Είναι ένας που δεν μιλάει

Στον Κ.Κ.Μ.

Είναι ένας που δεν μιλάει. Λέει λίγα λόγια. Όπως ένας πατέρας στο σπίτι που δεν περισσεύει το φαγητό. Που έτρωγε πάντα μικρότερη μερίδα από όση του σέρβιρε η κυρά του. Ώσπου στο τέλος, έπαψε να τρώει και μόνο κάπνιζε. Μόνο κάπνιζε. 

Έκανε νόημα στην κόρη του να του δώσει ένα τσιγαράκι. Να βγάλει αυτό τον πλαστικό διάολο που τον τάιζαν από τη μύτη και να καταπιεί μια τζούρα απ’ αυτήν που του έφαγε τα σωθικά. Όχι, δεν κάνει του απαντούσε αυστηροτρυφερά, στους αντεστραμμένους ρόλους, αυτός το απροστάτευτο βρέφος, εκείνη η παντοδύναμη μάνα. 

Ήταν ένας που δε μιλούσε πολύ. Έλεγε λίγα λόγια. Του άρεσαν τα μεγάλα δέντρα, η ομίχλη, οι λιτές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τα αστεία που δεν σκάνε σε ηχηρά χυδαία γέλια, οι μικρές γουλιές, οι μεγάλες σιωπές, η βαθιά ησυχία, τα τριζόνια κι αυτό το σούρσιμο που κάνουν τη νύχτα τα μελτέμια στα πεύκα του καλοκαιριού. 

Μια μέρα τον περικυκλώσαμε και τον ρωτούσαμε εκείνο και το άλλο. Χαμογελούσε σα παιδί, πέντε, μπορεί και έξι δεκαετίες μετά, ακόμα η ίδια έκφραση. Και δε μιλούσε. Του φλυαρούσαμε τα αυτιά και όταν μας είδε ξετρελαμένα τόσο, κάτι αυλάκια κύλησαν από τα μάτια του, γέμισαν οι ρυτίδες νερό και πέσαμε μέσα και κάναμε νεροτσουλήθρα. 

Δε σταματούσαμε ποτέ, ποτέ δε σωπαίναμε.

Κάποτε τράβηξε αυτόν τον πλαστικό διάολο που περνάει από τη μύτη τον ορό, και σε ποτίζει κάλλια και νάτρια, τράβηξε και τα λευκοπλάστ, ένας μικρός πήδακας αίμα κύλησε στα σεντόνια, λύθηκε κι η πλαστική πεταλούδα και πέταξε.

Ήταν ένας που δεν μιλούσε. Έλεγε λίγα λόγια. Τώρα δε λέει πια τίποτα αλλά τώρα είναι που τα είπε όλα.