SPAM

Της ζητώ να μου πει πώς πέρασε σήμερα στον παιδικό σταθμό, όσο εγώ πλένω στο νεροχύτη όσα δε μπορούν να μπουν στο πλυντήριο πιάτων. Αρνείται να μου πει. Χαμογελώ ευχαριστημένη. Επιτέλους μια στάλα ανυπακοή. Κέρνα με μικρές δόσεις. Ώστε μέχρι την εφηβική σου επανάσταση να έχω γίνει άτρωτη. Μιθριδατισμό το λένε αυτό, μωρό μου. Για να μαθαίνεις. Αλλά δε θα μάθει πως χαμογέλασα περήφανη στην ανυπακοή, έχοντας τα νώτα μου στραμμένα σ΄εκείνη.

Μπροστά μου τρέχει το νερό. Με παίρνει το ποτάμι κόντρα στο χρόνο. Έχω σχολάσει και αφηγούμαι σε μια νέα γυναίκα πώς πέρασα τη μέρα μου. Τη βλέπω προφίλ. Έχει μικρή μύτη και μεγάλα μάτια κι ένα φοβερό χαμόγελο που όλο περιμένω να φανεί. Τη βλέπω και βιώνω πάντοτε την αφήγησή μου πιο συναρπαστικά από την ίδια εμπειρία μου στο σχολείο. Ίσως γιατί απευθύνεται σε εκείνη. Ίσως γιατί η αφήγηση πάντα υπερτερούσε των εμπειριών για κάποιους από μας. Την βλέπω να μαγειρεύει και να με ακούει προσηλωμένη στην κατσαρόλα της. Την βλέπω να παριστάνει ότι μ' ακούει και να μη γελάει ή να μην απορεί στο κατάλληλο σημείο. Μοιάζουμε πια. Έχουμε και ίδιο όνομα. Μας λένε μαμά.

"Θέλεις να σου πω για τον Κωνσταντίνο;" με ρωτάει ξαφνικά η μικρή που φαίνεται να τέλειωσε το φαγητό της. Να μου πεις. Να μου τα λες. Να τα λέμε. Όλα να τα λέμε. Αν θέλεις. Αν μπορούμε. Μήπως όμως δε πρέπει; Τελικά απάντησα με ένα τόνο κάπως πονηρό και παιχνδιάρικο "Για πες...". "Ο Κωνσταντίνος με φίλησε σήμερα". Τρέχει το νερό. Και ένα δάκρυ. Το πρώτο της φιλί. Το δάκρυ της γνήσιας συγκίνησης ψάχνει να ενωθεί με το ποτάμι που με πήγε στο προφίλ της δικής μου μάνας. Διασχίζει το μάγουλο. Το μάγουλο εκείνο που ξαφνικά αναβιώνει το πρώτο δικό του φιλί. Ο Γιώργος, ο συμμαθητής μου, τότε, στα διπλά και κάτι παραπάνω χρόνια της κόρης μου. Ο Γιώργος που ήθελα οπωσδήποτε να παντρευτώ και να κάνουμε πολλά παιδιά, με φίλησε μια μέρα ξαφνικά στην αυλή του σχολείου. Το πρώτο δικό μου φιλί, μικρή μελλοντική μου συνονόματη.

Ο Γιώργος πήγε σε διαφορετικό γυμνάσιο. Χαθήκαμε. Βρεθήκαμε ξανά. Ποτέ από κοντά. Τριαντάρηδες, στο facebook. Ζούμε πια σε άλλες πόλεις. Μου ζήτησε το email μου για να τα πούμε. Ανταλλάξαμε δυο-τρία email. Τι κάνεις, πού είσαι, βλέπεις κανέναν απ' τους παλιούς μας συμμαθητές; Έπειτα μου έστειλε κάποια από αυτά τα πανάθλια power point και ανέκδοτα και images που κυκλοφορούν διαρκώς και οι άνθρωποι δε σταματούν να προωθούν στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις άλλων ανθρώπων, χωρίς ποτέ οι παραλήπτες να το έχουν ζητήσει από τους αποστολείς, χωρίς ποτέ οι παραλήπτες να επικροτούν αυτού του είδους την αλληλογραφία. Μου έστελνε και μου έστελνε. Σκουπίδια και σκουπίδια.

Κάποτε, έκανα ένα κλικ, μάρκαρα το email του Γιώργου, του πρώτου άνδρα που με φίλησε, και το έστειλα για πάντα στα SPAM. Και πόσοι άλλοι έρωτες που έλεγες γι' αυτόν θα πεθάνω, γι' αυτόν μόνο θα ζήσω, δε κατέληξαν εξαντλημένοι πια στις χωματερές της μνήμης... Γι' αυτό πάνω στο ψυγείο, μαζί με τις λίστες με τα ψώνια, και τους απλήρωτους λογαριασμούς, έχω στερεώσει με μαγνήτη, όπως εκείνον μεταξύ μας κάποτε, ένα χαρτάκι που γράφει SPAM. Για να θυμάμαι πως και αυτό θα περάσει.