@stassa, μα τι θέλω και λογοκρίνομαι; Με λες; Ξεκίνησα το επιστολικό μου πόστ εξηγώντας πως τη Μαργαρίτα Καραπάνου δεν την έχω διαβάσει και ούτε καν την ήξερα μέχρι πριν μερικές μέρες που μου συνέστησε ένας φίλος να δω τη συνέντευξή της. Κι αυτό γιατί έτρεφα έναν σνομπισμό προς την ελληνική λογοτεχνία (όχι όμως και την ποίηση) για αρκετά χρόνια. Και έχω κι άλλον ένα σνομπισμό για τη τιβί και πού να'βλεπα τη συνέντευξη. Τα ξεπερνάω όμως αμφότερα όταν βλέπω την Μαργαρίτα Καραπάνου να μιλάει. Μου προκαλεί γνήσια αντιφατικά συναισθήματα και δέος. Γιατί τον λες βλάκα τον Π.Α.; :)
@Swthria, νομίζω απαντάς στη stassa. Και ευχαριστώ.
Εχω διαβάσει παλιά τον Υπνοβάτη,δε θυμάμαι λεπτομέρειες,κάπου υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου,θα το ξαναβρώ,θυμάμαι όμως ότι εντυπωσιάστηκα από τη γραφή της.
Καλησπέρα, καταρχήν σε ευχαριστώ γιατί την συγκεκριμένη συνέντευξη την έψαχνα και τη βρήκα στο blog σου. Σου προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσεις (παρόλο που σνομπάρεις έλληνες συγγραφείς) το «Η ζωή είναι αγρίως απίθανη» από τις εκδόσεις της Ωκεανίδας. Το τελευταίο που δημιούργησε η Καραπάνου. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο. Είναι μόνο κομμάτια από το προσωπικό της ημερολόγιο καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της από την παιδική ηλικία και έπειτα. Αν σου δημιουργεί γνήσια αντιφατικά συναισθήματα και δέος όταν την ακούς να μιλά διαβάζοντας αυτό το βιβλίο θα νιώσεις ότι σου μιλάει η ίδια προσωπικά. Να σαι καλά.
Ε, επειδή είναι κούτιακας, τον είχα γνωρίσει. Δε βαριέσαι, τέτοια αισθήματα είναι πάντα αμοιβαία :)
Για την Καραπάνου, άντεξα μέχρι τα τρία πρώτα βίντεο στο ποστ σου. Έχει φάει μεγάλο πατατράκουλο η γυναίκα, έτσι; Πριν λίγο καιρό έπαθε μια γνωστή μου μεγάλη γυναίκα κατάθλιψη επειδή τη χώρισε ο άντρας της μετά από 25 χρόνια και μέσα στο μήνα που την άκουγα να κλαίγεται και να παραπονιέται χωρίς σταματημό ήθελα να την πνίξω, να σκάσει. Τις αρρώστιες της ψυχής δεν μπορώ να τις δω μ' ενδιαφέρον πια, μόνο με κουράζουν και με κάνουν ν' αγανακτώ.
Κυρίως όμως δε αντέχω να βλέπω διαλυμένους ανθρώπους γιατί μου θυμίζουν την αδύναμία τη δικιά μου (όλων μας) και με τρομοκρατούνε. Σκέφτομαι τις πολλές φορές που έχω δει το δικό μου μυαλό κομμάτια, από ουσίες κι οινοπνεύματα, και σκέφτομαι να ήμουνα έτσι μόνιμα και χέζομαι πάνω μου. Κι ύστερα βλέπω άτομα σαν την Καραπάνου, και βλέπω οτι γίνεται, κι οτι μπορεί να συμβεί στον καθένα και φρικάρω χειρότερα.
Sick people do my head in.
Σόρυ, δεν ξέρω πώς μου βγήκε αυτό τώρα. Καλύτερα να μασάω...
8 σχόλια:
Π-ποιά; Γαμώτο, είμαι τελείως λαϊκάντζα μου φαίνεται...
Ξέρω όμως τον βλάκα που έκανε τη μουσική για την εκπομπή. Άσχετο.
Μεγάλη συγγραφέας και από τις πιο "αδικημένες" στην Ελλάδα. Βλέπεις συνέτριψε το Κολωνάκι κ αυτό ποτέ δε της το συγχώρησαν.
@stassa, μα τι θέλω και λογοκρίνομαι; Με λες; Ξεκίνησα το επιστολικό μου πόστ εξηγώντας πως τη Μαργαρίτα Καραπάνου δεν την έχω διαβάσει και ούτε καν την ήξερα μέχρι πριν μερικές μέρες που μου συνέστησε ένας φίλος να δω τη συνέντευξή της. Κι αυτό γιατί έτρεφα έναν σνομπισμό προς την ελληνική λογοτεχνία (όχι όμως και την ποίηση) για αρκετά χρόνια. Και έχω κι άλλον ένα σνομπισμό για τη τιβί και πού να'βλεπα τη συνέντευξη. Τα ξεπερνάω όμως αμφότερα όταν βλέπω την Μαργαρίτα Καραπάνου να μιλάει. Μου προκαλεί γνήσια αντιφατικά συναισθήματα και δέος.
Γιατί τον λες βλάκα τον Π.Α.; :)
@Swthria, νομίζω απαντάς στη stassa. Και ευχαριστώ.
Εχω διαβάσει παλιά τον Υπνοβάτη,δε θυμάμαι λεπτομέρειες,κάπου υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου,θα το ξαναβρώ,θυμάμαι όμως ότι εντυπωσιάστηκα από τη γραφή της.
@VaD, τη συνέντευξη που ανέβασα την είδες;
Καλησπέρα,
καταρχήν σε ευχαριστώ γιατί την συγκεκριμένη συνέντευξη την έψαχνα και τη βρήκα στο blog σου.
Σου προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσεις (παρόλο που σνομπάρεις έλληνες συγγραφείς) το «Η ζωή είναι αγρίως απίθανη» από τις εκδόσεις της Ωκεανίδας. Το τελευταίο που δημιούργησε η Καραπάνου. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο. Είναι μόνο κομμάτια από το προσωπικό της ημερολόγιο καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της από την παιδική ηλικία και έπειτα.
Αν σου δημιουργεί γνήσια αντιφατικά συναισθήματα και δέος όταν την ακούς να μιλά διαβάζοντας αυτό το βιβλίο θα νιώσεις ότι σου μιλάει η ίδια προσωπικά.
Να σαι καλά.
Ε, επειδή είναι κούτιακας, τον είχα γνωρίσει. Δε βαριέσαι, τέτοια αισθήματα είναι πάντα αμοιβαία :)
Για την Καραπάνου, άντεξα μέχρι τα τρία πρώτα βίντεο στο ποστ σου. Έχει φάει μεγάλο πατατράκουλο η γυναίκα, έτσι; Πριν λίγο καιρό έπαθε μια γνωστή μου μεγάλη γυναίκα κατάθλιψη επειδή τη χώρισε ο άντρας της μετά από 25 χρόνια και μέσα στο μήνα που την άκουγα να κλαίγεται και να παραπονιέται χωρίς σταματημό ήθελα να την πνίξω, να σκάσει. Τις αρρώστιες της ψυχής δεν μπορώ να τις δω μ' ενδιαφέρον πια, μόνο με κουράζουν και με κάνουν ν' αγανακτώ.
Κυρίως όμως δε αντέχω να βλέπω διαλυμένους ανθρώπους γιατί μου θυμίζουν την αδύναμία τη δικιά μου (όλων μας) και με τρομοκρατούνε. Σκέφτομαι τις πολλές φορές που έχω δει το δικό μου μυαλό κομμάτια, από ουσίες κι οινοπνεύματα, και σκέφτομαι να ήμουνα έτσι μόνιμα και χέζομαι πάνω μου. Κι ύστερα βλέπω άτομα σαν την Καραπάνου, και βλέπω οτι γίνεται, κι οτι μπορεί να συμβεί στον καθένα και φρικάρω χειρότερα.
Sick people do my head in.
Σόρυ, δεν ξέρω πώς μου βγήκε αυτό τώρα. Καλύτερα να μασάω...
ωραια η συνεντευξη.δεν την γνωριζα,εμαθα πεθανε
Δημοσίευση σχολίου