Η ταινία
Στη μία σκηνή είναι η Μέρυλ Στρηπ κουρεμένη γουλί. Φοράει ένα φουστάνι σα ρόμπα και γαλότσες. Περπατάει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τα πόδια της βουλιάζουν βαθιά στη λάσπη. Στην επόμενη σκηνή είναι το παιδικό δωμάτιο των δυο παιδιών του ναζί αξιωματούχου. Φορούν πεντακάθαρα ρούχα, ατσαλάκωτα. Τα μαλλιά τους είναι άψογα καλοχτενισμένα. Στο δωμάτιο επικρατεί η απόλυτη τάξη και καθαριότητα. Είναι η ταινία "Η εκλογή της Σόφι".Το βιβλίο
Η απόλυτη τάξη είναι λένε επιθυμία θανάτου. Πολλή τάξη οι πεισιθάνατοι. Πολλά καλογυαλισμένα παρκέ οι απαρηγόρητοι. Τη θυμάμαι να συγυρίζει μανιωδώς. Υστερικές γυναίκες λέει ο δόκτωρ Χάπινες. Αδικαίωτες, θυμοί πνιγμένοι μέσα σε αποστειρωμένες μπανιέρες. Αν μπορούσαν να βράσουν τα μωρά τους, θα τα έβραζαν με χαρά. Αποστειρωμένο μωρό, καμιά μυρωδιά. Σαν ζωή όπως όπως. Γυναίκες. Κάθε φορά που επιθυμούν να σπάσουν κάτι, το γυαλίζουν. Όσο πληθαίνει η έσω αταξία τα σπίτια των ανθρώπων νεκροτομεία. [...]Μαλβίνα Κάραλη, "Σαββατογεννημένη", Εκδόσεις 01
Το ποίημα
"και ας μην πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ
προφύλαξη για την υγεία μας
κι ούτε να δίνεις συμβουλές
το πώς το κατεβάζω έτσι
και πώς σκορπιέμαι έτσι
και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα
τις μπογιές τις μύξες και τα κλάματα
να τρέξουνε"
προφύλαξη για την υγεία μας
κι ούτε να δίνεις συμβουλές
το πώς το κατεβάζω έτσι
και πώς σκορπιέμαι έτσι
και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα
τις μπογιές τις μύξες και τα κλάματα
να τρέξουνε"
Κατερίνα Γώγου στην ταινία "Παραγγελιά" για τον Κοεμτζή.
Η είδηση
Σιωπηλή διαμαρτυρία με κεριά οργανώνουν απόψε στις 8μμ πολίτες της Αθήνας έξω από τον κινηματογράφο «Αττικόν» στην οδό Σταδίου. Η συγκέντρωση οργανώνεται από τη συνεργασία ομάδων που δραστηριοποιούνται στο Facebook, αντιδρώντας στη βία και στον ευτελισμό της ζωής στην Αθήνα. Η συγκέντρωση είναι ειρηνική και έχει αποκλειστικό σκοπό να δώσει τη δυνατότητα σε πολίτες να εκφράσουν με τη φυσική παρουσία τους την αντίθεσή τους στη βία και στον ευτελισμό της ζωής στην Αθήνα απαιτώντας παράλληλα την απόδοση ευθυνών. Η μπογιά
Το να πας να μπογιαντίσεις φιστικί έναν υπόγειο σταθμό του ΗΣΑΠ απαλείφοντας αυτό που κάποιος γκραφιτάς ή στενσιλάς εξέφρασε με το σπρέυ του είναι από μόνο του τσαμπουκάς. Όταν γράψω σε ένα παγκάκι με τον μαρκαδόρο μου"Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" και έρθεις και μου το σβήσεις έχεις δηλώσει ήδη, απ΄τη μια, ότι θεωρείς πως έχει περισσότερη νομή στο παγκάκι από μένα και απ' την άλλη ότι το ένα και ενιαίο χρωματάκι της μπογιάς σου είναι πιο σημαντικό από τη δική μου δήλωση (ακόμη και αν αυτή ήταν "Σ' αγαπάω ρε, δε το βλέπεις;"). Η ομοιομορφία, η καθαρότητα, η τάξη που επιδιώκεις είναι τα χαρακτηριστικά των κινημάτων που ανέβασαν στην εξουσία τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.
Το κερί
Το να πας την επομένη μίας παλλαϊκής διαδήλωσης που διεξήχθη μέσα σε συνθήκες χημικού πολέμου και κατάφωρης παραβίασης του Συντάγματος να θρηνήσεις απλώνοντας ρεσώ για τα ντουβάρια που πυρπολήθηκαν, από προβοκάτορες, χουλιγκάνια ή αντεξουσιαστές, τη στιγμή που εκατομμύρια ανθρώπων έχουν καταδικαστεί στην εξαθλίωση και την απόγνωση δείχνει ότι έχεις όμοιες προτεραιότητες στο αξιακό σου σύστημα με τον φανατικό της ελεύθερης αγοράς: ο άνθρωπος δεν είναι για σένα πρώτη αξία. Πρωταρχική αξία είναι η τάξις και η καθαριότης, ο αλέκιαστος από σπρέυ τοίχος και το άσπιλο από τσίχλες πεζοδρόμιο. Δεν βρήκες λόγο να βγεις να θρηνήσεις -αν βρίσκεις πιο σικ τον οδυρμό από την οργή, των αγώνα και την αντίσταση- για τους πένητες που κατακλύζουν το ιστορικό κέντρο της πόλης με την οποία ταυτίζεσαι ως γνήσιος τοπικιστής (που' ναι κι αυτό μια μορφή σωβινισμού, μια μάσκα για τον υφέρποντα ρατσισμό σου). Βγαίνεις και θρηνείς τα δέντρα στη Ζαχάρω, όταν ακόμη δεν είχες αυτοανακηρυχθεί σε κίνημα, και τα νεοκλασικά στην Ομόνοια. Δεν αγαπάς περισσότερο από μας, που δεν παριστάνουμε τις ψυχαναγκαστικές χήρες ώστε να καθαρίζουμε και να θρηνούμε, ούτε την φύση ούτε τον πολιτισμό. Η διαφορά μας είναι πως κάποιοι δεν έχουμε αναγάγει τον απολιτίκ ψυχαναγκασμό και πένθος σε lifestyle. Η διαφορά είναι πως για κάποιους πιο πάνω απ' τα δάση κι απ' τα κτίρια είναι ο άνθρωπος. H διαφορά είναι πως κάποιοι δεν κλαιγόμαστε σιωπηλά, διαδηλώνουμε, αντιστεκόμαστε, τρώμε σκατά παλεύοντας να επιβιώσουμε και να περισώσουμε την αξιοπρέπειά μας, να δηλώσουμε την αλληλεγγύη μας.
Η ατάκα
Yannis Androulidakis: "Εντάξει, κάηκαν και κάτι εκατομμύρια μισθοί και συντάξεις χθες, αλλά από όσο ξέρω, ευτυχώς, δεν ήταν νεοκλασικά..."
30 σχόλια:
Ωραία!
Chapeau!
Όμορφα. :)
Όμορφα. :)
Ρισπέκτ.
Μανιφίκ
Τα σέβη μου. Προτείνω και αυτό.
http://spinanelcuore.wordpress.com
"σε έψαχνα μέσα στην νύχτα..."
Καλησπέρα, το κείμενό σου με άγγιξε..Θα σε διαβάζω..
Δεν θα διαφωνήσω ότι η συγκέντρωση με τα κεριά είναι υποκριτική και άστοχη. Ωστόσο, οι άνθρωποι που στεναχωριούνται βλέποντας ένα σινεμά να καίγεται δεν συνεπάγεται ότι είναι αδιάφοροι απέναντι στα τεράστια κοινωνικά προβλήματα και την κατάφωρη τυραννία, ούτε ότι επιζητούν την αποστειρωμένη φρίκη του ναζισμού. Ο οποίος ναζισμός αναρριχήθηκε στην εξουσία καίγοντας ιστορικά κτίρια και ρίχνοντας το φταίξιμο σε άλλους.
Σε όσους θρηνούν με κεράκια κλπ...
Κεριά και λιβάνια γαμώ το σπίτι σας γαμώ.
¨ αναγάγει ¨.
Είμαι βλέπεις ψυχαναγκαστικος κ με ενοχλεί...
Ιεραρχώ προτεραιότητες όμως κ γι αυτο βρίσκω εξαιρετική την ανάρτηση..Ελπίζω να επανέλθω με περισσότερα
Σωστή μπράβο ,μού άνοιξες τά μάτια
Πολύ καλό κείμενο. Με ενοχλούν όμως οι αναφορές του σε "ψυχαναγκαστικές χήρες" και "υστερικές γυναίκες" ταυτισμένες με την εμμονή της καθαριότητας, της τάξης και της ομοιομορφίας. Λες και μια τέτοια εμμονή για "τα χαρακτηριστικά των κινημάτων που ανέβασαν στην εξουσία τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι" (όπως πολύ εύστοχα επισημαίνεται στο κείμενο) αποτελεί ιδιότητα της θηλυκότητας...
Δυο αναρτήσεις του Πιτσιρίκου:
Κεριά
Δεν είναι ιστορικό το κτίριο του Mega;
http://www.youtube.com/watch?v=B6258BMCJVs
...ενώ περισσότερη νομή στο παγκάκι δικαιούται/έχει εκείνος που έγραψε...οι καλοί(εμείς) και οι κακοί(οι άλλοι). βολικό!
@Immortalite
@George Le Nonce
@Tic Tac
@enfant rate
@Μάνος
@congcord
Σας ευχαριστώ πολύ. Που υπάρχουν άνθρωποι να μπορούμε να συνεννοηθούμε ακόμα μεταξύ μας ευχαριστώ την καλή μου τύχη. :)
@surrealas, καλώς τον.
@Εlikas, ο ναζισμός έκαψε ό,τι θεωρούσε "βρώμικο" (από ανθρώπους, μέχρι βιβλία και ιστορικά κτίρια) με σημαία την καθαρότητα της αρείας φυλής. Επομένως είναι μάλλον άστοχη η σύγκριση που επιχειρείς για την πυρπόληση του νεοκλασικό με τα ανοσιουργήματα των ναζί. Και είναι άστοχη για δύο επιπλέον λόγους: α. δεν ξέρουμε ακόμα με βεβαιότητα ποιοι κάψανε το Άστυ (αν ηταν χουλιγκάνια, αντεξουσιαστές ή προβοκάτορες) και β. η πυρπόληση έγινε μέσα σε "εμπόλεμες" συνθήκες και μπορεί είτε να οφείλεται σε ατύχημα είτε να είναι εσκεμμένη πράξη αντεκδίκησης. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν εκπορεύεται από την ίδια φιλοσοφία, ούτε διεξάγεται με τους ίδιους όρους όπως οι φωτιές των ναζι.
@ανώνυμος 1, ας αφήσουμε τις κατάρες, προτείνω.
@ανώνυμος 2, ανάγει όχι αναγάγει. Είναι στιγμαίος και όχι εξακολουθητικός ο χρόνος.
@ανώνυμος 3, μη μου πεις!
@hecate, δεν έχεις άδικο. Στο κομμάτι που είναι αντιγραφή από την Μαλβίνα Κάραλη αναφέρεται αυτό με την υστερία. Εγώ λέω για ψυχαναγκασμό που σε συνδυασμό με πένθος μου θυμίζει την κατάσταση της γυναικείας χηρείας σε παλιότερες εποχές ή σε αποκρυσμένες περιοχές της Ελλάδας.
@spiral architect, από την ίδια αφορμή ξεκινάμε αλλά αλλού το πάει ο πιτσιρίκος, αλλού εγώ
@katabran, ω! Thanx.
@ανώνυμος 4, σου αντιγράφω την απάντησή μου από μπαζζ γιατί βαριέμαι να σου απαντάω κι εδώ κι εκεί: "Συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. Υπάρχει η έκφραση (γκράφιτι, στενσιλ κλπ) και η δήλωση (π.χ. συνθήματα) από τη μια και η αφαίρεσή τους απ' την άλλη (είτε με χρώμα ή όπως αλλιώς). Θα είχε νόημα αυτό που λες αν δίπλα στη δική μου έκφραση/δήλωση πρόσθετες τη δική σου (πράγμα που έτσι κι αλλιώς συμβαίνει). Σ' αυτή την περίπτωση παίζουμε με πιο ίσους όρους. Το να γράψω κάτι και να έρθεις να μου το σβήσεις είναι τσαμπουκάς, είτε αυτό γίνει με ασβέστη, είτε με σπρέυ. Κι όταν μάλιστα το σβήσιμο της έκφρασης/δήλωσής μου γίνεται σε ένα πνεύμα ότι εσύ είσαι ο καλός-σωστός-καθαρός και εγώ ο βρωμιάρης-παράνομος-περιθωριακός, υπάρχει κι άλλο ένα θεματάκι. "
ναι, αλλά οι χήρες πενθού(σα)ν το σύζυγό τους. Και η ταύτιση της χήρας με τη ψυχαναγκαστική καθαρ(ι)ότητα εισηγείται ψύχωση εξαιτίας της έλλειψης άντρα. Λες και οι γυναίκες είμαστε "ανισόρροπες" και χρειαζόμαστε έναν άντρα να μας "ισορροπήσει"
Θα το πω όπως το σκέφτομαι: γάμησες!
Μα κεριά έξω από κτίριο που κάηκε; Ποιος το σκέφτηκε; Δηλαδή άμα βυθιστεί η Βενετία θα πάνε με κουβάδες νερό;
Εγω ξέρεις:♥
αν υπήρχαν ατενίστας στη χούντα, θα μαζεύονταν το Νοέμβρη του '73 έξω από το Πολυτεχνείο να κλάψουν με ρεσώ την διαλυμένη πόρτα. και θα έριχναν και ένα χεράκι στα αντιαισθητικά συνθήματα της κολώνας δίπλα.
Διαβάζοντας ένα όπως "είναι τσαμπουκάς να αποκαθιστάς την αρχική μορφή ενος αντικειμένου που εγώ άλλαξα κατα δική μου βούληση βαφτίζοντας το εφραστικό πεδίο" θυμάμαι τη Λορέτα στο Meaning of Life των Monty Python. Το πάν είναι η ανάδειξη σε δικαίωμα κάθε φαντασίωσης.
Θα βαρεθώ να γράφω και σίγουρα θα βαρεθείς να διαβάζεις, αλλά να μερικά θεματάκια.
Τα παγκάκια ειναι φυστικί γιατι η ουδετερότητα, οσοδήποτε νωθρή, ειναι ο ατελής συμβιβασμός για την αποφυγή του αναπόφυκτου ανταγωνισμού για τετραγωνικά "έκφρασης". Και, όχι, δεν εχεις "τουκα πρω" δικαίωμα άπαξ και έγραψες στο παγκάκι. Τον τσαμπουκά τον άσκησες εσυ παρεμβαίνοντας στη μορφή ενος αντικειμένου με χρηστικό προσανατολισμό. Και γιατι μόνο το παγκάκι και οχι ο τοίχος του σπιτιού μου, το πεζοδρόμιο, η μούρη μου; Ποιός θέτει το όριο; Πόσες φορές σκοπεύεις να εκφραστείς ως tagger; Σε πόσα διαδοχικά παγκάκια; Ποσο γρήγορα τελειώνει η διαθεσιμη επιφάνεια και αφήνεις τους άλλους ανέκφραστους; Θα σφαχτούμε η όχι για τα πρώτα παγκάκια-πίστα στο Συνταγμα; Τις κολώνες του Σουνίου τις εξαιρείς απο το εκφραστικό σου πεδίο; Του αναγνωρίζεις όρια; Οφείλω εγώ να αποδεχτώ τα όρια που του αναγνωρίζεις εσύ; Την εκφραση ενος χρυσαυγιτη η ενος χουλιγκανου, οσοδήποτε υβριστική η χυδαία, την αποδεχεσαι και τη σέβεσαι εξισου; Μόνο το γράψιμο είναι έκφραση; Αν λαξεύσω, κάψω, διασκορπίσω - δεν ειναι αυτό μια δυνατότητα έκφρασης;
Προφανώς καταλαβαίνεις τι λέω. Αλλά προφανώς δε σε νοιάζει. Δε θα μπορούσε να σε νοιάζει, γιατί αλλιώς δε θα κατασκεύαζες ένα τέτοιο επιχείρημα.
Το πάν είναι να τα βάλεις με αυτούς τους ξενέρωτους που θέλουν "ναζιστικής έμπνευσης ευταξία".
Θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να υπαρχει χώρος έκφρασης στο δημόσιο χώρο- αλλά θα έπρεπε να επιτραπεί σε όσους θελουν τα παγκάκια φυστικί να βλεπουν ορισμένα (κατα το ποσοστό τους) έτσι. Να μην είναι απροστάτευτα στο εκφραστικό πάθος ανθρώπων που ξεχειλίζουν και δεν τους φτάνουν κουβέντες και τα blog. Αλλά αυτή η διαδικασία, οι αναπόφευκτοι συμβιβασμοί, οι αναπόφευκτοι κανόνες - ντεκαβλέ πράματα. Όλη η κάβλα είναι στο να χαλάς κάτι "που οι ξενέρωτοι θέλουν να μου απαγορεύσουν". Για αυτό και ποτέ δε βρέθηκαν άνθρωποι να διεκδικήσουν δημόσιο χώρο ρητά, συγκροτημένα και επίμονα. Κι έτσι, εντελώς στρεψόδικα, βαφτίζεις "έκφραση" το σύνθημα και τσαμπουκά την εξάλειψη του.
Άκου που σου λέω...Δε ζητάς έκφραση. Να επιβάλλεις την υπέροχη παρουσία σου σε αυτούς που, σε αντίθεση με το blog σου στο οποίο ερχονται κατα βούληση, απλώς πήγαν να κάτσουν σε ένα παγκάκι.
Είστε ένας εσμός μισάνθρωπων ηλιθίων!!
Νίκος
Ξεκαθαρίζω εξαρχής ότι βρίσκω γελοίες διαμαρτυρίες σαν αυτή που έγινε για το Αττικόν με τα κεράκια. Όμως...
Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται αυτός ο διαχωρισμός. Ή είσαι με τους ανθρώπους ή είσαι με τα ντουβάρια; Κατ'αρχάς από πότε ένα έργο τέχνης (ασχέτως της καλλιτεχνικής αξίας του) έγινε συνισταμένη των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία του. Κάνουμε χημική ανάλυση της μπογιάς που χρησιμοποίησε ο Van Gogh για τους πίνακες του ή λέμε ότι το τάδε άγαλμα του Michelangelo αποτελείται από τόσα κιλά μάρμαρο;
Γιατί είναι αδιανόητο να θρηνώ για το μισθό που (δεν) έχω και ταυτόχρονα να θρηνώ για την πόλη μου που καίγεται; Πρέπει ντε και καλά να τα αντιπαραβάλλω; Αρνούμαι να μπω σ'αυτή τη διαδικασία. Αρνούμαι να βάλω προτεραιότητες, επειδή οι καταστάσεις μου το επιβάλλουν. Θέλω να μπορώ να επιβιώνω και ταυτοχρόνως να χαίρομαι τα όμορφα πράγματα της ζωής.
Χρησιμοποιείς, για να μας μεταφέρεις την άποψη σου, τρία έργα τέχνης (το ψευδώνυμο σου είναι ένα υπέροχο ποίημα). Η ταινία είναι φτιαγμένη από σέλιλοιντ και τα βιβλία από χαρτί. Να μείνω εκεί; Που θα ήμασταν χωρίς την έμπνευση αυτών (και πολλών άλλων) έργων; Φανταζόμαστε τη ζωή μας με ένα παχυλό μισθό, φαγητό στο τραπέζι, αλλά σε ένα μουντό και άσχημο κόσμο; Τον θέλουμε έναν τέτοιο κόσμο;
Μη με παρεξηγήσεις, καταλαβαίνω ακριβώς τι θέλεις να πεις, αλλά προσθέτω ότι αυτός που καίει ένα κτίριο είναι ο ίδιος με αυτόν που σβήνει το γκράφιτι από το παγκάκι. Δεν έχει νόημα η αντιδιαστολή τάξης-αταξίας που κάνεις. Όσες φορές και να σκίσω το κέρμα, πάντα θα έχει δύο όψεις.
Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα γύρω μας καταρρέουν. Ένα σύστημα (πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πες το όπως θες) έχει βαλθεί να μας υποβιβάσει σε σκλάβους του. Πολύ φοβάμαι ότι η απόλυτη νίκη του θα είναι η στιγμή (η οποία φαίνεται πως πλησιάζει ταχύτατα) που θα απαρνηθούμε τις όποιες αξίες έχουμε.
Και μη μου λες ότι το αξιακό μου σύστημα, εμένα του επί τρία χρόνια άνεργου που προτιμάει να φάει 4 μέρες σκέτα μακαρόνια για να μπορέσει να πάει σε μια καλή θεατρική παράσταση, είναι ίδιο με αυτό του θιασώτη της ελεύθερης αγοράς. Είναι το ακριβώς αντίθετο.
Σε έναν τοίχο στα επεισόδια, κάποιος έγραψε "Δεν θέλω λεφτά, θέλω ζωή". Συμφωνώ και επαυξάνω. Δεν θέλω λεφτα, θέλω όμορφη ζωή...
Εξαιρετικό κείμενο και όπως βλέπω δε διαφωνούμε και σημαντικά σχετικά με τα επεισόδια.
Κάποια πράγματα , έχουν και τα όρια τους κι όσο και να θέλεις να συμπεριφέρεσαι τηρώντας , κάποιους κανόνες ευπρέπειας , όταν χρησιμοποιείς τα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης , πάντα υπάρχει ο0 κίνδυνος παρεκτροπής .
Τι θέλω να πω , με ποιούς τα έχω .
Ζήσαμε ένα δίχρονο , που όλα ανατράπηκαν μέσα σε ελάχιστες ώρες και κυρίως χωρίς να ερωτηθούμε ως στοιχειωδώς μας οφείλετε . Οι τομές που επιχειρήθηκαν και τελικά έγιναν , ήταν τόσο βαθιές , που θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί , πως αλλοιώθηκαν ακόμα και οι κοινωνικές μας σχέσεις και δομές . Όλα κατακρημνίστηκαν , στο όνομα της διάσωσης μας , της διάσωσης της εθνικής οικονομίας και τελικά στο όνομα της διάσωσης του τραπεζικού συστήματος !
Οι πιο συγκλονιστικές μέρες , από τότε που ξεκίνησε αυτή η κατεδάφιση των κοινωνικών , των λαϊκών , των εργατικών κεκτημένων , ήταν αυτές που ζήσαμε ως το βράδυ της Κυριακής . Δεν θα κάνω καμία αναφορά , στο πόσες χιλιάδες κόσμου βρέθηκε στους δρόμους όχι μόνο της Αθήνας , αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας , ούτε θα σταθώ (αν και αυτό είναι πολύ σημαντικό ) στο πόσες συγκεντρώσεις έγιναν στην Αθήνα , αλλά σ’ αυτό που δεν είναι το μείζον και που σε τελική ανάλυση , μετά τον ανηλεή βομβαρδισμό που δεχόμαστε ακόμα και ακούσια από τα ΜΜΕ , κινδυνεύουμε και ίσως εν μέρει να μας απασχολεί και που δεν είναι άλλο , από τις «καταστροφές» που σημειώθηκαν κλπ κλπ κλπ
Πολύ επιγραμματικά , γιατί η οργή , δεν επιτρέπει την ολοκληρωμένη ανάλυση , χωρίς αυτό αναιρεί τίποτα από την ουσία του ζητήματος , θα ήθελα να πω το εξής :
Δεν είδα όλο αυτό το δίχρονο διάστημα , της μίζερης κατηφόρας που μας έσπρωξαν οι άρχοντες /υπηρέτες , να χύνει κάποιο δάκρυ , έστω και κροκοδείλιο , ο μικροαστός που σήμερα σπαράζει , είτε στις σελίδες του fb , είτε στα short messages του twitter , είτε στα ΜΜΕ , για τις ουρές των νέων ανέργων στις παγωμένες και ερμητικά κλειστές πόρτες του ΟΑΕΔ .
Δεν άκουσα κανέναν μικροαστό , που αν και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις , μέσα από καπνούς τσιγάρων ακριβών και γουλιές εσπρέσσο , να κάνει την παραμικρή νύξη , για τους επί 3 μήνες και παραπάνω , άνεργους στην ουσία , απεργούς της Χαλυβουργίας .
Δεν αντιλήφθηκα κανένα δάκρυ να τρέχει στο ροδαλό μάγουλο κανενός μικροαστού , για τον άστεγο που σχεδόν σκόνταφτε πάνω στα χαρτόνια του και αμέσως άλλαζε πορεία για να μην του χαλάσει την διάθεση ο «αλήτης» .
Αντίθετα , τον είδα να διαρρηγνύει με θλίψη ατέλειωτη τα πλουμιστά είναι η αλήθεια , ιμάτια του , για τις προσφορές αλληλεγγύης που έκανε , στις μκο της «εκκλησίας» .
Αντίθετα , τον είδα να κλαίει με μαύρο δάκρυ , για τις στιγμές που έζησε και που δεν θα ξαναζήσει , στον λαμπερό κινηματογράφο , με τα κόκκινα βελούδινα καθίσματα .
Ουαί υμίν υποκριτές και Φαρισαίοι , δίδασκε ο Κύριος σας στις Γραφές , μα ούτε κι αυτήν ακόμα την διδαχή , δεν ήσαστε σε θέση να ακούσετε , δεν θέλετε , δεν μπορείτε , δεν σας αφήνει ο ήχος που κάνουν τα κρυστάλλινα ποτήρια σας , αποβράσματα …
Μα το χειρότερο είναι , ότι , σ’ αυτή την λογική που πολύ όμορφα πλασάρουν είναι η αλήθεια , τα ΜΜΕ , τα διάφορα παπαγαλάκια και που ανεγκέφαλοι τύποι αναπαράγουν εδώ κι αλλού , πέφτουν κι άλλοι , που ασφαλώς και έχουν πολλά να χωρίσουν από τους μικροαστούς αυτούς της συμφοράς .
Πέφτουν θύματα τις φθηνής προπαγάνδας και εν τέλει χάνουν το δάσος , βλέποντας μόνο το δέντρο .
Συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου , αλλά η επόμενη εκδήλωση "συμπαράσταση" που περιμένω να δω , είναι αυτή που θα οργανωθεί υπερ του Π.Κωστόπουλου . Ω ναι , αυτός κι αν έχει ανάγκη ο δόλιος , στα κομμάτια να πάνε και οι ελεεινοί , αχάριστοι υπάλληλοί του , που διεκδικούν μισθούς απλήρωτους ...
ολο αυτο με τα κερακια και τα συναφη την επομενη μερα θυμισε το 'εσεις μιλατε για βιτρινες εμεις μιλαμε για ζωες'
φανταζομαι οτι δεν βρηκαν καποιο λογο να θρηνησουν για ολα αυτα που 'καηκαν' μεσα στη βουλη εκεινη τη μερα. οοοοοοοχι, φυσικα το πιο σημαντικο ηταν τα κτιρια, τι λεμε τωρα!
και το πιο ασχημο ειναι οτι τα ακουγες αυτα κι απο νεους ανθρωπους..
Δημοσίευση σχολίου