29/10/07
Το Πνεύμα της Γης
ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΓΗΣ:
Στης ζωής τα κύματα, στη θύελλα της δράσης
Πηγαίνω πάνω και κάτω
Υφαίνω πέρα και δώθε!
Γέννηση και τάφος,
Ένα αιώνιο πέλαγος,
Ένα αιώνιο φάσιμο που αλλάζει,
Μια πύρινη ζωή,
Έτσι δουλεύω μέσα στον γρήγορο αργαλειό του χρόνου
Και υφαίνω της θεότητας το ζωντανό φόρεμα.
Απόσπασμα: Φάουστ του Γκαίτε σε μετάφραση Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
Εχω την αίσθηση (από το λίγο καιρό που σε παρακολουθώ) ότι σου ταιριάζει :)
Έχεις έναν πολύ ωραίο τρόπο να τοποθετείς την ποίηση. Ούτε λίγη, ούτε πάρα πολύ. Όσο πρέπει και όποτε πρέπει.
χάλιας είναι ρε ο μαύρος γάτος γι' αυτό ρε σχολιάζει χαρδεβέλλα
μόνο εγώ μπορώ να σε γαμήσω αφού σε αγαπώ...
Προσοχή!!! Ακολουθεί "εμπρηστική" δήλωση:
''Στην επιστήμη κάποιος προσπαθεί να πει στους ανθρώπους , με τρόπο που να είναι κατανοητός από τον καθένα , κάτι που κανείς δεν γνώριζε προηγουμένως. Στην ποίηση συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.''
Πολ Ντιράκ
Άσχετα με το παραπάνω, η ποίηση γεννά πολλές φορές υπέροχα συναισθήματα. Δεν έχει σημασία που εγώ ο πεζός δεν μπορώ να τα νοιώσω...
Καλησπέρα!
„Es irrt der Mensch, so lang' er strebt”?
Εύστοχα!...
@adaeus, το πνεύμα μου ταιριάζει αγαπητέ μου; :)
@the torch, με κάνετε και κοκκινίζω, μεσιέ.
@alexandros, ξεπέζεψε...από την καθημερινότητα και θα τα νιώσεις.
Ωραίο πέπλο!
@παράλληλος, έχει μια αμφισημία αυτό που είπες, ή επειδή είσαι ποιητής εγώ τη βλέπω;
Και βέβαια έχει! Η ποίηση είναι η τέχνη της αφαιρετικότητας.
Ποιητής δεν είμαι (μεγάλη κουβέντα το "ποιητής"! Παλεύω με την τέχνη αυτή και για την ώρα είμαστε ισοπαλία...
Δημοσίευση σχολίου