Μητροπολιτικά πάρκα

Τους βλέπω μπροστά μου. Ανοίγουν το δρόμο. Όπως κι αν τους δω. Μεταφορικά ή κυριολεκτικά. Κυριολεκτικά μεταφορικά. Αυτός οδηγεί το ποδήλατο κι εκείνη πίσω, δεμένη στο καθισματάκι της, όπως πριγκίπισα παραμυθιού στην άμαξα. Τόσο όμορφη, τόσο αθώα, τόσο να υπηρετείται. Κι εγώ ξοπίσω, με το κόκκινο ποδήλατο, ο παραμυθάς. Είναι Κυριακή πρωί κι έχει έναν παραμυθένιο ήλιο. Κοιτάω τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Θέλω να κάνω τα χέρια μου χωνί και να φωνάξω "όλοι στους δρόμους", όπως οι διαδηλωτές. Να βγούμε και να περπατήσουμε κόντρα στη μιζέρια. Να κάνουμε πορεία με τα ποδήλατα με αίτημα περισσότερο μαζί. Να κάνουμε καθιστική διαμαρτυρία στα πάρκα ενάντια στην άρνηση.

Φτάνουμε στην παιδική χαρά της γειτονιάς. Έχει μπροστά ποδηλατόδρομο, παράμερα καφετέρια, τριγύρω δέντρα και φυτά, στο κέντρο ξύλινη γεφυρούλα, απέναντι κούνιες, τσουλήθρες, μύλους, αναρρίχηση, τούνελ. Είναι κατάμεστη από ανθρώπους και παιδιά. Μπόμπιρες, ποδηλατάκια τρίτροχα, πατίνια, μπάλες ανάμεσα στα πόδια μας, μπαλόνια πάνω απ' τα κεφάλια μας, κοτσίδες που ανεμίζουν. Έχει ούζο και μεζέ, έχει φρέντο με παγάκια, έχει τασάκια με αποτσίγαρα, έχει τοστ και παγωτά, έχει γλυκά. Και τι δεν έχει!

Δεν έχει μαζί. Είμαστε κάτι ηλεκτρόνια που κουτουλάνε το ένα το άλλο, αλλά δεν μπορούν να κάτσουν σε μια γωνιά μαζί και να πουν κάτι πιο ουσιαστικό, πέρα από καλημέρες. Είμαστε ξένοι και μόνοι στο ίδιο άτομο. Μη γελαστείς πως είμαστε ελεύθεροι. Είναι οι τροχιές μας προδιαγεγραμμένες. Ως εκεί θα πας, μόνος και ξένος, και θα γυρίσεις πίσω.

Προτείνω στον αμαξά και στην πριγκίπισσα να πάμε στο πάρκο Ναυαρίνου στα Εξάρχεια που έχει διήμερο εκδηλώσεων. Δεν ήξερα τι θα βρούμε. Ήξερα μόνο πως οι εφημερίδες διαβάζονται καλύτερα στη λιακάδα του κέντρου, στον ίσκιο των ρημαγμένων πολυκατοικιών, στις νερατζιές που σώθηκαν, στις θλιβερές διμοιρίες των ένστολων, στη θέα των τοίχων των κατάστικτων από γκράφιτι, αφίσες και συνθήματα, ανάμεσα στα λαλίστατα ντουβάρια. Ήξερα μόνο πως τα μεσημέρια είναι πιο φρέσκο το κατεψυγμένο ψάρι, πιο εκλεπτυσμένη η γεύση της φθηνής ρετσίνας, πιο θρεπτικό το λευκό εργοστασιακό ψωμί, πιο μυρωδάτη η ντομάτα του θερμοκηπίου στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου. Στο άδεντρο κέντρο είναι πιο παχύς ο ίσκιος των ανύπαρκτων δέντρων και καμιά φορά μυρίζει θυμάρι και θάλασσα. Έχει εφημερίδες χωρίς cd, χωρίς βιβλία, χωρίς κουπόνια, χωρίς διαφημίσεις. Η κυρία στο παντοπωλείο μου τις λέει "ψιλές εφημερίδες" όταν τις αναζητώ, και μου τις εμφανίζει πίσω από τον πάγκο της, εγώ τις λέω σκέτες. Είναι οι σκέτες εφημερίδες. Έχουν την είδηση, την άποψη. Και τέλος.

Στο πάρκο Ναυαρίνου, πριν ενάμιση χρόνο, έβλεπες κομπρεσσέρ να σπάνε τα τσιμέντα, σκόνες, κάτι μπηγμένα δενδρύλλια, κάτι αυτοσχέδια παγκάκια και μια μακέτα στα μυαλά κάποιων ανθρώπων με μεράκι. Τώρα βλέπεις το μικρό θαύμα της συλλογικότητας, γαμώτο. Μια παιδική χαρά με δυο κούνιες, μια τραμπάλα, μια τσουλήθρα. Εντάξει. Τα έχουμε ξαναδεί. Ένα πλίθινο σπιτάκι, ένα παγκό με καλάθια γεμάτα υλικά για να φτιάξουμε κούκλες για το κουκλοθέατρό μας. Κεφαλάκια από ύφασμα, φορεσιές, τοσοδούλικα καπέλα, μαλλί πλεξίματος, μια υφασμάτινη ντομάτα με καρφίτσες, βελόνες, κλωστές. Τριγύρω παιδιά που ζωγραφίζουνε ματάκια στο πανί, κολλάνε τό μαλλί απ' το κουβάρι. Μαμάδες με πολύχρωμα ρούχα, φουλάρια και χαϊμαλιά, piercing, και τατουάζ στο σβέρκο που πέφτουν τούφες από αλλόκοτα πλεγμένα μαλλιά. Αυτά δεν έχουμε ξαναδεί.

Εμείς δεν είμαστε από 'δω. Οι άλλοι επικοινωνούν με τα μικρά τους ονόματα. Είναι συγχωριανοί στο κέντρο της πόλης. Κρατάνε ωραίες φωτογραφικές μηχανές, όχι digital, όχι κινητά. Γονατίζουν, ζουμάρουν το φακό. Πώς αλλιώς να απαθανατίσεις τη στιγμή, αν δε σταθείς ευλαβικά μπροστά της ως κυνηγός και προσκυνητής της ομορφιάς μαζί; Εμείς δεν είμαστε από 'δω αλλά μας απευθύνονται. "Θέλεις να κρατήσεις την κούκλα που φτιάξατε να τη τραβήξω μια φωτογραφία;" με ρωτάει μια ωραία γυναίκα. Μου μιλάει στον ενικό, όπως πρέπει. Μου μιλάει, όπως πρέπει. Με ρωτάει ευγενικά- χωρίς μαϊμουδιές, όπως πρέπει. Με ρωτάει πριν με φωτογραφίσει, όπως πρέπει. Είναι απολύτως αμακιγιάριστη, όπως πρέπει. Είναι μεγάλη αλλά ωραία, όπως πρέπει. Μάλλον προδίδω μια συστολή, με τη γλώσσα του σώματος. "Δε χρειάζεται να είσαι μέσα στο πλάνο, αν δε θες. Μόνο την κούκλα μπορώ να βγάλω". Είναι διακριτική -χωρίς μαϊμουδιές, όπως πρέπει.

Σε λίγο μια κοπέλα απλώνει στο χώμα ένα πανί. Κάθεται με τα πόδια σταυρωτά, έχει ένα κυπελλάκι με νερό, νερομπογιές και πινέλο. "Ποιο παιδάκι θέλει να του ζωγραφίσω το πρόσωπο;" Σύντομα σχηματίζεται γύρω της ένα ημικύκλιο με μικρά που θέλουν να βαφτούν γατούλες, νεράιδες, μάγοι και τίγρεις. Οι ήρωες του Ντίσνεϋ να μένουν έξω από το πάρκο Ναυαρίνου. Και συμφωνώ και διαφωνώ. Αλλά κυρίως λιάζομαι, όπως ευτυχές θηλαστικό. Είναι ωραία εδώ στους αγρούς μέσα στη μέση της πρωτεύουσας.

Κοιτάζω. Τα μόνα μακιγιαρισμένα μουτράκια εδώ, που είναι τα παιδικά. Το κλαδεμένο δέντρο που αντί καρπούς και φύλλα έχει ζακέτες και φούτερ παιδικά κρεμασμένα στα κλαδιά. Το γιορτινά πλεγμένο χρωματιστό σχοινί με τις φούσκες που παιανίζει πάνω απ' τα κεφάλια μας. Την αιώρα και τον τύπο που διαβάζει ένα βιβλίο σα να' ναι στην πιο ερημική παραλία. Τα κούτσουρα και τις κοτρώνες που έγιναν καθίσματα σαν πάντα ο ρόλος τους να ήτανε αυτός. Κοιτάω τον πάγκο με τις δυο μεγάλες κατσαρόλες που σερβίρει φαγητό σαν πάντα το φαϊ να πρέπει να σερβίρεται υπαίθρια μια τέτοια μέρα. Τους τσιμεντένιους πάγκους που' ναι στην επιφάνεια φιλοτεχνημένοι με ψηφιδωτό σαν κάθε παγκάκι να πρέπει να το αγγίζει κάποιος άσημος Γκαουντί. Τον χωμάτινο λοφίσκο με τα σφηνωμένα ξύλινα παγκάκια, ένα μωβ, άλλα καφέ, που είναι το αμφιθέατρο, μια πλατεϊτσα, που' ναι η σκηνή. Μια βρύση πιο πέρα. Κάποια δέντρα που μεγαλώνουν συγκινητικά. Και φρικιά.

Μια μπάντα, απ' αυτούς που συναντάς στο Κεδρόδασος, τη Γαύδο και τους Παξούς ροκάρει με δημοτικά τραγούδια. Ένα κοινό, απ' αυτούς που συναντάς στο Γαϊδουρονήσι, στην Ανάφη, στην Αντίπαρο, κουνιέται στο ρυθμό, πίνει μπύρες, καπνίζει στριφτά, αράζει στη λιακάδα, κάθεται κατάχαμα. Είναι πιο κει ένας πάγκος με free press, αληθινά ελεύθερα, χωρίς κρυφούς και φανερούς χρηματοδότες, έχει τυπωμένα χαρτιά με διαμαρτυρίες, για παράνομες απολύσεις, πούστικες εργοδοσίες, προσκυνημένους συνδικαλιστές, λαμόγια πολιτικούς και λοιπά. Στον πάγκο με τις στοίβες τα έντυπα, που κρατούν στη θέση τους κάποιες πέτρες,για να μην τα πάρει ο αέρας και να μη σκορπιστούν οι αλήθειες στην πόλη, θα αναζητούσε ο άδολος μελετητής του αύριο τον εργασιακό μεσαίωνα όπως τον γράφουν τα έντυπα, σκέτα. Αλλά δεν αναζητούμε τώρα κανέναν άδολο μελετητή. Τώρα σκύβουμε ευλαβικά και διαβάζουμε τις ιστορίες χωρίς όνομα. Δεν υπάρχουν ονοματεπώνυμα, μόνο συλλογικότητες.

Γέμισα τότε, που λες, ένα σακί με το "μαζί" και το μετέφερα στο κανονικό μας πάρκο. Φύτεψα εδώ, φύτεψα εκεί. Σκόρπισα λίγο και στον άνεμο. Αύριο δε θα ανθίσει καμιά συλλογικότητα, το ξέρω. Όμως τους βλέπω μπροστά μου. Ανοίγουν το δρόμο. Όπως κι αν τους δω. Είναι Κυριακή πρωί κι έχει έναν παραμυθένιο ήλιο. Γι' αυτό πρέπει να ζήσουμε εμείς καλά.