11/9/07

Λυρισμός ως τιμωρία


Αδέσποτο ρόδο, πότε σ' εκείνα τα χέρια, πότε στα άλλα, πολύ λίγο μόνο, ποτέ κανενός. Κύκλοι με διαφορετικά πρόσωπα. Σαν κάποιος να επαναλάμβανε την ίδια φάρσα. Παράνοια. Άλλα πρόσωπα, άλλα ονόματα, άλλα σκηνικά, μα τα ίδια κουστούμια, το ίδιο σενάριο, η ίδια εκτέλεση. Κάποτε είπα "ας μαραθώ καλύτερα παρά μια τέτοια ανοησία". "Κουράστηκα!" φώναξα στο φαρσέρ χωρίς κι εγώ να υποκρίνομαι. Και με πήγε στην αγκαλιά ενός πλάσματος αλλιώτικου. Βρήκα κήπο. Είναι καλά εδώ. Τις ρίζες μου θα τις κλαίω στο χώμα. Αλλά η φύση είναι κουφή. Ας κλαίω. Ποτίζομαι μόνο. Φτερά δεν έχω. Είχα. Μια φορά που ήμουν σύννεφο. Παλιά. Είχα λατρέψει ένα δέντρο. Μας χώρισε ένας άνεμος. Ξαναγύρισα. Το ξαναβρήκα. Με δέχθηκε, με έδιωξε, με ξανα-δέχθηκε, με ξανα-έδιωξε. Κύκλοι. Εξατμίστηκα κι εγώ. Βροχή, βροχή, βροχή. Ώσπου, έγινα ποτάμι. Είπα, "ο χρόνος δεν έχει γυρισμό, θα πάω όπως πάει". Μα κι αυτό, που δεν μοιάζει κύκλος, κύκλος είναι. Γι' αυτό καμιά φορά, θες γιατί λαχτάρησα ρίζες, θες γιατί ξέρω πόσο κρατάει ένα ρόδο, ρίζωσα. Εδώ. Με την ευωδιά μου και τα αγκάθια μου. Για λίγο. Για πολύ. Ποιος ξέρει; Του κανενός όμως.

Τόσα χρόνια ελεύθερη να αγαπώ και να αγαπιέμαι. Οι άνδρες μου και οι στιγμές που σώθηκαν πέτρες χρωματιστές. Ψηφιδωτό ήδη αρχαίο. Ανίκητο. Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα; Κανείς δε χόρεψε το χορό του Ησαϊα. Δεν ήξεραν οι καλοί μου να χορεύουν; Κανενός η σπορά δε φάνηκε στον κόσμο. Δεν βρήκαν γυναίκες γόνιμες τα αγόρια μου; Τους βλέπω πού και πού. Στον ύπνο πιο συχνά παρά στα χειροπιαστά. Τους έχει αγγίξει πια ο χρόνος με το λευκό πινέλο και το καλέμι της χαρακτικής, στο πρόσωπο και στα μαλλιά που χάρηκα και που θρήνησα. Για κείνους δε γράφτηκε προσκλητήριο, δεν έγινε αναγγελία γάμου, τα κιτάπια του δημαρχείου δεν είδαν υπογραφές τους. Λυπάμαι αν τους λυπεί και χαίρομαι αν το χαίρονται. Έναν, που είναι το πιο αγαπημένο μου παιδί, ονειρεύομαι να τον δω πατέρα. Με άλλη γυναίκα. Σε άλλη φωλιά. Αλλά μεγαλώνει χωρίς. Ας είναι καλά και έτσι.


Όμως. Μιλώ σαν νικήτρια. Σαν αυτή που κρατά τον ταύρο από τα κέρατα, που έλεγε η Β. Μιλώ σαν μάγισσα, που με έλεγε παλιά η Μ. και πιο παλιά ο Π. Μιλώ σαν αυτή που
όσοι άνδρες πέρασαν από τη ζωή της είναι σήμερα αλοιφές, που είπε ένα βράδυ ο Μ. και σταυροκοπήθηκε για την καλή του τύχη που δεν πέρασε. Μιλώ σαν αυτή που έχει το μέλλον στα χέρια της για κάποιους που τους το έχει κλέψει ο χρόνος. Μιλώ σαν πλούσια, σα νικήτρια, σα να κρατώ εξουσία, και γι' αυτό γίνομαι ανόητη, υπερφίαλη και φθηνή. Και μέσα σε όλα αυτά, χαμογελώ αυτάρεσκα που ακούω της πικροδάφνης τον ανθό,το τώρα που παντρεύεσαι , το πέρασα χθες και με συγκλονίζουν μόνο από συμπόνοια. Για κάποιους άλλους ανθρώπους που είδαν τους έρωτές τους να ανήκουν, ενώπιον θεού και ανθρώπων, αλλού.

Για τιμωρία μου απόψε έγινα λυρική, εξομολογούμαι, εκτίθεμαι. Και συνεχίζω να χαμογελώ, αυτάρεσκα και πάλι αλλά λίγο πιο μελαγχολικά τώρα. Γιατί θυμήθηκα. Πως ο γάμος ένα κοινωνικό συμβόλαιο είναι. Κι εγώ, από χασούρες δεν είχα και λίγες. Ποιος ξέρει; Κάποιος θα γελά αυτάρεσκα καθώς με ανακαλεί στη μνήμη του. Κάποιος θα θυμάται.

17 σχόλια:

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ για να σου αφιερώσω αυτό:

"Εξαίρετα πάσχεις άνθος.

Μην ενδίδεις"

(Γ.Ζουγανέλης. Ενός λεπτού σιγή είμαστε όλοι)

tzonakos είπε...

Λοιπόν, μου θύμισες κι εσυ με τη σειρά σου πράγματα, φαίνεται ειναι καιρός αναπόλησης και ισως και απολογισμού.
Σαν σκέφτομαι τις περασμένες αγάπες και μόνο μια η δύο θέλω πολυ να τις ξαναδώ, με άλλη οικογένεια, με χρόνο επάνω τους και άλλη ματιά, απαλάσσομαι απο τις δικές μου ευθύνες που άφησα να φύγουν.
Τι κι αν μπήκε γάμος στη ζωή τους ; Μια σχέση ειναι πάλι, αδύναμη συχνά, συμβόλαιο συγκατοίκησης αλλα αναγκαίο μάλλον.
Ολοι είμαστε όνειρο του άλλου και κάποτε θα συναντηθούμε, κάπου, κάπως αλλιώς. Τίποτα δεν ειναι σίγουρο - όσο ζούμε - παρα μόνο οτι είμαστε μια μίξη του εαυτού μας με όσους γνωρίσαμε.

Maria Mikro Analogo είπε...

Να 'ξερες τι μου θύμησες τώρα... Η δική μου απάντηση είναι "χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία" Οδ. Ελύτης, Μαρία-Νεφέλη. Φιλιά και καλημερες.

adaeus είπε...

Είσαι νικήτρια... μήπως αισθάνεσαι και μόνη?

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

εισαι μαγισσα παντως......
Δυστυχώς σήμερα σπανιζουν οι μάγοι για σένα,
μόνο καλα βασιλόπουλα και ιππότες αντε και κανας ληστής εκεί στα δάση του Sherwood.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

έτσι να μιλάς. Σα μάγισσα...

τα σέβη μου!

gatti είπε...

Δεν είναι τιμωρία να είσαι λυρική.
Ευλογία είναι. Και είσαι τυχερή που μπορείς κατά καιρούς και αναπολείς και μελαγχολείς και εξομολογείσαι και κάνεις απολογισμούς. Και πιστεύω πως όταν κατακάθεται η σκόνη δεν μετανιώνεις για τις επιλογές που έκανες. Τουλάχιστον όχι όσο μπορείς να βλέπεις τα πράγματα όπως τα περιγράφεις.
Κύκλος είναι πράγματι η ζωή κι αυτό που είναι γραφτό να το ξαναβρείς, θα βρεθεί μπροστά σου χωρίς ψάξιμο, από μόνο του. Κι αυτό που δεν ήταν (γραφτό) θα μείνει να το αναπολείς κάποιες τέτοιες στιγμές, τρυφερά και γλυκά. Με δόσιμο αλλά και με ρεαλισμό.

ΥΓ. Είναι ιδέα μου, είναι σύμπτωση, ή μήπως το φθινόπωρο και ειδικότερα ο Σεπτέμβρης γεννά την ανάγκη για απολογίες, μελαγχολίες και πάσης φύσεως απολογισμούς;

gatti είπε...

...

Αλλα αντ΄ άλλων στην τελευταία μου παράγραφο.

Αναπολήσεις, όχι απολογίες...

Vrakas Kostas είπε...

..Ενα σου λεω μονο..συνεχισε να υπαρχεις,στου κανενος τον κηπο!
Συνεχισε να ευωδιαζεις και ανοιξε τα φυλλα σου,οταν βρεις προσφορο εδαφος!
Μα μην ξεχασεις ποτε,πως πρεπει να βγαλεις,πιο πολλα αγκαθια.Πιο πολλα αγκαθια σου λεω!
Γιατι αμα τολμησει καποιος και σκεφτθει να σε..κοψει,για το δικο του βαζο..να πληγωθει!!Να του δειξειες εσυ!
Γιατι και στο πιο ομορφο..βαζο,θα μαραθεις συντομα εσυ!
Συνεχισε να ..ευωδιαζεις!

Unknown είπε...

Φαντασιακώς θεσμιζόντας την ύπαρξη μας(sic) και αντεπιβάλλοντας τους όρους της δικής μας πραγματικότητας σε προκαταβάλλω και σου λεω οτι διαβάζοντας το κείμενο μαύρισα εκείνες τις λέξεις που θα μας οδηγήσουν στο κείμενο μας.

kanataki είπε...

λες να περιμένουν ακόμα????

Niemandsrose είπε...

padrazo και Μαρία με συγκινήσατε με τα ποιήματα...σμουτς!

tzonakos,μίγμα κι εγώ.

adaeus, όχι μόνη, πάντα μόνη.

_st_, είμαι δεν είμαι, μια σκούπα ιπτάμενη θα τη χρειαστώ!

Niemandsrose είπε...

σπύρος σεραφείμ, κι εσύ πάντα χαμηλά να πετάς...

gatti, ζω στη χώρα του ατέλειωτου Σεπτέμβρη...

vrakas kostas, όταν θέλεις γίνεσαι πολύτιμος. Σ'ευχαριστώ.

elias, θα περιμένω για το κείμενό μας. Αυτό που κείται.

tsaperdona, αν περιμένουν κάτι δε ξέρω. Πάντως τίποτα δεν άλλαξε, πονηρούλα.

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

οι καιροι αλλάζουν...
τωρα κυκλοφορεί και ιπταμενη ηλεκτικη σκουπα! Hoover μαλιστα..
Φιλια

Niemandsrose είπε...

@_st_, να με δω στη χούβερ και ας πεθάνω! :)

παράλληλος είπε...

Γεμίσαν τα παπούτσια μας με άμμο κόκκινη
από υπερσυντέλικους έρωτες
ξεχασμένους στη μέσα τσέπη του παλτού,
σαν τηλέφωνο που μια νύχτα ανταλλάξαμε
και δεν καλέσαμε ποτέ.


Να είσαι καλά και να τιμάς την Μνήμη.

Niemandsrose είπε...

Γεμίσαν τα παπούτσια μας με άμμο κόκκινη
από υπερσυντέλικους έρωτες
ξεχασμένους στη μέσα τσέπη του παλτού,
σαν τηλέφωνο που μια νύχτα ανταλλάξαμε
και δεν καλέσαμε ποτέ.


Τι όμορφο...Σ'ευχαριστώ πολύ!