urban sunsets

Έρχεται κάποια απογεύματα και μου χτυπάει την πόρτα, σιγανά. Σα να μη θέλει να με τρομάξει. Σα να θέλει να δει αν είναι κάποιος μέσα. Την ακούω και της λέω «έλα μέσα, ανοιχτά είναι...» Κι εκείνη γλιστράει μέσα απ΄ την πόρτα που αφήνω ξεκλείδωτη. Κάθεται δίπλα μου, φλύαρη δίχως να πει λέξη. Βάζουμε μουσική. Κοιτάμε έξω απ’ το παράθυρο. Καμιά φορά ανάβουμε τσιγάρο. Καμιά φορά ξαπλώνουμε δίχως νύστα. Πάντοτε αμίλητες, άδειες και τρομαγμένες . Εγώ και η θλίψη. Μόνες.Μετά βλέπει πως με κούρασε με την καταχνιά της και φεύγει. Δε της έχω πει ποτέ πως όταν έρχεται είμαι ζωντανή μέσα μου. Δεν τό ’πα για να μην έρθει για πάντα. Αλλά την πόρτα μου ανοιχτή θα την αφήνω. Τελευταία, μπαίνει σαν κλέφτης και δικός μου άνθρωπος, αλλά δε με βρίσκει στο σπίτι τα απογεύματα . Της έχω αφήσει σημείωμα «είμαι στο γραφείο». Αλλά ποτέ δεν πέρασε από κει. Μπορεί να τρόμαξε στην εργασία και χαρά. Αλλά ίσως είναι πιο πολύ, που εκεί δεν αδειάζω νά ‘ρθει να φωλιάσει μέσα μου. Και να ανάβουμε μαζί τσιγάρο.Κατάλαβες τώρα γιατί σου λέω πως μένω στη δουλειά ώσπου να νυχτώσει;