Το ντέρμπι είναι αμφίρροπο. Παίζουν Άρρωστοι εναντίον Ασθενών.
Τα Αρρωστάκια του καπιταλισμού. Στην άμυνα άτρωτοι τεχνοκράτες με οτ κουτίρ πανοπλίες και δίχως ίχνος συμπόνιας. Στην επίθεση κτηνώδεις, βλοσυροί φασίστες με ξυρισμένα μυαλά. Και στο τέρμα ο θάνατος, μαλάκα μου. Ο πλανήτης θα μας τινάξει από πάνω του σαν ψείρα. Ωστόσο, το μακρύ χέρι του συστήματος ξέρει από όπλα και στρατόπεδα συγκέντρωσης, ξέρει από καλές γενοκτονίες, έχει το know-how στην αραίωση του πληθυσμού, κατέχει την πιο αποτελεσματική μέθοδο για τον υπερπληθυσμό. Για τη φτώχεια στον πλανήτη φταίει που είμαστε πολλοί, όχι που δεν είναι δίκαια μοιρασμένος ο πλούτος. Και στα τρίβουν κάτι τέτοια στα μούτρα οι διαφωτισμένοι, ανεβοκατεβαίνοντας ασανσέρ για τα πριβέ χάι σοσάιετυ κοκτέιλ πάρτυ στα ρουφ γκάρντεν και δεν έχει πέσει ένας από μια ταράτσα, έτσι να δει σαν μπάντζι τζάμπινγκ πώς είναι η απόγνωση.
Κι από την άλλη οι Ασθενείς, τα ζόμπι του δυτικού πολιτισμού, τα δάγκωσε με τα σουβλερά δοντάκια του. Και τώρα ζώνεκροι. Στέκονται εδώ κι εκεί ακρωτηριασμένοι ζητάνε πενταροδεκάρες, σου τρίβουν το παρμπρίζ μήπως και, μήπως και δεις πιο καθαρά τι γίνεται έξω από την καμπίνα του γιωταχί, με μαντήλες στο κεφάλι και μωρά στην αγκαλιά μισοπνιγμένοι πρόσφυγες διασχίζουν ξαπλωμένες ημίγυμνες λευκές σάρκες κάτω από τον ήλιο, κάποιοι πάνε στα συσσίτια της Εκκλησίας και παίρνουν μακαρόνια, άλλοι ζουν με δανεικά, ασθενείς στην τσέπη, στο δικαίωμα, στο κάθε μέρα. Κόψε από ‘δώ, κόψε από ΄κεί, στο τέλος έραψαν το στόμα να μην μη τρώνε, να μη μιλάνε.
Και τώρα ματσάρα, φέρε μπύρες, πάρε τη σουβλακερί.
Το τερραίν το βλέπω κόκκινο. Πολύ κόκκινο. Είναι που έχω δει τη λήξη του ντέρμπυ.
Εμείς νικάμε στο τέλος, να το ξέρεις.
