τι έκανες στα νάιντις, μπαμπά;

Ήθελα να του μιλήσω. Εποχή που ακόμα κυριολεκτούσαμε, που είχες ακούσει τη φωνούλα του οχι πλήκτρα όταν έλεγες "μιλήσαμε χτες". Εποχή που ακόμα δεν είχαμε wifi. Βάζεις με το νου σου; Εποχή που κάτι λίγοι είχανε κινητά σα γόνδολες. Να τα ρίξεις στα κανάλια της Βενετίας και να πας ρομαντζάδα βαρκαρόλα με το ταίρι σου με συνοδεία φτερωτών ζακυνθινών κανταδόρων σε μέγεθος μινιατούρας. Εποχή που από παρόχους είχαμε μόνο τον ΟΤΕ και που κάτι ασφαλίτες του φύλαγαν τα οχήματα κάθε βράδυ στο πάρκιν του κρατικού μονοπωλίου  στην Κυψέλη μην τα κάψουν με μπουκάλια και γκαζάκια οι καλικάντζαροι, κάτι μυθικά πλάσματα για τον πολύ λαό.  Εποχή που οι πεντακόσιες συλλήψεις στην Πατησίων το Νοέμβρη, η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και τα "μεμονωμένα περιστατικά αστυνομικής βίας" απασχολούσαν μόνο καλικάντζαρους σε κάτι έντυπα του δρόμου και αφίσες στα πέριξ του κέντρου των Αθηνών.

Είχα γκόμενο σ' άλλη πόλη. Εποχή που μάλλον είχα γκόμενο και σε άλλη πόλη. Μπορεί να είχα δυο γκόμενους αλλά είχα ένα τηλέφωνο κι αυτό εκτός λειτουργίας. Γιατί ο οτε μας έκοβε τη γραμμή και η δεη το ρεύμα αλλά τα νταριοφοϊκά δεν πληρώνω (δις) δεν αφορούσαν το νοικοκυραίο που θα του πριόνιζε τον άξονα της γης τα χριστούγεννα ο καλικάντζαρος. Εποχή που ο Αντώνης Βαρδής στήριζε το νεποτισμό στη δισκογραφία τραγουδώντας ντουέτο με τον γιο του την τηλεκάρτα. Εποχή που  σκύλλευε ο σκυλάς νότης τον Βάρναλη καψουρερμηνεύοντας "παράλληλα, περπατάμε παράλληλα", γιατί περπατούσαμε παράλληλα με το εθνίκι που εξελισσόταν με γοργούς ρυθμούς σε νεοναζί.

Βγαίνω στον κεντρικό. Κατευθύνομαι προς τον τηλεφωνικό ημιθάλαμο. Εποχή που ακόμα μπορεί να ήταν κατειλημμένος κι από ντόπιους. Περιμένω στην ουρά. Βλέπω τα νώτα του και ακούω τη φωνή του. Ο Μπαμπαστρούμφ! Ο Μπαμπαστρούμφ! Εποχή που πια δε βλέπω στρουμφάκια. Ο Σοφοκλής Πέππας μιλούσε στο τηλέφωνο. Μία από τις μυθικές φιγούρες των παιδικών μου χρόνων αποχαιρετούσε το συνομιλητή του, έβγαζε την τηλεκάρτα από τη σχισμή και απομακρυνόταν αφήνοντάς με άναυδη στο άκουσμα της φωνής του.

Δεκαπέντε χρόνια πριν από την τυχαία συνάντηση με τον Μπαμπαστρούμφ δεν έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ αν η φωνή που άκουγα πιτσιρίκι είναι κάποιου ηθοποιού, κάποιου με ανθρώπινη υπόσταση. Δεκαπέντε χρόνια πριν από το τώρα δεν ήταν τα Δεκεμβριανά του '44, το ΕΑΜ κι οι Ταγματασφαλίτες. Ήταν τα 90s. Εποχή που.....Συμπλήρωσε το κενό. Μεταξύ συρμού της Ιστορίας και αποβάθρας που επιβιβάστηκες.