(από Flickr)
Έχω κατέβει σε αντιπολεμική πορεία στο κέντρο του Λονδίνου και βλέπω γύρω μου ανθρώπους κάθε ηλικίας να διαδηλώνουν με πλακάτ και σφυρίχτρες. Και μετά το βλέμμα μου σταματά πάνω σ' αυτό το ώριμο ουράνιο τόξο. Τη λάτρεψα.
Τρώμε σε ένα ταβερνάκι στο Camden Town. Έρχεται μια γιαγιάκα και κάθεται στο απέναντι τραπέζι μόνη της. Έχει μια παιδικότητα στην έκφρασή της και με μαγνητίζει. Λες και το κατάλαβε μου χαμογελά. Της ανταποδίδω. Και πάει έτσι σερί χαμόγελων μεταξύ δυο γυναικών από άλλους κόσμους. Κάποια στιγμή θέλω να τη φωτογραφίσω. Κάνει λίγο πως δε βλέπει, κατεβάζει το πηρούνι και την φωτογραφίζω βιαστικά. Μετά πάλι χαμογελάκι και ένα νεύμα σα να λέει ευχαριστώ, σα να λέει ξέρω.
Είμαι στο Άμστερνταμ για πρώτη φορά. Βλέπω γυναίκες προχωρημένης ηλικίας να κάνουν ποδήλατο.
(από Flickr)
Είναι μια Τετάρτη απόγευμα και πίνουμε σούπα δίπλα στο κανάλι σε ένα ξύλινο μπαράκι, πάλι στο ΄Αμστερνταμ. Μπαίνουν δυο κυρίες, περασμένα 60, αγκαζέ. Κάθονται σε ένα τραπεζάκι και παραγγέλνουν καφέ. Τινάζουν τα σκουφιά τους από το χιόνι.Η μια από τις δύο ανάβει τσιγάρο. Σαν σκηνή από το Coffee and Cigarettes του Jim Jarmusch. Όμοιες εικόνες μετά και στο Παρίσι, στο Δουβλίνο, στη Ζυρίχη, στη Μαδρίτη, στη Βιέννη, στη Φλωρεντία...
(από Flickr)
Στις συναυλίες , από τον Salif Keita ως τους Calexico και τους Primal Scream πάντοτε συναντούσα γυναίκες που είχαν ζήσει τουλάχιστο μισό αιώνα στη γη. Και χόρευαν και διασκέδαζαν και περνούσαν καλά και δεν ήταν δαχτυλοδεικτούμενες. Εγώ ίσως, η ελληνίδα με τα αντανακλαστικά τις παρατήρησα.
Θέλω να βλέπω μεγάλες γυναίκες στις πάμπ και στα καφέ, να οδηγούν ποδήλατα, να είναι φρικιά, να κάνουν γυμνισμό, να πίνουν και να καπνίζουν, να πηγαίνουν σε συναυλίες, να κατεβαίνουν σε πορείες. Να γερνούν έξω από τους τέσσερις τοίχους με τα σεμεδάκια, τα εικονίσματα και την καταπίεση στο μάνταλο, γαμώτο.
25 σχόλια:
Έχεις δίκιο αλλά τι να πείς γμτ... πάντως όπως και να το κάνουμε διαφορετικές οι συνθήκες στο εξωτερικό διαφορετικές στην ελλάδα...τουλάχιστον βλέπω τις ποιό νέες κοπέλες και έχουν μια διαφορετική νοοτροπία... ελπίζω ότι όταν μεγαλώσουν δεν θα είναι το ίδιο...
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ το ποστ σου.
Θυμάμαι (το είδα στην ΤV) μία τέτοια Αγγλίδα γιαγιά να κάνει ρόμπα τον πρώην πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ. Πήγε ο Τόνι να την χαιρετήσει στο δρόμο και γυρίζει και του λέει η γιαγιά με απόλυτη φυσικότητα. ΔΕΝ ΔΙΝΩ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΣΕ ΕΝΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ!!!
Χάζεψα. Η αντίστοιχη Ελληνίδα θα τον φιλούσε στο μάγουλο και θα του έλεγε : "Η Παναγιά μαζί σου Τόνι μου"
Πολύ ωραίο ποστ, N. Αν προλάβω να γεράσω, θα ήθελα να γίνω μια τέτοια γριά. Πάντως, τα σεμεδάκια και τα εικονίσματα δεν είναι πάντα αρνητικά. Έχω μια γιαγιά (την αδερφή της πεθαμένης γιαγιάς μου), ενενηνταφεύγα, άσο στο βελονάκι, θρησκευόμενη, που δεν έχει ταξιδέψει ποτέ πέρα από την Αχαΐα, ωστόσο είναι μια γριά από τις λίγες, τεχνίτισσα στην αφήγηση και τσαμπουκαλού. Θέλω να γράψω κάποτε την ιστορία της.
Και πάλι, πολύ ωραίο ποστ!
@χαμόγελο, να κάψουμε τις ποδιές και τα τσεμπέρια στην πλατεία Συντάγματος!
@alexandros, χαχα! άψογος!
@Κουρούνα, περιμένω εναγωνίως να σε τσιμπήσει ο οίστρος, ντε! ;)
Πολύ ωραίο post. στο Λονδίνο-- long time ago-- γνωρισα ενα ζευγάρι που κάθε χρόνο κανόνιζαν και έκαναν διακοπές για 2 μήνες το λιγότερο. αυτός 70 και η Κα 68. ο ερωτας που είαχνε φαινόταν απο χιλιόμετρα. εμαθα οτι ο BOB πεθανε πριν δυο χρονια. Η γυναίκα του ακόμα κάνει τις διακοπές τις για δύο μηνες το λιγότερο μονη της ή με καποιους φιλους, ετσι πιστευει οτι ο αγαπημένος της αναπαυεται εν ειρηνη.. αλ΄θεια τι κανει η ελληνιδα χηρα?
χμμμ.. και'γω που ειμαι μια τετοια γιαγιακα εδω περα, τι κερδιζω εκτος απο τη λοιδωρια των συμπατριωτων μου; Μαλλον πρεπει να την κανω (και ταχιστα!) προς τα εξω λεμε...
;-)
πωπω, γέμισα αναμνήσεις ξανά...
σ' ευχαριστώ!
[ήταν υπέροχες οι γιαγιάδες και οι παππούδες που έκαναν ποδήλατο, όπως και οι μητέρες με τα μωρά τους στο καλάθι του ποδηλάτου! και από την άλλη, υπέροχες φλεγματικές κυρίες στο notting hill να συνοδεύονται από εγγόνια -αναμνήσεις υπέροχες και απ' το ά'νταμ και απ' το λονδίνο...]
Ωραιο post!!!
Ειπε το γηρας,το γαμωτο και η ...γυναικα μου!
Συμφωνω!(Αν και σπανια)!
Πραγματι,αλλοι... κοσμοι εξω!
μέσα... αν και εγώ την γιαγιά μου όταν προσπάθησα να την ξεκολίσω... δεν κατάφερα τίποτα. Γενικά αυτή η κατάσταση είναι το αποτέλεσμα... μιας ολόκληρης ζωής... δεν πιστεύω ότι αλλάζει έτσι απλά.
Mπορεί στα κρητικά να διαφωνούμε (δες προηγούμενα ποστ), αλλά σ'αυτό με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο. Εγώ είχα δραστήρια γιαγιά και μαμά, η οποία 3 μήνε πριν πεθάνει οδηγούσε και έκανε και πολλά άλλα... Ετσι τις θέλω τις γυναίκες, να στέκονται ψηλά...
κοίτα μην αδικείς τα σεμεδάκια!
Και η δική μου η γιαγιά έκανε σεμεν στα τελευταία της αλλά είχε γλυτώσει 3 παιδιά από Γερμανοντυμένους Πουλικούς. Και μετά τον εμφύλιο τα έβγαλε πέρα και ας είχε χαμένο τον άντρα της που μόλις το 1980 έμαθε ότι σκοτώθηκε στο βουνό. Ποτέ της όμως μαύρα δεν έβαλε.
Μαυροντυμένη ήταν η πεθερά της που είχε ζήσει την Καταστροφή του 22 και τότε έχασε τον άντρα της. Αυτή ήταν ακόμα πιο σκληρή γυναίκα. Στην αντίσταση ήταν σύνδεσμος του ΕΑΜ και έκρυβε καπετάνιους και αντάρτες.
Μια φορά είχε έρθει σπίτι μας ένας παππούς, λεβέντης σχεδόν 1,80 και έκλαιγε όταν μας έλεγε πως τον έσωσε η Αυγή, η Μάνα Αυγή που την λέγαμε, όταν του έδωσε άλογο να ξεφύγει απο τους Γερμανούς που τον καταδίωκαν.
Αυτές που λες οι γιαγιάδες ζήσαν πάρα πολλά γιαυτό και ήθελαν απλά λίγη ηρεμία και τα τελευταία τους χρόνια να τα περάσουν ήσυχα με τα εγγόνια τους και να θυμούνται τις παλιές ιστορίες.
Kαλησπέρα!
Ωραίες αναμνήσεις μου έφερε το ποστ, εικόνες από δρόμους σ' άλλες πόλεις, άλλες χώρες. Και, επίσης, μερικές πολύ αγαπητές ηλικιωμένες γυναίκες που έχω την τύχη να συναντώ μερικές φορές τον χρόνο και να χαίρομαι τη ζωντάνια, τη σοφία, τα ενδιαφέροντα και τη γλύκα τους.
Για τα σεμεδάκια, ας μην είμαστε αυστηροί. Οι γυναίκες αυτές ανήκουν σε μια άλλη γενιά και μια άλλη εποχή κι έζησαν σε μια χώρα που έχασε χρόνο σε όλα. Και, συνήθως, εκπέμπουν καλοσύνη, ίσως γιατί οι περισσότερες έχουν περάσει πολλά. Τις προτιμώ τις -λίγες πια- γιαγιούλες με τα σεμεδάκια και το γλυκό χαμόγελο από μερικές πιό "σύγχρονες" ηλικιωμένες με υπερβολικά φροντισμένη και κάπως νεάζουσα εμφάνιση, που δεν έζησαν δύσκολα αλλά "κατόρθωσαν" να έχουν τη δυσαρέσκεια στο βλέμμα και στα λόγια τους και με ρυτίδες γκρίνιας στα χείλη (αντί για ρυτίδες χαμόγελου).
:)
Όλε!
τι όμορφα που είναι!!! τυχερούλα....
η χειραφέτηση στην Ευρώπη ξεκίνησε - για διαφορους λογους - πολύ νωρίτερα από δω..
εδώ μέχρι και πριν δυο δεκαετίες οι γυναικες είχαν συγκεκριμένη θέση στην οικογενεια, στην κοινωνία... Σεβαστη συνήθως αλλά συγκεκριμένη.
Ειδάλλως, το πρότυπο φαίνεται από την Μπεμπέκα στο "Η δε γυνη να φοβείτα τον άνδρα"...
ωραίες οι εικόνες της γηραιάς ηπείρου!
καλημέρες!
Είναι η μεγαλύτερη απόλαυση να βλέπεις άντρες και γυναίκες μιας κάποιας ηλικίας να ζουν τη ζωή τους σαν να μην πέρασε δευτερόλεπτο από πάνω τους. Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, δεν νιώθεις μια δικαίωση, μια περηφάνια; Φιλιά και καλημέρες :-)
Ομορφες εικόνες όταν τις συναντάς.
Είναι ωραίο να απολαμβάνεις τη ζωή και να μένεις παιδί γιά πάντα.
Κι αυτό δεν αφορά μόνο τις γυναίκες αλλά και τους άντρες ;)
Πολύ τρυφερό ποστ. Μου αρέσει και εδώ, όπως πάντα η ματιά σου.
Αναρωτιέμαι όμως, έχοντας ζήσει τις Ευρωπαίες εκ των έσω κι εγώ, αν είναι καλύτερα να είσαι γυναίκα της αθωότητας, του ουράνιου τόξου, του ποδηλάτου, του γλυκού κουταλιού με αρμπαρόριζα και της δαντέλας της πλεγμένης με νούμερο βελονάκι 100, γλυκιά, τρυφερή και το λιμανάκι τους(όλης της οικογένειας, σαν τη γιαγιά Φυτίνη ένα πράμα). Ή να είσαι η χειραφετημένη σημερινή που ανεβοκατεβάζεις ποστ, έχεις άποψη επί παντός, δουλεύεις σαν σκλάβα, στηρίζεις την οικογένεια σαν άντρας, κοιτάς και φωτογραφίζεις νοσταλγικά τις τρυφερές γιαγιούλες με τα 10 μεγαπίξελ της ίξους πίξους πάνλεπτης και πάνκομψης μηχανής σου και σκέφτεσαι ότι με το φώτοσοπ θα κάνεις αγγέλους!
Γιατί και τα δύο πακέτο, δεν πάνε.
Το πολύ πολύ ανάμεσα σε δύο ποστ να κάνεις τους κουραμπιέδες και να διακοσμήσεις όμορφα το σπίτι.
Αλλά δε θα είσαι το λιμανάκι τους, ακριβώς. Ο ωκεανός τους θα είσαι και η γιαγιά τούρμπο που τρέχει σε διαδηλώσεις, γυμνάζεται, κάνει φλαμένκο, έχει ερωτική ζωή, και δεν προλαβαίνει να πει τ' όνομά της, όχι να κάνει νεραντζάκι!
Βλέποντας τις Ελβετίδες, κλασικές νοικοκυράδες, ήρεμες και γλυκές κυριούλες στο ποδηλατάκι σε στυλ μικρή γριούλα στο λιβάδι, χαμογελώ μεν, αλλά επιταχύνω το βήμα μου γιατί θέλω να πιω καφέ και ν' ανεβάσω μια απαγγελία στο you tube.
;)
Αν και δεν έχω ζήσει για καιρό έξω, καταλαβαίνω τι λες. Αλλά δεν είναι μόνο τα σεμεδάκια, η θρησκοληψία, η περιορισμένη ζωή τους, η αμορφωσιά και η εξάρτησή τους. Είναι και η ελληνίδα γιαγιά που ξαναγίνεται μωρομάνα, που φορτώνεται τα παιδιά των παιδιών της. Στας Ευρώπας οι ρόλοι είναι διακριτοί. Εδώ ακόμη το αποκαλούν στενές οικογενειακές σχέσεις. Ωραίο το κείμενο.
Οι καλές σου στιγμές είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ λέμε! Πολύ ωραίο ποστ. Κι εμένα μ΄ αρέσουν πολύ οι μποέμ γιαγιάδες. Καταλαβαίνω πώς και γιατί στην Ελλάδα οι περισσότερες γιαγιάδες πλέκουν τα σεμεδάκια αλλά πολύ μου αρέσουν και οι άλλες, κυρίως οι Ευρωπαίες γιαγιάδες, που βγαίνουν έξω από το σπίτι, δεν θεωρούν τα γηρατειά "αρρώστεια" και ζουν την κάθε στιγμή.
Αλλωστε όπως με κόβω κι εγώ άμα καταφέρω να γεράσω, στα γήπεδα θα τη βγάζω...
:-P
@argirisp, η ελλήνιδα χήρα φαντασιώνεται ενοχικά; η ελληνίδα χήρα θα συναντήσει τον σατράπη της στον παράδεισο; η ελληνίδα χήρα κάνει τσεκ-απ για να παραμείνει χήρα. ΔΞ/ΔΑ.
@rodia, σε λάθος τόπος φύτρωσες. Θα έλεγα καμιά βαριά κουβέντα για τους συμπατριώτες σου, αλλά θου Κύριε... είσαι τοτέμ!
@dimitris athinakis, scripta manent. Θα γεράσεις πουλάκι μου, δε θα γεράσεις; :)
@vrakas kostas, διάγουμε περίοδο χάριτος ή μου φαίνεται; :b
@χαμόγελο, αν καταφέρουμε και φτάσουμε τα 80 και δεν επιβεβαιωθούν οι οικο-μπάτσοι θα κάψουμε τα τσεμπέρια μας στο Σύνταγμα! (το ξανάπα βέβαια αλλά το ξαναλέω για να το εμπεδώσω)
@adaeus, μια τέτοια μάνα έχω κι εγώ γι'αυτό βγήκα κριάρι. ;)
@_st_, όμορφες ιστορίες. Πάσα για ποστ? ;)
@athanasia, δίκιο έχεις. Αλλά να δούμε τα χαϊρια της δικής μας γενιάς που ούτε πόλεμο πέρασε, ούτε προσφυγιά, ούτε πολιομυελίτιδα. Έχω μια περιέργεια...
@chaca-khan, όλε-όλε και ας έχουμε και τα λουμπάγκα μας.
@θυμήσου πώς με λένε, τύχη είναι να τις συγκρίνω με τις δικές μας τις χαροκαμένες; :)
@geokalp, γηραία ήπειρος αλλά η dolce vita αγέραστη. ;)
@Μαρία, να κάνουμε και μνεία στα ημεδαπά πρότυπα; Διδώ Σωτηρίου, Λιλή Ζωγράφου και rodia! ;) Έχουμε καμιά άλλη τρελόγρια;
@exarchiotis, "οι άντρες μπορούν να γκομενιάζουν μέχρι τα γεροντομάτατά τους γιατί στερούνται το θείο δώρο της μητρότητας", από συνέντευξη με τη Λιλή Ζωγράφου.
@γητεύτρια καρδιοκλέφτρα, μου έκλεψες και το post που είχα κατά νου για την άλλη όψη του νομίσματος. Ήθελα να πω, με δυο λόγια, πως στο εξωτερικό οι γριες το ρίχνουν στο σορλολόπ α) γιατί στην παραγωγική ηλικία έχουν τρελαθεί στα καπιταλιστικά ωράρια και β) γιατί άμα σταφιδιάσεις στο εξωτερικό είσαι προϊόν reduced to clear. Με πιάνεις, τι να εξηγώ;
@dorastika, σωστή η διάσταση που πρόσθεσες. Μηδέν ένσημα αλλά μια ζωή σκλάβα (χοντρά-χοντρά).
@gatti, δε ξενερώ, δε ξενερώνουμε ποτέ! ;)
Αν σε πιάνω λέει... φυσικά και να το κάνεις. Πολύ ενδιαφέρον θα έχει. Και θα έχουμε και πολλά να πούμε. Τίποτα δεν χαρίζεται των γυναικών σήμερα. Το έμαθα πολύ καλά στην Ελλάδα, το εμπέδωσα στην Ελβετία, Ισπανία, Ιταλία, Σκωτία, Ιρλανδία, Γερμανία, Αυστρία, που έχω μαρτυρίες από πολλές οικογένειες φίλων και όχι από ΜΜΕ.
Ένα θα σου πω για τις χαρούμενες γιαγιάδες εδώ. Πήραν δικαίωμα ψήφου οι Ελβετίδες το 1971 και σε μερικά καντόνια ψήφισαν τα τελευταία 10 χρόνια!!! Γι αυτό σου είπα... είναι δίλημμα, αλλά εμείς οι Ελληνίδες παραείμαστε δυναμικές για να κοιτάξουμε τη βολή μας.
Eίναι όμορφες οι ρυτίδες κοριτσάκι, κι όταν τις έχεις βαθύνει από δυσκολίες ακόμα γλυκύτερες, να πετάς τα πάντα από πάνω σου και να ζεις σε μια γλυκιά τρέλα, καλημέρα σου, όμορφα στρίβει ο φακός σου...
Δημοσίευση σχολίου