Μαύρο παραμύθι για το λευκό της παραμυθίας

Το τοπίο ήταν γκρίζο. Γιατί γκρι ήταν οι ράγες, η πλατφόρμα, οι τοίχοι, οι κάμερες, τα παγκάκια, τα ρούχα, οι ανακοινώσεις τους. Το τοπίο ήταν ξεσκισμένο γκρίζο. Γιατί οι αφίσες σκισμένες, τα όνειρά τους σουγιαδιασμένα, τα παγκάκια εξευτελισμένα, οι ράγες κουρασμένες, οι πλατφόρμες φθαρμένες, οι κάμερες ηλίθιες, οι ανακοινώσεις κουρελιασμένες.
Μόνο το φως μπροστά, στο τρένο που ξεπρόβαλε από το τούνελ, ήταν κίτρινο. Λυτρωτικό κίτρινο. Έδωσα μια και σάλταρα στις ράγες. Ακούστηκε μια στριγκλιά. Πάντως δεν ήταν η δική μου. Εγώ σκοτώθηκα με το στόμα σφραγισμένο. Ο πόνος που φανταζόμουν δεν ήρθε ποτέ. Ακαριαίος θάνατος. Σιωπηλός. Σχεδόν ακαριαία εξήλθε και η ψυχή του σώματος και υπερίπτατο σαν πεταλουδίτσα στο σοκαρισμένο, είναι αλήθεια, πλήθος. Το σώμα μου θα πρέπει να βρισκόταν κομματιασμένο κάτω από το ακινητοποιημένο και σοκαρισμένο, είναι αλήθεια, τρένο.
Είναι αλήθεια, είναι αλήθεια. Ο ξεσκισμένος γκρίζος κόσμος δεν είδε κανένα κίτρινο λυτρωτικό. Είδε το μπλε της σειρήνας των μπάτσων και το πορτοκαλί της σειρήνας του ασθενοφόρου. Αυτά ήταν τα τελευταία χρώματα που είδα κι εγώ από κοντά. Γιατί σύντομα (δε μπορούσα πια να μετρήσω πόσο σύντομα αλλά σύντομα) βρέθηκα με τους άλλους. Τους άλλους νεκρούς.
Σε ένα γκρίζο τοπίο. Πέρα για πέρα γκρίζο. Κι αληθινό γκρίζο. Ούτε σαν τις πόλεις, ούτε σαν τα πεζοδρόμια, ούτε σαν τα κουστούμια. Γκρίζο μόνο γκρίζο του ουρανού. Κανένα χρώμα. Σε ένα συννεφένιο βαρύ γκρίζο δίσκο οι ψυχές. Φιγούρες που αχνοφαίνονταν στην γκρίζα ομίχλη, σαν ομίχλη κι οι ψυχές. Κι ούτε άλλο τίποτα. Ούτε γέλιο, ούτε κλάμα, ούτε λόγος, ούτε σκέψη, ούτε μνήμη, ούτε προσδοκία, ούτε ελπίδα, ούτε φόβος. Μόνο ένας αγώνας να διατηρηθείς στη λήθη και στην αταραξία. Τίποτα. Τρεμόπαιζαν σαν κεριά, οι ψυχές. Παραταγμένες σε έναν κύκλο.
Στην εξωτερική τροχιά του κύκλου στέκονταν, ή μάλλον τρεμόπαιζαν, οι γαληνεμένες ψυχές.
Εκεί με υποδέχτηκε κάποιος παλιός γνώριμος. Με εθελούσια έξοδο κι εκείνος βρέθηκε πριν πολλά χρόνια στον συννεφένιο δίσκο. Αλλά φαίνεται πια μπορούσε να αντέξει να βρίσκεται στην περιφέρεια του δίσκου. «Ο παππούς πού είναι;» τον ρώτησα με τον τρόπο που ρωτούν οι πεθαμένοι: χωρίς λόγια. Μου έγνεψε πως ο παππούς ήταν πρόσφατα νεκρός και δεν άντεχε στην εξωτερική τροχιά. Ήταν κάπου κρυμμένος ανάμεσα σε αμέτρητες ψυχές στο εσωτερικό του κύκλου. Και τότε γύρισα την πλάτη μου και αντίκρισα αυτό που μόνο οι γαληνεμένες ψυχές μπορούσαν να αντικρίζουν ατάραχες και απαλλαγμένες απ’ τη μνήμη. Ή μάλλον σχεδόν άντεχαν. Γιατί κάποιες ανησύχαστες ψυχές αυτομολούσαν και βρίσκονταν πάλι στη ζωή, καταδιώκοντάς τη από φθόνο. Γιατί δεν άντεχαν να τη βλέπουν μόνο από κει ψηλά.
Από το δίσκο των ψυχών έβλεπες τον κόσμο. Ο κόσμος ήταν οι κόκκινες στέγες των σπιτιών, τα πράσινα πάρκα, τα άσπρα σύννεφα, το μούχρωμα του δειλινού, τα πράσινα ποτάμια, οι γαλάζιες θάλασσες, το κόκκινο ποδηλατάκι, το γελιο ενός παιδιού και ο πολύχρωμος ανεμόμυλός του, το τιτίβισμα των πουλιών, το άρωμα των ρόδων, όλα αγκαλιασμένα στο λευκόχρυσο φως του ήλιου. Αυτό είχα χάσει.
Κι αυτό δεν άντεχα να αντικρίζω, μια νέα στον κόσμο των ψυχών, των νεκρών σωμάτων, μία αυτόχειρας.
Η απελπισία, η απόγνωση, οι μαύρες σκέψεις δε φαίνονταν πουθενά. Αυτό που έβλεπα ως ψυχή, ως μη σώμα πια, είχα χάσει οριστικά και επιθυμούσα απελπισμένα όσο ποτέ δεν το επιθύμησα ζωντανή. Τώρα πια ήξερα τι σήμαινε θαύμα της ζωής. Αλλά ήταν πια αργά. Ή μπορεί και όχι. Αφού όνειρο ήταν. Ή μπορεί και όχι.