Tο δελτίο Τύπου της Λέσχης των Ματαιόδοξων Ματαιωμένων

Γνώρισα μια φορά έναν ποιητή, τοπικό παράγοντα μιας πένθιμης επαρχίας, φουλ του πασοκ, σαν ποντίκι χωνόταν σε συλλόγους, επιτροπές, ενώσεις παραενώσεις, έσπρωχνε και το έργο του, τον έμαθε ο κόσμος, ήταν ευχαριστημένος στο βασίλειό του. Είχε την ποίηση όπως οι κάγκουρες το ακριβό γιωταχί. Καβαλούσε το βιβλίο του και περνούσε σπινιάροντας και σε ξεκούφαινε με πειραγμένη εξάτμιση και μουσικές διαπασών.
Γνώρισα μια φορά έναν ποιητή κάπου στους πρόποδες ενός βουνού. Όταν μου τον σύστησαν με το όνομά του, αλλά χωρίς την ιδιότητα, είδα μόνο έναν γέρο βοσκό πολύ εγκάρδιο• μετά έμαθα πως ήταν αυτός που είχε γράψει τον στίχο που άκουγα μελοποιημένο, έφηβη κι ευσυγκίνητη, και δάκρυζα. Είχε την ποίηση μαζί του. Σαν κτήμα του και σαν κάτι φυσικό. Σαν προβατίνα που αν δεν της άρμεγε τα μαστάρια, θα υπέφερε. Και χάριζε τους στίχους του βρασμένο γάλα με λίγη κανέλα και μέλι.
Γνώρισα μια φορά έναν ποιητή με γαμψή μύτη και κακό βλέμμα, όμως αφού συστηνόταν ευθαρσώς ποιητής ενεργοποίησα τους μύθους του ιδιότροπου καλλιτέχνη και τον δέχτηκα όπως είναι. Λίγο μετά είδα πως άρχισε να διαδίδει μυστικά των φίλων του, να κάνει χολερικά σχόλια για άλλους, να λέει ψέμματα, να αφιονίζεται όταν υποψιαζόταν πως δεν τον θαύμαζες φανατικά, ξετυλίγοντας έτσι την μικροψυχία του.
Έτρεξα να κρυφτώ. Ούτε που με αφορούσε η τέχνη μιας τέτοιας σιχαμένης προσωπικότητας. Κυνηγούσε την ποίηση κι αυτή τον απεχθανόταν. Πέθανε μια μέρα καθώς πάσχιζε να σκαρφαλώσει στα ψηλά ράφια και να κλέψει λίγους στίχους από κάποιον ομότεχνό του. Λένε πως βρέθηκε καταπλακωμένος από τη βιβλιοθήκη του. Αλλά αυτό δεν ήταν παρά το δελτίο Τύπου της Λέσχης των Ματαιόδοξων Ματαιωμένων.