Δε με νοιάζει σήμερα πώς το βλέπω αλλά πώς θα το κρίνω σε δέκα χρόνια, είχες πει σε ένα φιλικό σου πρόσωπο πριν λίγες μέρες συζητώντας για κάποιο εγχείρημα. Η επίγνωση της ιστορικότητας των στιγμών τροχίζεται κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια. Κάθε μέρα. Και έτσι, όπως ξαφνικά βρέθηκαν όλοι να' ναι μέσα στο Πολυτεχνείο τη νύχτα της μεγάλης σφαγής, αργότερα θα ερίζουμε ποιος την είχε μεγαλύτερη την αγωνιστικότητα.
Ποιος πόσταρε περισσότερα links από ΜΜΕ και social media στο wall του Facebook; Ποιος παρακίνησε περισσότερο για διαδηλώσεις, απεργίες, συλλαλητήρια και αγανάκτηση; Ποιος είπε τα πιο ευφυή λογοπαίγνια της μνημονιακής περιόδου της νεότερης νεοελληνικής ιστορίας; Ποιος έγραψε τα πιο λάβρα κείμενα ενάντια στην τρόικα και τους ημεδαπούς βαστάζους της; Ποιος σατίρισε περισσότερο το ξεπούλημα της ΔΗΜΑΡ, την άνοδο της ΧΑ και την κυβέρνηση Σαμαρά με το παρελκόμενο ΠΑΣΟΚ; Και τελικά ποιος είναι ο μεγαλύτερος αντιφασίστας;
Είμαστε ανήμποροι μπροστά στις αποφάσεις που παίρνονται ερήμην μας. Εκατομμύρια ψυχές κι όμως είμαστε ένα τίποτα μπροστά σε μία καγκελάριο που με τη σειρά της είναι σχεδόν αχυράνθρωπος μπροστά στο κεφάλαιο και τις αγορές που της δίνουν το τέμπο.
Κι όμως. Ο αγώνας δεν είναι να κερδίσεις το παιχνίδι αλλά να διατηρήσεις την αξιοπρέπειά σου.
Ο αγώνας του Ζόρζ και της Αν Λοράν δεν είναι να νικήσουν τον θάνατο, στην "Αγάπη" του Μάικλ Χάνεκε, είναι να μη χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Κι ο αγώνας τους είναι ένα μαρτύριο. Τότε, μέχρι και τα περιστέρια υποδύονται άψογα τον ρόλο τους. Να κυνηγάς ένα περιστέρι που εισέβαλλε στο σπίτι, μόνο για να χαϊδέψεις κάτι ζωντανό, όταν στο διπλανό δωμάτιο αποσυντίθεται το πτώμα του πιο αγαπημένου σου ανθρώπου...Κι όμως. Η αντίφαση είναι πάντα εδώ. Σε μια στιγμή παραφοράς, θα χαστουκίσεις την τετραπληγική γυναίκα σου, που αγαπάς τόσο, ώστε να μην την εγκαταλείψεις σε οίκους ευγηρίας ή στα χέρια μιας ανάλγητης αποκλειστικής νοσοκόμας και θα την βοηθήσεις τελικά στην εθελούσια έξοδο που είχε αποπειραθεί, όταν η ύπαρξή της έχει πια ευτελιστεί.
Και θα μου θυμίσει μια αληθινή ιστορία. Στις 24/9/07, ο Γάλλος φιλόσοφος André Gorz στα 84 του αυτοκτόνησε μαζί με τη σύντροφό του Dorine. Η Dorine, στα 83 της έπασχε από ανίατη ασθένεια και δεν είχε ελπίδες να ζήσει για πολύ ακόμη. Το ζευγάρι αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, αφού ο ένας από τους δυο θα έφευγε από τη ζωή. Πριν από ένα χρόνο ο Gorz έγραφε για τη γυναίκα του "Μόλις έγινες 82. Κι όμως είσαι ακόμα όμορφη, σπλαχνική και επιθυμητή. Έχουμε ζήσει μαζί 58 χρόνια και σ'αγαπώ περισσότερο από ποτέ."
Στον ιδιωτικό βίο μπορείς να είσαι άνθρωπος, να έχεις βάθος, να έχεις αντιφάσεις, να αγαπάς. Στο δημόσιο βίο τίποτα από αυτά δε χωράει. Πρέπει να είσαι μονολιθικός, σαφής, αποφασισμένος, αφοσιωμένος, αταλάντευτος, κι όλα αυτά τα ωραία.
Τα πιο ωραία συνθήματα στους τοίχους θα είναι πάντα μα πάντα αυτά που υπογράφονται με το αλφάδι και τα συνώνυμά του.
Σημασία, νομίζω, δεν έχει ποιος αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω, αλλά πώς πάω. Με επίγνωση κι αξιοπρέπεια. Τα ελάχιστα.
Ποιος πόσταρε περισσότερα links από ΜΜΕ και social media στο wall του Facebook; Ποιος παρακίνησε περισσότερο για διαδηλώσεις, απεργίες, συλλαλητήρια και αγανάκτηση; Ποιος είπε τα πιο ευφυή λογοπαίγνια της μνημονιακής περιόδου της νεότερης νεοελληνικής ιστορίας; Ποιος έγραψε τα πιο λάβρα κείμενα ενάντια στην τρόικα και τους ημεδαπούς βαστάζους της; Ποιος σατίρισε περισσότερο το ξεπούλημα της ΔΗΜΑΡ, την άνοδο της ΧΑ και την κυβέρνηση Σαμαρά με το παρελκόμενο ΠΑΣΟΚ; Και τελικά ποιος είναι ο μεγαλύτερος αντιφασίστας;
Είμαστε ανήμποροι μπροστά στις αποφάσεις που παίρνονται ερήμην μας. Εκατομμύρια ψυχές κι όμως είμαστε ένα τίποτα μπροστά σε μία καγκελάριο που με τη σειρά της είναι σχεδόν αχυράνθρωπος μπροστά στο κεφάλαιο και τις αγορές που της δίνουν το τέμπο.
Κι όμως. Ο αγώνας δεν είναι να κερδίσεις το παιχνίδι αλλά να διατηρήσεις την αξιοπρέπειά σου.
Ο αγώνας του Ζόρζ και της Αν Λοράν δεν είναι να νικήσουν τον θάνατο, στην "Αγάπη" του Μάικλ Χάνεκε, είναι να μη χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Κι ο αγώνας τους είναι ένα μαρτύριο. Τότε, μέχρι και τα περιστέρια υποδύονται άψογα τον ρόλο τους. Να κυνηγάς ένα περιστέρι που εισέβαλλε στο σπίτι, μόνο για να χαϊδέψεις κάτι ζωντανό, όταν στο διπλανό δωμάτιο αποσυντίθεται το πτώμα του πιο αγαπημένου σου ανθρώπου...Κι όμως. Η αντίφαση είναι πάντα εδώ. Σε μια στιγμή παραφοράς, θα χαστουκίσεις την τετραπληγική γυναίκα σου, που αγαπάς τόσο, ώστε να μην την εγκαταλείψεις σε οίκους ευγηρίας ή στα χέρια μιας ανάλγητης αποκλειστικής νοσοκόμας και θα την βοηθήσεις τελικά στην εθελούσια έξοδο που είχε αποπειραθεί, όταν η ύπαρξή της έχει πια ευτελιστεί.
Και θα μου θυμίσει μια αληθινή ιστορία. Στις 24/9/07, ο Γάλλος φιλόσοφος André Gorz στα 84 του αυτοκτόνησε μαζί με τη σύντροφό του Dorine. Η Dorine, στα 83 της έπασχε από ανίατη ασθένεια και δεν είχε ελπίδες να ζήσει για πολύ ακόμη. Το ζευγάρι αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, αφού ο ένας από τους δυο θα έφευγε από τη ζωή. Πριν από ένα χρόνο ο Gorz έγραφε για τη γυναίκα του "Μόλις έγινες 82. Κι όμως είσαι ακόμα όμορφη, σπλαχνική και επιθυμητή. Έχουμε ζήσει μαζί 58 χρόνια και σ'αγαπώ περισσότερο από ποτέ."
Στον ιδιωτικό βίο μπορείς να είσαι άνθρωπος, να έχεις βάθος, να έχεις αντιφάσεις, να αγαπάς. Στο δημόσιο βίο τίποτα από αυτά δε χωράει. Πρέπει να είσαι μονολιθικός, σαφής, αποφασισμένος, αφοσιωμένος, αταλάντευτος, κι όλα αυτά τα ωραία.
Τα πιο ωραία συνθήματα στους τοίχους θα είναι πάντα μα πάντα αυτά που υπογράφονται με το αλφάδι και τα συνώνυμά του.
Σημασία, νομίζω, δεν έχει ποιος αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω, αλλά πώς πάω. Με επίγνωση κι αξιοπρέπεια. Τα ελάχιστα.
3 σχόλια:
Μπράβο.
κι αν δεν μπορεις να κανεις τη ζωη σου οπως τη θες τουτο προσπαθησε τουλαχιστον¨|Μην την εξευτελιζεις!
Στοχεύεις στα ελάχιστα μπας και βρεθεί ευκολότερα μια κοινή πλατφόρμα πάνω στην οποία να σταθούμε και ν' αρχίσουμε να χτίζουμε ξανά. Δεν έχεις κι άδικο. Αλλά κι αυτά ακόμα τα θεμελιώδη, όπως η αξιοπρέπεια, μπορεί στου καθενός το στόμα να σημαίνουν διαφορετικά και αποκλίνοντα πράματα.
Δημοσίευση σχολίου