στο τραπέζι των απέναντι

Με ένα "δεν" θα ξεκινήσει η χρονιά. Πως στα τραπεζώματά τους δεν θα βρισκόμουν καλεσμένη. Πως στη διπλανή καρέκλα δεν θα βρισκόμουν συνδαιτημόνας. Και πως βέβαια δεν έμελλε να έχω εικόνα πώς  βιώνουν τη γιορτή αυτοί οι άνθρωποι. Οι απέναντι. Ώσπου αυτή η ταράτσα όπου σαν ανυποψίαστες κυράτσες, δήθεν, απλώνουμε σε κοινή θέα τα προσωπικά μας δεδομένα, το φέισμπουκ, θα ανεμίσει κάποιο στιγμιότυπο από το τραπέζι των απέναντι και στα δικά μου μάτια. 

Παρατηρώ τη φωτογραφία από το πρωτοχρονιάτικο γεύμα τους. Ορθογώνιο τραπέζι με λινό τραπεζομάντηλο. Αλέκιαστο. Σικάτα σερβίτσια. Κολωνάτα ποτήρια. Ακριβό κρασί. Σούπα, πρώτο πιάτο. Κάποιοι έχουν προχωρήσει στο κυρίως πιάτο. Cherry tomatoes, κάποιοι ακατανόητοι κύβοι, μπορεί τυρί, μπορεί και γαρίδες, κανένα φύλλο ρόκας διακοσμητικό. Μπαλσάμικο; Είναι ήδη passé γιατί πέρασε και σε πιο λαϊκά τραπέζια. Η βιομηχανία του απαιτητικού ουρανίσκου. Που αναζητά το διαφορετικό στην γευστική ηδονή ακόμα και στις μέρες του που ο ζόφος έχει απλωθεί στην ατμόσφαιρα πολύ πιο πνιγηρός και καταστροφικός από το σύννεφο της κάπνας. Και δεν υπάρχει ψωμί. Δεν υπάρχει ψίχουλο στο τραπέζι. Ο Οδυσσέας θα επιστρέψει στην Ιθάκη ως ζητιάνος και στο τραπέζι των Μνηστήρων και δεν θα βρει από τα αποφάγια τους.

Καμιά δεκαπενταριά άνθρωποι στο πρωτοχρονιάτικο γεύμα τους. Δεν γελάει κανείς. Δεν χαμογελάει κανείς. Δείχνουν εξαιρετικά σοβαροί, είτε είναι σκυμμένοι στο πιάτο τους, είτε κοιτάζονται μεταξύ τους, είτε κοιτούν στο κενό. Δείχνουν κατηφείς. Όχι κατηφείς. Τι ανάγκη έχουν; Η κρίση είναι ευκαιρία, διατυμπανίζουν. Δείχνουν βλοσυροί. Σε λίγο θα παραβγούν σε γευσιγνωσία. Θα αποφανθούν για το κρασί, αλλά δεν θα είναι δυο χαριτωμένοι λούζερς όπως ο Miles και ο Jack στο "Sideways" στην Καλιφόρνια. Είναι στο αίμα τους ο ανταγωνισμός. Αν δεν είσαι ανταγωνιστικός, αν δεν λατρεύεις το άτομο, το επιχειρείν, την αειφόρο την ανάπτυξη, αν δεν είσαι επαρκώς κυνικός για την περιρρέουσα κατάσταση και αρκούντως χολερικός στους επικριτές σου, δεν έχεις θέση στο τραπέζι τους.

Δεν έχω δει πιο θλιβερή εικόνα γιορτινού γεύματος. Δεν έχω δει πιο κλινικό τραπέζωμα.

Δεν είναι εκεί για να γιορτάσουν, να φάνε, να ευχαριστηθούν, να γελάσουν, να χαλαρώσουν. Είναι απέναντι. Είναι οι απέναντι. Oι αυταπάτες είναι για να διαλύονται. Οι αγέλαστες, τσιτωμένες φάτσες τους μοιάζουν σα να βρίσκονται πάνω από τον πάγκο εργαστηρίου. Ψυχρή επιστήμη. Αλλά, όπως το έλεγε ο Κelvin στο Solaris: You mean more to me than any scientific truth.