με κάποιον sarapo

τον γνώρισα από το περπάτημα. προϋπήρχε στον κώδικά μου. την επόμενη βραδιά ήμουν δική του. για πολλά χρόνια μαζί του και χωρίς. την πρώτη μας νύχτα, έβαλε στο πικάπ ένα δίσκο της Edith Piaf. περνάνε τα χρόνια. σκορπίζουμε σε άλλους τόπους. πρωτομαγιά τον έψαξα στο βερολίνο. όμως δεν ήταν πια εκεί. χιλιάδες λέξεις μέσα από τηλεφωνικές γραμμές. και μετά με αδίκησε. κλείνει ο κύκλος, οι δρόμοι μας πίσω χιαστί.



έρχεται το πλάσμα στη ζωή μου. αύγουστος στο παρίσι. πρώτη επίσκεψη το νεκροταφείο του pere lachaise. έχω επίγνωση θανάτου πια. ψάχνουμε τον τάφο της Edith Piaf. βρέχει καταρράκτες. ένα γεροντάκι με μαύρη καπαρντίνα, μαύρο καπέλο και μαύρη ομπρέλα. ρωτά ποια αναπαυμένη δόξα αναζητούμε. ή κάπως έτσι. γιατί τα γαλλικά μου είναι φτωχά. του απαντώ το όνομά της. το επαναλαμβάνει και τον ακούω να λέει σ' αγαπώ στα ελληνικά. μου δείχνει με το χέρι του πώς θα φτάσουμε εκεί και χάνεται βιαστικός στα μνήματα, τη βροχή και την ομίχλη.



διαβάζω στον τάφο της "ο θεός να ενώσει εκείνους που αγαπιούνται". η Edith κοιμάται πλάι στον έλληνα Sarapo. ο μεγάλος της έρωτας χάθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα.κοιμάται αλλού.



επιστρέφω στο λονδίνο. μιλάω με τον μ. τότε μου μάθαινε τον Celan. "τον έχω γνωρίσει τον Sarapo. ένας κομμωτής ήταν. ζιγκολό. την παντρεύτηκε για να της τρώει τα φράγκα" είπε. από τότε φοβάμαι μην κοιμηθώ για πάντα πλάι σε κάποιον πουδεναγαπώ.



σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή. la vie en rose. η ζωή εν τάφω. NiemandsRose.