αδιάκοπα

Κάπου στην αρχή των διακοπών θα αναζητάς ραδιοφωνικούς σταθμούς και θα εκπέμπουν από Τουρκία οι περισσότεροι. Θα γελάσετε και θα γίνει το σλογκανάκι σας για τις επόμενες μέρες, όταν πέσετε σε τουρκική διαφήμιση που θα λέει κάτι που σας ακούστηκε "μπούζι κόκα κόλα". Και θα διασχίσετε αργότερα "τα έλατα, λύκων αγέλες παράπλευρα του δρόμου", όπως το γράφει ο Μπυκνέρ στους Κλέφτες της Ομορφιάς, για τα χιονισμένα γαλλικά όρεα, που΄ναι το ίδιο για το καλοκαιρινό νησιώτικο ελληνικό τοπίο, γιατί η ομορφιά πάντα είναι ικανή να σε κατασπαράξει, όπου θα ακούσετε στους 666 χιλιόκυκλους στα βραχέα, Δυνάμεις του Αιγαίου, Μικρές Περιπλανήσεις, Μούτση, Ξυδάκη, κι εγώ σε γυρεύω σα μοιραία λύση και σαν ανατολή, και σαν ανατολή, οπωσδήποτε από τη Βενετσάνου, θα έχει πάρει να σουρουπώνει και θα εντυπώνεται μια γλυκιά μελαγχολία στην ψυχή σας, τη μία ψυχή που έχετε πια με τα χρόνια, που θά' ναι τις μέρες αυτές χωρίς όρια, ανοιχτή σα γαλάζιος ορίζοντας.

Κάπου στην αρχή των διακοπών θα έχει καύσωνα αλλά εσείς θα ανηφορίσετε σοφά προς την Αγιάσο και θα τραγουδάς ακαπέλα, φυσικά, στο δρόμο "Θα με δικάσει", και θα έχει δροσιά η διάθεσή σας πριν ακόμα φτάσετε στον ορεινό προορισμό, όπου θα σε καθηλώσουν τα πλακόστρωτα μονοπάτια, το αμφιθεατρικά χτισμένο χωριό, τα κεραμίδια και η ντοπιολαλιά, το ούζο και ο πλάτανος. Και η κόρη σου θα θελήσει να της αγοράσετε μια φλογέρα και θα ακούγεται το φάλτσο σφύριγμα αδιάκοπα, και θα γελάς με το βοσκαρουδάκι σου που προπονείται στο πνευστό λες και το χειμώνα θα φυλάει πρόβατα στο χειμαδιό. Και θα ευφραίνεται με το ούζο και τον γεμιστό κολοκυθανθό ο ουρανίσκος σου.

Κάπου στο μέσο των διακοπών σου. Πέντε μέρες πίσω άλλες πέντε μπροστά. Στην αιχμή της πολυτέλειας, στο ανατολικό Αιγαίο. Πολυτέλεια σε ελεύθερο κάμπινγκ. Με μικρό παιδί. Η καλύτερή της. Πού είναι καλύτερα, θα τη ρωτήσεις, στη σκηνή θα απαντάει όσες πολυτέλειες του σπιτιού και αν επικαλεστείς. Το μικρό θηλαστικό ξέρει καλύτερα. Τη γλύκα που' χει το χώμα να το κοιμάσαι ολοζώντανος. Η αιώρα ανάμεσα στα δέντρα. Τη γλύκα που' χει το μετέωρο μέσα στα πεύκα με τη θάλασσα αντίκρυ.

Κάπου στο μέσο των διακοπών θα σε καβαλήσει, πάλι, κάποια αγωνία. Θα την πεις βαυκαλιζόμενη, υπαρξιακή, κάπως. Ξέρεις, η διακοπή της καθημερινότητας, η ομορφιά του κόσμου ολόσωμη, οι δυο κορυφές του τριγώνου, που λέτε οικογένεια, δίπλα σου αδιάκοπα, δυσβάσταχτα μεγέθη κάτω από τη σιγαλιά της νύχτας, τον έναστρο ουρανό. Θα ξεπηδήσουν μαγικά οι λέξεις, σα φασουλήδες και σα σπίθες, μέσα από τα σεντούκια σου. Έναστρος, σιγαλιά, αντίκρυ, σούρουπο. Θα στέκεσαι μπροστά στο άπειρο της ομορφιάς σκοπός. Να τη φυλάς. Και ο σκοπός θα ενσαρκώνεται.

Κάπου στο μέσο των διακοπών, θα μάθεις με γραπτό μήνυμα φίλης πως βρέθηκε νεκρή η Amy Winehouse. Άρα δεν ήταν attention-seeking όλο αυτό. Έτσι δεν είναι μαλακισμένα tabloids που διανείμεστε δωρεάν αλλά με τίμημα κάθε πρωί στο μετρό του Λονδίνου; Θα θυμηθείς τον τάφο του Jim Morrison στο Pere Lachaise στο Παρίσι και το επιτύμβιο "Κατά τον δαίμονα εαυτού", που θα' ταν ακριβέστερος όρος από το 27 Club. Δεν είναι ξενυχτάδικο ο θάνατος, δεν είναι λέσχη, δεν είναι.

Κάπου εκεί, θα ψάχνεις να βρεις στο USB που έχεις καρφώσει στην κονσόλα του Honda, θα ψάχνεις ανάμεσα στα χίλια τόσα mp3 τα τραγούδια της, θα παίξει το Back to black, μέρα μεσημέρι και θα μαυρίσει η ψυχή σου, θα δακρύσεις σα να έχασες δικό σου άνθρωπο. Θα θυμηθείς την αδερφή της γιαγιάς που πρόσφατα πέθανε, ηλικιωμένη πολύ, και που στην είδηση του θανάτου της δεν έτυχε να κυλήσει ένα δάκρυ από τα μάτια σου που ρουφάνε από παιδί αχόρταγα τον κόσμο και τους ανθρώπους και θα αναρωτηθείς για μια στιγμή αν συγγενής είναι όποιος σε συγκινεί. Αν η μια λέξη είναι παράγωγο της άλλης.

Και μετά, μια άλλη μέρα μπορεί, θα ακούσεις στο random τον Manu Chao και θα ρωτήσεις το ταίρι σου αν θυμάται σε ποιο venue τον είχατε δει live. Και θα παρατηρήσεις τι κρίμα που δεν έτυχε να δείτε live την Amy και μετά, στην λατρεία των μεγεθών πάλι, θα θυμηθείτε όλα τα live που είχατε δει στο Λονδίνο και στα φεστιβάλ τριγύρω και μετά θα σε κυριεύσει μια άλλη αγωνία, να πας σε όσες συναυλίες σε βαστάν τα πόδια σου και μετά θα απαριθμήσετε τα νησιά που έχετε ταξιδέψει και μετά τις χώρες της Ευρώπης και θα σε κυριεύσει μια ακόμη αγωνία να ταξιδέψεις όσο και όπου αντέχει το πορτοφόλι σου.

Και εκείνη τη στιγμή, περνώντας από τα Βασιλικά της Λέσβου, στα δεξιά σου, σε ένα σπίτι ασβεστωμένο, παλιό, με κληματαριά, θα δεις μια γρια γυναίκα στα μαύρα ντυμένη με τσεμπέρι στο κεφάλι να ρεμβάζει τη θέα στον κάμπο, την ίδια θέα χρόνια και χρόνια. Η ίδια ζωγραφιά, που αλλάζει o χρόνος με morphing από εποχή σε εποχή. Θα τη δεις να ρεμβάζει άλαλη και ατάραχη την ίδια πάντα εικόνα και στην αγωνία σου να ζήσεις όσο πιο πολύ, όσο πιο πολλά, θα φυτρώσει πια σαν ουρά ένα ερωτηματικό, διακόπτωντας την αγωνία σου για τα μεγέθη.

Μαζί με το άλλο ερωτηματικό που επιμένεις να σβήνεις από τον μαυροπίνακα, το απεχθές εκείνο, για την ύπαρξη του θεού. Που θα σταματήσεις στο ξακουστό μοναστήρι, των Ταξιαρχών, με τη μινιατούρα πολεμικού αεροσκάφους ορθωμένο πριν την πύλη, μπροστά στο δικέφαλο που ανεμίζει. Ένα καρέ που συνάδει με την αποστροφή σου για το θρησκεύεσθαι. Που θα σταματήσεις όπως σε μουσείο. Κι ακόμα χειρότερα. Γιατί το μουσείο είναι το αποτύπωμα κάποιου που έζησε. Είναι Ιστορία. Εδώ τι είναι; Τίποτα δεν είναι. Θα περπατάς με όλες σου τις αντιρρήσεις, αλλά το κελάρυσμα των νερών στο συντριβάνι, η αρχιτεκτονική του ναού, των κοιτώνων, ο φροντισμένος κήπος, θα σε υποβάλλουν. Λιγάκι. Και μετά θα μπεις να δεις τη διαβόητη αγιογραφία, το ανάγλυφο, που λέγεται πως φτιάχτηκε από χώμα και από αίμα, σα μουσειακό είδος, αφού στερείσαι πίστης.

Και τότε, σ' αυτό που εσύ επισκέπτεσαι σαν έκθεμα θα δεις έναν συνομίληκό σου άνδρα, χωρίς μαλλιά, χωρίς φρύδια, ντυμένο casual, έναν κανονικό άνθρωπο, έναν κανονικό 30άρη, έναν κανονικό καρκινοπαθή, με σφιχτά σφαλισμένα μάτια, γονυπετή, με σφιγμένο στα χέρια ένα τόσο δα βιβλιαράκι με προσευχές, ψαλμούς, ούτε πώς τα λένε δε θα ξέρεις, να ψιθυρίζει με ακουμπισμένο στην εικόνα με τα τάματα το κεφάλι που θέρισαν οι χημειοθεραπείες, να ψιθυρίζει με όλη τη δύναμη της ψυχής του προσευχές. Και θα βγεις τρεκλίζοντας με την εικόνα του ικέτη στα μάτια σου μπροστά. Αλλά πίσω, στο βάθος, και ανάμεσα από τα ερωτηματικά, θα απλώνεται πυκνό το προστατευτικό πλέγμα του γέλιου, της ξεγνοιασιάς, του έρωτα, της αγάπης, του δέους, της συγκίνησης, της απόλαυσης, της ρέμβης, των αισθήσεων. Θα σ' αγκαλιάζει αδιάκοπα, όσο μπορείς ακόμα να κάνεις διακοπές σε καθετί.