real life

Στους φίλους- από-την-πραγματική- ζωή δε συνηθίζω να μιλάω για τους φίλους από το web. Λες και πραγματική ζωή είναι να βρίσκεσαι μεν με τον άλλο πρόσωπο με πρόσωπο αλλά να αναλώνεσαι στα πιο ψυχοφθόρα-βαρετά θέματα, να μιλάς πχ για τα τελευταία μοντέλα κινητών, τις συμφέρουσες λύσεις σε στεγαστικά δάνεια και τις ζωές των άλλων. Λες και πραγματική ζωή δεν είναι να συνομιλείς με κάποιον που αν συναντήσεις στο δρόμο θα σου είναι μεν άγνωστος αλλά που με μια σειρά ψηφίων στο δυαδικό σύστημα αγγίζει βαθιές χορδές σου, με το χιούμορ του, την δημιουργικότητα, την καλή του την κουβέντα, την αιρετική ματιά του. Λες και μπορεί ποτέ να χαραχτούν διαχωριστικές γραμμές σε ό,τι ζούμε, στην καθημερινότητα, το όνειρο, το εικονικό, το ο,τιδήποτε. Ό,τι ζω είναι βίωμα και δεν μπορεί να υπόκειται σε καμία κατηγοριοποίηση για μένα. Μπορούν να το μεταχειρίζονται όπως θέλουν οι διάφοροι –λόγοι για να έχουν λόγο ύπαρξης, αλλά εσύ κι εγώ δε μπορούμε να μπαίνουμε στη λογική η ζωή μου εντός και εκτός διαδικτύου. Η ζωή είναι μία και αδιαίρετη.

Κι όμως χρησιμοποιώ ψευδώνυμο. Κι όμως σε τριάμιση χρόνια παρουσίας στην μπλογκόσφαιρα έχω αποκαλύψει ελάχιστα για όσα μοιράζεσαι τα πρώτα λεπτά γνωριμίας στην πραγματική ζωή: πού μένεις, τι δουλειά κάνεις, από πού είσαι; Κι όμως σχεδόν δεν έχω δείξει το πρόσωπό μου. Όμως. Τι σημασία έχει πώς έτυχε να μοιάζει η φάτσα μου, πώς έτυχε να με βαφτίσουν, πού έτυχε να γεννηθώ, τι έτυχε να σπουδάσω, που έτυχε να δουλεύω. Αυτά να τα ρωτάνε οι κουτσομπόληδες γείτονες...της πραγματικής ζωής...Να τα ρωτούν οι μπάτσοι και όσοι πάνε να με στριμώξουν στο στερεότυπό τους, δηλαδή στη γνώση του ηλίθιου για τον άλλον. Αυτό που δεν έτυχε, αυτό που διάλεξα είναι να είμαι εδώ. Να εκφράζω ό,τι δεν ησυχάζει εντός μου, να επικοινωνώ με άλλα αγριμάκια και ναι, να βαυκαλιζόμαστε πως κάτι κάνουμε, κάτι γίνεται.

Δεν μιλάω όμως για τους φίλους μου στα social media στους real life friends. Γιατί οι τελευταίοι είναι φίλοι. Με τον εικονικό φίλο, όσο συγκλονιστικό και αν τον βρίσκω, όσες χιλιάδες λέξεις και αν έχουμε ανταλλάξει, ποτέ δε θα είναι αυτός που θα καλέσω μες στη νύχτα να με πάει στα επείγοντα. Ποτέ δε θα είναι αυτός που θα μοιραζόμαστε το βλέμμα στο θαύμα της ζωής που μεγαλώνει μέρα τη μέρα μες στο σπίτι μου. Ποτέ δε θα είναι αυτός που θα μου πει αν το φαγητό μου είναι καλό. Γιατί δεν έχουμε φάει μαζί ψωμί και αλάτι.

Και τώρα τι; Ανοίγεις την πόρτα σου σ' όλους αυτούς τους ανθρώπους που σε έχουν συνεπάρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο διαδίκτυο; Δίνεις το όνομά σου, και το επώνυμό σου, και το τηλέφωνό σου, και τη διεύθυνσή σου και τις συντεταγμένες για να βρουν το σπίτι σου, και τον όροφο και το κουδούνι τι γράφει και ανοίγεις την πόρτα και βλέπουν πώς μοιάζεις, πόσο χρονών είσαι, πώς είναι ο χώρος που ζεις, πώς είναι το παιδί σου, ο σύντροφός σου, τα βιβλία στη βιβλιοθήκη σου, οι μουσικές στα ράφια σου, το κωλόχαρτο στο μπάνιο σου. Και χτυπάει το τηλέφωνο και το απαντάς και είναι η μάνα σου και της λες πρέπει να κλείσουμε, έχω παρέα και σπεκουλάρει ένα-δυο ονόματα φίλων από την πραγματική ζωή, την γαμημένη την πραγματική ζωή που στέκεται μπροστά μας σαν την μόνη αλήθεια, σαν να απαιτεί να την πεις αληθινή ζωή, και της απαντάς όχι δεν είναι αυτοί, είναι κάποιοι φίλοι που γνώρισα στο ίντερνετ; Από χίλιους γελοίους δρόμους, δρόμους που έχω συστολή να ανακοινώσω, μπορώ να φτάσω σε αυτό το πράγμα που' ναι αληθινό πέρα από την πραγματικότητα. Στα πρόσωπα που μπορώ να αγαπήσω, είτε έχουν πρόσωπα, είτε δεν.