Reading Festival 2007

Πέμπτη μεσημέρι. Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι στην άλλη άκρη της γραμμής μια αγγλιδούλα που στραμπουλάει τη γλώσσα της προσπαθώντας να πει το ονοματεπώνυμο του συντρόφου μου για να μας ανακοινώσει πως κερδίσαμε εισιτήρια για το Reading Festival! Το απόγευμα της ίδιας μέρας, έρχεται στο σπίτι ο ντελιβεράς και μου παραδίδει τα εισιτήρια μέσα σε φάκελο. Υπάρχει συνοδευτικό γράμμα, "συγχαρητήρια κλπ αλλά θα πρέπει να πληρώσετε 25 λίρες ο καθένας - υποχρεωτική δωρεά σε φιλανθρωπική οργάνωση". Το σκεφτόμαστε για 30 δευτερόλεπτα και αποφασίζουμε πως εννοείται πως θα πάμε! 145 λίρες θα μας κόστιζε το κανονικό εισιτήριο 3 ημερών. Αφού έχουμε ξετρελαθεί από τη χαρά μας για την υπέρτατη κωλοφαρδία, αγοράζουμε wellies -γαλότσες ελληνιστί- κατεβάζουμε από το πατάρι σκηνή, υπνόσακους, φακό και λοιπά τα σύνεργα του κάμπινγκ, τσεκάρουμε δρομολόγια και κοιμόμαστε σαν πουλάκια. Το επόμενο πρωί παίρνουμε το τρένο από Paddington και σε μισή ώρα είμαστε στο Reading.

Ο συναυλιακός χώρος είναι κανένα 20λεπτο περπάτημα από τον κεντρικό σταθμό.Εκατοντάδες συνοδοιπόροι από τη μία και την άλλη μεριά του δρόμου, φορτωμένοι μπαγκάζια, σακούλες σούπερ μάρκετ, κούτες με μπύρες κλπ. Αυλές σπιτιών έχουνε μετατραπεί σε μικρομάγαζα που πουλάνε αναψυκτικά, ποτά, αναπτήρες, χαϊμαλιά κλπ.

Φθάνουμε στο φεστιβάλ. Μυρωδιά από λάσπη και πατημένο γκαζόν. Ο ουρανός βαμμένος σε αποχρώσεις του γκρι. Κάθομαι σε ένα κομμένο κορμό δέντρου να ξαποστάσω όσο ο Ν. έχει πάει για τα εισιτήρια. Δίπλα μου ένας άστεγος γύρω στα πενήντα. Με ακουμπάει στο χέρι και σκύβει προς το μέρος μου. "Από που έρχεσαι;" με ρωτάει. "Από το Λονδίνο" απαντώ και τον ρωτώ με τη σειρά μου "εσύ από πού έρχεσαι;" "Από δω" μου απαντά δείχνοντας με αργές κινήσεις το κεφάλι του, "από δω" δείχνοντας την καρδιά του, "κι από δω καμιά φορά", δείχνοντας το στομάχι του. O N. μου κάνει νόημα να πάω στο box office. Μου περνάνε στο χέρι το βραχιολάκι του φεστιβάλ. Έτοιμη!

Εθελοντές του Oxfam (μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης που ακούστηκε πως συνάπτει ύποπτες συναλλαγές με τα Starbuck's κατά της Παλαιστίνης) και σεκιουριτάδες φοράνε φωσφοριζέ γιλέκα και μας δίνουν εντολές "keep right", "wait to be checked" και άλλες βλακείες. Κάποιοι με κίτρινες μπλούζες πουλάνε το πρόγραμμα για 8 λίρες (~12 ευρώ) διαλαλώντας " ο μόνος τρόπος να μάθετε πού και πότε παίζουν τα αγαπημένα σας συγκροτήματα". Διαφήμιση= Κοροϊδία. Μετά τον τρίτο έλεγχο στον καρπό των χεριών μας, μπαίνουμε στο κάμπινγκ των guests. Στήνουμε τη σκηνή και φεύγουμε για το main stage.

Πρώτοι βγαίνουν οι Gogol Bordello. Ξεκίνησαν από το πρώην ανατολικό μπλοκ και βρέθηκαν στη Νέα Υόρκη να ηχογραφούν. Τσιγκάνικη μουσική με εμβόλιμο πανκ, ο στίχος εστιάζει στους μετανάστες με ξύπνιο και σατιρικό τρόπο. Τη ζουν την παράσταση. Τα σπάνε. Ο τραγουδιστής μοιάζει σαν πατέρας με γιο με τον κιθαρίστα. Ωστόσο, ο τελευταίος θυμίζει εκπληκτικά τον μπαμπά ενός φίλου μου που έμενε σε μια σπηλιά στη Γαύδο. Είμαστε ένα σόι, ως φαίνεται. Ακόμα και τα αγγλαιουράκια που χορεύουν ενθουσιασμένα.

Ακολουθούν οι The Gossip. Αμερικάνοι. Τους ήξερα από το "Standing in the way of control" που είναι πολύ δυνατό κομμάτι ειδικά στα live τους που η Beth, η τραγουδίστρια, τα δίνει όλα. Εμφανίσθηκε στη σκηνή με μια κολλητή μπλούζα και ένα μαύρο βρακί, 150 κιλά γυναίκα. Χαιρέτισε τον κόσμο παρουσιάζοντας τη μπάντα και συστήνοντας τον εαυτό της ως την κοκκαλιάρα (skinny) τραγουδίστρια. Χορεύει ασταμάτητα. Μεταξύ των τραγουδιών,κοροϊδεύει τη Μαντόνα, ρίχνει ένα ρεψιματάκι και παραφράζει το σουξέ What is love του Haddaway από "what is love? Baby don't hurt me, don't hurt me, no more" σε "where's the lunch?Baby, I'm hungry, I' m hungry, oh, oh". Σε κάποια φάση "απειλεί" να κατεβάσει να μας δείξει τον κώλο της. Δε το έκανε. Καλύτερα. 'Ηταν καλή περφόρμερ έτσι κι αλλιώς.

Μετά οι λατρεμένοι μου Interpol! Νεοϋορκέζοι, με φανερές επιρροές απο Joy Division, post-punk στυλ, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό ύφος. Κυκλοφόρησαν καινούργιο άλμπουμ "Our love to admire", 3 χρόνια μετά το Antics που τους καθιέρωσε. Ο τελευταίος δίσκος ξανοίγεται σε ευρύτερο κοινό και ως τέτοιος είναι πιο εμπορικός. To The Heinrich Maneuver πάει για χιτάκι. Είμαστε αρκετά μπροστά. Μια παρέα πιτσιρικάδες αρχίζουν και κάνουν σχιζοφρένεια (sic) τρώμε κι εμείς κανένα σμπρώξιμο. Πολλά γέλια. O Paul Banks, ο τραγουδιστής τους, είναι πολύ θέοπας. Καλά κι ο Daniel Kessler δε πάει πίσω. Τσιρίζω κι εγώ σαν τα πιτσιρίκια και έχω ξεσκιστεί στο χορό. Μια μικρούλα βρίσκει την ευκαιρία να την ψιλοπέσει στο Ν. Κάνω πως δε βλέπω. Interpol, I love you! Κι ας μη μας έριξε ένα χαμόγελο ο Daniel. Ροκ στάρ και να χαμογελάς; Σαν τον άλλο το σάικο το Robert Del Naja από τους Massive Attack που πέρυσι στη συναυλία στο Hyde Park δεν έσκασε το χειλάκι του ένα χαμόγελο. :b



Καιρός να κάνουμε καμια βόλτα. Ολόγυρα υπάρχουν καντίνες με φαγητό (κινέζικο, μεξικάνικο, μπέργκερ, καλαμπόκια, καρπούζι, πίτσα, jacket potatoes, πες μου τι τραβάει η όρεξή σου!)και μπαρ με μπύρα Carling μόνο! Η Carling ως σπόνσορας του φεστιβάλ εξασφάλισε το μονοπώλιο. Τώρα εξηγείται γιατί μου έλεγξαν τη τσάντα για αλκοόλ. Παίρνουμε δυο pints από το ξέπλυμα μπύρας αλλά κάργα παγωμένη και περιφερόμαστε ανάμεσα στον κόσμο.

Πιτσιρικαρία κυρίως, αναλογία λευκών προς άλλα χρώματα 8:2. Spiderman, Superman, καουμπόικα καπέλα, κουρσάροι, νεράιδες, μια αγελάδα, τσοπεράδες, μπράτσα κατάστικτα με τατουάζ, γκοθάδες, να κι ο Τζόκερ, μουρίτσες βαμμένες γάτες, μίνι φούστες, σορτσάκια, μαγιό, ένας κυκλοφορεί με το σώβρακο, πολύχρωμες γαλότσες, αφάνες, ράστα, πανκιά, δύο ντυμένοι nerds, δεκάδες Πάρις Χίλτον, Βικτόρια Μπέκαμ, ούτε ένας Έλβις.

....συνεχίζεται.