ένα λευκό γιατί

Είχα μια γάτα μια φορά που μου' κανε πέντε γατιά. Ωραίο. Κάνει και ρίμα. Είχαμε μια αποθηκούλα πίσω στην αυλή που είχαμε υπόψη πως είχε υπόψη της. Είχαμε και εμείς υπόψη τον τοκετό, στρώσαμε μια κούτα, ένα παλιό ρούχο και περιμέναμε. Κι ενώ περίμενα άλλα πράγματα, 23 χρονών κοπέλα, έγινα πολύτεκνη γιαγιά. Γατογιαγιά. Η κορούλα μου, που όποιος είχε λίγο ανοιχτά τα μάτια του έβλεπε καθαρά πως είχαμε ίδιο βλέμμα, και όποιος δε φρέναρε το στόμα του (κάτι παλαβιάρηδες φίλοι) μου το΄λεγε κιόλας πως μοιάζουμε για να φουντώνει πιο πολύ εντός μου η μητρότητα για το τετράποδο αιλουροειδές. Η μοναχοκόρη μου, που την υιοθέτησα μωρό το τελευταίο έτος που σπούδαζα στην Αθήνα και την κατέβασα σουβενίρ των φοιτητικών χρόνων, μαζί με το πτυχίο, στα πάτρια εδάφη. Όταν γέννησε τα πέντε της γατιά, το ένα ήταν μαύρο, το άλλο άσπρο και τα τρία ήτανε ριγέ σαν εκείνη. Ριγέ με φουντωτή ουρά, καθώς είχε πατέρα Πέρση, και άσπρο κεφαλάκι. Και βλέμμα, άσε μη τα ρωτάς. Ήταν και λίγο κουτσομπόλα. Όποτε πιάναμε την κουβέντα στο πίτσι πίτσι, στηνόταν καμαρωτή και παρακολουθούσε με ενδιαφέρον, γυρνώντας πάντα το κεφάλι κατά τον ομιλητή. Τελικά, όταν γέννησε τα μούλικα, τέκνα κάποιου αλητάμπουρα ασφαλώς, τα φύλαξε κάπου μες στην αποθήκη, εκτός από ένα. Το άσπρο. Το βούταγε από το σβέρκο με τις δονταρίνες της και το πήγαινε στα πόδια του πατέρα μου. Μετά το ξαναπήγαινε πίσω με τα άλλα. Μετά του το ξαναέφερνε. Καινούργιο μου καλάθι και πού να σε κρεμάσω. Τα άλλα τέσσερα τα είχε ελαφρώς παραμελημένα. Τότε δεν ηταν χωμένες βιντεοκάμερες στα κινητά, κι ούτε κυκλοφορούσαν οι ντίτζινταλ οι φωτογραφικές σαν τσιχλόφουσκες για να βιντεοσκοπούσαμε το φαινόμενο, κι έτσι απέμεινε μόνο αυτή η μνήμη: η γάτα μας που είχε ξεχωρίσει το άσπρο της γατάκι και το περιέφερε σαν τρόπαιο απιθώνοντάς το στα πόδια του αρχηγού της οικογενείας, ή τελοσπάντων του ογκωδέστερου ανθρώπου από όλους όσους ζούσαν στο σπίτι που την φιλοξενούσε.

Χτες κατέληξα με νεύρωση στομάχου στο γιατρό, αφού μου είχε πέσει η πίεση υπό του μηδενός, είχα γίνει κάτωχρη σαν την κουρτίνα του παθολόγου -για να δανειστώ την παρομοίωσή του-, αφού είχε τουμπανιάσει η κοιλιά μου και πονούσα έξι ώρες σερί. Ήταν μια μέρα πριν πάει η μικρή μου στον παιδικό σταθμό γα πρώτη φορά. Δεν έχω άλλο παιδάκι εγώ, κυρά γάτα. Ένα όλο κι όλο. Αλλά το βλέπω και εγώ σαν το ασπράκι σου. Είναι το καλύτερό μου, συγκρινόμενο με το άπειρο. Όμως, πρέπει κι εγώ να το αφήσω κάπου για να βγω στη γύρα για την τροφή μας. Μόνο που εσύ στη φιγούρα του πατέρα μου βρήκες τον προστάτη του εκλεκτού τέκνου σου, ενώ εγώ, επιστρέφοντας στην πόλη που γνωριστήκαμε, γατούλα μου, δεν έχω κανέναν να εναποθέσω τις ελπίδες μου για "προστασία". Ούτε θεό, ούτε κράτος, ούτε επαγγελματίες, ούτε οικογένεια, ούτε τα κοινωνικά μου δίκτυα. Είμαι λίγο σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, μόνο που έχω και ένα κοριτσάκι μαζί. Βλέπεις, ο άντρας σου εσένα μπορεί να μην έδινε δεκάρα για τα μωρά σας, αλλά ο δικός μου δίνει. Και μάλιστα για να δίνει πιο πολλές δεκάρες θα δουλεύει σα σύγχρονο μισθωτό σκλαβάκι 9 με 9 αλλά όμως δε θα πειράζει γιατί έτσι κάνουν όλοι στον ιδιωτικό τομέα. Και θα το μεγαλώσω κι εγώ κάπως μόνη μου το ασπράκι, σαν εσένα αγαπημένη μου. Και θα το παραδώσω σε κάποιους επαγγελματίες, κάποια νταντά, κάποια βρεφοκόμο, να μου το μεγαλώνουν όσο εγώ θα είμαι στη γύρα για να ταϊζω αυτές που είναι στη θέση μου όσο εγώ είμαι στη γύρα για να τις ταϊζω. Ρε γατούλα μου, μήπως έχουμε χάσει εντελώς το νόημα; Εσύ που ψάχνεις στα σκουπίδια, άμα το βρεις, θα μας το φέρεις; Ξέρεις, σαν θήραμα, στα πόδια μας μπροστά. Σ' αγαπώ και σε θυμάμαι αν και σίγουρα δε ζεις πια. Κι έτσι το νόημα θα μείνει για πάντοτε χαμένο.