Το φαινόμενο της «ανομίας», συνέτεινε μεν στη διάλυση του Δημοσίου αλλά χρησιμοποιείται σήμερα από το «μνημονιακό μπλοκ» καταχρηστικά ως επιχείρημα εναντίον της ευρύτερης Αριστεράς αντιπροτάσσοντας ως λύση το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα.
Η αποσάρθωση του Δημοσίου επιτελέσθηκε –και- με την καθ’ έξιν χρήση της «ανομίας» σε ατομικό επίπεδο από μεγάλη μερίδα των πολιτών, νομιμοποιώντας στη συνείδηση του μέσου Έλληνα τη διαφθορά, κάτι που αποτυπώνεται στον πλούτο των λέξεων της καθομιλουμένης για αυτήν, αντίστοιχο με τις παροιμιώδεις 100 λέξεις για το χιόνι των Εσκιμώων. Παράλληλα, το «λαμόγιο» ήταν επιδερμικά μόνο ο ανήθικος άλλος, που δικαιωνόταν όμως με την απόκτηση πλούτου, την ατιμωρησία κλπ. Δεν αποτέλεσε ποτέ ταμπού η ανομία αυτή, όπως στα κράτη όπου ισχύει η βεμπεριανή προσέγγιση π.χ. για το επιχειρείν, όπου υποτίθεται πως ο ατομικισμός χαλιναγωγείται από την προτεσταντική ηθική ώστε να διατηρούνται οι όροι του fair play.
Συγχρόνως η ανομία καλλιεργήθηκε πάνω σε ένα υπόστρωμα απουσίας εφαρμοσμένου πλαισίου ελέγχου, λογοδοσίας, αναφοράς παραπόνων και καταγγελιών (τα γνωστά accountability, report, complaint, π.χ. στον βρετανικό εργασιακό τομέα). Χωρίς να επιχειρείται κάποιου είδους εξιδανίκευση των διοικητικών συνθηκών στις χώρες του σκληρού καπιταλισμού, ωστόσο είναι αλήθεια ότι εδώ ο όποιος έλεγχος διενεργείται από διορισμένα –κατά κανόνα διεφθαρμένα ή ανίκανα – κομματικά στελέχη και δεν αποτελεί παρά τυπική διαδικασία. Έτσι, οι κομματικά εγκατεστημένες διοικήσεις, τουλάχιστον εθελοτυφλούσαν για την «εύρυθμη» λειτουργία των οργανισμών οι οποίοι σήμερα βάλλονται με μένος από τους «μνημονιακούς», δηλαδή τους επίγονους όσων εσκεμμένα συνήργησαν στην αποσύνθεση του Δημόσιου τομέα αναπαράγοντας την ανομία.
Το παράδοξο στη συζήτηση είναι ότι ξάφνου βρέθηκε η Αριστερά να κατηγορείται αποκλειστικά για το φαινόμενο της ανομίας - αν και άλλου τύπου- από το μνημονιακό μπλοκ, ενώ είναι γνωστό σε όλους πως το πελατειακό σύστημα που εξέθρεψε την πραγματική ανομία συντηρήθηκε με την συμμετοχή πολιτευτών / στελεχών και ψηφοφόρων / υποστηρικτών των δυο μεγάλων κομμάτων, αποκλειστικά. Παραδοσιακά η Αριστερά στηλίτευε το πελατειακό σύστημα, το νεποτισμό, τη διαφθορά και όσα συναποτελούσαν την περιρρέουσα ανομία. Το δε ψευδοεπιχείρημα που αντιπαρατίθεται, ότι τα τελευταία εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να βασίζονται μόνο σε «τίμιους αριστερούς», αλλά και όσους ανδρώθηκαν στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, καταρρέει από δημογραφικά στοιχεία (1,2,3).
Αυτή η παραδοξότητα προκύπτει επειδή την ανάλυση του φαινομένου στα ΜΜΕ έχουν αναλάβει οι υποστηρικτές των «μνημονιακών» μεταβολών, όπως και κάθε φαινόμενο πολιτικής παθολογίας βέβαια, ώστε να εμφανίζονται ως οι εργολάβοι του ορθολογισμού στην χώρα, χρησιμοποιώντας καταχρηστικά το επιχείρημα και μάλιστα σε μία βάση καθαρά ηθικοπλαστικού χαρακτήρα. Σκοπό έχουν όχι να ερμηνεύσουν το φαινόμενο αλλά οικειοποιούμενοι τον όρο του φαινομένου, να ενισχύσουν την ενοχή του λαού, επειδή είτε διέπραττε, είτε ανεχόταν την ανομία και πολύ περισσότερο να στοχοποιήσουν την Αριστερά με σαθρή επιχειρηματολογία. Όχι τυχαία μάλιστα ελάχιστη κριτική ασκούν στα κέντρα εξουσίας για τη διαιώνιση του φαινομένου και όταν σπάνια αυτό συμβαίνει, γίνεται στο πλαίσιο απόδοσης μομφής προς το εκλογικό σώμα που ψήφιζε με στρεβλά κριτήρια, με όρους πελατειακού συστήματος, πράγμα που δεν ευσταθεί πάντως για τον αριστερό ψηφοφόρο. Η δε κατάληξη του ηθικοπλαστικού λόγου είναι η υπεράσπιση των μνημονιακών πολιτικών ως «αντίδοτο» στη διάλυση.
1. «Οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ» (Neolaia.gr, 17/06/2012)
2. «Ψήφος ανά επάγγελμα» (Έθνος, 13/05/12)
3. Εκλογές της 17ης Ιουνίου: Η αποφασιστική καμπή της αντιπαράθεσης (Γιάννης Μαυρής, 18/05/12)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου