να βάλω τα πολιτικά και να φυσάει

Πριν από τέσσερα χρόνια, πάθαινε η μικρή ωτίτιδες απανωτές. Έψαχνα λοιπόν έναν παιδο-ωρλ.
Και καθώς ήμουν ξεκομμένη από Ελλάδα και από κοινωνικά δίκτυα είχα μόνο εικονικά, μπήκα σε ένα φόρουμ για γονείς και ρώτησα αν ξέρουν κανέναν να μου συστήσουν.
Έσπευσαν ίσαμε πέντε μανουλες στο ίντερνετ να μου συστήσουν έναν εξαίρετο επιστήμονα και πάγκαλο άνθρωπο (σικ σικ). Τον γκούγκλαρα. Υπήρξε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη ΝΔ. Ξανά log in στο φόρουμ, λέω: πείτε κανέναν άλλο γιατί δεν τον θέλω αυτόν. Γιατί καλέ; Να μάθουν οι γειτόνισσες του διαδικτύου. Γιατί ειναι ΝΔ. Δεν τονε θέλω. Πανικός. Τι μπλέκω τα πολιτικά με το παιδί μου. Τι πράματα είναι αυτά; Σε λίγο καιρό με μπάναραν από φόρουμ γονέων.

 /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Eμένα ήρθε ο φίλος μου ο αλουμινάς να φκιάξει κάτι ρολά που είχαν χαλάσει.

Kαι φέρνει δύο παιδιά που δουλεύουν μαζί του, ένα εκ των οποίων έχουμε παίξει και μπάλα κανά δυο φορές. O Tζίμης.

Kαι μου λέει, καθώς ο Tζίμης δουλεύει να βάλει το ρολό μου: "Kαμάρωσε τι άτομα έχω στη δούλεψή μου. Ψήφισε χρυσή αυγή και καμαρώνει".

Το παιδί καθώς δουλεύει, ψιλοντρέπεται και χαμογελάει.

Ο δε φίλος μου έχει ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ.

Του λέω "Υπάρχουν και χειρότερα. Άλλοι ψήφισαν Σαμαρά".

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Κι όταν έπρεπε να βρούμε γυναίκα να μας κρατάει το παιδί, νιούμπηδες στην Αθήνα, ποιος να μας συστήσει άνθρωπο που να εμπιστευτείς ένα δίχρονο; Τι αγωνία πάλι τότε. Τελικά βρήκαμε μία. Οριακά. Έρχεται στο σπίτι η νταρντάνα η νταντά. Κάπου εξήντα χρονών, ψυχοκόρη, σε ξένα σπίτια μεγάλωσε. Πια είχε φτιάξει κι αυτή ένα σπιτάκι κι έλεγε καλά είμαι εδώ, σα στίχος του Μιχάλη Κατσαρού.
Ψυχαναγκαστική με την καθαριότητα, έβρισκα το σπίτι κάθε μέρα λαμπίκο. Καμιά φορά μαγείρευε κιόλας. Αν είχα προλάβει να μαγειρέψω, μου έκοβε σαλάτες. Δεύτερη μέρα δεν άφηνε σακούλα στους σκουπιδοτενεκέδες. Μου την έδινε η τόση κατανάλωση πλαστικού αλλά δεν έλεγα και τίποτα. Γιατί ήτανε νταρντάνα, είχε και αλά γκαρσόν μαλλί, μάσαγε και τσίχλα, τη φοβόμουνα. Της έπιανα κουβέντα για τα θέματα της επικαιρότητας. Να δω πού κινείται. Τα κάνω εγώ αυτά. Άλλες ρωτάνε για το ζώδιο. Εγώ θέλω να δω πρώτα πού το πας πολιτικά. Δεν ήταν με κανέναν λέει. Όλοι ίδιοι ήταν. Ψεύτες, απατεώνες. Δυο χρόνια μετά θα γινόταν και σύνθημα: Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή.
Έβγαζε βόλτα τη μικρή. Της μάθαινε τραγουδάκια. Της είχε αυστηρό πρόγραμμα. Κάθε μεσημέρι που σχολούσα, το παιδί κοιμόταν του καλού καιρού. Αεικίνητη και άοκνη οικιακή βοηθός. Α, ναι. Και παιδαγωγός.
Και το παιδί σου δεν το εμπιστεύεσαι σε σκατόψυχους. Ούτε δουλειές τους δίνεις. Ούτε καν τους συναναστρέφεσαι. Γιατί "όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει οτι του μοιάζει", κι όποιος λέει καλά της κάνανε, τι ήθελε και έμπλεκε;  Όποιος έλεγε: Ξένη δεν ήταν; Δεν της δώσανε δουλειά εδώ; Τι τα ήθελε τα συνδικαλιστικά; τι δουλειά έχει σπίτι σου; Καμιά δουλειά.
Έτσι, όταν ρίξανε οξύ στο πρόσωπο της Κούνεβα, στα Πετράλωνα, οι ίδιοι που προχτές σκοτώσανε τον Σαχτζάτ Λουκμάν πάλι στα Πετράλωνα, της μιας γυναίκας καταστράφηκε το ωραίο πρόσωπό της, της άλλης αποκαλύφθηκε ακόμα περισσότερο η ασχήμια. Τότε υπέθεσα πως ψηφίζει ΛΑΟΣ. Τώρα μπορώ να υποθέσω με μεγαλύτερη βεβαιότητα ποιοι έμπασαν τους εγκληματίες στη Βουλή.

από μια συζήτηση με τον Costinho