Φαντάστηκα

Φαντάστηκα τον σκατόψυχο τον Σόιμπλε να σηκώνεται απ' το αναπηρικό και να χορεύει συρτάκι σαν τον Αλέξη Ζορμπά.



Φαντάστηκα την Αντζελίνα Τζολί σε ταβέρνα να τρώει ολόκληρη τη μερίδα το μουσακά και ψωμί.

Φαντάστηκα τον Τόνι Μπλέρ πολύ αντρουά να παίζει σε γουέστερν αλά Τζόν Γουέιν.

Φαντάστηκα τον Πάσχο κακό Santa Claus τύπου South Park να ανακρίνει τα παιδάκια για το πόθεν έσχες των δώρων που πήραν πρωτοχρονιάτικα.




Φαντάστηκα το Σταύρο Θεοδωράκη, ντυμένο σαν τη Τούτσι να μου χτυπάει την πόρτα για τον Έρανο της αγάπης.



Φαντάστηκα το Βενιζέλο να κάνει wind surfing στην Αυστραλία και να τον τρώει ο καρχαρίας.

Φαντάστηκα τον Τζήμερο μπαλαρίνα στα Μπολσόι.

Φαντάστηκα τον Ψαριανό με το γνωστό γιλέκο πολεμικό ανταποκριτή στο Κουβέιτ να 'χει κατουρημένα τα μπατζάκια του λινού παντελονιού.

Φαντάστηκα τον Κώστα και τη Δάφνη Σημίτη χίπυς σε συναυλία στο Γούντστοκ και μετά να κάνουνε bed-in σαν τον Τζον Λέννον με τη Γιόκο Ονο.



Φαντάστηκα τη Ντόρα βαμπ γκόμενα να ζει σε κοινόβιο τύπου ταινία του Νικολαϊδη.



Φαντάστηκα τον Κυριάκο Μητσοτάκη στα φανάρια να πουλάει χαρτομάντηλα "ίμε ορφανό, έχο 12 αδερφιά να θρέψω και πατέρα βρικόλακα.πίνει αίμα".

Φαντάστηκα τον Παύλο Μπακογιάννη να βγαίνει αίφνης σε διπλανό τηλεοπτικό παράθυρο με τη χήρα και να της λέει βούλωστο επιτέλους.

Φαντάστηκα τον Φώτη Κουβέλη να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο "la cage aux folles", με feather boa, διχτυωτό καλσόν κλπ.



Φαντάστηκα το Στέφανο Μάνο gay ταυρομάχο στην Ισπανία.

Φαντάστηκα τον Τράγκα με ξυρισμενο κεφάλι και ράσο μονάχου απ' το Θιβέτ να έχει φτάσει σε νιρβάνα.



Φαντάστηκα το Μιχαλολιάκo ευνούχο γελωτοποιό στην αυλή του Πρίγκιπα της Ζαμούντα.



Φαντάστηκα τον Παπαδήμο, το ΑΤΜ, να κάνει παθιασμένο, άγριο, σαδομαζό σεξ στην ενότητα mature amateur ενός πορνοσάιτ.

Φαντάστηκα το iPhone καβαλάρη πάνω σ' άλογο να σκοτώνει με το δόρυ του ένα δράκο.

Φαντάστηκα τον Κανέλο πως σε κάποια πορεία σηκώνεται στα δυο πόδια, βγάζει τη στολή του σκύλου και είναι ο Κομμαντάντε Μάρκο των Ζαπατίστας!

μία σημείωση για τη συνέπεια

Τυχαίνει να μιλήσω πριν λίγες μέρες με έναν παλιό φίλο, κοντά σαράντα, επιστήμονα -με πολύ καλές σπουδές στην Ελλάδα και στην Ευρώπη- ο οποίος από ό,τι θυμόμουν δραστηριοποιούταν, έντονα μάλιστα, στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς. Ο φίλος αυτός τώρα πια υποστηρίζει το νεοφιλελευθερισμό. Μάλιστα υποστήριζε ένθερμα τη διαφαινόμενη συνεργασία της Μπακογιάννη με τον Στέφανο Μάνο, πριν ακόμα η πρώτη συμπράξει με τον Σαμαρά και ο τελευταίος με το DiXan.

Πια δε μου κάνει εντύπωση η δεξιά στροφή ακόμα και παλιών αριστερών, ειδικά μάλιστα όταν έχουν τα χαρακτηριστικά του φίλου μας. Υπάρχουν δηλαδή ψηφοφόροι που προέρχονται από τα μεσαία στρώματα, έχουν αποκτήσει δύο και τρεις τίτλους σπουδών, έχουν ζήσει στο εξωτερικό και έχουν υποφέρει επαγγελματικά -αλλά και σε επίπεδο καθημερινής συναλλαγής- στο εσωτερικό καθώς γίνονται αυτόπτες μάρτυρες -και μάρτυρες με την έννοια τη θρησκευτική κάποιοι- των παθολογιών του πολιτικού συστήματος (π.χ. νεποτισμός, ευνοιοκρατία, πελατειακό σύστημα, αδιαφάνεια διαδικασιών κλπ). Τέλος, οι ίδιοι δέχονται κατά ριπάς πια την προπαγάνδα των νεοφιλελεύθερων από τα πιο ισχυρά συμβατικά ΜΜΕ, π.χ. Καθημερινή, ΣΚΑΪ, protagon κλπ. Αν προστεθεί μάλιστα σε όλα αυτά η ιστορική πορεία ενός "σοσιαλιστικού" κόμματος, η πολιτική του δηλαδή χρεωκοπία, και ο ρόλος του στην παραγωγή και αναπαραγωγή των πιο νοσηρών πολιτικών φαινομένων με τις παράλληλες αγκύλωσεις του ΚΚΕ και την μέχρι τώρα απουσία εφικτής εναλλακτικής πρότασης από την Αριστερά, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί οι δεξιόστροφες αντιλήψεις έχουν επεκταθεί τόσο σε αυτή την κατηγορία ψηφοφόρων.

Παρατηρώντας και βιώνοντας δηλαδή ένα ΠΑΣΟΚ να χαράσει μια μνημειωδώς ασυνεπή πορεία και μια Αριστερά σε κατάσταση μόνιμου εμφύλιου σπαραγμού, οι φίλοι μας οι όψιμοι νεοφιλελεύθεροι αναγνωρίζουν στον Μητσοτάκη ιδεολογική συνέπεια...ανά τους αιώνας σχεδόν. Να το δούμε.

O Μητσοτάκης, το Τοτέμ της νεοφιλελεύθερης σκέψης, υποπίπτει συστηματικά σε δύο αντιφάσεις:

α) Συνήπτε κατ' εξακολούθηση συντεκνιές και κουμπαριές με την βαθιά πλέμπα, τύπου ορεσίβιοι αγράμματοι κτηνοτρόφοι της Κρήτης, προκειμένου να διασφαλίζει εκλογική υποστήριξη, ενώ εξακολουθητικά διατυπώνει τις πλέον ελιτίστικες στα όρια του απολυταρχισμού απόψεις. Ένα ελάχιστο παράδειγμα στο τελευταίο άρθρο του στην Καθημερινή όπου στην τελευταία παράγραφο ζητεί Συνταγματική αναθεώρηση προκειμένου να εξαντλείται υποχρεωτικά η 4ετία!
β) Προκειμένου η κόρη του να μη χάσει την ευκαιρία του υπουργικού θώκου δέχτηκε να κάνει την πιο επονείδιστη κωλοτούμπα ever συμπράττοντας με το ακροδεξιό μόρφωμα της σημερινής ΝΔ υπο την ηγεσία μάλιστα του πρώην αποστάτη του. Όποιος θεωρήσει αυτή την κωλοτούμπα ως ένδειξη μεγαλοθυμίας και διάθεση συγχώρεσης και βέβαια σύμπραξης προκειμένου για την πιπίλα της εθνικής σωτηρίας, είναι τουλάχιστον αφελής.

Κατά τα άλλα, όσο και να είναι κατανοητό, με βάση τα παραπάνω, δε παύει να είναι τουλάχιστον θλιβερό νέοι άνθρωποι, ταξιδεμένοι και επιστήμονες, όπως η περίπτωση που ανέφερα ενδεικτικά, να εθελοτυφλούν μπροστά σε αυτές τις προφανείς παραδοξότητες. Όσο και αν είναι γνωστό ότι στο πλαίσιο νεοσυντηρητισμού που συνήθως συμβαδίζει με βαθιές οικονομικές υφέσεις θα εντείνονται οι δεξιές αντιλήψεις, ωστόσο δε παύει να σηματοδοτεί και το έλλειμμα στιβαρού πολιτικού αντίβαρου.

fine print

Τυπώνω ένα άρθρο. Τόσα χρόνια στις οθόνες desktop που συρρικνώνονταν σε όλο και πιο κομψά laptop ώσπου έγιναν iPhone, και ακόμα τυπώνω όταν πρέπει να διαβάσω κάτι προσεκτικά. Ένα -ακόμα- αμερικάνικο επιστημονικό περιοδικό -για άλλη μια φορά- μου ζητάει να αξιολογήσω μια εργασία που υποβλήθηκε για δημοσίευση. Δεν αμείβομαι γι' αυτή τη δουλειά, προφανώς. Θα μου χαρίσει όμως 30 μέρες ελεύθερης πρόσβασης σε πλήρη κείμενα επιστημονικών άρθρων, που τόσο χρειάζομαι για τη βιβλιογραφική ανασκόπηση των δικών μου δημοσιεύσεων, που από τότε που έκανα το τραγικό λάθος να επιστρέψω στην Ελλάδα, έχουν πάρει τον κατήφορο. Μελαγχολώ που νιώθω πως σε κάποιο σημείο του πλανήτη φαίνεται πως συνεχίζουν να παράγουν γνώση, να μην ανησυχούν και τόσο ότι οι ευκολίες τους, οι μικρές, λεπτεπίλεπτες οθόνες αφής μπορεί να επιστρέψουν σε κυρτά και ελάχιστα μετακινούμενα τέρατα γραφείου. Θα ήθελα να διακτινιζόμουν σε μια ερευνητική ομάδα στην άλλη άκρη του πλανήτη όπου θα δούλευα με χαρά και Κυριακές και 12ωρα. Έτσι είναι: η δουλειά είναι μία από τις ηδονές για όλους. Αν σου δοθεί ποτέ η ευκαιρία να εξασκήσεις αυτό που σε καυλώνει.

Ένας φίλος ακαδημαϊκός μου μιλούσε πριν μέρες για μία συνάδελφό του, επίκουρο καθηγήτρια, που έχει υποβάλει υποψηφιότητα για εξέλιξη σε ανώτερη βαθμίδα. Μία μεσήλικη κυρία, με μία, -ή μήπως καμία;- ξενόγλωσση δημοσίευση σε διεθνή περιοδικά, που λόγω seniority, όπως οι καραβανάδες στο στρατό, έχει την αξίωση να εξελιχθεί σε αναπληρώτρια σε ελληνικό Α.Ε.Ι. Η ίδια κυρία όχι review σε journal δεν έχει κάνει ποτέ αλλά ο impact factor θα της ακούγεται σαν μάρκα σαμπουάν. Και έτσι εμφανίστηκαν κάποιοι συνυποψήφιοι με πολύ περισσότερα προσόντα να διεκδικούν την ίδια θέση με εκείνη. Κι αυτό που θα γίνει, αν όλα βαδίσουν κατά το αξιοκρατικό πρόσταγμα, η παλιά καραβάνα θα μείνει καθηλωμένη στην ίδια βαθμίδα και κάποιος άλλος, που τα προσόντα του αντιστοιχούν στη θέση αυτή, θα την προκηρυσσόμενη θέση. Όμως μάντεψε, πόσο πιθανό είναι αυτό, μέσα σε συνθήκες αυτοδιοίκητου που αβαντάρει τους δικούς του. Όμως ανάμεσα στην Αριστερά και τους νεοφιλελεύθερους, μάντεψε ποιοι κόπτονται για τέτοια θέματα. Κι από την άλλη, μάντεψε ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες τώρα.

Όμως αν έχω να αναγνωρίσω κάτι στο Στέφανο Μάνο είναι ότι αποφεύγει το λαϊκισμό. Εξάλλου απευθύνεται στους απόφοιτους του Μωραϊτη και των άπω βορείων προαστίων ή του Κολωνακίου, όπου ο λαϊκισμός φέρνει δυσθυμία. Οι άνθρωποι της αβύσσου δεν είναι πια μόνο ένα τίτλος βιβλίου του Τζακ Λόντον στη βιβλιοθήκη μου. Είναι εκεί, την ώρα που βγαίνεις απ΄το θέατρο Άλμα, που έχεις πάει να δεις τον Χορό του θανάτου στην Ομόνοια, ακριβώς όπως το περιγράφει ο Τζακ Λόντον με τις παρφουμαρισμένες κυρίες που εξέρχονται των θεάτρων και διασχίζουν με άμαξες την εξαθλιωμένη πλέμπα στη Λέστερ Σκουέαρ. Εμείς με γιαπωνέζικο ΙΧ στην Αχαρνών. Κι ανάμεσα στους δυο κόσμους που σπαράσσονται και που θα αλληλοσπαραχθούν, αργά ή γρήγορα, θέλοντας και μη βλέπεις τις πραγματικότητες και ακούς τις αλήθειες και των δυο συγκρουόμενων πολιτικών φιλοσοφιών, αν δεν σε έχει τυφλώσει και δε σε έχει κουφάνει ήδη ο φανατισμός.

Η προπαγάνδα κάποιων από τους υπαλλήλους του Αλαφούζου δεν κατάφερε να δρέψει κάτι περισσότερο από το 1.8%, κάτι για το οποίο μόνο για τις επόμενες δυο μέρες φάνηκαν μουδιασμένοι στα ραδιόφωνα, στα social media κλπ. Μετά, πάλι πόλωση, πάλι εκβιαστικά διλήμματα, πάλι νέου τύπου τρομολαγνεία, πάλι απαξίωση του λαού, πάλι ανέλαβαν την εργολαβία του Ορθού Λόγου στο δημόσιο λόγο. Που αναρωτιέμαι αν ο τόσος ορθολογισμός τους έχει οδηγήσει σε διανοητικό πριαπισμό. Την ίδια στιγμή οι ίδιοι που αντιμάχονται μετά βδελυγμίας το λεγόμενο πελατειακό σύστημα, επειδή δε τους βγαίνουν τα κουκιά θα πάνε να συνεργαστούν με τη Ντόρα, μία από τις πιο γνήσιες και πιστές εκπροσώπους αυτού που αντιμάχονται. Ή μήπως ξαφνικά ξέχασε τι σημαίνει συντεκνιές, ρουσφέτια, συγκάλυψη και λοιπά;

Τσάμπα το χαρτί, η μελάνη του εκτυπωτή και ο κόπος μου. Κανένα ελληνικό εκλεκτορικό δεν ενδιαφέρεται αν έχεις μπει ποτέ σε διαδικασία αξιολόγησης και γνωμοδότησης για επιστημονική εργασία. Πιο σοφή κίνηση θα ήταν να αναζητούσα ήδη κάποιον βουλευτή, νονό για το αγοράκι που μεγαλώνει στην κοιλιά μου. Όμως και η σκέψη ακόμα μιας τέτοιας χυδαιότητας, βρίσκω πως είναι πιο βλαβερή κι από το να κάπνιζα τρία πακέτα τσιγάρα σε όλη την εγκυμοσύνη, τόσο για το μικρό και τη μαμά του που γιορτάζει σήμερα. Το καλοκαίρι θα έρθει έτσι κι αλλιώς και η ομορφιά του θα τα νικήσει όλα.

"Πόσην ώρα μπορούσε να βλέπει τη θάλασσα νά'ρχεται και να φεύγει, χωρίς να θυμηθεί, όπως καθένας σε μια θαλασσινή ρέμβη, ότι η ζωή, όπως σε όλους, του είχε δοθεί έτσι, τυχαία, συμπτωματικά, άπαξ και δια παντός και για κανέναν γνωστό -ή γνώσιμο- λόγο;"

Φίλιπ Ροθ, «Καθένας»