Γράφει η Ζωή Νικολάου
Φωτογράφηση: Ματίνα Φουντούλη
Φωτογράφηση: Ματίνα Φουντούλη
Μια συλλογή αφηγήσεων ζωντανεύει μπροστά στο κοινό… Ένα βιβλίο που δεν ανήκει σε καμιά Ελληνική λογοτεχνική παράδοση. Οι ιστορίες αν και αυτοτελείς έχουν άμεση νοηματική σύνδεση, προσεγγίζοντας την κοινωνική παθογένεια από όλες τις οπτικές γωνίες. Και κυρίως αυτή του θεατή. Πόσο ανοιχτά είναι τα μάτια μας σε γεγονότα που συμβαίνουν στη διπλανή πόρτα; Πώς ορίζουμε τη «διπλανή πόρτα»; Είναι αυτή του από κάτω διαμερίσματος ή αυτή των διπλανών ή και μακρινών συνόρων; H Νiemands Rose, μια από τις καλύτερες και γνωστότερες μπλόγκερ (διατηρεί το μπλογκ «Του κανενός το ρόδο»), διηγείται στο ομώνυμο βιβλίο “Τα φώτα στο βάθος, καθημερινές… ειδήσεις! Πράγματα που οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι ως «νέα», συμβαίνουν, εκτυλίσσονται, διαδραματίζονται, γίνονται δίπλα μας. Εμείς, πόσο δίπλα τους είμαστε;”
Μπαίνοντας στην αίθουσα, οι ηθοποιοί ήταν ήδη εκεί. Καθισμένοι σ’ έναν πάγκο που αργότερα θα ‘παιζε κι αυτός το ρόλο του. Ο ένας δε, ήταν και ταξιθέτης! Αυτή η αμεσότητα και η αμηχανία που προκαλεί, ήταν και το πρώτο βήμα μύησης στο θέμα της παράστασης: Τους ανθρώπους. Η πρώτη φράση…: «Κλείσε τα μάτια…».
Νύχτα… Νότια παράλια της Κρήτης… Τέσσερις φίλοι προσπαθούν να δουν τα φώτα της Λιβύης… Έτσι ξεκινά η ιστορία. Η αναζήτηση στις ανθρώπινες αδυναμίες μέσα από δέκα διηγήσεις. Η εναλλαγή των ιστοριών ταυτίζεται με την αλλαγή αφηγητή και πρωταγωνιστών μεταξύ των τεσσάρων πρωταγωνιστών. Μια ιστορία για την ομοφυλοφιλία, μία για τον κοινωνικό αποκλεισμό, μία για τα μυστικά, μια για την ανασφάλεια, μια για το ψέμα, μια πραγματική κι άλλη μια, κι άλλη μια… Δεν θα μπορούσαμε να φλυαρήσουμε επί του συγκεκριμένου για την κάθε αφήγηση μιας και είναι ξεχωριστή και συνάμα ενταγμένη θεματικά σε μερικές αλληγορικές προτάσεις: “Φαίνονται τα φώτα; Τα δες ποτέ; Μπορεί να τα δες και να μην το θυμάσαι». Τα «φώτα» είναι οι άνθρωποι γύρω μας; Τους βλέπουμε πραγματικά; Tι έχουν μέσα τους; Θέλουμε να τους δούμε; Ή μήπως μας βολεύει το αντίθετο;
Οι εκφράσεις των προσώπων, πολύ έντονες. Σαν τις ερμηνείες τους. Και ακριβώς επειδή, όπως και οι αφηγήσεις έτσι και οι ρόλοι εναλλάσσονται κατά τη διάρκεια της παράστασης, είναι απόλυτα κατανοητό το ότι ο κάθε άνθρωπος έχει πολλές εκφάνσεις. Και σε μια κοινωνία με τόσους ανθρώπους, είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε, πόσο μάλλον να αποδεχθούμε και να συμβιώσουμε με τις διαφορές μας. Ακόμα δυσκολότερο, να αφιερώσουμε χρόνο και φαιά ουσία στο να ασχοληθούμε με αυτές και να δούμε τον εαυτό μας στον «Άλλον». Μέσα στην αδικία και την κοινωνική ανισότητα που έχουν επικαλύψει, ως και αντικαταστήσει, την αγάπη και την κατανόηση.
Συναντήσαμε τους πρωταγωνιστές μετά το τέλος του έργου και ομολογώ ότι οι προβληματισμοί ήταν τόσο έντονοι, που θα ήταν άσκοπο να μεταφέρουμε αυτολεξεί τη συζήτησή μας. Οι ίδιοι μας μίλησαν για το έργο και τους αυτοσχεδιασμούς που πραγματοποιούνται κατά τη διάρκειά του. Μας εξομολογήθηκαν ότι ο καθένας ξεχώριζε μια άλλη ιστορία αλλά ότι όλοι μαζί διάλεξαν ποιες θα δραματοποιήσουν καθώς και το ότι η υποδοχή που μας έκαναν επί σκηνής, εντασσόταν στα πλαίσια της οικειότητας που έπρεπε να επιτευχθεί μεταξύ μας… «Άλλωστε, αυτό είναι και το νόημα…», μας λέει η Αντωνία Γιαννούλη.
Η Αντωνία Γιαννούλη, ο Μάνος Κανναβός, η Ιζαμπέλλα Κογεβίνα, ο Κώστας Φαλελάκηςείναι ο βραζιλιάνος που δολοφονήθηκε ως τρομοκράτης, η μοναχική γειτόνισσα, ο κομπλεξικός σύζυγος και η φραγκάτη σύντροφος, η διπολική κοπέλα και ο ομοφυλόφιλος γνωστός. Είναι εγώ κι εσύ κι ο φίλος και ο άγνωστος…
Στο Από μηχανής θέατρο και σε σκηνοθεσία Esther Andre Gonzalez, μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί πόσο απομυθοποιείται το τεχνητό ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο και να συνειδητοποιήσει ότι η χειρότερη κοινωνική παθογένεια, είναι η αδιαφορία για τα φώτα που οι άνθρωποι απεγνωσμένα αναβοσβήνουν και ελάχιστοι δίνουν σημασία.
Λεπτομέρειες για τη παράσταση, δείτε στο σχετικό δελτίο τύπου…
Δείτε αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner.gr από τη παράσταση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου