Διαβάζω εδώ κι εκεί προτροπές σε λαϊκή εξέγερση που έχουν υπερβεί τα όρια της γραφικότητας και μου προκαλούν αμφιθυμία, αν πρέπει να καγχάσω, να προβληματιστώ, ή να φρικάρω για το πόσο βαθιά politically naive μπορεί να είναι κάποιος που συντάσσεται ή ακόμα χειρότερα συντάσσει αυτή την προτροπή.
Ποιος ακριβώς λαός θα εξεγερθεί και ενάντια σε τι ακριβώς;
Ας μου υποδείξει κάποιος, ποια προεργασία έχει επιτελεστεί, ποιες ζυμώσεις έχουν συντελεστεί και μέσα από ποιες ιστορικές μεταβολές έχουν ωριμάσει οι συνθήκες ώστε να δικαιούμαστε να μιλάμε για λαϊκή εξέγερση;
Να θυμίσω ότι οι αγανακτισμένοι της κάτω πλατείας Συντάγματος δεν κατόρθωσαν να συντάξουν μισό μανιφέστο; Να θυμίσω ότι το μεγάλο αντιμνημονιακό μπλοκ συναποτελείται, είτε μας αρέσει, είτε όχι, από εντελώς ετερόκλιτα στοιχεία, από λογής απολειφάδι της ακροδεξιάς, κι από μαχαιροβγάλτες νεοναζί μέχρι σταλινικούς, από συνειδητοποιημένους αριστερούς, απολιτίκ μικροαστούς, μπαχαλάκηδες, χουλιγκάνια μέχρι πασιφιστές αναρχικούς κλπ; Πώς ακριβώς θα δράσει ως ομοιογενές πλήθος με κοινά αιτήματα και εναντίον ποιου ακριβώς; Της κυβέρνησης που συγκροτήθηκε πριν λίγους μήνες;
Το ότι το αντιφά μέτωπο και η Αριστερά έγινε κολυμπήθρα του Σιλωάμ της αντιμνημονιακής πτέρυγας, ώστε το κάθε μέχρι πρότινος πασκοννεδιτάκι να ξεπλύνει την πολλή μεταμοντερνιά και το λαϊφσταϋλίκι, μεταπηδώντας σε κάτι το πιο διαδραστικό, κάτι που θα πλήξει την πλήξη του, δεν συνεπάγεται πως έχουμε να κάνουμε με ένα συνειδητοποιημένο πολιτικά κόσμο που θα μπορέσει να εγκατελείψει την ευκολία της εικονικής επανάστας για να σφαχτεί στους δρόμους. Γιατί θα πρέπει να είναι κανείς επικίνδυνα ανιστόρητος για να προτρέπει σε εξεγέρσεις χωρίς να του μυρίζει ανθρώπινο αίμα. Εκτός βέβαια αν το εννοεί κανείς όπως τον Μιλτιάδη Έβερτ που στα 90s κυκλοφόρησε το σλογκανάκι "ειρηνική επανάσταση", προδίδοντας όμως έτσι τις καταβολές του.
Καταλήγοντας, περιττό να πω ότι ο καθένας μπορεί να έχει όποια ιδιωτική φαντασίωση θέλει, για τους δικούς του λόγους, που άπτονται όμως της ψυχανάλυσης και όχι της πολιτικής. Μπορεί κανείς να συμβουλεύεται αποκλειστικά και μόνο το θυμικό του και μ' αυτό να πορεύεται στον βίο του. Στο δημόσιο λόγο δεν βλάπτει να μην παραθέτουμε έτσι ασυλλόγιστα και ανέξοδα όποια μπαρούφα μας κάνει να φαινόμαστε πιο ρηξικέλευθοι, που είναι βέβαια το σύγχρονο trend και στο οποίο είναι εύκολο να παραβγαίνουμε χτυπώντας πλήκτρα στο keyboard.
Ποιος ακριβώς λαός θα εξεγερθεί και ενάντια σε τι ακριβώς;
Ας μου υποδείξει κάποιος, ποια προεργασία έχει επιτελεστεί, ποιες ζυμώσεις έχουν συντελεστεί και μέσα από ποιες ιστορικές μεταβολές έχουν ωριμάσει οι συνθήκες ώστε να δικαιούμαστε να μιλάμε για λαϊκή εξέγερση;
Να θυμίσω ότι οι αγανακτισμένοι της κάτω πλατείας Συντάγματος δεν κατόρθωσαν να συντάξουν μισό μανιφέστο; Να θυμίσω ότι το μεγάλο αντιμνημονιακό μπλοκ συναποτελείται, είτε μας αρέσει, είτε όχι, από εντελώς ετερόκλιτα στοιχεία, από λογής απολειφάδι της ακροδεξιάς, κι από μαχαιροβγάλτες νεοναζί μέχρι σταλινικούς, από συνειδητοποιημένους αριστερούς, απολιτίκ μικροαστούς, μπαχαλάκηδες, χουλιγκάνια μέχρι πασιφιστές αναρχικούς κλπ; Πώς ακριβώς θα δράσει ως ομοιογενές πλήθος με κοινά αιτήματα και εναντίον ποιου ακριβώς; Της κυβέρνησης που συγκροτήθηκε πριν λίγους μήνες;
Το ότι το αντιφά μέτωπο και η Αριστερά έγινε κολυμπήθρα του Σιλωάμ της αντιμνημονιακής πτέρυγας, ώστε το κάθε μέχρι πρότινος πασκοννεδιτάκι να ξεπλύνει την πολλή μεταμοντερνιά και το λαϊφσταϋλίκι, μεταπηδώντας σε κάτι το πιο διαδραστικό, κάτι που θα πλήξει την πλήξη του, δεν συνεπάγεται πως έχουμε να κάνουμε με ένα συνειδητοποιημένο πολιτικά κόσμο που θα μπορέσει να εγκατελείψει την ευκολία της εικονικής επανάστας για να σφαχτεί στους δρόμους. Γιατί θα πρέπει να είναι κανείς επικίνδυνα ανιστόρητος για να προτρέπει σε εξεγέρσεις χωρίς να του μυρίζει ανθρώπινο αίμα. Εκτός βέβαια αν το εννοεί κανείς όπως τον Μιλτιάδη Έβερτ που στα 90s κυκλοφόρησε το σλογκανάκι "ειρηνική επανάσταση", προδίδοντας όμως έτσι τις καταβολές του.
Καταλήγοντας, περιττό να πω ότι ο καθένας μπορεί να έχει όποια ιδιωτική φαντασίωση θέλει, για τους δικούς του λόγους, που άπτονται όμως της ψυχανάλυσης και όχι της πολιτικής. Μπορεί κανείς να συμβουλεύεται αποκλειστικά και μόνο το θυμικό του και μ' αυτό να πορεύεται στον βίο του. Στο δημόσιο λόγο δεν βλάπτει να μην παραθέτουμε έτσι ασυλλόγιστα και ανέξοδα όποια μπαρούφα μας κάνει να φαινόμαστε πιο ρηξικέλευθοι, που είναι βέβαια το σύγχρονο trend και στο οποίο είναι εύκολο να παραβγαίνουμε χτυπώντας πλήκτρα στο keyboard.
7 σχόλια:
Θυμάσαι τα καταστήματα ΑΚΡΟΝ-ΙΛΙΟΝ-ΚΡΥΣΤΑΛ; Χρησιμοποιούσαν το slogan "αυτό που θέλετε, αυτό θα βρείτε". Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με το αντιμνημονιακό συνονθύλευμα.
Όταν σου έγραφα για το ΚΚΕ όμως προεκλογικά...;
;)
To "κλέβω",για να το στειλω σε μια φεϊσμπούκισσα,ξέρεις,αυτες τις επαναστάτριες του σαλονιού,που χωρίς να με γνωριζει απο κοντά,χωρις να ξερει τι ζόρι τραβάω,με.."εγκαλεί" επειδή δε συμμετέχω στην ψευτοαντιμνημονιακή επανασταση της!
συλλαμβάνεσαι να αγνοείς ότι ΚΑΙ η Κασσιανή Καραγκιουλέ εντάχθηκε στον αγώνα.
@Δύτη, θύμισέ μου, αν δε σου κάνει κόπο, γιατί δε θυμάμαι τι λέγαμε. :(
@J95, λάθος κάνεις. Έχω ήδη απαντήσει: http://gather8.com/poster/view/1416
Σου έγραφα: κκε ρε μουνιά (αλλά η έμφυτη σεμνότητά μου με εμπόδισε να το ξαναγράψω και μάλιστα δημοσίως)
Δεν το θυμάσαι ε; Όμως η Αλέκα έλεγε πάνω-κάτω αυτά που γράφεις, και πρόσθετε: δεν μπορούμε με το ζόρι να πάρουμε το λαό με το μέρος μας.
Δεν το θυμάμαι. Εγώ δεν είμαι με το ΚΚΕ, ως γνωστόν, αλλά ένα πράγμα που εκτιμώ σ'αυτούς είναι η συνέπεια (που βέβαια μπορεί να είναι και αγκύλωση συχνά),πράγμα που δε βλέπω σε άλλους χώρους.
Πρόσφατα, χαριτολογώντας με ένα φίλο, επικαλούμενη κάτι που είχα πει πριν 5χρόνια λέγοντας: μόνο εγώ και η Αλέκα ρε έχουμε τόση συνέπεια. χο χο
Αλέεεκααα
Δημοσίευση σχολίου