες του Ατλαντικού στο SPAR και τον καταψύξουν και τον πουλήσουν στου Βερόπουλου και τον αγοράσει η μικροαστή και τον μαγειρέψει και τον καταβροχθίσει και περάσει στο αίμα της η ουσία μου, τότε μόνο θα πω πως έγινα μια πετί μπουρζουά. Πετί μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη πεις.

Η αλήθεια είναι πως η μικροαστίλα, όπως η ηλιθιότητα, οι Θεοί και οι τράπεζες μπορούν να σου την πέσουν απ΄ το πουθενά, είναι πανταχού παρούσες και παντοδύναμες. Γι΄αυτό κι εγώ βρίσκομαι σε επαγρύπνηση, έχω το νου μου, φυλάω καραούλι, φυλάω και τα νώτα μου, έχω και survival kit άμα νιώσω πως αυτό ήτανε, μπόχισα κι εγώ, λέω τον άντρα μου σύζυγο χωρίς να γελάω, κάνω τραπέζι στα αφεντικά μου, δε βρίζω, δε βλέπω τα ταμπού του κόσμου, έχω κι εγώ καμιά δεκαριά δικά μου, ιδιόκτητα ταμπού με πατέντα, δεν πονοκεφαλιάζω με τις γυναικείες συζητήσεις, δε φρικάρω πια με ό,τι είναι δυο μέτρα μακριά απ' τον κώλο μου, δε με νοιάζει ο κόσμος όλος να χαθεί αρκεί εγώ και η οικογένειά μου να είμαστε καλά. Γιατί άμα γίνω έτσι, καλύτερα να με φάει ο σκόρος. Πού να τρέχεις τώρα ως τον Ατλαντικό...

26/11/08

Constandina, I miss you

Μου λείπει η κατά ατμοσφαιρικό κόσμο Κωνσταντίνα, ή η κατά μπλογκοσφαιρικό κόσμο Ψιλικατζού, όσο σφαιρικά και να το δω το θέμα.

Γιατί υπήρξε βαθιά ευγενική φυσιογνωμία, παρόλο που έβριζε σα λιμενεργάτης (χαχα).
Γιατί υπήρξε εντελώς αυθεντική, παρόλο που πήγε και έγινε διαφημίστρια (αχ, γιατί; Γιατί;..).
Γιατί υπήρξε μάστορας της κριτικής, παρόλο που συμμετείχε πού και πού σε ηλίθιους ακτιβισμούς (τα βγάλανε τα μαύρα οι χήρες όξω απ΄τη Βουλή; )
Γιατί υπήρξε μεγάλη μούρη, παρόλο που περιφρόνησε το trend να χρησιμοποιείς το blog σου σαν πεδίο εκτόνωσης των απωθημένων σου (και δημοσιογραφίζοντες έχουμε και λογοτεχνίζοντες έχουμε και γκομενίζοντες έχουμε και παπαρίζοντες έχουμε, απ' όλα έχουμε).
Γιατί υπήρξε σοβαρή γυναίκα, παρόλο που είναι γυναίκα του Καλτσόβρακου.
Γιατί υπήρξε ασυγχώρητα δημοφιλής, παρά το ότι δε χαριζόταν σε κανέναν (η μικρή Ποκαχώστα).
Γιατί υπήρξε υπερβολικά φιλόξενη, παρόλο που αυτό είναι τροφή στα troll (αν και τα τρόλλ είναι παμφάγα).
Γιατί δε δίσταζε να έχει άποψη επί παντός του επιστητού, παρόλο τον κίνδυνο να φανεί ξερόλα (όπως συνέβαινε ενίοτε και δικαίωμά της).
Γιατί υπήρξε ανήσυχο και ασυμβίβαστο πνεύμα, παρόλο που είναι Παρθένος στο ζώδιο (μα είναι δυνατόν; ).
Γιατί υπήρξε ανελέητα αυτοσαρκαστική, παρόλα τα groupies που είχαν κατσικωθεί στο blog της (από το πολύ γλείψιμο που της έκαναν γλιστρούσε καμιά φορά ο αναγνώστης).
Γιατί υπήρξε πραγματικά διαφορετική, παρόλο που ήταν το κορίτσι της διπλανής πόρτας (τοκ-τοκ, άντε βγες έξω πάλι).
Γιατί υπήρξε πολύ όμορφη, παρόλο που στο γραπτό λόγο η φάτσα δεν έχει σημασία (κι όμως έχει).

Μου λείπει αυτό το κορίτσι, παρόλο που την είχα αδικήσει και της είχα επιτεθεί εντόνως (τι περίεργο!) με αφορμή μια κουβέντα για τις διαφημίσεις στα μπλόγκζ.

Παρόλο, παρόλα, παρόλες...Parole, parole, parole...

Η αναβολή σου έληξε. I miss you, mari! Come back!!

25/11/08

rock it baby, rock it



Αγαπημένο μου,

σήμερα θα ένιωσες τη χαρά μου έτσι όπως είχες χουχουλιάσει στο στέρνο μου με τα μάτια κλειστά. Θα κατάλαβες πως κάτι ανακάλυψε η μαμά σου που την έκανε πολύ χαρούμενη: Τα ροκ νανουρίσματα, μωρό μου!
Θα σε κοιμίζω με Pink Floyd και Cure και Radiohead και Nirvana και Led Zeppelin και βάλε! Ροκιές instrumental διασκευασμένες με ξυλόφωνο, βιμπράφωνο και άλλα μουσικά όργανα κατάλληλα για τα τοσοδούλικα αυτάκια σου.
Κι επειδή η χαρά δεν είναι και τόσο πολύ χαρά αν δε τη μοιράζεσαι, πάμε να γράψουμε post να ενημερώσουμε τους μπλογκοσφαιράτους φίλους μας να χαρούν κι εκείνοι!



Listen to Karma Police
Karma police, arrest this man, he talks in maths
He buzzes like a fridge, he's like a detuned radio
Karma police, arrest this girl,
her Hitler hairdo is making me feel ill
And we have crashed her party...

21/11/08

Track 2, Πότε μάνα θα γενώ, "Τα τραγούδια της νοικοκυράς

Είμαι βαριά τ' ομολογώ
είναι βαρύς κι ο πόθος
να μου φουσκώσει η κοιλιά
να μου φυτρώσει ο γόνος (δις).

Ρεφρέν
Αίματα και σερβιέτες
τα κοιτάζω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε μάνα θα γενώ
πότε μάνα θα γενώ.

Πάρε μ' απόψε άντρα μου
στη γόνιμή μου μέρα
πάρε με να τιμήσουμε
του γάμου μας τη βέρα (δις).

Ρεφρέν
Αίματα και σερβιέτες
τα κοιτάζω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε μάνα θα γενώ
πότε μάνα, θα γεννώ...




Μουσική: Micky
Στίχοι: Νημαντσγόζε
Ερμηνεία: Η έρμη η Νία

20/11/08

Όχι στο όνομά μας

Όχι στο Όνομά μας

Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.

Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”

- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08

Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.

Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.

Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.

Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.

Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το blog “Όχι στο όνομά μας”


ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΣΤΟ :

http://www.petitiononline.com/hrfa/petition.html


Όταν πλακώνουνε τα troll

γίνεται Τρολλικός Πόλεμος.

18/11/08

Θάνατος είναι...

Τα ζευγάρια στις αντιπροσωπείες επίπλων
που διαλέγουν το σχήμα
μαζί και το περιεχόμενο
της συζευγμένης τους ζωής.

17/11/08

Επιδιορθώσεις Στίχων, "Για τη γιορτή της μητέρας"

Σήμερα είναι η Γιορτή της Μητέρας που είναι αγία (αφού μας γέννησε δε πά' να' χε παει με όλη τη Λάρισα; Σιγά τη μεγαλούπολη!) και γι' αυτό το έθνος των μαμόθρεφτων έχει αργία (αφού αργούν να καταλάβουν πως το Πολυτεχνείο πέθανε, μας τελείωσε, πάπαλα, κι άλλο νά' τανε, αγώνας σε λόγου μας κλπ).
Εμείς όμως οι μοδίστρες, που δεν είμαστε αργόσχολες ,απεργούμε από τους εορτασμούς. Συνεχίζουμε να δουλεύουμε. Τους δουλεύουμε δηλαδή. Γιατί κανένα δούλεμα δεν είναι ντροπή.


Η γιορτή της μητέρας- Άγριος Δημήτριος ο Καβαλάρης του Δούρειου Ήχου

Μικροαστοί, θα ψηφίσουν τα παιδιά σας
θα ψηφίσουν Αλαβάνους
ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΡΙΖΑ θα γίνουν.

Θα βραχυκυκλώσω το φερμουάρ
το φερμουάρ του Τσίπραστείου
να πάθει εγκεφαλικό
επεισόδιο η μπλογκοσφαιρούλα μου,
η ασφαιρούλα μου.
Ουάααα!
Θα ρίξω LSD
στο κόμμα του Αλαβάνου
μπας και τη βρούνε επιτέλους
τα ξενέρωτα αποκόμματα.
Ουάααα!

Μικροαστοί, θα ψηφίσουν τα παιδιά σας
θα ψηφίσουνε τον Αλέξη
ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΡΙΖΑ θα γίνουν
.

Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά των νοικοκυραίων που κάνουν την επανάστασή τους ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ!

12/11/08

διακοπή για αντιδιαφημίσεις

Διακόπτουμε για λίγο τη ροή του εύθυμου προγράμματός μας, την καταρροή, για μερικά αντιδιαφημιστικά μηνύματα:

  • Το Β' Πρόγραμμα του ραδιοφώνου, αυτός ο κρατικός θεματοφύλακας της πολιτισμικής παραγωγής, ο υπέρμαχος της ποιότητας σε τι ανέχεια έχει πέσει ώστε καταδέχεται να μαγαρίζει το πρόγραμμά του με τις ελεεινές διαφημίσεις των Jumbo; Μα πόσο κρατικοδίαιτο είναι; Πόσο στη δίαιτα έχει πέσει για να παίρνει λεφτά από τα Τζάμπο; Κι από την άλλη μεριά, πόση ασυνέπεια λόγου (τα ανέξοδα ραδιοφωνικά μπλα-μπλα)-έργου (το ζεστό το παραδάκι για τα έξοδα) να ανεχθεί το ακροατήριον; Είναι δυνατόν να αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας οι πχιοτικοί του παραγωγοί και διευθυνταραίοι την αισθητική του Ρέμου πχ, που το παιδί έχει κάνει συνεργασίες με τη Μαρινέλλα την-η- γριά- κότα- έχει- το- μαχρή, με τον μεγαλύτερο καλλιτέχνη της Ελλάδας, το Νταλάρα, τον μεγαλύτερο σε αυτοεκτίμηση εννοώ, με τον Γιώργο Θεοφάνους, τον Κύπριο κριτή κάλπικων τάλαντων που έχει γράψει τραγούδια για τον ογκόλιθο κυριολεκτικά του ελληνικού τραγουδιού, την Χάριν Αλεξίου; Είναι δυνατόν να μην παίζει Ρέμο και να παίζει το "και πλάτσα και πλούτσα" του Τζάμπο; Δηλαδή μέχρι που φτάνει η πχιότητά τους; Μέχρι τα διαφημιστικά μηνύματα; Το μήνυμα: Σύνορα το Τζάμπο δε γνωρίζει. Πόσο σ' αγαπά, πόσο σ΄αγαπά. Γέρνεις και η κατάντια σου μ' αγγίζει. Κι εγώ απορώ, κι εγώ απορώ.

  • Το βιβλίο του Νίκου Καχτίτση "Ποιοι οι φίλοι. Η ομορφάσχημη. Το ενύπνιο" από τις εκδόσεις Στιγμή δεν παλεύεται. Δεν υπαινίσσομαι τίποτα για τη λογοτεχνική αξία του έργου. Για να υπαινιχθώ πρέπει πρώτα να το διαβάσω. Και πώς θα το διαβάσω, ερωτώ, όταν πρέπει να κόψω τις σελίδες και από πάνω και από το πλάι! Και εντάξει, από την πάνω πλευρά όταν έχεις χωρίσει σελίδα σελίδα με το κοπίδι ολόκληρη την Αντιγνώση της Λιλής Ζωγράφου, δε μασάς πια. Αλλά και στο πλάι τώρα; Δηλαδή την επόμενη φορά οι Εκδόσεις Στιγμή θα μου το δώσουν να το βιβλιοδέσω κιόλας, την μεθεπόμενη να το διορθώσω, μετά να το τυπώσω και πάει λέγοντας; Το μήνυμα: Σεβαστείτε τον χρόνο μας. Μη ζητάτε τον κόπο μας. Ο κόπος είναι χρήμα.

11/11/08

Χατζηδάκης "Ο μεγάλος αντιερωτικός"

Μάνος Χατζιδάκις- Ο Μεγάλος Ερωτικός



1. Με την πρώτη σταγόνα της βροχής
2. Σ'αγαπώ
3. Μέρες του 1903

4. Ποιός είν' τρελός από έρωτα

5. Τα Λιανοτράγουδα

6. Πέρα στο θολό ποτάμι

7. Το όνειρο

8. Κέλομαι σε γογγύλα

9. Ερωτα εσύ

10. Πάθη από τον έρωτα

11. Κραταιά ώς θάνατος αγάπη



Κωστής Χαζηδάκης- Ο Μεγάλος Αντιερωτικός



1. Με το πρώτο ξεπούλημα της Ολυμπιακής
2. Ερπετό

3. Μέρες του 2008

4. Ποιος είν' τρελός να ξεπουλά

5. Τα παρατράγουδα

6. Πέρα στο θολό μυαλό του

7. Το παμπόνηρο

8. Κέλομαι ρε ξεφτίλα

9. Κώστα εσύ

10. Πάθη ξενέρωτα

11. Κραταιά ως θάνατος αγάπη για το χρήμα


10/11/08

Track1: Σιδερώνω, Tα τραγούδια της νοικοκυράς

Σιδερώνω

Σιδερώνω
κι αυτός με άλλες τριγυρνά
κι αν δεν έρθει
θα φάω τον μπακλαβά.

Πού να είσαι;
Ποιες σκύλες σε φλερτάρουνε;
Ποιες πανούργες σε κουμαντάρουνε;

Μια μπουκιά ακόμα μια μπουκιά
αααα ααα ααα
που δε φταίω και μου τα φορά.
ααα αα ααα.

Σιδερώνω
τα σώβρακα και τα σουτιέν
και για κείνον θα φτιάξω ογκρατέν.

Μια μπουκιά ακόμα μια μπουκιά
αααα ααα ααα
που δε φταίω και με απατά.
ααα αα ααα.






Μουσική: Αντώνης Βαρδής όπως Ξημερώνει
Στίχοι: Νημαντσγόζε
Ερμηνεία: Η έρμη η Νία
LP: Tα τραγούδια της νοικοκυράς

9/11/08

αυγά

Ως παιδί ήμουν η κόρη που κάθε γονιός θα ήθελε να μεγαλώνει. Η συνταγή ήταν απλή: Καλοσυνάτη (δε κορόιδευα ποτέ τα άλλα παιδάκια παρά μόνο τους δασκάλους που τους είχα αποδώσει διαχρονικά παρατσούκλια και καρικατούρες. Επίσης είχα και το χριστιανικό φιλάνθρωπον να χαρίζω τα παιχνίδια μου), ομορφούλα (έτσι μου λέγανε, το πίστεψα και μετά είχα ουρές τους θαυμαστές), έξυπνη (γονιδιακό το πρόβλημα), καλή μαθήτρια (υπάρχουν αδιάσειστα τεκμήρια), ταλαντούχα (τραγούδι, θέατρο, ζωγραφική και στιχοπλοκία), αστεία (ας γελάσω) και κοινωνική (αμέτρητους φίλους) δημοφιλής (μια ζωή πρόεδρος). Το μόνο μου πρόβλημα ήταν πως φοβόμουν τα φίδια και πως μεγάλωνα.

Επειδή όσο μεγάλωνα γνώριζα πολύ κόσμο (δημοφιλής/κοινωνική και ομορφούλα), γνώρισα και πολλούς σκατάνθρωπους. Σύντομα κατάλαβα (έξυπνη) πως ενώ εγώ είμαι φτιαγμένη από χώμα και νερό γιατί με έπλασε ο Θεούλης που είναι οικοδόμος, εργατική τάξη- καλό παιδί, κιμπάρης, αυτοί είναι φτιαγμένοι από σκατά και κάτουρο γιατί τους έπλασε ο Διάολος, αποφράξεις βόθρων, καλό παιδί- εργατική τάξη, μπαμπέσης. Για να αντιμετωπίσω την κακία των σκατένιων έγινα Λάρα Κρόφτ εφαρμόζοντας το σοφό γνωμικό "η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει". Έβαλα σε λειτουργία το μυαλό μου (έξυπνη) και το χιούμορ μου (αστεία) και έγινα φανατικό Ειρωνίμ και μπαμ-μπουμ, πάρτους όλους κάτω. Δε γινόταν αλλιώς. Μάλιστα σε κάποια περίπτωση που έπρεπε να εξολοθρεύσω πάρα πολλούς κακούς μαζεμένους χρησιμοποίησα την ευκολία μου στη στιχοπλοκία (ταλαντούχα) και έτσι γνώρισα τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, όπως θα σας διηγηθώ μια άλλη φορά, που δε το βλέπω. Μετά όμως κατάλαβα πως η βλακεία είναι ανίκητη (πανέξυπνη) και όλη η ειρωνεία του κόσμου δε με φτάνει και σιχάθηκα τους ανθρώπους (κοινωνική), την κουτοπονηριά, τη διπροσωπία, τη τσιγκουνιά, την απαιδευσιά, την καρμιριά, τη ζήλια, τη χοντροκοπιά και έγινα σχεδόν μισάνθρωπος. Δηλαδή μισάνθρωπος κατά το 1/3. Το άλλο 1/3 ήταν με τους ανθρώπους που αγαπούσα και εκτιμούσα και σεβόμουν και θαύμαζα. Και το άλλο 1/3 είναι με ερωτηματικό "μπας και κάνω λάθος;;;;;" Έτσι. Μ' αυτά και μ' αυτά δεν είχα πια λαό να κυβερνήσω (δημοφιλής) και έγινα και αντιεξουσιάστρια. Του καναπέ κυρίως αλλά και της πολυθρόνας, της καρέκλας γραφείου, της ταβέρνας, της παραλίας κλπ.

Τώρα τι θέλω να πω με όλα αυτά; Πάμε πάλι από την αρχή.
Ως παιδί ήμουν η κόρη που κάθε γονιός θα ήθελε να μεγαλώνει. Μόνο που μια φορά, δε ξέρω τι με είχε πιάσει και πέταγα αυγά. Ήταν τότε η δεκαετία του 80 που ο κόσμος έχτιζε. Ήταν μια οικοδομή στον ακάλυπτο του σπιτιού μας. Ήταν και τα αυγά μπόλικα στο ψυγείο. Τα έπαιρνα και τα πετούσα στου Λασπιτζή την οικοδομή. Μία-δυο-τρεις, είδε τα τσιμέντα που τα είχα κάνει ομελέτα η Λασπίτζαινα, έρχεται και καρφώνει στη μάνα μου πως κάποιο από τα παιδιά της πετάει αυγά. Εννοείται πως οι υποψίες πέσαν πάνω στους αδελφούς μου. Μας παρέταξε η μήτηρ μας και τους τρεις και μας είπε με σοβαρό αλλά όχι αυστηρό ύφος "Πείτε μου ποιος από τους τρεις σας το έκανε και υπόσχομαι πως δε θα τον μαλώσω". Η υπόσχεσή της μου ήταν περιττή. Θα ομολογούσα ηρωικά "Μαμά, εγώ το έκανα". Φυσικά τήρησε την υπόσχεσή της και δε με μάλωσε αλλά προτιμούσα να με κυνηγάει με την παντόφλα παρά αυτό το εντελώς προβληματισμένο ύφος που είδα στο πρόσωπό της. Μετά, πέρασαν τα χρόνια, επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι της πως δε θα γινόμουν μια καλή νοικοκυρά που' ναι δούλα και κυρά και δουλεύει αγόγγυστα και είναι και ψηφοφόρος. Πέρασαν τα χρόνια, το πατρικό μου σπίτι εγκαταλείφθηκε από την οικογένεια και το καβάτζωσα εγώ προσωρινά γιατί παίζω τη μαμά και το παιδί. Η οικοδομή του Λασπιτζή είναι πια κατοικημένο σπίτι. Κάθε βράδυ σχεδόν ο εγγονός του Λασπιτζή τραγουδάει α-καπέλα όλες τις μεγάλες βλαχοσκυλοποπ επιτυχίες της εποχής. Έχουμε κάτι αυγά στο ψυγείο και το σκέφτομαι....

7/11/08

οικιακή οικονομία

Είχα κάνει και εγώ κάποιες οικονομίες από παλιά. Κάτι αναμνήσεις, κάτι βιώματα. Να, τέτοια. Μετά, δούλεψα, έβαλα στη μπάντα προσδοκίες, επιθυμίες, φαντασίες και τα επένδυσα όλα μαζί στην Αυταπάτη. Λογάριαζα να χτίσω μια μεγάλη άρνηση αντίκρυ στην Πραγματικότητα. Αλλά ήρθε η διάψευση δηλαδή η αλήθεια η ίδια, όπως τη λένε στην πιάτσα, και μηδένισε ό,τι είχα και δεν είχα. Βρέθηκα να χρωστάω εξηγήσεις παντού, δηλαδή σε μένα. Πνίγηκα στα χρέη. Η ανέχεια της παραδοχής με έφερε ως εδώ. Σου γράφω από τη φυλακή του Οριστικού. Πιο κάτω δεν πάει. Ή μάλλον πάει. Μεταγωγή στις φυλακές Βεβαιότητας.

5/11/08

Ελληνικής καταγωγής ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ

"Σε μία απροσδόκητη και αποκαλυπτική συνέντευξη προέβη η Madelyn Lee Payne Dunham, γιαγιά του νέου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Μπαράκ Ομπάμα, λίγες μέρες πριν το θάνατό της στις 2 Νοεμβρίου 2008.
Η αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε η 86χρονη γιαγιά του 44ου προέδρου των ΗΠΑ θα δημοσιευτεί στο αυριανό φύλλο της Pacific Business News, τοπικής εφημερίδας της Χαβάης που αποτέλεσε την τελευταία κατοικία της γιαγιάς του Προέδρου.
Όπως όμως αναφέρουν ανεπιβεβαίωτες δημοσιογραφικές πηγές, οι συντάκτες της οικονομικής εφημερίδας απέφυγαν τη δημοσίευση της συνέντευξης πριν από τις εκλογές γιατί, όπως ισχυρίζονται, πιθανόν να επηρέαζε το εκλογικό αποτέλεσμα και το κλίμα εμπιστοσύνης του αμερικανικού λαού στο πρόσωπο του νέου ηγέτη.
Η χειμαρρώδης Madelyn Payne μίλησε με τόλμη για τον πολιτικό αντίπαλο του Ομπάμα και έφερε στο φως αποκαλύψεις σχετικά με την οικογένεια και την ανατροφή του εγγονού της. Μία από τις "καυτές" αποκαλύψεις σχετικά με το παρελθόν του Ομπάμα, που αναμένεται να συζητηθεί, είναι η αυτοκτονία της προγιαγιάς του, μητέρας του συζύγου της Madelyn, Stanley Dunham. Η γιαγιά του νέου Προέδρου μάλιστα θεωρεί πως το μεσογειακό ταμπεραμέντο της Ελληνοαμερικανίδας προγιαγιάς του την οδήγησε στην "'άτυχη αυτή πράξη" και συνεχίζει λέγοντας "η ελληνολατρεία του Ομπάμα αλλά και η φλογερή ιδιοσυγκρασία του είμαι σίγουρη πως θα παίξουν μεγάλο ρόλο στις επιλογές του, εάν εκλεγεί Πρόεδρος".






Μετάφραση από Mirror.

1/11/08

Απόκριες

(Το διάβασα στο noesi.gr πριν δυο-τρεις μέρες. Μου καρφώθηκε στο κεφάλι. Με σημάδεψε και στην καρδιά. Πρέπει να το μοιραστώ. Όχι για να γίνουμε μελό αλλά γιατί κάποιοι από μας μεγαλώνουν "κανονικά" παιδιά).

Έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη μέρα. Ένας συμμαθητής προσκάλεσε όλη την τάξη σε αποκριάτικο πάρτυ στο σπίτι του! Όλα τα πιτσιρίκια εδώ και μια εβδομάδα ξετρελαμένα περίμεναν να έρθει η Τσικνοπέμπτη. Μαζί τους και η δική μου κορούλα. Δεν υπήρχε περίπτωση να της το αρνηθούμε. Η χαρά της απερίγραπτη. Το πρωί ξύπνησε και παραπατώντας πήγε και αγκάλιασε την στολή της Χιονάτης που ήταν απλωμένη σε μια πολυθρόνα του σαλονιού. Μιλούσε στη στολή και της έλεγε πως ανυπομονούσε να την φορέσει το απόγευμα στο πάρτυ!

Περιττό να πω πως δεν κοιμήθηκε το μεσημέρι ούτε βέβαια και καλοέφαγε το φαγητό της. Ήταν αναμενόμενο. Η χαρά έλαμπε στο προσωπάκι της. Στις 6 ήμασταν έτοιμες και ο μπαμπάς μας, μας πήγε με το αυτοκίνητο στο σπίτι του συμμαθητή. Πήγαινε την πριγκίπισσα του στον χορό!!!

Με το που άνοιξε η πόρτα ένα πλήθος πιτσιρίκια ντυμένα μασκαράδες χοροπηδούσαν πέρα δώθε μέσα σε ένα σύννεφο σερπαντίνες και η μουσική ήταν ενθαρυντική για χορό. Δεν πρόλαβα να της βγάλω το μπουφανάκι και άρχισε χορεύοντας να κατευθύνεται προς τα παιδιά. Εγώ βρήκα μια θέση στην κουζίνα με τις άλλες μαμάδες, σε μια θέση που να μπορώ να ρίχνω μια ματιά που και που. Το άγχος μου μεγάλο. Στο σαλόνι γινόταν χαμός. Από παντού έτρεχαν, πάλευαν, έπαιζαν με σπαθιά... ξέρετε τώρα. Πολλές φορές έπιασε το μάτι μου κινήσεις που δεν μου άρεσαν αλλά αφού η μικρή μου δεν διαμαρτυρήθηκε, έσφιξα τα δόντια και ξεροκατάπια. Βέβαια πήγα κοντά της σε κάποια σημεία που μου φάνηκε οτι δεν θα τα έβγαζε πέρα. Είναι σκληρός ο κόσμος και πρέπει να μάθει να τα αντιμετωπίζει μόνη λέμε εμείς... λένε οι ειδικοί.

Είδα το παιδί μου να γίνεται αντικείμενο κοροϊδίας και περίγελου, βλέπετε έχουν καταλάβει τις φοβίες της για μερικά πράγματα και φροντίζουν να το ενισχύσουν. Πετούσαν στο πρόσωπό της ό,τι υπήρχε από πλαστικά φιδάκια, αράχνες, έσκαγαν κοντά της μπαλόνια ενώ όταν δεν έβλεπε, της πατούσαν το φόρεμα για να πέσει κάτω. Από μακρυά κοιτούσα τις αντιδράσεις της, στην αρχή προσπαθούσε να τους αποφύγει (σαν κάθε λογικός άνθρωπος νομίζω) και μετά απομονώθηκε σε μια άκρη. Εκεί που ήμουν έτοιμη να σηκωθώ να την πάρω να φύγουμε, ευτυχώς η δασκάλα τους σηκώθηκε και για ένα μισάωρο τα απασχόλησε με χορό σαν ομάδα πλέον οπότε εκεί ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕ πραγματικά.

Στο τέλος το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν ένα παιδί την χτύπησε πισώπλατα και έπεσε κάτω και όλα γελούσαν. Φύγαμε με κλάματα. Μέσα σε μια ώρα όλα άλλαξαν.

Ξαφνικά το πάρτυ, που με τόση χαρά περίμενε έγινε εφιάλτης. Κλείστηκε στον εαυτό της. Δεν μου μιλούσε, και αντί να ακούγεται η δυνατή φωνούλα της ίσα-ίσα που ψιθύριζε.

"Στεναχωρέθηκα πολύ μανούλα. Δεν τους πείραξα. Να χορέψω ήθελα μόνο. Γιατί;"... μου είπε. Προσπάθησα να της εξηγήσω πως έτσι παίζουν τα παιδιά, κι αν και παλεύουν, γελάνε, κάνουν φάρσες, σπρώχνονται, δεν πάυουν να είναι φίλοι και ότι την αγαπάνε. Τι άλλο μπορούσα να της πώ; Και τότε μου απάντησε "Και τότε γιατί και στο σχολείο με διώχνουν; Γιατί και εκεί με σπρώχνουν και με κοροϊδεύουν; Γιατί δεν με έχουν φίλη τους;"

Πώς να της εξηγήσω το γιατί; Πώς να της δώσω να καταλάβει; Αρχίζει να καταλαβαίνει την διαφορετικότητά της. Πρέπει να την βοηθήσω να βρεί ένα μονοπάτι, έναν τρόπο να πορευτεί, για να μην χαθεί, να μην απελπιστεί. Το παιδί μου πρώτη φορά μου ανοίχτηκε μετά από 5 μήνες που πάει στο σχολείο, για τον πόνο που νιώθει, για την μοναξιά του. Μέχρι χθες μου έλεγε οτι περνάει καλά. Προσπαθώ να δω το ποτήρι μισογεμάτο και να πω στον εαυτό μου οτι αυτό είναι ένα βήμα για να αρχίσουμε να επικοινωνούμε και να μπορέσουμε να την βοηθήσουμε. Από την άλλη όμως, πιο πολύ το βλέπω μισοάδειο, και αυτό γιατί αν από 7,5 χρονών νιώθει τόσο πόνο, δυστυχία και μοναξιά... τί θα γίνει στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας;


Aπό τη lenak που γράφει στο noesi.gr