τα δώρα που σπάνε

Τον ρώτησε αν ήθελε άλλο καφέ. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του, ξύνοντάς το ελαφρά, παράλληλα. Έπειτα του σέρβιρε μισή κούπα. Δίστασε για μια στιγμή, μήπως διακόψει το συλλογισμό του. Τελικά όμως ρώτησε: "Θέλετε κάτι άλλο;" Εκείνος της απάντησε μηχανικά, πως όχι και την ευχαρίστησε χαμένος στις σκέψεις του. Η γραμματέας κράτησε στις εκκρεμότητες την ειδοποίηση από το ταχυδρομείο. Ας μην τον ενοχλούσε ξανά τώρα. Δεν ήταν κάτι επείγον. Ας περίμενε μέχρι να την ξαναφωνάξει.

Δεν άργησε να συμβεί. Ο Σύμβουλος έβηξε και άφησε το πέμπτο γράμμα του αλφάβητου να τραβηχτεί ως νοητός άξονας μεταξύ εκείνου και εκείνης. Στο σύντομο παράγγελμα εκτινάχθηκε από την καρέκλα της. "Βρε κορίτσι μου", να την αποκαλεί έτσι ήταν εύκολο, γιατί δε χρειαζόταν να ανακαλεί το όνομά της στη μνήμη του. Όχι περιττές νοητικές διεργασίες. "Θα μου φτιάξεις εκείνο το έγγραφο που πρέπει να στείλουμε στη διεύθυνση ψυχικής υγείας του 5ου τομέα;", τη ρώτησε ενώ το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο χειρόγραφο που έτεινε προς το μέρος της. "Με την ευκαιρία, μπορώ να σας παραδώσω αυτό το ειδοποιητήριο;" ρωτούσε η γραμματέας ενώ αντέτεινε προς τα κείνον το σχετικό χαρτάκι. "Τι είναι αυτό;" τη ρώτησε, καθώς το βλέμμα του πέρασε από το ένα χαρτί στο άλλο."Πέρασε υποθέτω ο κούριερ όσο ήμαστε στη σύσκεψη και το άφησε κάτω από την πόρτα." του εξήγησε.

Διάβασε το όνομα του αποστολέα. "Είναι πάλι από κείνη απ' το νησί, που έβλεπα το παιδάκι της. Αυτό, που είχε τον αυτοκτονικό ιδεασμό. Το θυμάσαι; Το είχαμε νοσηλεύσει πριν τρία χρόνια, όταν ήμουν ακόμα διευθυντής στην Κλινική" Η γραμματεύς έγνευσε καταφατικά. Τη θυμόταν.

Μια μητέρα που ερχόταν με το καράβι χειμωνιάτικα από το νησί της άγονης γραμμής όσο το παιδί της νοσηλευτόταν στην παιδοψυχιατρική κλινική κάποιου δημόσιου νοσοκομείου. Και καθώς είχε μια κάποια συνείδηση, μέσα στη γενικότερη κατάντια της -ελαφρώς καθυστερημένη, πνιγμένη στα χρέη, παρατημένη από τον άντρα της, με ένα παιδί άρρωστο, σε ένα νησί στο πουθενά, ξεχασμένη από το θεό της κοινωνικής πρόνοιας- όλους εκείνους τους μήνες που το παιδί νοσηλευόταν, επισκεπτόταν τακτικά εκείνο και βέβαια το διευθυντή και θεράποντά του, όμως μόνο μια φορά, όταν θα έπαιρναν το εξιτήριο έφερε μια κούτα σπιτικά γλυκά στους θεράποντες. Που από την ταλαιπωρία του ταξιδιού και τη σιχασιά των παραληπτών πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Από τότε, αν και ο διευθυντής είχε παραιτηθεί πια για να γίνει Σύμβουλος στο Υπουργείο, δεχόταν τα δώρα της κάθε χρόνο περίπου στη γιορτή του. Κάποια γυαλικά από το τουριστικό κατάστημα που είχε στη Χώρα.

"Μα τι θέλει τώρα και με σκοτίζει; Δυο φορές μου έχει στείλει στη γιορτή μου τα γυαλικά και τις δυο φορές είχαν γίνει θρύψαλα. Δεν της έκοψε να τα τυλίξει με ένα πώς το λένε; Και πρέπει μετά να παίρνω να ευχαριστήσω. Και τι να της πω; Πως ήταν σπασμένα τα γυαλικά που μου έστειλε να με ξαναβάζει σε διαδικασία να τρέχω πάλι στα ταχυδρομεία; Δες τώρα μπελάς πάλι. Να πρέπει να πηγαίνω ο ίδιος να στήνομαι το απόγευμα στις ουρές στα ταχυδρομεία να παραλάβω πάλι τα θρύψαλα. Σπασμένα θα είναι. Δε θα της έκοψε να τα τυλίξει με κάτι. Και δε τα στέλνει στο Υπουργείο να μη τρέχω, παρά τα στέλνει στη διεύθυνση του σπιτιού μου να πρέπει να πηγαίνω στο ΕΛΤΑ της περιοχής. Αν είναι δυνατόν με την επιμονή κάποιων ανθρώπων. Βρε κορίτσι μου, αν σου δώσω την ταυτότητά μου και σου πληρώσω το ταξί θα πεταχτείς μέχρι το ταχυδρομείο που γράφει το ειδοποιητήριο; Δε ξέρω αν χρειάζεται εξουσιοδότηση. Ας ελπίζουμε πως δε θα χρειαστεί. Θα κάνεις έναν κόπο;"

Η γραμματέας τι να κάνει; Συμβασιούχος εκείνη. Σύμβουλος εκείνος. Από το ένα σύν στο άλλο, υπολόγισε την απόσταση. Εκείνη μία, εκείνος πολλοί. Από τον ενικό στον πληθυντικό, υπολόγισε το κόστος. Μάντεψε ποιοι κερδίζουν.

Σε μιάμιση ώρα ήταν πίσω η συμβασιούχος του ενικού αριθμού. Κίνηση στο δρόμο, αναμονή στην υπηρεσία, παραλαβή πακέτου, επιστροφή στο γραφείο, παράδοση του πακέτου στον παραλήπτη, άνοιγμα πακέτου.

(Αυτό;)
"Έλα βρε κορίτσι μου να δεις. Τρίτη φορά, το ίδιο πράγμα!" Κοίταξαν και οι δύο μέσα στην κούτα. Σπασμένα γυαλιά.

"Είναι τελείως καθυστερημένη η γυναίκα. Μα είναι δυνατόν να στέλνει δέμα τα γυαλικά τόση απόσταση και να μην έχει την πρόνοια να τα προφυλάξει κάπως; Δεν την είχα εκτιμήσει σωστά. Είναι πιο ηλίθια από όσο είχα καταλάβει. Πάρ'τα σε παρακαλώ και πέταξέ τα στα σκουπίδια. Κλείνεις λίγο την πόρτα πίσω σου; Ευχαριστώ. "

Έσκυψε πάλι στα χαρτιά του και άρπαξε το ακουστικό να κάνει τα σημαντικά τηλεφωνήματά του, να διευθετήσει τις σπουδαίες υποθέσεις του, να κλείσει τις επείγουσες εκκρεμότητές του. Το βράδυ κρεμούσε το σακάκι σε μια ντουλάπα που του έμοιαζε. Άδεια από ψυχή.

(ή το άλλο)
"Έλα βρε κορίτσι μου να δεις. Τρίτη φορά, το ίδιο πράγμα;" Κοίταξαν και οι δυο μέσα στην κούτα. Γυαλιά καρφιά.

Εύθραυστο. Απροστάτευτο. Παραδίδω στα χέρια σου. Δώρο. Ξανά και ξανά. Θρύψαλα. Ώστε; Η μητέρα, από το νησάκι της άγονης γραμμής είπε εκείνο που ήθελε, άθελά της. Παραδίδω στα χέρια σου. Τη ψυχή. Του παιδιού μου. Πολύτιμη. Απροστάτευτη. Εύθραυστη. Ξανά και ξανά. Στις χημείες. Στα φάρμακα. Στη θεραπεία. Το νου. Μπορεί. Να γίνει. Θρύψαλα.

Παραμέρισε τα έγγραφά του. Κατέβασε το ακουστικό του τηλεφώνου. Βούτηξε το χέρι στα θρυμματισμένα γυαλικά. Τα κοίταξε στη χούφτα του. Τα έσφιξε. Μάτωσε. Λιγάκι. Τα έριξε στη τσέπη του σακακιού.

Το βράδυ κρεμούσε το σακάκι σε μια ντουλάπα που του έμοιαζε. Που γέμιζε ψυχή.