πω, ρε πούστη μου...

"Το κακό με εσάς τους gay είναι πως για μας είστε by default έρωτας χωρίς ανταπόκριση" σκεφτόμουν καθώς διάβαζα το κείμενο ενός από δαύτους. Ενός αρσενοκοίτη, ενός κίναιδου, μιας αδερφής. Πουστράκια. 'Εχετε ένα τρόπο να μου παίρνετε το μυαλό. Να με κάνετε να κλαίω απ΄τα γέλια. Και ξέρεις, τι είχε πει το top sex symbol of all times, η Marilyn Monroe που λατρεύει σύσσωμο το αδερφάτο της υφηλίου: If you can make a girl laugh, you can make her do anything.

Ήμαστε στο γυμνάσιο. Με μια τάξη διαφορά. Τον είχα δει μέσα σε κάποιο μπουλούκι. Μπουλούκι θεατράλε, κανονικά, όπως τον όρο παλιά στους περιοδεύοντες θιάσους. Η μάσκα που φορούσαμε τότε στην πρώτη εφηβεία, φέροντες την ετερότητα ο ένας του άλλου, την αντανάκλαση της υπερβολής μας, αναζητώντας μια στοιχειώδη ταυτότητα, μας παραμόρφωνε τα πρόσωπα σε θεατρικά προσωπεία. Κι όμως. Αυτός που αναζητούσε με αγωνία τη σεξουαλική του ταυτότητα, δεν κρυβόταν επιμελώς κάτω από κάποια ψυχρή παραμόρφωση. Δεν ήταν ο κλασικός ο νέρντουλας, ο κλασικός σπασίκλας, ο κλασικός καραγκιόζης, ο κλασικός αρχηγός, ο κλασικός παιχταράς. Τον είδα ανάμεσα σε άλλους, κάπως αμήχανο, κάπως αφηρημένο, κάπως με αντίληψη, κάπως φευγάτο, κάπως ψυχούλα. Έπρεπε να τον γνωρίσω οπωσδήποτε. Σε λίγες μέρες θα ήμαστε ζευγαράκι. Με πήγαινε σινεμά, μου μιλούσε πολύ, με έκανε να γελάω, μου έγραφε ποιήματα και γράμματα. Αλλά όταν θέλησε να μου χαρίσει ένα ακριβό δαχτυλίδι, μικρά παιδιά τώρα, συνειδητοποίησα πως έχουμε άλλη μια τάξη διαφορά. Κοινωνική. Και τον άφησα.

Βρεθήκαμε ξανά μετά από αρκετά χρόνια. Αυτός πια συζούσε με έναν κούρο κάπου στην Ευρώπη. Εμείς οι άλλες μόλις είχαμε αποφοιτήσει απ' το σχολείο, είχαμε μετακομίσει στην Αθήνα, είχαμε ξεπαρθενιαστεί και επιστρέφαμε στα πάτρια εδάφη τα καλοκαίρια όλο και πιο γυναίκες. Ήταν στην παρέα μας. Τον ακούγαμε να μας διηγείται για τις ερωτικές τους συνερεύσεις. Γελούσαμε πάρα πολύ. Ίσως γιατί είχε συγκλονιστικό χιούμορ, ίσως από άμυνα. Εκείνο το βράδυ, είχαμε πάει σε κάποια παραλία όλοι μαζί να χαζέψουμε το αυγουστιάτικο φεγγάρι. Εκείνος, λίγο πιο μεγάλος από μας, άνδρας και, είπαμε, μια τάξη παραπάνω, είχε όχημα. Μας επέστρεφε στα σπίτια μας. Είχαμε ξεμείνει εγώ, αυτός κι ακόμη μια καλή μας φίλη. Έτσι, χωρίς καν αφορμή με κοίταξε απ' το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου, πρόφερε πολύ σοβαρά και τρυφερά το όνομά μου, και είπε "αν είχαμε μείνει μαζί από τότε, νομίζω θα ήμαστε πολύ ωραίο ζευγάρι". Θα πρέπει να του είχα απαντήσει κάτι, έλα, κόψε την πλάκα γιατί θυμάμαι να το επαναλαμβάνει πιο εμφατικά και πιο κάπως με παράπονο. Επιστρέψαμε σπίτι σχεδόν σιωπηλοί.

Ίσως να αστειευόταν απλώς, ίσως να πειραματιζόταν στη σκέψη μιας άλλης πορείας, ίσως κάτι άλλο. Αλλά εγώ το πίστεψα για μια στιγμή. Και για πρώτη φορά λίγο σα να κατάλαβα τι πάει να πει ανεκπλήρωτοι έρωτες. Πως με κάποιους ανθρώπους, όσο αδελφές ψυχές κι αν νιώσετε, δε θα μπορέσετε να είστε μαζί. Αργότερα θα το συνειδητοποιούσα σε όλη του την έκταση. Ήταν μια δύσκολη βραδιά. Ίσως έφταιγε όμως κι η πανσέληνος.