16/10/07

Φωτογραφίες που έγραψαν Ιστορία



O Yevgeni Khaldei γεννήθηκε στην Ουκρανία την χρονιά της Οκτωβριανής Επανάστασης το 1917. Το έργο που τον καθιέρωσε είναι η παραπάνω φωτογραφία με τίτλο "η έγερση της σοβιετικής σημαίας στο Reichstag" στις 2 Μάη του 1945. Τον προηγούμενο μήνα τα σοβιετικά στρατεύματα μπήκαν στο Βερολίνο και ο Κhaldei ήταν εκεί για να απαθανατίσει τα γεγονότα που θα ακολουθούσαν. Όταν όμως διαπίστωσε πως δεν υπήρχε πουθενά το φλάμπουρο της επανάστασης, ταξίδεψε ως τη Μόσχα ψάχνοντας να αγοράσει σημαία, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά δανείστηκε τρία κόκκινα τραπεζομάντηλα επίσημου δείπνου και ζήτησε από ένα θείο του ράφτη να ράψει πάνω τους το σφυροδρέπανο. Γυρνώντας στο Βερολίνο σήκωσε την πρώτη σημαία στο αεροδρόμιο του Tempelhof. Στις 2 Μαΐου μαθαίνει ότι ο Χίτλερ είναι νεκρός και παρακινούμενος από ενθουσιασμό και πάθος για τις Ιστορικές εξελίξεις θέλησε να κρεμάσει τη σημαία στα ερείπια του ναζιστικού Reichstag. Ο Κhaldei και τρεις σύντροφοί του από τον Κόκκινο Στρατό σκαρφάλωσαν στην οροφή, γλιστρώντας πάνω στο αίμα που χυνόταν στη μάχη και ύψωσαν τη σοβιετική σημαία στο Βερολίνο.



Ο Alberto Korda δούλευε στην Κουβανέζικη εφημερίδα Revolución όταν στις 5 Μαρτίου του 1960 απαθανάτισε ένα στιγμιότυπο όπου ο Ernesto Che Guevara με το μαύρο μπερέ ατενίζει τον ορίζοντα στην κηδεία ενός από τα θύματα της έκρηξης του Coubre. Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά εφτά χρόνια αργότερα και έμελλε να αποτελέσει μια εικόνα σύμβολο του σύγχρονου επαναστάτη παγκοσμίως. Το ίδρυμα τέχνης του Μέρυλαντ στις ΗΠΑ την χαρακτήρισε ως «τη διασημότερη φωτογραφία και την πιο γραφική εικόνα του 20ού αιώνα».



Η 13χρονη Omayra Sanchez ήταν θύμα του χιονισμένου ηφαιστείου Ruiz κατά τη διάρκεια της έκρηξης που κατέστρεψε την πόλη Gunsmith, στην Κολομβία το 1985. Η Omayra ήταν για τρεις μέρες στη λάσπη, το νερό και στα ερείπια του σπιτιού της,εγκλωβισμένη ανάμεσα στα πτώματα συγγενών της. Για να σωθεί θα έπρεπε να ακρωτηριαστούν τα κάτω άκρα της ή με μηχανική αντλία να απορροφήσουν την λάσπη μέσα στην οποία ήταν βυθισμένη.Τίποτα από τα δύο δε συνέβη, με αποτέλεσμα το παιδί να χάσει τη ζωή του. Ο φωτογράφος Frank Fournier, δημιούργησε μια φωτογραφία της Omayra που έκανε αίσθηση στον κόσμο και προκάλεσε αντίδραση για την αδιαφορία της κολομβιανής κυβέρνησης για τα θύματα. Το 1986 απονεμήθηκε στον Fournier το World Press Photo Premier Award γι' αυτή την φωτογραφία.



Στις 8 του Ιουνίου του 1972, ένα αμερικανικό αεροπλάνο βομβάρδισε με napalm τον πληθυσμό του Trang Bang στο Βιετνάμ. Εκεί βρισκόταν η Kim Phuc με την οικογένειά της. Με τα ρούχα της να καίγονται, το 9χρονο κορίτσι έτρεξε έξω με τον κόσμο. Για να σωθεί έσκισε τα ρούχα της, και ο φωτογράφος Nic Ut απαθανάτισε τη στιγμή που έτρεχε γυμνή στο δρόμο. Αργότερα συνόδευσε την μικρή Kim στο νοσοκομείο όπου παρέμεινε για 14 μήνες, και πέρασε από 17 επεμβάσεις δέρματος. Σήμερα η Pham Thi Kim Phuc, το κορίτσι της φωτογραφίας, είναι παντρεμένη, με 2 παιδιά και κατοικεί στον Καναδά. Προεδρεύει στο ίδρυμα «Kim Phuc», αφιερωμένο στη βοήθεια των νέων θυμάτων του πολέμου και είναι πρέσβειρα της UNESCO. Ο Nic Ut κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ γι'αυτή τη φωτογραφία.



«Ο συνταγματάρχης δολοφόνησε τον φυλακισμένο. Εγώ δολοφόνησα το συνταγματάρχη με τη φωτογραφική μηχανή μου». Ο Eddie Adams, στρατιωτικός φωτογράφος, ήταν ο συντάκτης αυτού του στιγμιότυπου που παρουσιάζει την 1η Φεβρουαρίου του 1968, την εν ψυχρώ δολοφονία, από αξιωματικό της αστυνομίας της Saigon, ενός αντάρτη των Vietcong, με δεμένα τα χέρια πίσω, ακριβώς τη στιγμή που τον πυροβολεί. Ο Adams,που ήταν ανταποκριτής σε 13 πολέμους, πήρε γι’ αυτήν την φωτογραφία βραβείο Pulitzer.



Η Sharbat Gula φωτογραφήθηκε όταν ήταν 12 ετών από το φωτογράφο Steve McCurry, τον Ιούνιο του 1984. Ήταν στο στρατόπεδο προσφύγων Nasir Bagh του Πακιστάν κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στη σοβιετική εισβολή. Η φωτογραφία της δημοσιεύθηκε στο εξώφυλλο του National Geographic τον Ιούνιο του 1985 και, λόγω του εκφραστικού προσώπου της το εξώφυλλο έγινε ένα από τα διασημότερα του περιοδικού.Τότε κανένας δεν ήξερε ακόμα το όνομα του κοριτσιού. Ο Steve McCurry έκανε έρευνα για τον εντοπισμό του κοριτσιού που διήρκεσε 17 χρόνια ώσπου βρήκε το κορίτσι που ήταν πλέον μια γυναίκα 30 ετών. Η Sharbat Gula ζούσε σε ένα μακρινό χωριό του Αφγανιστάν, είναι παραδοσιακή γυναίκα pastun, παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Είχε επιστρέψει στο Αφγανιστάν το 1992. Κανένας δεν είχε επιστρέψει με τη φωτογραφία μέχρι τότε και δεν ήξερε ότι το πρόσωπό της είχε γίνει διάσημο.






Το αποχαιρετιστήριο φιλί του πολέμου απαθανατίστηκε από τον Victor Jorgensen στην Times Square την 14η Αυγούστου του 1945, βλέποντας έναν στρατιώτη του αμερικανικού ναυτικού να φιλά με πάθος μια άγνωστη σ'αυτόν νοσοκόμα...



Γνωστός σαν τον Άγνωστο Επαναστάτη. Αυτό ήταν το παρωνύμιο που αποδόθηκε σε έναν ανώνυμο άνδρα που έγινε διεθνώς διάσημος φωτογραφιζόμενος μπροστά σε μια σειρά από τάνκς κατά τη διάρκεια της καθιστικής επανάστασης στην πλατεία Tiananmen το 1989 στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Jeff Widener, και εκείνη την ίδια νύχτα μπήκε στον τίτλο εκατοντάδων εφημερίδων και περιοδικών παγκοσμίως.
Στη Δύση, οι εικόνες του επαναστάτη παρουσιάστηκαν ως ένα σύμβολο της κινεζικής δημοκρατικής μετακίνησης. Ένα νεαρό άτομο διακινδυνεύει τη ζωή του ενάντια σε ένα στρατιωτικό σμήνος. Στο εσωτερικό της Κίνας, η εικόνα χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση ως το σύμβολο της προσοχής των στρατιωτών του Δημοκρατικού Στρατού της Ελευθερίας για να προστατεύσει την κινεζική πόλη: παρά τις διαταγές να προχωρήσει, ο οδηγός του τανκ δεν το κάνει εάν αυτό προκαλέσει ζημιά σε έναν πολίτη.



Ο Thich Quang Duc (ή Bonzo) γεννημένος το 1897, ήταν ένας Βιετναμέζος βουδιστής μοναχός που ταξίδεψε πολύ μέχρι το θάνατο του σε μια οδό στη Saigon στις 11 Ιουνίου του 1963. Η πράξη διαμαρτυρίας του, που επαναλήφθηκε από άλλους μοναχούς, έγινε γνωστή, επειδή πιστοποιήθηκε από τον David Halberstam. Ενώ το σώμα του καιγότανε, ο μοναχός έμεινε ακίνητος εντελώς και δεν έβγαλε λέξη.
Ο Thich Quang Duc διαμαρτυρόταν ενάντια στον τρόπο με τον οποίο ο κατακτητής καταπίεζε το Βουδισμό στη χώρα του και οι συνεχείς αυτοπυρπολήσεις των βουδιστών μοναχών βοήθησαν στο να διαδοθεί στον κόσμο τι συμβαίνει στο Βιετνάμ και -στη συνέχεια- να τερματιστεί ο "βρώμικος πόλεμος" μερικά χρόνια αργότερα... Μετά από το θάνατό του, το σώμα του αποτεφρώθηκε σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση. Κατά τη διάρκεια της καύσης η καρδιά του έμεινε ανέπαφη, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί άγιος. Η καρδιά του φυλάσσεται με την προστασία της Bank of Reserve of Vietnam ως λείψανο.




Το 1994, ο διακεκριμένος φωτογράφος Kevin Carter κέρδισε το βραβείο Pulitzer με μια φωτογραφία που τραβήχτηκε στην περιοχή Ayod, ένα μικρό χωριό του Σουδάν, η οποία κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο. Στην εικόνα φαίνεται η σκελετωμένη μορφή ενός μικρού κοριτσιού, σκυμμένου στη γη, εξαντλημένου από την πείνα και στα πρόθυρα του θανάτου, ενώ στο βάθος ένας μαύρος γύπας μοιάζει να περιμένει το θάνατο του κοριτσιού για να το κατασπαράξει.... Τέσσερις μήνες αργότερα, ο Kevin Carter αυτοκτόνησε.

25 σχόλια:

Alexandros είπε...

Υπέροχο ποστ. Για την μικρή Βιετναμέζα και την 12χρονη Αφγανή είχα δει και ντοκιμαντερ στο National Geographic channel.

Vrakas Kostas είπε...

Η καθε φωτογραφια ,μια ιστορια ξεχωριστη!Ολες μαζι..μια ιστορια!Απο την οποια ιστορια,δεν διδαχθηκαμε και πολλα!
Κοινος παρονομαστης, η παρανοια του πολεμου και της φρικης του!
υγ.ΔΕΝ υπαρχουν ιδεολογιες,αναγκες η; σκοπος που να δικαιολογουν εναν πολεμο!Σε κανεναν υγειως σκεπτομενο εγκεφαλο!Υπαρχουν ομως δυστυχως,στους ανεγκεφαλους!
Καλησπερα NIEMANDSROSE!

haridimos είπε...

Ωραίο αφιέρωμα. Στην πρώτη πάντως λείπει η αναφορά στο μοντάζ που 'έφαγε' το 2ο ρολόϊ-προϊόν πλιάτσικου από το χέρι του Σοβιετικού στρατιώτη :-)

Niemandsrose είπε...

@alexandros, ευχαριστώ! Αν θυμάσαι πρόσθετες πληροφορίες από το ντοκιμαντέρ ρίχτες!

@vrakas kostas, τους εκλέξανε τους ανεγκέφαλους μέσω κάποιου κώματος...

@haridimos, σίγουρα έχω χάσει σημαντικές πληροφορίες ή έχω γράψει ανακρίβειες. Οπότε ό,τι ξέρουμε το λέμε και thanx κιόλας. ;)

Ανώνυμος είπε...

ο Steve McCurry αφου βρηκε την Sharbat Gula της εκανε νεο εξωφυλλο ιδιο με αυτο που εκανε 17 χρονια πριν, στην ιδια ποζα και νομιζω με τα ιδια ρουχα. εχει περασει καιρος απο τοτε που ειδα το σχετικο βιντεο και δεν θυμαμαι λεπτομεριες
νομιζω οτι η φωτογραφια ειναι απο τις πιο σπουδαιες τεχνες. δεν φτανει μονο η εμπνευση αλλα και η τυχη της στιγμης σε μερικες περιπτωσεις. σε ολες τις περιπτωσεις που μας εδωσες niemandsrose

Niemandsrose είπε...

@nag, τύχη και έμπνευση είδες εσύ; γιατί εγώ βλέπω φρίκη, εξαθλίωση, αίμα, μίσος, φτώχεια και άλλα.

Ανώνυμος είπε...

@niemandsrose, θα ηθελα να μην σκεφτομαι ετσι αλλα νομιζω οτι καποιοι δεν πολυνοιαζονται για την θεματικη οσο για το αποτελεσμα. σαφως και ολα αυτα που απεικονιζουν δεν ειναι ευχαριστα ομως αποτυπωνονται στο χαρτι με ενα τροπο που σε καθηλωνουν. ειναι εργα τεχνης ανεξαρτητως τι εσωκλειουν

geokalp είπε...

ο πόλεμος είναι πηγή δημιουργίας όπως κι αν το δεις...
αυτό ξέρουν - ακόμα - να κάνουν καλύτερα οι άνθρωποι!

s_pablo είπε...

Πιστοποιώ κι εγώ (έχοντας δει την original) την παρατήρηση του Χαρίδημου για το 2ο ρολόι. Επίσης αν θυμάμαι καλά, υπάρχουν υπόνοιες (ή και βεβαιότητα) ότι η φωτογραφία του ναύτη με τη νοσοκόμα ήταν στημένη. Αυτό βέβαια δεν μειώνει την ομορφιά της.

--------------------------------

Βλέποντας τη φωτογραφία της Τιεν Ανμεν, ως έφηβος, είχα πλάσει μια ιστορία.

Ο τυπάκος κρατάει κάποια σακούλα στα χέρια του, οπότε φανταζόμουν ότι έχει πάει για ψώνια (πάνες, γάλατα, ψωμι κλπ) και καθώς γυρίζει σπίτι, διασχίζοντας τον δρόμο, βλέπει τα τανκς και αποφασίζει να σταματήσει στη μέση.

Έτσι απλά, χωρίς επανασταστικές προετοιμασίες, με τον ίδιο απλό τρόπο που ψωνίζει, σταματάει και ολόκληρο τον στρατιωτικό μηχανισμό της χώρας. Έχει συμβιβαστεί με την καθημερινότητα του, αλλά η ελευθερία και η δικαιοσύνη είναι μέρος αυτής της καθημερινότητας, της ίδιας του της ύπαρξης.

Μετά γυρίζει σπίτι, τον ρωτάει η γυναίκα του αν βρήκε ζάχαρη και αν έγινε τίποτα στον δρόμο. Αυτός χαμογελάει της δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και της απαντάει: "Τίποτα ιδιαίτερο αγάπη μου"

Έκτοτε αποφεύγω να δω αυτή τη φωτογραφία. Φοβάμαι ότι θα προσέξω κάποια λεπτομέρεια που θα μου χαλάσει αυτήν την ιστορία.

ttsok είπε...

Μπράβο NIEMANDSROSE, πολύ καλό!!!

Μία μικρή προσθήκη. Όχι και τόσο παγκοσμίως γνωστή, είναι η προσωπο-φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη, σε κάποια ανταπόκρισή του σε κάποιον εμφύλιο. Δεν θυμάμαι ακριβώς που. Πριν το 1998 νομίζω, θυμάμαι όμως να διαβάζω το άρθρο του σε κάποιο Έψιλον της ελευθεροτυπίας τότε και να βλέπω τη φωτογραφία με το πρόσωπό του ... Πραγματικά ανατριχιαστικό. Είχε βραβευτεί για αυτήν τη φωτογραφία νομίζω.

Εν ολίγοις, ήταν με τους δε, και τους την έπεσαν οι δε, είναι ο μόνος που καταφέρνει κάπου να κρυφτεί και να ξεφύγει, και η μόνη του σκέψη είναι να βγάλει το πρόσωπό του φωτογραφία. Μια και νοιώθει ότι και το δικό του τέλος πλησιάζει. Τελικά σώνεται, αλλά αυτή η φωτογραφία, πραγματικά λέει τόσο πολλά ...

Μπορεί να μην συγκρίνεται με την ιστορικότητα των άλλων φωτογραφιών, αλλά είναι κάτι πιο πρόσφατο εξίσου "πραγματικό" πιστεύω.

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

Οι φωτογραφίες που καθόρισαν έναν αιώνα! Εμένα η αγαπημένη μου είναι η πρώτη αλλά και το φιλί στην Ταιμς σκουερ και ας ήταν στημένη!

Θα ηθέλα απλά να προσθέσω ακόμα δυο:
1. Την αμερικάνικη σημαία στο Γκουαντάναμο, κάτι αντίστοιχο με το σφυροδρέπανο στο ραιχσταγκ. Και τα δυο συμβολίζουν την Αμερικανική και Ρωσική ισχύ μετά τον πόλεμο
2. Ο Τζακ Ρουμπι να σκοτώνει τον Οσβαλντ. Η αποθέωση της Λαιβ πολιτικής κάλυψης. Το τέλος της Αθωότητας για την αμερική

Ενεσούλα είπε...

Καταπληκτικές φωτογραφίες, συγκλονιστικές ιστορίες!
Ευχαριστούμε Ροζ.

Υ.Γ. Γυρίσαμε!

gatti είπε...

Πολύ καλό το αφιέρωμα. Τις είχα δει όλες κάπου σκόρπιες. Χάρη σε σένα είναι συγκεντρωμένες όλες μαζί και μάλιστα με σχόλια, σαν ένα μωσαϊκό ζωής και ιστορίας μαζί.

Ευχαριστούμε Ρόδο μας.

Niemandsrose είπε...

Ένας φίλος είχε την καλοσύνη να μου στείλει με e-mail ένα κείμενο του Χ.Μιχαηλίδη από περασμένο φύλλο της Ελευθεροτυπίας για την φωτογραφία του K.Carter (η τελευταία στη σειρά).

"ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ που δημοσιεύουμε σήμερα ίσως, κάπου, κάποτε, να την έχετε ξαναδεί. Τραβήχτηκε το 1984 από τον Νοτιοαφρικανό φωτορεπόρτερ Κέβιν Κάρτερ (ένθετη φωτ.) στο Σουδάν. Δείχνει ένα παιδάκι να προσπαθεί, σχεδόν έρποντας, να φτάσει λίγα μέτρα πιο πέρα, όπου άνθρωποι της UNICEF μοιράζουν φαγητό. Πίσω του, στα 2-3 μέτρα, ένας γύπας περιμένει. Ξέρετε τι περιμένει πάντα ένα όρνιο. Να πεθάνει το θήραμά του και μετά να ορμήξει να το φάει. Δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε το παιδί της φωτογραφίας. Μάθαμε όμως ότι ο Κέβιν Κάρτερ το σήκωσε το παιδί και το πήγε στους γιατρούς.

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ επέστρεψε στη Νότια Αφρική και αμέσως περιέπεσε σε βαριά κατάθλιψη. Τρεις μήνες αργότερα, αυτοκτόνησε. Η φωτογραφία του, που σόκαρε τότε όλον τον κόσμο, τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ.

Οταν παρέλαβε το βραβείο, 18 μήνες μετά την πρώτη δημοσίευση της φωτογραφίας, τον πήγαιναν οι Αμερικανοί στα πιο πολυτελή εστιατόρια της Νέας Υόρκης και εκείνος αρνιόταν να φάει. Ανθρωποι τον πλησίαζαν να του ζητήσουν αυτόγραφα και τους περιφρονούσε.

ΣΤΟΥΣ ΠΙΟ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΥΣ έλεγε "αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε πρακτικά να σωθούν αυτά τα παιδιά, τουλάχιστον φροντίστε να μάθετε τι γίνεται εκεί κάτω". Οι πιο πολλοί, έλεγε αργότερα με πίκρα, δεν ήξεραν εάν το Σουδάν είναι χώρα ή αραβικό γλυκό. "

Αφιερωμένο από μένα σε όσους θαρρούν πως όλα γίνονται για το χρήμα και τη δόξα.

Πέτρο, σε ευχαριστώ πάρα πολύ!...

Niemandsrose είπε...

@geokalp, δεν έχεις άδικο...

@s-pablo, υπέροχη ερμηνεία πάνω στο στιγμιότυπο και σ'ευχαριστώ που το μοιράστηκες εδώ.

@ttsok, σου κάνω πάσα να συνεχίσεις με φωτογραφικό post. ;)

@_st_, πάσα και σε σένα για φωτογραφικό post! Αλλά όχι με φωτό της παιδικής σου ηλικίας πάλι. χαχα

@ενεσούλα, βρε καλώς το φρούτο!

@gatti, νά'σαι καλά! :)

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

χαχα
οκ

dousam είπε...

teleia pou mas ta thymises!

Rodia είπε...

Συγχαρητήρια, άριστο ποστ!:-))
Μόνη ένσταση στη φράση «Ο Thich Quang Duc διαμαρτυρόταν ενάντια στον τρόπο με τον οποίο ο κατακτητής καταπίεζε το Βουδισμό στη χώρα του.» που θυμίζει το... συνωστισμό στη Σμύρνη!
Οι συνεχείς αυτοπυρπολήσεις των βουδιστών μοναχών βοήθησαν στο να διαδοθεί στον κόσμο τι συμβαίνει στο Βιετ Ναμ και -στη συνέχεια- να τερματιστεί ο "βρώμικος πόλεμος" μερικά χρόνια αργότερα...

Ανώνυμος είπε...

Για τη φωτογραφία της δολοφονίας του αιχμαλώτου στο Βιετνάμ, δεν το έχεις ψάξει πολύ το θέμα, και μας το σερβίρεις λίγο ξερό. Από τη νεκρολογία του φωτογράφου από τους NY Times:

"Although there was little doubt that the captive was indeed a Vietcong infiltrator, his seemingly impromptu execution shocked millions around the world when the photograph was first published and it galvanized a growing antiwar sentiment in the United States. Mr. Adams took the image during the Tet offensive, when the Vietcong began attacks within Saigon, the capital of South Vietnam. "

"Together with Nick Ut's 1972 image of a naked girl [...], Mr. Adams' photograph reinforced a widespread belief that the South Vietnamese and American military were doing more harm than good in trying to win the war against an indigenous insurgency and the North Vietnamese army that sponsored it. This interpretation long dismayed Mr. Adams, who accepted Brig. Gen. Loan's contention that the man he shot had just murdered a friend of his, a South Vietnamese army colonel, as well as the colonel's wife and six children. "How do you know you wouldn't have pulled the trigger yourself?" Adams would later write in a commentary on the image.

Maria Mikro Analogo είπε...

Εξαιρετικό το ποστ! Μπράβο ρε Niemandsrose... είσαι απίστευτη :-) Καλημέρες !

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο ποστ. Σχετικό βιβλίο έχει βγάλει και ο Δημοσθένης Κούρτοβικ, αν έχεις υπ' όψιν σου. Όσο για τη φωτογραφία που σηκώνουν την αμερικάνικη σημαία, είναι στην Ιβοτζίμα (και είναι όπως και αυτή στο Ράιχσταγκ, αλλά και εκείνη στην Τάιμς Σκουέαρ) "στημένη", στα πλαίσια της πολεμικής προπαγάνδας.
Τη φωτό της Κολομβίας δεν την είχα υπόψη μου. Φοβερή ιστορία.

Niemandsrose είπε...

@dousam, ήσουν και στο Ράιχσταγκ. ρε θηρίο; ;)

@rodia, εντελώς εύστοχος ο παραλληλισμός λέμε! χαχαχα! θα το διορθώσω. ;)

@ανώνυμος, να ρίξω και λίγο αίμα στην μπριζόλα αφεντικό;

@Μαρία, είπα να κάνω κι εγώ ένα δωράκι. Εσύ τόσα μας έχεις κάνει.

@exiled, merci! Ποια αμερικάνικη σημαία;

dousam είπε...

exo kai epomena kala tefxi gia to CHE keep into touch oreo blog exeis!

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

Πήρα την πάσα για φωτογραφικό ποστ και το σηκωσα

Niemandsrose είπε...

@dousam, ευχαριστώ και will do! ;)

@_st_, θεαματικό γκόλ του Ντέταρι μετά την πάσα... lol