κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό

Ταιριάζουν οι Portishead με την ταχύτητα που αναπτύσσει ένα δίτροχο μεγάλου κυβισμού στην εθνική οδό; Ένα είναι το έθνος. Μία και η οδός του. Και η ταχύτητα που αναπτύσσει μία κι αυτή: στους δρόμους και μόνο. Ίσως και στη σκέψη. Ενίοτε. Κάτι λίγοι.

Μα ταιριάζουν οι Portishead με το καταμεσήμερο; Ένα είναι το καταμεσήμερο. Σιχαμένη λέξη, αταίριαστη με το επίσης σιχαμένο ψιλόβροχο και τον μολυβί ουρανό του Bristol της Beth Gibbons. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δε νοιάζονται για τον καιρό κι ούτε του αποδίδουν απαξιωτικούς επιθετικούς προσδιορισμούς. Θυμήθηκε, παραφράζοντας τον Ευγένιο της Σώτης Τριανταφύλλου, στο Λίγο από το αίμα σου.

Κι ούτε θα την απασχολούσε η συμβατότητα μουσικής και ελληνικής ανθρωπογεωγραφίας αν δεν διάβαζε εκείνο τον καιρό τη Μανία με την Άνοιξη του Άρη Μαραγκόπουλου όπου γίνεται μια κουβέντα με αφορμή τους Πόρτισχεντ και τη θλίψη που αποπνέουν -ή εμπνέουν- εν μέσω θέρους και λοιπά.

Την ώρα που ανακάλεσε στη μνήμη δύο από τα βιβλία του φετινού καλοκαιριού, γουργούρισε σαν ευτυχισμένη γάτα. Και αυτό το "φετινό" της θύμιζε πάντα φέτα από καρπούζι. Όπως το ρήμα ομολογώ της έφερνε ως συνειρμό την πεολειχία. Και το καρπούζι με τη σειρά του, της έφερνε στο νου το Σαββόπουλο και το τραγούδι που λέει "καλοκαίρι, με τη φέτα το καρπούζι στο' να χέρι" όταν το καλοκαίρι των 18 της χρόνων τον είχε πρωτοδεί ζωντανά και μαγεύτηκε σε κάποιο παραθαλάσσιο χωριό. Και που το ίδιο καλοκαίρι πήγε πρώτη φορά διακοπές χωρίς τους γονείς, πρωτόκανε γυμνισμό και ήταν ασύλληπτα ερωτευμένη με ένα άνδρα πολύ αλλιώτικο, πολύ σεξουαλικό, πολύ μεγαλύτερο και που τώρα πια ίσως και να τον αποφεύγει στα κοινά στέκια, γιατί έτσι είναι αυτά. Ή γιατί έτσι είναι αυτή. Μόνο ο έρωτας για τη μουσική, το διάβασμα, το καλοκαίρι και το μωβ τσαλακωμένο του δειλινού θα τη συνοδέψει μέχρι τέλους. Έτσι είναι αυτά. Το ήξερε.

Κι ενώ ρέμβαζε τις αναμνήσεις της στο εσωτερικό τοπίο, ο σύντροφός της έστριψε απότομα αριστερά το τιμόνι της μηχανής με κίνδυνο όχι τόσο να απαγκιστρωθεί το mp3 player από τα αυτιά της ή να διακοπούν οι έτσι κι αλλιώς αλλόκοτοι συνειρμοί της στην έσω ρέμβη της, αλλά να βρεθούν οι δυο τους ανάμεσα στις θλιβερές στατιστικές των τροχαίων ατυχημάτων. Και θα βρίσκονταν στους στατιστικούς δείκτες του Υπουργείου Μεταφορών, τι κατάρα, γιατί ένα σακίδιο λύθηκε από τον μολυβί ουρανό του προπορευόμενου ΙΧ. Ένα σακίδιο από τα στοιβαγμένα στη σχάρα του αυτοκινήτου μπροστά ξεσκάλωσε με κατεύθυνση τα σώματά τους, τα επιβαίνοντα στη μοτοσικλέτα, τα νόστιμα μέσα στην αρμύρα, τα νόστιμα καλοψημένα από τον ήλιο, τα νόστιμα με τις μυρωδιές από το θυμάρι και τους φρυγανότοπους της διαδρομής, τα νόστιμα από τη φρεσκάδα της διεκδικούμενης νεότητας. Παρ' ολίγο δηλαδή να γίνονταν νόστιμα σφαχτάρια στον Μεγάλο Χασάπη όπως το λέει περίπου ο Σοπενάουερ. Αλλά ουφ!, τη γλίτωσαν. Η κωλοφαρδία του δε περιορίζεται στο τάβλι αλλά και στην οδήγηση καθώς φαίνεται, σκέφτηκε η συνεπιβάτης στη μηχανή και χαμογέλασε πονηρά και ανακουφισμένη. Του χτύπησε τοκ-τοκ το κράνος για να την ακούσει.

"Προσπέρνα τον, τον χαζόβλακα, να του πούμε πως του έπεσε το σακίδιο!" φώναζε εκεί όπου υποθετικά είναι τα αυτιά του αγαπημένου της, τα κατειλημμένα από το κράνος και την ταχύτητα. Την άκουσε όμως. Γιατί "τόσο πολύ μ' αγάπησες κυρά που άκουα διπλά τα βήματά σου". Γι' αυτό.

Γυρνάει το γκάζι εκείνος και καταφέρνει να βρεθεί πλάι στο ανεμοδαρμένο ΙΧ με τις αποκολλημένες αποσκευές. Ο οδηγός της απολεσθείσας βαλίτσας δεν δίνει σημασία στα νοήματα του ζεύγους των μηχανόβιων. Ούτε κι ακούει την κοπέλα που κάτι του φωνάζει. Έχει κλειστά παράθυρα και φουλ το αιρ κοντίσιον και το σιντί με τα σκυλονησιώτικα- χειρότερα από το ντάρι-ντάρι στο γιαλό πετούν και τα σχετικά. Γκαζώνει κι άλλο για να ξεφύγει από τα φρικιά. Φασαρίες με τέτοια άτομα εν ώρα μη υπηρεσίας δε θέλει, ειδικά μετά από όσα έγιναν πριν δυο χρόνια. Κωλόπαιδα, γαμώ το σπίτι σας. Η μηχανή τον προφταίνει και η κοπέλα συνεχίζει να χειρονομεί δείχνοντας προς τα πίσω με το δεξί της χέρι. Το αριστερό της χέρι είναι στη μέση του οδηγού της μηχανής. Ρίχνει μια ματιά στον αριστερό καθρέφτη του. Τι διάολο του δείχνει η μαλακισμένη; Εκείνη αντιλαμβάνεται πως κάτι αντιλαμβάνεται ο οδηγός και συνεχίζει να χειρονομεί με περισσότερη ένταση ώσπου δέχεται δυο ισχυρά κατάγματα στον ώμο και στον καρπό από τη δύναμη του αέρα. Μισολιπόθυμη από τον πόνο και το σοκ χάνει την ισορροπία της και βρίσκεται στην άσφαλτο. Με ταχύτητα 110 χλμ την ώρα.

Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες έγραψαν για τον άδικο θάνατο μιας 30χρονης στο τάδε χιλιόμετρο της εθνικής οδού τάδε. Έγραψαν για τα άγνωστα αίτια του δυστυχήματος. Μια που ο "άτυχος οδηγός της μοιραίας μοτοσικλέτας" δε δέχτηκε να διαφωτίσει τα τοπικά μμε για το συμβάν. Αν και λίγα πράγματα ήξερε να τους πει κι εκείνος. Πως δηλαδή προσπαθώντας να πληροφορήσουν τον οδηγό του ΙΧ για το σακίδιο η κοπέλα έπαθε κατάγματα στο χέρι, έχασε την ισορροπία της και σκοτώθηκε ακαριαία. Αλλά ακόμα δεν θα ήξερε να τους πει πως ο οδηγός ήταν ο σεκιουριτάς του υπουργού που επιχείρησε να σπάσει την κατάληψη και που του είχαν κάνει ντου καμιά δεκαπενταριά σύντροφοι με αποτέλεσμα να πυροβολήσει στα πόδια έναν από αυτούς και να τον αφήσει κουτσό, και πως έπειτα αυτός και η φίλη του βρέθηκαν να συμπαρίστανται στη δίκη που έκανε ο υπουργός στους συντρόφους γιατί του επιτέθηκαν και άλλα εμπριμέ. Γιατί έτσι είναι αυτά. Κάποια πράγματα τα μαθαίνεις πολύ αργά ή καθόλου. Όμως εκείνη έφυγε και ήξερε κάτι. Πως ήταν ερωτευμένη με τη μουσική, το διάβασμα, το καλοκαίρι και το μωβ τσαλακωμένο του δειλινού. 'Εφυγε με την ερωτευμένη γνώση. Για την φιλανθρωπία ήξερε; Ποιος ξέρει...