8/6/11

δε βρέχει, φτύνουνε

Έχωσε ηδονικά το δάκτυλο στο δεξί ρουθούνι. Το αριστερό το είχε καθαρίσει πριν από πέντε λεπτά. Ήταν πρωί ακόμα και έβγαζε κάτι κροκόδειλους, να! Το ξύσιμο ήταν το χόμπυ του. Γενικά. Έξυνε το κεφάλι του, το αυτί του, τη μύτη και ενίοτε τους όρχεις του, με σαφή προτίμηση στον αριστερό. Ήταν οικογενειακή παράδοση. Ο πρώτος του ξάδελφός ευφραινόταν πολύ να ξύνει συγχρόνως την κορυφή του -κατά πολύ πιο τριχωτού- κεφαλιού και την αιχμή του- κατά πολύ πιο προτεταμένου- πηγουνιού. Τον είχαν πει και τον ίδιο κάποτε χιμπατζή κάτι γκόμενες στην παραλία. Χρέωσε τότε την πιστωτική και έκανε λέιζερ. Οι τρίχες παρέμειναν στη θέση τους αλλά οι μηνιαίες άτοκες δόσεις έκαναν φτερά. Είχε κάνει κι άλλα έξοδα.

Τα πιο πεταμένα λεφτά πάντως ήταν ο αρραβώνας του. Τον είχαν ζαλίσει να την πάρει την κοπέλα. Και ζαλισμένος τι απόφαση να πάρεις, δέχτηκε. Και την πήρε. Και την απόφαση και την κοπέλα. Τη ζήτησε. Του την έδωσαν. Δε ζήτησε όμως λίγο καιρό μετά να εκδηλώσει σχιζοφρένεια ο αδελφός της. Του την έδωσε. Η μάνα του ήταν κάθετη: "Το νου σου πού πας να μπλέξεις. Τα παιδιά που θα σου κάνει θα΄ναι για το ψυχιατρείο. Αυτά τα πράματα είναι 100% κληρονομικά". Τι σημασία έχουν οι μελέτες, η κλινική εμπειρία, οι ανακοινώσεις στα συνέδρια και τα άρθρα στα επιστημονικά περιοδικά όταν υπάρχει η άποψη της μάνας;
Την παράτησε την κοπέλα. Σύντομα προέβη στις δικές του ανακοινώσεις: είχε ξεχρεώσει μαζί της. Αλλά ήταν χρεωμένος μέχρι τα ξυσμένα αυτιά. Γι' αυτό δούλευε μέχρι αργά. Δηλαδή καθόταν μπροστά σε έναν υπολογιστή και ξυνόταν. Αλλά ήταν καλός στη δουλειά του, έλεγε. Δηλαδή τα έξυνε με μαεστρία.

Μάλιστα κάποιοι συνάδελφοί του, εκτιμώντας πιθανόν το ταλέντο του, κάποτε του χάρισαν ένα χρήσιμο αξεσουάρ. Κάτι που θα έκανε το συγκεκριμένο χομπίστα να αγαλλιάσει. Σε έναν συλλέκτη γραμματοσήμων θα χάριζαν ένα δερματόδετο άλμπουμ. Σ' έναν ερασιτέχνη ψαρά τίποτε μπομπάρδες. Σ' εκείνον χάρισαν βαμβάκι και ιωδιούχο αντισηπτικό. Αν τυχόν μάτωνε από το ξύσιμο, να μη πάθει καμία μόλυνση ο άνθρωπος. Τον νοιάζονταν.

Κόλλησε τον κροκόδειλα που ψάρεψε από τα άδυτα της μύτης του, στην έσω και κάτω επιφάνεια του γραφείου, αν τον ψάχνετε, στη συλλογή με τα υπόλοιπα κακάδια, ως ψαράς και ως συλλέκτης μαζί, ενώ συνέχιζε να κοιτάει αποχαυνωμένος την οθόνη του υπολογιστή. Η αποχαύνωση δεν ήταν ωστόσο αποτέλεσμα παρατεταμένης χρήσης του Η/Υ. Δεν είχε ούτε μιάμιση ώρα δουλειάς. Η αποχαύνωση δεν ήταν επίκτητη, ήταν εγγενής. Στο γενετικό του κώδικα, εκεί δίπλα στην πληροφορία "είμαι γνήσιος απόγονος του Περικλέους" (και του Μινώταυρου θα προσθέταμε) την οποία ο ίδιος με συνοπτικές διαδικασίες είχε καταφέρει να αποκωδικοποιήσει, με το δικό του πειραγμένο σύστημα επεξεργασίας δεδομένων, υπήρχε άλλη μια καταγεγραμμένη πληροφορία. Είχε μια έμφυτη προδιάθεση στη βλακεία. Η ανεπιβεβαίωτη πληροφορία περί καταγωγής ήταν και η μόνη που θα γινόταν αποδεκτή από τον εργαζόμενο. Όλα τα άλλα ήταν κακοήθειες. Ως γνήσιος απόγονος του Σωκράτους έπαιζε το γνώθι σε αυτόν στα δάχτυλα.

Στα δάχτυλα έπαιζε όμως και ένα μικροσκοπικό πράσινο μπαλάκι. Ήταν λιγάκι κάπως από μύξα αλλά τι σημασία είχε. Ήταν πιο αποτελεσματικό για τα νεύρα του από τα stress balls που σου δίνουν οι ψυχίατροι πριν σου σπάσουν τελείως τα νεύρα. Το παιχνιδάκι του είχε φέρει σε απελπιστική κατάσταση την έγκυο συνάδελφό του, τη διαγωνίως καθήμενη και με οπτική επαφή στο θέαμα. "Ο εμετικός, ο εμετικός", είπε δυο φορές σαν ξόρκι και εκτόξευσε το πολτοποιημένο κρουασάν και το ρόφημα που είχε καταναλώσει πριν λίγο. Αηδίασε ο άνθρωπος. Τι ελεεινή να μη μπορεί να συγκρατηθεί. Ήξερε κι άλλες έγκυες που είχαν αναγούλες αλλά δεν έβγαζαν τα σωθικά τους μπροστά στον κόσμο. Τελοσπάντων, αυτός συνέχιζε να κάνει τη δουλειά του. Οι άλλοι οι άχρηστοι βρήκαν ευκαιρία με την αναμπουμπούλα να λασκάρουν. Μόνο αυτός από όλο το γραφείο δεν κουνήθηκε απ' τη θέση του. Αυτά έβλεπε το αφεντικό και τον κρατούσε τη στιγμή που γινόταν σφαγή στο γραφείο. Ο ένας μετά τον άλλο έπαιρναν πόδι.

Κάποιο μεσημέρι εκλήθη αιφνιδίως στο γραφείο του διευθυντή. Του ανακοινώθηκε χωρίς περιστροφές η απόλυσή του. Βγήκε έξω. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο τη σχισμή εκείνη του εγκεφάλου από όπου τρυπώνει και φωλιάζει το μίσος άφησε ανοιχτή. Κάποιος από τα λαμόγια στο γραφείο έβαλε ρουφιανιές στο διευθυντή. Θα τον βρει ποιος είναι και θα του γαμήσει ό,τι έχει και δεν έχει. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο τις εκκρεμότητες άφησε ανοιχτές. Θα τον βρει τον πούστη και θα τον σκίσει. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο το συρτάρι του γραφείου άφησε ανοιχτό όταν πια είχε μαζέψει και το τελευταίο πραγματάκι του. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο την πόρτα άφησε ανοιχτή φεύγοντας. Και το στόμα των συναδέλφων του. Κι αυτό το άφησε ανοιχτό. Έτσι όπως έφυγε χωρίς ένα γεια.

Τις επόμενες μέρες το δικό του στόμα και τα στόματα εκείνων που νόμισε πως τον κατέδιδαν, που νόμισε πως τον λοιδορούσαν, που δε νόμισε αλλά τον χλεύαζαν, που δε νόμισε αλλά τον περιγελούσαν, το δικό του το στόμα το σφραγισμένο με μίσος και το δικά τους τα άναυδα στόματα, θα ενώνονταν σε ένα σύνθημα, ένα γιουχάισμα, ένα αίτημα. Στην πλατεία. Εκείνος πιο ψηλά, προς τη Βουλή. Εκείνοι πιο χαμηλά, προς τις συνελεύσεις. Εκείνου τα χέρια θα έδιναν πιο πολλές μούτζες. Εκείνων θα σηκώνονταν για πιο πολλές ψηφοφορίες. Στον ίδιο τόπο, εκεί, εκεί θα έφτυνε το προτεσταντικό work ethic αλά ελληνικά, που είχε καταπιεί αμάσητο. Εκεί θα έφτυναν τον εμπαιγμό και την ειρωνεία προς τον συνάδελφο. Και πάνω στο ολισθηρό έδαφος των φτυσμένων αντανακλαστικών, σε μια αρένα όπου κανείς δεν προϊσταται, θα πήγαιναν παραπέρα. Άγνωστο πού. Αλλά παραπέρα.

11 σχόλια:

Η Κουρούνα είπε...

Μακάρι στις πλατείες να ήταν μαζεμένοι μόνο οι "κακοί" (ας δώσει ο καθένας όποια ερμηνεία θέλει στο "κακός"), γιατί αυτό θα σήμαινε ότι είναι η μειονότητα μια που οι περισσότεροι είναι ακόμα στα σπίτια τους. Αλλά δεν...

Niemandsrose είπε...

Ω!
(όταν ξεκομπλάρω από την έκπληξη θα απαντήσω)
Ω!
:)

Nefosis είπε...

Αναρωτήθηκα: αν έτσι βλέπει τους ανθρώπους της πλατείας -όχι πως δεν υπάρχουν κι αυτοί- γιατί πηγαίνει; Μα, γιατί ακόμα κι η αποστροφή την εμπνέει, απάντησα μόνη μου. Πολύ :)

Niemandsrose είπε...

Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Είμαστε όλοι την ίδια στιγμή θύτες και θύματα, νομίζω. Την ίδια στιγμή που ο τύπος αντί να δουλεύει, λουφάρει ασύστολα, σε βάρος των συναδέλφων του πιθανόν -ποιος τη χέζει την επιχείρηση- την ίδια στιγμή η συναδελφική αλληλεγγύη, η ευγενής άμιλλα πάνε περίπατο και έρχεται στη θέση τους η κοροϊδια. Όμως ο βλάκας που μέχρι χτες σπάγαμε πλάκα μαζί του είναι ένας απολυμένος σήμερα, εμείς οι έξυπνοι είμαστε εν δυνάμει απολυμένοι. Τα διαχωριστικά όρια, είτε αυτά ηταν αξιακά συστήματα, είτε κουλτούρα, είτε πολιτικές θέσεις (αν υπάρχουν πράγματι τέτοιες), καταλύονται μπροστά στη κοινή "μοίρα". Η πλατεία Συντάγματος άνοιξε σαν αγκαλιά που τους χώρεσε ξαφνικά σχεδόν όλους. Πάντα κάποιοι θα μένουν απέξω. Αλλά ας πούμε, εδώ σκιαγραφώ με τρόπο καρικατουρίστικα δύο προφίλ εργαζομένων που αλλιώτικα δε θα συναντιόνταν ποτέ. Αν αυτά δεν είναι εύληπτα, προτιμώ να πιστεύω ότι είναι αποτυχημένο το στόρυ, παρά το ότι τα αντακλαστικά μας έγιναν τόσο πια ευαίσθητα σε οποιαδήποτε υποψία απ-εξιδανίκευσης αυτού που συμβαίνει στο Σύνταγμα.

Η Κουρούνα είπε...

Mην εκπλήσσεσαι, παιδί μου. Διαβάζω πάντα τα κείμενά σου.

Niemandsrose είπε...

ε, τώρα θα δεις κι εγώ.
ΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!


ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!


ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!!!



ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!!!!!



ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


για να μάθεις. με αναστάτωσες νυχτιάτικα. ουφ.

Ανώνυμος είπε...

μια μόνο -αν μου επιτρέπετε- ένσταση στα εξαιρετικά που γράψατε : καμμιά αρένα δεν είναι στ' αλήθεια αυτοδιαχειριζόμενη

είτε τα θηρία, είτε οι μονομάχοι ή -the worst case scenario- οι θεατές έχουν το πάνω χέρι, μη σας πως και τον αντίχειρα στραμμένο προς το χώμα

τα σέβη μου

ΚΚΜ

Ανώνυμος είπε...

πως = πω

(αυτός ο ανεμιστήρας στην οροφή με αποσυντόνισε)

ΚΚΜ

mamma είπε...

ΩΩΩΩΩ!

(τι έκπληξη ήταν τούτη;)


Η πλατεία, αχ αυτή η πλατεία! θα 'πρεπε να πάω άλλη μια φορά τουλάχιστον...



(κάτι σε ήθελα αλλά το έλυσα, οκ)

Dr. Feleki είπε...

Εγώ πάντως είμαι ελαφρά ηλίθιος και δεν τα πιανω με τη μία. Παντως μου άρεσε.

Ομως μη με βαρέσεις που δεν παω στις πλατείες. Δεν μπορώ τοση ειρήνη, αγάπη και συναδέλφωση, είμαι από κακή παστα φτιαγμένος. Ασε που είμαι και ευαίσθητος και ποναω εύκολα.

Πέρα από την πλάκα αρκετά καλή ανάλυση. Αν ακολουθούσε και η άλλη του ... (ωπα κρατηθηκα πριν γραψω την κακη λεξη) που δουλεύει σαν το σκυλί και μετά παει και στην πλατεία, θα αποτελούσε τέλειο αντικείμενο έρευνας και αυτος...

Κάθε επανάσταση εχει εκ των πραγμάτων εχθρούς και φίλους, και φυσικά και απορημένους. Εγώ με το μυαλό-κουκουτσι-ποντικού ανήκω μάλλον στους τρίτους.

Ολα καλα.

Καλησπέρες.

Gaitanaki είπε...

Κι εγώ δε το κατάλαβα καλά, αλλά το διάβασα με εδιαφέρον! Ωραία τα γράφεις!