Έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη μέρα. Ένας συμμαθητής προσκάλεσε όλη την τάξη σε αποκριάτικο πάρτυ στο σπίτι του! Όλα τα πιτσιρίκια εδώ και μια εβδομάδα ξετρελαμένα περίμεναν να έρθει η Τσικνοπέμπτη. Μαζί τους και η δική μου κορούλα. Δεν υπήρχε περίπτωση να της το αρνηθούμε. Η χαρά της απερίγραπτη. Το πρωί ξύπνησε και παραπατώντας πήγε και αγκάλιασε την στολή της Χιονάτης που ήταν απλωμένη σε μια πολυθρόνα του σαλονιού. Μιλούσε στη στολή και της έλεγε πως ανυπομονούσε να την φορέσει το απόγευμα στο πάρτυ!
Περιττό να πω πως δεν κοιμήθηκε το μεσημέρι ούτε βέβαια και καλοέφαγε το φαγητό της. Ήταν αναμενόμενο. Η χαρά έλαμπε στο προσωπάκι της. Στις 6 ήμασταν έτοιμες και ο μπαμπάς μας, μας πήγε με το αυτοκίνητο στο σπίτι του συμμαθητή. Πήγαινε την πριγκίπισσα του στον χορό!!!
Με το που άνοιξε η πόρτα ένα πλήθος πιτσιρίκια ντυμένα μασκαράδες χοροπηδούσαν πέρα δώθε μέσα σε ένα σύννεφο σερπαντίνες και η μουσική ήταν ενθαρυντική για χορό. Δεν πρόλαβα να της βγάλω το μπουφανάκι και άρχισε χορεύοντας να κατευθύνεται προς τα παιδιά. Εγώ βρήκα μια θέση στην κουζίνα με τις άλλες μαμάδες, σε μια θέση που να μπορώ να ρίχνω μια ματιά που και που. Το άγχος μου μεγάλο. Στο σαλόνι γινόταν χαμός. Από παντού έτρεχαν, πάλευαν, έπαιζαν με σπαθιά... ξέρετε τώρα. Πολλές φορές έπιασε το μάτι μου κινήσεις που δεν μου άρεσαν αλλά αφού η μικρή μου δεν διαμαρτυρήθηκε, έσφιξα τα δόντια και ξεροκατάπια. Βέβαια πήγα κοντά της σε κάποια σημεία που μου φάνηκε οτι δεν θα τα έβγαζε πέρα. Είναι σκληρός ο κόσμος και πρέπει να μάθει να τα αντιμετωπίζει μόνη λέμε εμείς... λένε οι ειδικοί.
Είδα το παιδί μου να γίνεται αντικείμενο κοροϊδίας και περίγελου, βλέπετε έχουν καταλάβει τις φοβίες της για μερικά πράγματα και φροντίζουν να το ενισχύσουν. Πετούσαν στο πρόσωπό της ό,τι υπήρχε από πλαστικά φιδάκια, αράχνες, έσκαγαν κοντά της μπαλόνια ενώ όταν δεν έβλεπε, της πατούσαν το φόρεμα για να πέσει κάτω. Από μακρυά κοιτούσα τις αντιδράσεις της, στην αρχή προσπαθούσε να τους αποφύγει (σαν κάθε λογικός άνθρωπος νομίζω) και μετά απομονώθηκε σε μια άκρη. Εκεί που ήμουν έτοιμη να σηκωθώ να την πάρω να φύγουμε, ευτυχώς η δασκάλα τους σηκώθηκε και για ένα μισάωρο τα απασχόλησε με χορό σαν ομάδα πλέον οπότε εκεί ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕ πραγματικά.
Στο τέλος το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν ένα παιδί την χτύπησε πισώπλατα και έπεσε κάτω και όλα γελούσαν. Φύγαμε με κλάματα. Μέσα σε μια ώρα όλα άλλαξαν.
Ξαφνικά το πάρτυ, που με τόση χαρά περίμενε έγινε εφιάλτης. Κλείστηκε στον εαυτό της. Δεν μου μιλούσε, και αντί να ακούγεται η δυνατή φωνούλα της ίσα-ίσα που ψιθύριζε.
"Στεναχωρέθηκα πολύ μανούλα. Δεν τους πείραξα. Να χορέψω ήθελα μόνο. Γιατί;"... μου είπε. Προσπάθησα να της εξηγήσω πως έτσι παίζουν τα παιδιά, κι αν και παλεύουν, γελάνε, κάνουν φάρσες, σπρώχνονται, δεν πάυουν να είναι φίλοι και ότι την αγαπάνε. Τι άλλο μπορούσα να της πώ; Και τότε μου απάντησε "Και τότε γιατί και στο σχολείο με διώχνουν; Γιατί και εκεί με σπρώχνουν και με κοροϊδεύουν; Γιατί δεν με έχουν φίλη τους;"
Πώς να της εξηγήσω το γιατί; Πώς να της δώσω να καταλάβει; Αρχίζει να καταλαβαίνει την διαφορετικότητά της. Πρέπει να την βοηθήσω να βρεί ένα μονοπάτι, έναν τρόπο να πορευτεί, για να μην χαθεί, να μην απελπιστεί. Το παιδί μου πρώτη φορά μου ανοίχτηκε μετά από 5 μήνες που πάει στο σχολείο, για τον πόνο που νιώθει, για την μοναξιά του. Μέχρι χθες μου έλεγε οτι περνάει καλά. Προσπαθώ να δω το ποτήρι μισογεμάτο και να πω στον εαυτό μου οτι αυτό είναι ένα βήμα για να αρχίσουμε να επικοινωνούμε και να μπορέσουμε να την βοηθήσουμε. Από την άλλη όμως, πιο πολύ το βλέπω μισοάδειο, και αυτό γιατί αν από 7,5 χρονών νιώθει τόσο πόνο, δυστυχία και μοναξιά... τί θα γίνει στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας;
8 σχόλια:
καλά έκανε και το έβαλες σε εισαγωγικά.. γιατί το ξεχωριστός μπορεί να έχει διάφορες ερμηνίες.. αλλά ένα αποτέλεσμα.. τη μη αποδοχή από τη μάζα.. ανέκαθεν αντιπαθούσα τα αγελαία ζώα.. και μου το ανταπέδιδαν.. βάζω σίγουρα σε ηψηλότερο επίπεδο αυτά που ξεχωρίζουν με όποιο τρόπο.. εντάξη δε δήλωσα δίκαιος.. αν από την οικογένια αντιληυθούν ότι είναι ξεχωριστά.. ίσως μπορέσουν να ερμηνεύσουν και να αντιμετοπίσουν την απόριψη των ΄πολλών και αδιάφορων.. και να βρούν λίγους και συμαντηκούς να συναναστραφούν..:):)
πωπω πολυ βαριά το πήρα:):)
καλησπέρα και καλό μήνα:):)
Τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας των κοριτσιών είναι δύσκολα αποκλειστικά και μόνο για την μητέρα που έχει περάσει δύσκολα εφηβικά χρόνια.
Με περισσότερη αγάπη για την κόρη σου παρά για σένα, από την
"τυ-ρο-πι-τα"
Νομίζω ότι κουβεντιάζοντας μαζί της και σε συνεννόηση με την δασκάλα της θα ξεπεραστεί το πρόβλημα...πάντως καλό θα είναι να μην δείχνεις κατανόηση και στωικότητα...δείξε της ένα τρόπο να το παλέψει.Δεν είμαι ειδικός αλλά νομίζω καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι και νομίζω στη θέση σου κάπως έτσι θα αντιδρούσα. Μην ξεχνάς τα παιδιά σε σχέση με τους ενήλικες καμια φορά έχουν πολύ πιο ωμή και σκληρή συμπεριφορά. Εύχομαι να πάνε όλα καλά.Τα λέμε γεια χαρά.
Πάντως είναι αλήθεια πως μερικές φορές τα παιδιά γίνονται πολύ σκληρά χωρίς καν να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος. Ας ελπίσουμε πως τα περισσότερα από αυτά μεγαλώνοντας θα καταλάβουν το λάθος τους.
Την καλησπέρα μου.
μάλλον δεν κατάλαβαν όλοι ότι δεν αναφέρεσαι στο δικό σου παιδί.
Τα παιδιά είναι πολύ σκληρά σε αυτές τις ηλικίες, όταν έχουν διαπαιδαγωγηθεί με ανάλογο τρόπο.
εγώ ποτέ μου δεν κορόιδεψα τα παιδιά που κορόιδευαν όλοι στην τάξη, όχι επειδή είμαι κάτι σπέσιαλ, αλλά επειδή έτσι έμαθα να κάνω.
Αλλά όταν γονείς μπροστά στα παιδιά τους κοροϊδεύουν ανερυθρίαστα το διαφορετικό στο δρόμο (κοίτα μια χοντρή, κοίτα ένα βλαμμένο, κοιτα έναν κουτσό) το ίδιο κάνουν και τα βλαστάρια τους.
@koulpa, κι εγώ το πήρα βαριά. Και το πήρα και προσωπικά. Να ξέρουν όλες αυτές οι "μαμάδες" πως το κορίτσι που είναι ντυμένο Χιονάτη έχει ειδικές ανάγκες και να αφήνουν τους απογόνους του είδους τους να το πληγώνουν τόσο ξεδιάντροπα... :(
@"τυ-ρο-πι-τα", δε θα συμφωνήσω. Εδώ έχουμε να κάνουνμε με ένα παιδί με ειδικές ανάγκες σε πνευματικό επίπεδο που έτσι κι αλλιώς βιώνει το ρατσισμό και τη χυδαιότητα των νορμάλ. Από την άλλη η εφηβεία είναι εξ ορισμού μια ζόρικη περίοδος. Σε συνδυασμό αυτά τα δύο...
@antinetrino, δεν πρόκειται για το δικό μου παιδί (το δικό μου είναι μόλις 40 ημερών), επομένως οι συμβουλές σου δε ξέρω αν μου είναι χρήσιμες... (βάλε εδώ φατσούλα που κοκκινίζει).
@raslowbap , είναι θέμα αγωγής νομίζω. Πολλές φορές λέμε φταίνε τα πρότυπα που προβάλλουν τα μμε και η διαφήμιση, το σχολείο κλπ. Στο περιστατικό που αναδημοσίευσα αποκαλύπτεται πώς η οικογένεια δεν εμποδίζει το ρατσισμό σε συνθήκες που κάλλιστα θα μπορούσε να το κάνει.
@Кроткая, συμφωνούμε. :)
Με κάλυψε η Кроткая
Πολύ δυνατό το συνααίσθημα που βγάζει.
Τελικά πέρνεικαιρό για να γίνουν άνθρωποι τα τερατάκια.
Και σε μερικές περιπτώσεις (αχμ...) δεν γίνονται ποτέ...
Δημοσίευση σχολίου