έχε το νου σου στο παιδί...

Παρακολουθούσα χτες την εναλλαγή φαιδρών, αγράμματων και επικίνδυνων εκλεγμένων αντιπροσώπων του "έθνους" στο βήμα της Βουλής.
Άκουγα άναυδη -αν και λαλίστατη τουηττερικά- τα πρόσωπα αυτά να διαβάζουν θλιβερές εκθέσεις εξατάξιου γυμνασίου, να διανθίζουν την ομιλία τους με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα εθνοσωτηριακού περιεχομένου, να παραθέτουν στον επίλογο συχνά κάποιο χωρίο από τον Μακρυγιάννη, τον Ελύτη ή κάποια ινδή συγγραφέα, προδίδοντας ανερυθρίαστα την μηδενική εξέλιξη του λόγου των ίδιων και των συμβουλατόρων τους, από τα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, την προσκόλληση σε ξεπερασμένες φόρμες που αποκαλύπτουν, ανάμεσά στα άλλα, την ένδεια του πολιτισμικού τους κεφαλαίου. Μόνο που αυτοί εδώ έχουν εκλεγεί να διαχειρίζονται τις τύχες μας, δε διαγωνίζονται στις πανελλαδικές.
Διέκρινα την αισθητική των εκπροσώπων, από τη ροζ μπομπονιέρα της κυρα-Ουρανίας, τα μπλε ελεκτρίκ σακάκια των βουλευτών, το ύφος bitch των Άννα& Άννα, ως τον λάβρο, έμπλεο μίσος λόγο των ακροδεξιών.
Παρατηρούσα το κατάμεστο άνδρο της αστικής δημοκρατίας να εμπαίζει έναν ολόκληρο λαό με παλινωδίες, εθνικιστικές κορώνες, υποκριτικά υστερικές αναγνώσεις εκβιαστικών διλημμάτων, πύρινων παραινέσεων και κατηγοριών.
Μετρούσα πόσες φορές άκουσα τις λέξεις λαός και σωτηρία, με τα παράγωγά τους, από τα χείλη ασεβών και ως προς τις δύο έννοιες.

Αίφνης τα εν οίκω μου διέλυσαν την ψευδαίσθηση του μέγα-πλαισίου της ιστορικότητας. Είδα με την άκρη του ματιού μου τον άνδρα μου να έχει φέρει κάτι να τσιμπήσει ενώ το λαίμαργο τρίχρονο, στην προσπάθειά του να αποσπάσει κάποιο μεζεδάκι από το πιάτο του πατέρα της, άρχισε να λέει μια προσευχή που έκλεινε με την ευχή "καλή μας όρεξη!"
Αμέσως θυμήθηκα πως πριν λίγες μέρες την άκουσα να λέει "Παναγία μου!" και να σκάει έπειτα στα γέλια.
Τότε συνειδητοποίησα, για πρώτη φορά, πως ο λόγος μας, εμάς των γονιών της, δεν περιέχει αναφορές σε μεσσίες, θεομήτορες και αγίους, πως αυτό το παιδί μεγαλώνει σε ένα σπίτι που δεν υπάρχει εικόνισμα, πως δεν του έχουμε μάθει να κάνει το σταυρό του.
Το σχολείο όμως θα φροντίσει να του εμφυσήσει το θρησκευτικό αίσθημα και τις αξίες του χριστιανισμού. Συγχρόνως, η περιουσία της Εκκλησίας όχι μόνο δε θα δημευθεί αλλά θα προστατευθεί στο ακέραιο με την εξαίρεση από το τέλος ακινήτων, ενώ η αναπαραγωγή δαπανηρών χριστιανορθόδοξων εθίμων δε θα έχει τέλος. Όμως αυτό δεν είναι επίκαιρο θέμα.
Την επόμενη μέρα θα διασχίσω κεντρικές λεωφόρους της πρωτεύουσας διερχόμενη πύλες στρατοπέδων. Θα δω συρματοπλέγματα στα τείχη, στρατιωτικά νοσοκομεία, άνδρες με χακί και κράνη, ζωσμένους με πυροβολικά, πληρωμένα αδρά από τις τσέπες μας. Όμως αυτό δεν είναι επίκαιρο θέμα.
Στη διαδρομή θα ακούσω στο ραδιόφωνο τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη, σε ένα τραγούδι, ή εμβόλιμα στην απαγγελία του Ρίτσου και θα θυμηθώ πως ερήμην, με την ανοχή ή πιο συχνά με την συναίνεση των καλλιτεχνών το ΚΚΕ μέσα από τα φεστιβάλ της ΚΝΕ και παράλληλα το διαρκές καπέλωμα των λαϊκών κινημάτων, οικειοποιήθηκε ένα ολόκληρο χωράφι του ελληνικού πολιτισμού, αυτού που τώρα μυρίζει μπαγιατίλα στις γκουρμέ μύτες των πιστών των αγορών, των προσκυνητών ενός συστήματος που καταρρέει μπροστά στα σαστισμένα μάτια του δυτικού κόσμου. Όμως αυτό δεν είναι επίκαιρο θέμα.
Κι ωστόσο η αποστροφή των κεφαλών των μαθητών από τις εξέδρες των επισήμων και μια λωρίδα μαύρο ύφασμα σε θέση πένθιμου περιβραχιόνιου στα ανώριμα μπράτσα γυμνασιόπαιδων, σε αναγκάζει να παραδεχτείς πως δεν έσφαλλε κανένας από τον Αριστοτέλη μέχρι σήμερα που έβλεπε την ελπίδα στην πιτσιρικαρία και σ' αναγκάζει να θυμηθείς το στίχο του Σιδηρόπουλου, έχε το νου σου στο παιδί, και να συγκινηθείς παρά τον κίνδυνο να φανείς γραφικός σ' αυτούς που καθόλου και ποτέ δε πρόκειται να εκτιμήσεις.
Κι έπειτα, στο τέλος, να παραδεχτείς πως ακούγοντας την Ευδοκία να αναφωνεί "Παναγιά μου", στην βιασμένη άκρη του ζεϊμπέκικου του φαντάρου, τα σύμβολα που απεχθάνεσαι, που έχουν τεχνηέντως περισωθεί μέσα στον ορυμαγδό των γεγονότων, είναι αυτά που σε γαλούχησαν, είναι κομμάτι της κουλτούρας σου. Όμως αυτό δεν είναι επίκαιρο θέμα.
Έχε το νου σου στο παιδί, είναι δεν είναι επίκαιρο.