Μία σημείωση για τη "10η" μέρα του Βασίλη Μαζωμένου

Προβάλλεται αυτές τις μέρες στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, η ταινία "10η μέρα" του Βασίλη Μαζωμένου. 
Καθώς την παρακολουθούσα, ένιωθα πως ακόμη κι εμείς που στεκόμαστε στο πλάι των μεταναστών, που μιλάμε γι' αυτούς με συμπόνια, η μαρτυρία και το οδοιπορικό του ανθρώπου που άφησε πίσω του το Αφγανιστάν για το ιδεατό της Ευρώπης, αποτελεί μια βιωματική αποκάλυψη. 
Σκηνοθετικά, μοιάζει να εξάντλησε όλα τα δυνατά μέσα ώστε να μαγνητίσει το βλέμμα του θεατή, να λειτουργήσει δηλαδή ως αντιστάθμισμα η μορφή στη θλίψη και τη δυσφορία που προκαλεί η αφήγηση. Πρόκειται για μια ευρηματική καταγραφή ενός αθέατου δράματος, που αποσιωπάται ακόμα και μέσα από την εκκωφαντική επίκλησή του.
Ειναι η ζωή του Αλί, που σε κάποιες σκηνές συνδέεται με τη ζωή κάθε μετανάστη, έτσι ώστε αναπαράγεται κινηματογραφικά και το περιστατικό από το ΑΤ Ομόνοιας με "το 1 και 2", τους δυο Αλβανούς πιτσιρικάδες που υπέστησαν βασανιστήρια στο κέντρο της Αθήνα...Μετά ακολουθεί μια σκηνή, προς επίρρωση της πρώτης, όπου οι δυο φίλοι που διασχίζουν μαζί τη φρίκη του δρόμου για την Ευρώπη, αναγκάζονται σε αλληλοεξόντωση, σε πάλη, χάριν τέρψης και προς άγρα στοιχημάτων, θυμίζοντας τη σκηνή στο Τζάνγκο.
Η ταινία περιλαμβάνει γυρίσματα στο Αφγανιστάν, πρόκειται για μια παραγωγή που σεβάστηκε τον ίδιο της τον εαυτό, που κατάφερε να μη γίνει μελό, αλλά και να μη στατιστικολογήσει πάνω στο μεταναστευτικό. Αλλά αυτό που κυρίως μου πρόσφερε ειναι η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης. Σε κάνει συνταξιδιώτη, συγκάτοικο, συνεργάτη και τελικά συνανθρώπο του Αλί. 
Και μπήκα στον πειρασμό να φαντασιωθώ όλους αυτούς που μιλούν για τους μετανάστες αφαιρώντας τους την ανθρώπινη ιδιότητα, σα να είναι ένας δείκτης, ενα πρόβλημα, με τσιμπίδες στα μάτια, όπως στο Κουρδιστό Πορτοκάλι του Κιούμπρικ, να παρακολουθούν το ντοκιμαντέρ. Αλλά με το ζόρι ανθρωπιά δεν απέκτησε ποτέ κανείς...