να σου πω μια παραμύθα...

Σκόρπιες σκέψεις και παρατηρήσεις από τα χρόνια που έζησα στο Λονδίνο. Με αφορμή τον γάμο. Η βασιλεία είναι ένας θεσμός ταμπού. Στα τόσα χρόνια εκεί μια φορά θυμάμαι να έχουμε θίξει το θέμα σε μια κουβέντα με έναν ακαδημαϊκό, αναπληρωτή καθηγητή κοινωνιολογίας, ο οποίος αν και αριστερός θεωρούσε ότι η βασίλισσα είναι αυτή που κρατάει το έθνος ενωμένο και είναι άρα απαραίτητη. United Kingdom. Οι ανισότητες μεταξύ Σκοτίας και Αγγλίας (Λονδίνου δηλαδή γιατί και τα middlelands Αγγλία είναι αλλά υπάρχει και ένας Ken Loach να μας θυμίζει τι Αγγλία είναι) είναι ιδιαίτερα οξυμένες και οι σκοτσέζοι είχαν αποσχιστικές τάσεις. Ιδιαίτερα την εποχή που μετακόμισα εγώ στο UK, το 2002, έπαιζε πολύ το θέμα του ευρώ. Ως αποικιοκράτες, ως νησιώτες (την υπόλοιπη Ευρώπη τη λένε απλώς continent), με μια ιμπεριαλιστική παράδοση, είναι κάποια πράγματα που δε τα διαπραγματεύονται. Η Queen Elizabeth συμβολίζει το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι όμως και η ηγετική μορφή της (βρετανικής) κοινοπολιτείας, είναι η φάτσα της τυπωμένη όχι μόνο στα βρετανικά αλλά και τα αυστραλέζικα χαρτονομίσματα. Το 2002-3 πήγαινες σινεμά και έβλεπες προπαγανδιστική διαφήμιση κατά του ευρώ και υπέρ της στερλίνας προφανώς. Ένα επιχείρημα απο τα πολλά, στο να παραμείνουν στη λίρα, ήταν το κεφάλι της γριάς, που είναι ιερό σύμβολο. Στα γενέθλιά της γίνονται πολεμικές επιδείξεις. Γεμίζει ο ουρανός σμήνη πολεμικά αεροσκάφη που κάνουν ταρζανιές. Ο βρετανικός λαός -φαίνεται να- μη δυσανασχετεί -σε γενικές γραμμές- που φορολογείται αδρά για τη βασιλική οικογένεια. Συγκινείται, χαίρεται, συρρέει αθρόα στις βασιλικές τελετές: γενέθλια, γάμους, κηδείες. Έχει πεισθεί πως του φέρνει τουρισμό. Βούλιαξε το Λονδίνο από τουρίστες αυτές τις μέρες με τον γάμο του πρίγκηπα. Ένιωθα λοιπόν πως έχουν αποδεχτεί τη βασιλεία για λόγους Ιστορίας, παράδοσης, πολιτικής και οικονομίας. Κατά διαστήματα πέφτει κανένα πυροτέχνημα επικοινωνιακό για κατάργηση της βασιλείας αλλά εξαφανίζεται γρήγορα. Κι ακόμα, ο κόσμος διψάει για παραμύθι. Οι βρετανοί, που με τo market έχουν ερωτική σχέση, ξέρουν να το εκμεταλλεύονται αυτό. Και το παραμύθι ταιριάζει σε μια χώρα με πανύψηλα δέντρα που και στα όρια της διαταραχής να είσαι ορθολογιστής νιώθεις θα πεταχτούν νεράιδες και ξωτικά, μια χώρα με ελάφια, σκίουρους, αλεπούδες, κύκνους και λίμνες (ακόμα μέσα στα πάρκα της ίδιας της πρωτεύουσας, για φαντάσου), με έφιππους μπάτσους (μπάτσοι μεν έφιπποι δε), κόκκινα διώροφα λεωφορεία, με τα μαύρα Hackney carriage ταξί. Και έναν μολυβί ουρανό, ένα βαρύ προτεσταντικό ήθος που τα χρωματίζει το όνειρο, η παραμύθα. Η παραμύθα πως με σκληρή δουλειά, αν είσαι έξυπνος, τίμιος, εργατικός, μπορεί να γίνεις σπουδαίος. Και σου προσφέρεται η ευκαιρία. Η παραμύθα πως αν είσαι όμορφη, σεμνή και κλασσάτη κοπέλα, μπορεί να γίνεις η γυναίκα του ήδη σπουδαίου. Και σου παρέχεται η ευκαιρία. Saint Opportunity. Έχει κι ο καπιταλισμός τους αγίους του.Όπου διαλυθεί το παραμύθι, διαβάζεις για μαχαιρώματα. Κάθε μέρα μαχαιρώνονται μαυράκια στο Camberwell. Όπου διαλυθεί το παραμύθι, βλέπεις μεθυσμένους ήδη από τις 6 το απόγευμα. Κάθε μέρα εργαζόμενοι με dress code, υπαλληλάκια όμως, θα πίνουν το ένα pint μπύρα μετά το άλλο ώσπου να γίνουν γκολ. Τα ξέρεις τώρα. Κάθε χώρα έχει τον ιδανικό της ήρωα. Εμάς ήταν ο Βελουχιώτης ή ο Βενιζέλος, ας πούμε; Ναι, μη το γελάς. Τι σημασία έχει η απόχρωση; Ένα προτεκτοράτο είμαστε, έναν αγωνιστή θέλουμε που να συμβολίζει την ανεξαρτησία. Τώρα δεν έχουμε κανέναν και έχουμε πέσει σε απελπισία. Αντίθετα, οι βρετανοί ελπίζουν. Έχουν αυτό που -μάθανε να- θέλουν. Οι βρετανοί είναι στους G8, είναι αποικιοκράτες, είναι οικονομικά ισχυροί. Πληρώνουν για να είναι στο επίκεντρο της προσοχής όλου του κόσμου. Saint Publicity. Ένα βασιλιά στρατιωτικό θέλουν (αυτός ο μούργος ο Γουίλ δεν έχει σπουδάσει τίποτα), να αντιπροσωπεύσει την ισχύ τους. Μια βασιλοπούλα όμορφη θέλουν αλλά όχι θεά, να ταυτιστούν τα κοριτσόπουλα, να δουλέψει το beauty και το fashion industry να γίνουν κι αυτές σικάτες δεσποινίδες. Μια βασιλοπούλα αστή αλλά όχι μεγαλοαστή θέλουν να ελπίζουν οι μεσαίας τάξης κοπέλες πως θα ανέβει με το όχημα του social mobility σε πιο πριγκιπικά σκαλοπάτια. Το ζεύγος αυτό των νέων ανθρώπων αντιπροσωπεύει τίμια και ειλικρινά την ελπίδα ενός λαού που ούτε έρμαιο είναι, που ούτε έπαψε να ελπίζει, που ούτε όμως δεν τον καψάλισε η κρίση. Το θέμα είναι σε τι ελπίζει. Στο να είναι Πρωτομαγιά και εμείς να μιλάμε για τους γάμους του royal family...