11/10/07

με κάποιον sarapo

τον γνώρισα από το περπάτημα. προϋπήρχε στον κώδικά μου. την επόμενη βραδιά ήμουν δική του. για πολλά χρόνια μαζί του και χωρίς. την πρώτη μας νύχτα, έβαλε στο πικάπ ένα δίσκο της Edith Piaf. περνάνε τα χρόνια. σκορπίζουμε σε άλλους τόπους. πρωτομαγιά τον έψαξα στο βερολίνο. όμως δεν ήταν πια εκεί. χιλιάδες λέξεις μέσα από τηλεφωνικές γραμμές. και μετά με αδίκησε. κλείνει ο κύκλος, οι δρόμοι μας πίσω χιαστί.



έρχεται το πλάσμα στη ζωή μου. αύγουστος στο παρίσι. πρώτη επίσκεψη το νεκροταφείο του pere lachaise. έχω επίγνωση θανάτου πια. ψάχνουμε τον τάφο της Edith Piaf. βρέχει καταρράκτες. ένα γεροντάκι με μαύρη καπαρντίνα, μαύρο καπέλο και μαύρη ομπρέλα. ρωτά ποια αναπαυμένη δόξα αναζητούμε. ή κάπως έτσι. γιατί τα γαλλικά μου είναι φτωχά. του απαντώ το όνομά της. το επαναλαμβάνει και τον ακούω να λέει σ' αγαπώ στα ελληνικά. μου δείχνει με το χέρι του πώς θα φτάσουμε εκεί και χάνεται βιαστικός στα μνήματα, τη βροχή και την ομίχλη.



διαβάζω στον τάφο της "ο θεός να ενώσει εκείνους που αγαπιούνται". η Edith κοιμάται πλάι στον έλληνα Sarapo. ο μεγάλος της έρωτας χάθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα.κοιμάται αλλού.



επιστρέφω στο λονδίνο. μιλάω με τον μ. τότε μου μάθαινε τον Celan. "τον έχω γνωρίσει τον Sarapo. ένας κομμωτής ήταν. ζιγκολό. την παντρεύτηκε για να της τρώει τα φράγκα" είπε. από τότε φοβάμαι μην κοιμηθώ για πάντα πλάι σε κάποιον πουδεναγαπώ.



σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή. la vie en rose. η ζωή εν τάφω. NiemandsRose.

10 σχόλια:

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

και σκέψου ότι όταν τραγουδούσε "Non, je ne regrette rien" δεν τον είχε καν γνωρίσει...

Maria Mikro Analogo είπε...

Theo Sarapo... Γιατί είχα την εντύπωση πως ήταν τραγουδιστής;... Πολύ ωραίο το ποστ σου :-) Καλημέρες!

παράλληλος είπε...

Το "σπουργιτάκι" που κελαηδούσε...

adaeus είπε...

Αναρωτιέμαι τι είναι εκείνο που σε οδήγησε να πας (πλατσουρίζοντας στη βροχή) στον τάφο της? Εγώ αμφιβάλλω αν θα το έκανα.

Niemandsrose είπε...

@_st_, στην ταινία (La vie en rose για την οποία έχει γράψει η Μαρία εδώ) νομίζω δείχνει πως και τους δύο τους είχε γνωρίσει (τον Marcel Cerdan και τον Sarapo)τότε.

@Mαρία, μην παίρνεις τοις μετρητοίς αυτό που μου μετέφερε ο φίλος. Από παραφιλολογίες για τις διασημότητες άλλο τίποτα...

@παράλληλος, και ακόμα κελαηδάει.

@adaeus, :) είναι πολύ ωραίο νεκροταφείο πάντως και η εμπειρία μοναδική. Για να καταλάβεις σε κάποια στιγμή έβρεχε τόσο δυνατά που η ομπρέλα μας έγινε κομμάτια και για να προστατευτούμε μπήκαμε σε ένα μαυσωλείο(!). Μετά, κόπασε η βροχή και βγήκε το ουράνιο τόξο και βαδίσαμε προς τον τάφο του Μοντιλιάνι και του Τζιμ Μόρισον. Είναι και ο θάνατος ένα celebrity του οποίου είμαι groupie κατά καιρούς.

Vrakas Kostas είπε...

..Πολυ καλο ποστ και εμαθα πιο πολλα για σενα!
Επειδη ομως αμα σε προκαλεσω,πιθανον να μαθω πιο πολλα ..θα συμπληρωσω:μετα και την επισκεψιν στον ταφο του Τζιμ Μορισον,γυρισατε σπιτι και παιξατε,πορτες ..και πλακωτο,ακουγοντας" σπουργιτακι!"
Δεν θελω ουουουου!

Agobooks είπε...

"ο θεός να ενώσει εκείνους που αγαπιούνται"...

Μπαλκάν-Αφρίκ! είπε...

Tο ερώτημα είναι: τι σχέση έχει το Niemandsrose με το La Vie En Rose; Eδώ σε θέλω.

Niemandsrose είπε...

@vrakas kostas, δεν παίζω πόρτες. Μόνο πλακωτό και φεύγα. Πονηρέ!

@n.ago, δεν είναι συγκλονιστικό επιτύμβιο;

@μπαλκάν-αφρίκ, ό,τι σχέση έχουν μεταξύ τους και όλα τα προηγούμενα. Καμία.

Ανώνυμος είπε...

Emportés par la foule qui nous traîne
Nous entraîne
Écrasés l'un contre l'autre
Nous ne formons qu'un seul corps
Et le flot sans effort
Nous pousse, enchaînés l'un et l'autre
Et nous laisse tous deux
Épanouis, enivrés et heureux.
Entraînés par la foule qui s'élance
Et qui danse
Une folle farandole
Nos deux mains restent soudées
Et parfois soulevés
Nos deux corps enlacés s'envolent
Et retombent tous deux