Ανήκω στη σπάνια κατηγορία των social smokers. Καπνίζω δηλαδή 2-3 τσιγάρα σε φάση που έχω βγει, έχω πιει, είμαι σε μια σχετικά νταλκαδιάρικη κατάσταση και καπνίζουν και οι άλλοι νταλκαδιάρηδες της παρέας. Σπάνια κατηγορία για τα ελληναράδικα δεδομένα που καπνιστής θα πει καπνίζω σε άσχετες φάσεις, συ-νέ-χει-α και δεμαπασχολεί το θέμα ο παθητικός καπνιστής δίπλα μου. Το πόσο γουρούνια είναι (είμαστε) οι καπνιστές και οι καπνίστριες (γιατί το στερεότυπο συνήθως σε πάει σε άνδρα κάφρο) το διαπίστωσα όταν έμεινα έγκυος.
Καλοκαίρι του 2008. Είμαι με μια κοιλιά ως το ταβάνι ξαπλωμένη στο ανάκλιντρο της πεντικιουρίστας σε ένα δωματιάκι 3Χ3. Στο κελί της ομορφιάς εισέρχεται μια θείτσα 50άρα με το τσιγάρο αναμμένο και ξαπλώνει στο διπλανό κρεβάτι. Ο καπνός από το τσιγάρο της εννοείται ότι μποχίζει όλο το δωμάτιο. Οι νυχούδες δεν της κάνουν καμία παρατήρηση: είναι κι αυτές καπνίστριες. Την καρφώνω: με το βλέμμα και στον μπάτσο εντός μου. Επιτέλους σηκώνει τα μάτια απ' το περιοδικό, που΄ναι η κάθε τελευταία μοντελοπαρουσιάστρα με τσιγαράκι στο χέρι με το τέλειο μανικιούρ και ποζάρει στα σοκάκια της Μυκόνου. Την κοιτάω με βλέμμα "εσύ σκότωσες το σκίουρο, μωρή;" το οποίο δεν αποκωδικοποιεί ο εγκέφαλός της άμεσα ώστε αναγκάζομαι να της το πω με λογάκια "συγνώμη, μπορείτε να σβήσετε το τσιγάρο σας γιατί..." δείχνοντας την κοιλιά μου. Από μέσα μου σιχτιρίζω εμένα, το σερβις, τον Καρέλια και όλη τη νεοελληνική χοντροπετσιά του κόσμου.
Μετά, πατάω το pause και με πάω πίσω στο Δουβλίνο. Χριστούγεννα του 2005. Έχει εφαρμοστεί ήδη το smoking ban. Με βλέπω να καπνίζω το ένα και μοναδικό τσιγάρο της βραδιάς, είμαι στη γνώριμη νταλκαδιάρικη στιγμή μου αλλά απόβλητη. Είμαι έξω απ' την ιρλανδέζικη παμπ ενώ ήθελα να' μαι μέσα να βλέπω κάτι γέρους να έχουν στήσει λάιβ απ' το πουθενά και να τζαμάρουν με φλάουτα. Είμαι έξω, κάνει κρύο, ψιλοβρέχει, είναι και κάτι άλλοι τριγύρω, απόβλητοι. Μιζέρια. Βρίσκω τη λύση: να χωριστούν οι παμπ σε καπνιστών και μη, να χωριστούμε οι ροζ και μαύροι πνεύμονες, να τελειώνει αυτή η ιστορία. Μετά, πετάω τη γόπα στο μεγάλο σταχτοδοχείο, που λέμε όλα τα γουρούνια, και επιστρέφω λίγο περισσότερο και λίγο λιγότερο μερακλεντέν στην ακάπνιστη pub.
Δείτε (αλά Ιός της "Ε"): Thank you for smoking
14 σχόλια:
Το εκπληκτικό με αυτή την ταινία είναι το φινάλε: Ο τύπος αναλαμβάνει τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και τους κατευθύνει "Θα λέμε οτι λέγαμε επί δεκαετίες και με το τσιγάρο: Δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν οτι το τσιγάρο σκοτώνει"...
Niemands,
είμαι φανατική καπνίστρια εδώ και 15 χρόνια.
Έχω φτάσει στο σημείο να κάνω (σχεδόν) όσα τσιγάρα απολαμβάνω.
Ζω σε χώρα όπου το κάπνισμα απαγορεύεται με λογική: δλδ στους χώρους εργασίας και στους χώρους φαγητού. Μπορώ να βρω φιλοκαπνιστικά μέρη για να βγω, αλλά και οι μη καπνιστές μπορούν να βρουν smoke-free μέρη.
Θεωρώ εξίσου φασιστικό μέτρο την πλήρη απαγόρευση, όσο και το να επιτρέπεται παντού.
Θεωρώ πως το πράγμα βασίζεται στην κοινωνική αγωγή -και την έλλειψή της-, στο σεβασμό ή μη του διπλανού.
Ένθεν κακείθεν.
Ακόμα και πριν την απαγόρευση, δεν κάπνιζα σε ξένο σπίτι, χωρίς να ρωτήσω τον οικοδεσπότη (και τους άλλους παριστάμενους) αν ενοχλούνται.
Εννοείται πως δεν καπνιζω παρουσία εγγύων.
Μου τη σπάει τρελά η αντικαπνιστική μανία made in US, γιατί έχει καταντήσει ψύχωση και μόδα. Μου τη σπάει να μου λένε "μην καπνίζεις επειδή απαγορεύεται", ενώ έχω σβήσει τσιγάρο (πολλές φορές) επειδή κάποιος μου είπε πως ενοχλείται.
Αλλά ξέρεις, με φρικάρουν τα γεμάτα αποδοκιμασία αδιάκριτα βλέμματα των "καθαρών", όταν είμαι σε ένα εστιατόριο και κατευθύνομαι προς την έξοδο με τα τσιγάρα μου στο χέρι. Τι θες και κοιτάς αποδοκιμαστικά; Αφού θα βγω έξω και δε θα σε ενοχλώ! Τι μου κάνεις το δάσκαλο, εσύ άραγε είσαι εντελώς άμεμπτος;
Η λύση για μένα είναι αυτό που προτείνεις: ύπαρξη χώρων όπου επιτρέπεται και χώρων όπου απαγορεύεται. Να μπορούν όλοι να κάνουν το κέφι τους. Και να επιλέξω αν θα πάω σε μέρος όπου απαγορεύεται, επειδή γουστάρω την τάδε συναυλία ή μπαρ, όπως και όσοι δεν καπνίζουν να επιλέξουν αν θα πάνε στο τάδε μπαρ όπου επιτρέπεται.
Απλά πράγματα: ελευθερία και σεβασμός.
Και γιατί μια συναυλία να είναι πριβέ για τους καπνιστές αν είναι σε χώρο/τόπο/χρόνο που να βολεύει και μας τους μη καπνιστές ;
Το θέμα είναι αρκετά σύνθετο. Εγώ περιμένω να δω αν θα μπούμε το καλοκαίρι με τις κόρες μου στο καράβι και δε θα μυρίζει κάπνα από παντού :-)
Εγώ να δεις τι φρίκη πέρασα όταν έμεινα έγκυος.
Προσυπογράφω ότι οι περισσότεροι Έλληνες είναι κάφροι και το αποδεικνύουν σε κάθε έγκυο που έχει την ατυχία να εργάζεται στον ίδιο χώρο με αυτούς.
Είμαι καπνίστρια εδώ και είκοσι χρόνια. Τα τελευταία τρία λόγω του παιδιού καπνίζω μόνο εκτός οικίας και φυσικά ΔΕΝ καπνίζω στη δουλειά. Πλέον θεωρώ τον εαυτό μου σόσιαλ σμόκερ αφού κατά μέσο όρο καπνίζω 1,5 τσιγάρο την ημέρα.
Προσωπικά με ενοχλεί ο καπνός του τσιγάρου σε κλειστό χώρο και μερικές φορές, όταν περπατάω πρωί για τη δουλειά, με ενοχλεί κι ο καπνός από τα τσιγάρα των πεζών που περιμένουν να ανάψει πράσινο.
Κάτι έχω ακούσει ότι κάθε ιδιοκτήτης με μαγαζί με κάτω από 70 τετραγωνικά μέτρα επιφάνεια θα έχει δικαίωμα να επιλέξει αν θα επιτρέπει ή όχι το κάπνισμα. Αλλά για τα μαγαζιά με μεγαλύτερη επιφάνεια δεν θα υπάρχει δυνατότητα επιλογής. Εμένα αυτό το μέτρο μου αρέσει. Ίσως επειδή με βολεύει.
;)
Κι εμένα με βολεύει το μέτρο που αναφέρει η από πάνω ένοικος. Και επειδή είμαι ολίγον έως καθόλου smoker δεν βρίσκω τόσο άσχημο το μέτρο, το οποίο προβλέπω ότι δεν θα έχει τόσο μεγάλη επιτυχία εδώ, στο Ελλάντα.
γ@μω τις ταινίες!
@Prokopis Doukas και _ST_, το θέμα μας δεν ήταν η ταινία αλλά τα βιώματα της Νιμαντσρόζε και γι' αυτό σας μηδενίζω το γραπτό και θα τα πούμε τον Σεπτέμβρη. Χα!
@Krotkaya, ανήκεις στην ακόμα πιο σπάνια κατηγορία ελληνίδα-καπνίστρια-που σέβεται τους άλλους. Είναι terminal. Λυπάμαι, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα. :)
Πάντως, για να μην παρεξηγηθώ και επειδή ίσως δε γίνεται τελείως ξεκάθαρο από το κείμενο, το smoking ban το θεωρώ φασιστικό μέτρο.
@haridimos, στις συναυλίες σε κλειστούς χώρους, τουλάχιστον στην Αγγλία, δεν επιτρέπεται το κάπνισμα. Ε, στα υπαίθρια φεστιβάλ δε τίθεται θέμα...Τα ίδια και στο καράβι. Τι δουλειά έχουν να καπνίζουν μέσα στο καράβι; Το κατάστρωμα δεν αρκεί; Ένα τσιγαράκι στην κουπαστή του πλοίου είναι tres sic, αλλά μέσα στο σιχαμερό σαλόνι με τις μοκέτες που δεν αερίζεται με φυσικό τρόπο είναι εντελώς μπλιαχ!
@mamma, θα τυπώσω την απάντησή σου σε όποιον αμφισβητεί την ύπαρξη της κατηγορίας μας! :) Αυτό με τα τετραγωνικά του μαγαζιου και την άδεια καπνίσματος, αν ισχύει, είναι τεκεδιάρικο τελείως. Στο Ήνγκλαντ νομίζω δεν έχει να κάνει με το μέγεθος της παμπ πχ αλλά με την αγορά ειδικής άδειας. Αλλά δεν είμαι και σίγουρη..
@wert01gf, το θέμα όμως δεν είναι μόνο αν μας "βολεύει" αλλά και πόσο βλακεία είναι οι απαγορεύσεις...
Μια αδιακριτοδιακριτή απορία, Ρόδο του Κανενός:
Αυτός, που διέθεσε τα σπερματοζωάρια για το μωρό σου, καπνίζει;
Αν μού απαντήσεις, θα παραθέσω τα βαθυστόχαστά μου περί του θέματος.
Αν όχι θα τα κρατήσω μυστικά, μέχρι να ...σκάσετε από την περιέργεια.
Φιλάκια σε όλες τις καπνιστριομηκαπνίστριες που διατέλεσαν έγκυες {προσοχή Κρότκαγια, έτσι γράφεται για γκαστρωμένες. Τα «έγγυες» και «έγγειες» σημαίνουν καθένα άλλο πράγμα}
@ Προκόπη
Αν δεν το ξέρεις, ενημερώνω ότι υπάρχει σχετική ανακοίνωση του ιατρικού Συλλόγου Νέας Υόρκης, το 1950. Με αυτό το περιεχόμενο...
«Τά 'πιαναν» από τότε οι γιατροί...
Καραμουζοφιλάκια και σε σένα.
Υ.Γ.
Αν ποτέ βρεθούμε, λέω άν..., μην ζητήσει καμμιά να την φιλήσω στ' αλήθεια διότι βρωμάω τσιγαρίλα από μισό μέτρο μακρυά!
να δηλώσω το θαυμασμό μου στο σπάνιο είδος του social smoker:
τώρα που μεγάλωσα μπορώ να σου μοιάσω;
Βρε, βρε βρε ήρθα κι εγώ να πω τη μπούρδα μου και τον πόνο μου.
Καπνίζω τρία πακετάκια την ημέρα, που εύκολα τα κάνω τέσσερα αλλά δεν το λέω, γιατί άμα τ' ακούσει το συκώτι μου θα τρομάξει και θα αλλάξει ξενιστή.
Με μπαρ, καφετέριες, εστιατόρια δεν έχω πρόβλημα, γιατί βγαίνουμε μια φορά το τρίμηνο. Το χειμώνα θα την καβατζώνουμε απ' έξω με τις θερμάστρες και θα περνάμε φίνα, μια φορά στο τρίμηνο.Τους υπόλοιπους έξι μήνες έχουμε καλοκαίρι. Οι καπνιστές θα κάθονται μέσα που δεν έχει καρκίνο κι εμείς έξω κι έτσι θα γλυτώσουμε και από τη νόσο των λεγεωνάριων, που αποδεδειγμένα προκαλούν τα αιρκοντίσιον.
Το πρόβλημα είναι στην εργασία. Όταν δουλέυω στο σπίτι μου, έχω ειδικό δωμάτιο καπνιζόντων. Εκεί μπορώ να πετάω τις στάχτες μου παντού ελευθέρως, να γεμίζω τα τασάκια και να μην τα αδειάζω. Οι τοίχοι μου έχουν πάρει το επιθυμητό καφεκίτρινο χρώμα και όλοι είμαστε ευχαριστημένΗ.
Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και στην μαμά εταιρία. Και το πρόβλημα δεν είναι δικό μου. Το πρόβλημα είναι του εργοδότη. Γιατί ενώ πριν δουλεύαμε νον στοπ μπροστά από οθόνες και κονσόλες, και η λέξη διάλειμμα δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο, τώρα βγαίνουμε όλοι έξω για τσιγαράκι κάθε μισή ώρα.
Έτσι θα πάει μπροστά αυτή η χώρα; Αυτό εσείς το λέτε παραγωγικότητα; Ε;
Διεκδικώ το δικαίωμά μου στην εργασία.
Η μόνη μη καπνίστρια της εταιρίας είναι γραμματεύς 50 χρονών κι έχει μπει στην κλιμακτήριο. Έρχεται στις 10 και μόλις πάει 5 η ώρα μαζεύει τα μπογαλάκια της και φεύγει, και κανείς δεν την ενοχλεί στο σπίτι της για ζητήματα της δουλειάς. Παίρνει τα ένσημά της κανονικά, τις άδειες μετ' αποδοχών και θα πάρει και σύνταξη.
Εγώ δουλεύω διπλοβάρδια, περί τις 14 ώρες, και σπίτι και στην εταιρία, χωρίς ένσημα, χωρίς μισθό, χωρίς άδειες, χωρίς προσδοκίες σύνταξης.
Ε ρε πούστη να μην κάνω κι ένα τσιγαράκι. Δεν θα της πέσει και το παιδί.
Και δεν μου λες ρε κοπελιά γιατί δεν έκανες ένα ποστάκι και μας γέμισες το ποστ με τη γκρίνια σου, θα πείτε.
Ε..είδα "καπνιζόντων" και μπήκα μωρέ νίεν. Πρώτο Σαββατοκύριακο μετά από τεσσερεις βδομάδες που δεν δουλεύω.
social smoker!!!!... ναι...καλό ακούγεται.... 2-3 τσιγάρα το μήνα είναι ότι πρέπει.... Βέβαια χωρίς να ενοχλείς τους άλλους.... Ο χρόνος και ο χώρος βρίσκονται....
δε με νοιάζει αν το τσιγάρο σκοτώνει, και πόσο διαφορετικά σκοτώνει από το αλκόλ, τη ζήλεια, τα ναρκωτικά ή τα αυτοκίνητα.
δεν κάπνισα ποτέ μου, ή μάλλον κάθε προσπάθεια να καπνίσω στάθηκε άκαρπη.
η γραφή όμως σ' αυτό το ποστάκι...
ΕΝΤΕΛΩΣ ΓΑΜΑΤΗ
κοφτερή, μάγκικη. σέρτικη γραφή.
μ' άρεσε τόσο... :)
Δημοσίευση σχολίου