23/10/07

urban sunsets

Έρχεται κάποια απογεύματα και μου χτυπάει την πόρτα, σιγανά. Σα να μη θέλει να με τρομάξει. Σα να θέλει να δει αν είναι κάποιος μέσα. Την ακούω και της λέω «έλα μέσα, ανοιχτά είναι...» Κι εκείνη γλιστράει μέσα απ΄ την πόρτα που αφήνω ξεκλείδωτη. Κάθεται δίπλα μου, φλύαρη δίχως να πει λέξη. Βάζουμε μουσική. Κοιτάμε έξω απ’ το παράθυρο. Καμιά φορά ανάβουμε τσιγάρο. Καμιά φορά ξαπλώνουμε δίχως νύστα. Πάντοτε αμίλητες, άδειες και τρομαγμένες . Εγώ και η θλίψη. Μόνες.Μετά βλέπει πως με κούρασε με την καταχνιά της και φεύγει. Δε της έχω πει ποτέ πως όταν έρχεται είμαι ζωντανή μέσα μου. Δεν τό ’πα για να μην έρθει για πάντα. Αλλά την πόρτα μου ανοιχτή θα την αφήνω. Τελευταία, μπαίνει σαν κλέφτης και δικός μου άνθρωπος, αλλά δε με βρίσκει στο σπίτι τα απογεύματα . Της έχω αφήσει σημείωμα «είμαι στο γραφείο». Αλλά ποτέ δεν πέρασε από κει. Μπορεί να τρόμαξε στην εργασία και χαρά. Αλλά ίσως είναι πιο πολύ, που εκεί δεν αδειάζω νά ‘ρθει να φωλιάσει μέσα μου. Και να ανάβουμε μαζί τσιγάρο.Κατάλαβες τώρα γιατί σου λέω πως μένω στη δουλειά ώσπου να νυχτώσει;

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με εκφράζει αυτό το κείμενο.
Το σούρουπο είναι για μένα η χειρότερη ώρα της μέρας, εκτός και αν είναι καλοκαίρι και είμαι σε νησί. Αλλά ακόμα και εδώ στα βόρεια το καλοκαίρι ούτε που το καταλαβαίνω. Είναι που είναι μεγάλη η μέρα.
Το φθινόπωρο όμως είναι η μεγάλη πίκρα. Ειδικά αν είναι και Κυριακή απόγευμα....
Και αρχίζεις σαν φαντάρος να μετράς μέρες. Άντε να έρθουν γρήγορα τα Χριστούγεννα, και μετά άντε να έρθει πιο γρήγορα ο Μάρτης.

Vrakas Kostas είπε...

Συμπερασμα:Η πολλη δουλεια,τρωει...την μοναξια!
Να προσεχεις,γιατι δεν σε βλεπω καλα τελευταια,ειπε ...το Μεντιουμ!
Καλησπερα αγκαθουλα ;-)

ralou είπε...

Καμιά φορά γινόμαστε φίλες μαζί της -δεν λένε τον εχθρό να τον αγκαλιάζεις;-
Μερικές φορές σαν αγαπημένο φίλο την αποζητάμε, είναι όταν δεν το θέλουμε να θυμώμαστε.
Αλλες φορές σαν φίλος ανιαρός και κουραστικός μας φορτώνεται και δεν λέει να τελειώσει την αρμενικη βίζιτα, είναι όταν θυμώμαστε κι δεν το θέλουμε.
Αλλά ναι...
Την πόρτα την αφήνουμε έτσι κι αλλιώς ανοιχτή.

industrialdaisies είπε...

Εργασιοθεραπεία, ε;

Χμμμμ, σε κάποιες περιόδους έχει αποδειχτεί σωτήριο. Κάποιες άλλες βοηθά το να γράψεις τη φιλενάδα σου στα παλαιότερα των υποδημάτων (ναι, ξέρω, κανονικά δεν φερόμαστε έτσι σε φίλους) και να βγεις έξω!

Μην το αργήσεις πολύ. Πολλά φιλιά! :)

Maria Mikro Analogo είπε...

Είναι κι αυτή ένα "κάτι" που μας κρατάει ζωντανούς :-) Καλημέρες και φιλιά.

Aris Grandman είπε...

Ο αγαπημένος σου ποιητής γράφει εν προκειμένω:

Es ist nicht mehr
diese
zuweilen mit dir
in die Stunde gesenkte
Schwere. Es ist
eine andre.

Es ist das Gewicht, das lie Leere zurÜckhält,
die mit-
ginge mit dir.
Es hat, wie du, keinen Namen. Vielleicht
seid ihr dasselbe. Vielleicht
nennst auch du mich einst
so.

Ναι, και αυτό δεν αφορά μόνον εσένα ίσως, η θλίψη κι εσύ, η θλίψη κι εμείς να είναι ένα και το αυτό. Ίσως μέρος του αγαπημένου εαυτού, ίσως του κρυμμένου, ίσως του δομημένου στις συγκρούσεις...

Καλημέρα από τη βροχερή Αθήνα

The Torch είπε...

Workaholism

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

κάνε ένα ξουτ στη θλίψη, τώρα. Και μη μένεις μέχρι αργά στη δουλειά. Βγες έξω, δες κόσμο. Τώρα, όμως...
Προτού θυμώσω!

tzonakos είπε...

Πολυ ωραιο κείμενο και γεμάτο συναισθήματα αδειοσύνης, ζωη χωρίς πολλά χρώματα... κάποια θλίψη.

Niemandsrose είπε...

@xberliner, σε αγγίζει μάλλον γιατί στο εξωτερικό βιώνουμε αλλιώς τις ώρες της ημέρας...

@vrakas kostas, την πάτησες. Το κείμενο είναι παλαίο! :b

@ralou, όμορφη προέκταση έδωσες.

@industrialdaisies, καίρια όπως πάντα!

@Μαρία, έτσι ακριβώς.

@grandman, καλώς μου ήρθες και σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλούδια.

@the torch, workaholism kills! ;)

@σπύρος σεραφείμ, τι γλυκό σχόλιο!

@tzonakos, βαμμένο στου δειλινού τα χρώματα, που αποχαιρετούν σαν πάντα τη ζωή...