Unfriend

Όποιο όνομα σύγχρονου έλληνα λογοτέχνη κι αν μου έλεγες, θα σου απαντούσα με ερώτηση: ποιος είναι αυτός; Και να επιμένει, στην άλλη άκρη της γραμμής, πως πρέπει να βρω και να διαβάσω αυτή τη συγγραφέα, την ξανθιά, αυτήν μωρέ που έγραφε και στα Νέα, μα πώς τη λέγανε; Πού να ξέρω; Αλλά άμα σε έχουν χρίσει μεγάλο έρωτα, γιατί είσαι τόσο όμορφος και κάνεις αφισοκόλληση της εξωκοινοβουλευτικής τις νύχτες, η άλλη δέχεται υποδείξεις και για τα βιβλία και για τα μπαχάρια που θα ρίξει στο φαϊ και για το πώς θα σκέφτεται. Κι έτσι επέμενε, αυτός στη Χαϊδελβέργη, εγώ στο Βερολίνο, να βρω και να διαβάσω αυτή την πώς -τη- λένε, ρε γαμώτο;

Και έπεφταν τα κέρματα στον τηλεφωνικό θάλαμο να μιλάμε με τον άντρα της ζωής μου, για τα πάντα και το σύμπαν,  και να μην ξέρω λέξη γερμανικά, πώς λένε τη φωτιά να ζητήσω στα κορίτσια που περνάνε, να καπνίσω, και παπαγάλισα τη λέξη και άναψα απ΄τα κορίτσια που περνούσαν έξω από το χόστελ, μπροστά στον θάλαμο. Και να μη θυμάται το όνομα της συγγραφέως, ξενιτεμένος κι αυτός, εμείς δε περιμέναμε να γίνει -και- τρεντ η διασπορά για να φτιάξουμε βαλίτσες.  Εμένα με έδιωχνε απ΄την κούνια η πατρίδα, για την ακρίβεια κάθε πατρίδα, για την ακρίβεια πατρίδα τι πάει να πει δεν ξέρω, από τότε που μου ήρθε περίοδος, για να τραβήξουμε μια κόκκινη γραμμή στην  ενηλικίωση, ξέρω πως δεν είμαι Ελληνίδα, δεν ξέρω τι σημαίνει είμαι Έλληνας, δεν είναι στυλ, είναι νοητή απομαγνητοφώνηση όσων είπα και όσων δεν, τα τελευταία είκοσι χρόνια, δεν είχαμε γαλανόλευκες εκεί που μεγάλωσα, είναι νησί, το χωρίζουν απ΄την κεντρικη στερεά πολλά ναυτικά μίλια, το αιγαίο ανήκει στα ψάρια του, δεν ξέρω, δεν το διάλεξα να μην είμαι Ελληνίδα, μόνο που το συνειδητοποίησα.

Μετά, έκανα παιδί, με άλλον άντρα, τον άντρα της πραγματικής μου ζωής, της ζωής που καταγράφεται και στην πλήξη του έγγαμου βίου, και στην ασύδοτη καύλα των πρώτων χρόνων, και στα έχουμε χωρίσει και δεν το ξέρουμε, και στα πόδια του που ψάχνω να ακουμπήσω για να παγώσουν τα δικά μου, να νιώθω λαρτζ που χαρίζω από τη θέρμη μου κι όταν ακόμα δεν τη ζητάει, κι όταν δεν την αντιλαμβάνεται συνειδητά, όταν οι ζεστές μου πατούσες μετατρέπονται στο REM του σε ένα ποτάμι που του καίει τους αστραγάλους, μετά έκανα παιδί και μου κόπηκαν τα πόδια. Έφυγα μόνη μου από την Ελλάδα και γύρισα πίσω με άλλους δύο. Έναν άνθρωπο στην κοιλιά, έναν στο πλάι μου.

Για είκοσι χρόνια δεν διάβαζα νεοελληνική λογοτεχνία. Τα μισά, ενώ ζούσα ακόμα στο εσωτερικό, τα υπόλοιπα ενώ είχα φύγει και ως φυσική παρουσία. Μα έγραφες σχόλια στο μπλογκ του Νίκου Δήμου. Ναι, γιατί; Ποιος είναι αυτός; Κι ακόμη χειρότερα. Πολύ χειρότερα. Δεν έχεις διαβάσει Βακαλόπουλο; Όχι. Δεν τον ήξερα. Αλλά είχα διαβάσει τέσσερα βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου, αφού έτσι μου συνέστησε ο μεγάλος έρωτας.

Τον ξαναβρήκα μετά από χρόνια. Πού; Όχι. Ούτε σε κάποιο κατάστρωμα φέριμποτ καλοκαίρι για τα νησιά. Ούτε σε κάποιο αρχαίο μπαράκι σ' ένα στενό του κέντρου της επαρχιακής μας πόλης με τα κίτρινα φώτα στη βροχή. Ούτε καν σε κάποιο αεροδρόμιο. Στο φέισμπουκ. Κάνε κινηματογράφο εσύ με αυτά τα υλικά. Κάνε τέχνη. Κάνε και ζωή. Τον ξαναβρήκα μετά από χρόνια. Και τον διέγραψα. Ανέβαζε μόνο λινκς από το πρόταγκον με τίτλους δικής του έμπνευσης: ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΝΕ ΑΥΤΑ ΟΙ ΚΑΜΜΕΝΟΤΣΙΠΡΑΙΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΗ ΧΩΡΑ κλπ, ή ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ!!! κι από κάτω Μίχας και Τέλλογλου και Θεοδωράκης. Δεν ήξερα πως είχε τόση ασχήμια αυτός που η ομορφιά του με γονάτιζε. Έκαναν πολύ θόρυβο τα κέρματα στον θάλαμο. Και εγώ δε διάβαζα έλληνες.