Δεν έβλεπε όνειρα συχνά. Έτσι έλεγε. Φυσικά και έβλεπε αλλά η μνήμη του τα απέβαλλε πριν ξυπνήσει, όπως η μήτρα το άρρωστο κύημα. Τα όνειρα δεν ήταν άρρωστα. Όμως φυλακισμένος καθώς ήταν στο βίο του, δεν χωρούσε η άλλη εκδοχή που πάντα φέρνει το REM.
Έβλεπε μόνο εφιάλτες. Έτσι έλεγε. Φυσικά και θυμόταν μόνο τους εφιάλτες του. Γιατί αυτούς μπορούσε να τους αντέξει. Μπορούσε να τους ανακαλέσει η μνήμη του, κλείνοντας το μάτι: για δες, υπάρχουν και χειρότερα από αυτό που ζεις. Και συνέχισε να ζει στο κελί του με μότο καλά είμαι εδώ.
Προχτές τα ξημερώματα ονειρεύτηκε μαχαιρώματα. Την αυγή, πίσω από κλειστά βλέφαρα, τον κυνηγούσαν χρυσαυγίτες με ανοιχτά στιλέτα. Έτρεχε να κρυφτεί. Αλλά τον έπιασαν. Ήταν πολλοί και ήταν ένας. Ήταν οπλισμένοι και ήταν άοπλος. Ήταν υπάνθρωποι και ήταν άνθρωπος. Τον έπιασαν όμηρο. Και τον βασάνιζαν. Και τότε ο εφιάλτης μετατράπηκε σε όνειρο. Τον έπιασε όμηρο το όνειρο.
Ξύπνησε πια με ένα όνειρο που τον βασάνιζε. Να σκοτώσει μια μέρα τον αρχηγό τους. Να βάψει τα λευκά ζυμαρένια αδούλευτα χέρια του με αίμα. Κι από την ψεύτικη φυλακή που τον έπνιγε να ζήσει σε μια αληθινή φυλακή για να αναπνεύσει. Να αναπνεύσει ελεύθερος από το πιο εφιαλτικό σενάριο της ζωής: το φασισμό, είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου