22/11/07

ποστάκι για το τίποτα γραμμένο...

Στα 8 μου διάβαζα Μανίνα. Μες στη βδομάδα ήμουν άριστη μαθήτρια, υποδειγματική κόρη και εξαίρετη φίλη. Την Παρασκευή όμως, μετά τα Αγγλικά, δραπέτευε η γκομενιάρα-κατίνα από μέσα μου. Tσίμπαγα επάξια ένα πενηντάρικο μια που ήμουν το τέκνο που κάθε γονιός θα μεγάλωνε σχεδόν ανέξοδα.




(Xαρτονόμισμα συλλεκτικής αξίας και μόνο)

Πήγαινα στο ψιλικατζίδικο της κυρα-Τασίας αποκλειστικά. Και αγόραζα αποκλειστικά Μανίνα. Σε κάποια πράγματα ήμουν σταθερή. Διάβαζα φανατικά το Νίκο Μουρατίδη και ευτυχώς ή δυστυχώς τον φανταζόμουν όπως ήθελα. Σίγουρα αλλιώτικο απ' αυτό που ήταν.


(Δυο δεκαετίες μετά σε παλαιοπωλείο στο Μοναστηράκι)

Αργότερα, έστειλα και μια αγγελία στη στήλη της αλληλογραφίας. "Θα ήθελα να αλληλογραφήσω με άτομα ενδιαφέροντα και με χιούμορ. Θαυμάζω πολύ τον Τάκη Χρυσικάκο και τους Modern Talking." (Η αλήθεια είναι πως ο Τάκης Χρυσικάκος δεν αποτελούσε απλά αντικείμενου θαυμασμού αλλά τον πρώτο μεγάλο μου έρωτα. Ευτυχώς δε το έμαθε ποτέ). Αυτά θυμάμαι μόνο. Και ένα πενηντάρικο που έπρεπε να εσωκλείσω στον φάκελλο για να δημοσιευτεί η αγγελία μου.


Τους επόμενους μήνες έλαβα εκατοντάδες γράμματα. Ο ταχυδρόμος με είχε πάρει στο ψιλό. "Αυτόγραφα σου ζητάνε βρε;" ή "Γεια σου σταρ!" με πείραζε. Διατήρησα αλληλογραφία με κάποια κοριτσόπουλα για ένα διάστημα και κάποτε πέταξα τη στίβα από την παιδική μου αλληλογραφία στα σκουπίδια. Φαντάζομαι πως κάποιοι εγκληματίες απωθούν από τη μνήμη τους την απεχθή τους πράξη και τα μισά από τα αίτια. Κι εγώ δε θυμάμαι τι και πώς αλλά ταιριάζει στον χαρακτήρα μου να το έχω κάνει.


Με το που καβάτζωσα τα πρώτα -άντα, τον περασμένο Ιούνιο, άνοιξα blog. Έτερον εκάτερον. Άρχισα να επικοινωνώ. Χρωματιστές κόλλες αλληλογραφίας με άρωμα και ζωγραφιές δεν είχαμε. Comments και emails όμως πολλά! Και άρχισα να διαβάζω φανατικά κάποιους ιστολόγους. Σε κάποια πράγματα είμαι σταθερή.

Θα γράφεις στα ιστολόγια
ποστάκια για το τίποτα γραμμένα....

Θα αλλάζουν όλα γύρω σου
και μόνο αυτά που πέρασες θα μείνουν
και συ θα καις στον ύπνο σου
γυρεύοντας στο Exodos εκείνον.

13 σχόλια:

Marina είπε...

Υπέροχο άρθρο. Διαφωνώ όμως "για το τίποτα γραμμένο", περιβόλι ολόκληρο είχε μέσα του!. Τα παλιά πενηντάρικα, τα γαλάζια είχαν αξία που τα παιδιά του σήμερα δεν καταλαβαίνουν. Και ναί και εγώ διάβαζα Μανίνα, μαζί με το Μίκυ όμως. Δεν τη κράταγα όμως, την έδινα σε ξαδέλφη μου. Και αλληλογραφούσα σε pen pals, με φίλες απο διάφορες χώρες, δύο απο τις οποίες έχω ακόμη, αν το πιστεύεις!. Εχουμε τελειώσει σπουδές, δουλέψαμε, κάναμε οικογένειες και συνεχίζουμε αυτή την ηλεκτρονική εποχή να αλληλογραφούμε.
Σ' ευχαριστώ για το άρθρο σου, μου θύμισε κάτι όμορφες στιγμές. Καλό σου σβκ

Ανώνυμος είπε...

Μου λείπουν τα γράμματα. Μου λείπει το να κάθομαι κάνα 10λεπτο πάνω από τα sticker και να σκέφτομαι ποιο αυτοκόλλητο ταιριάζει περισσότερο στο χαρτί, το νόημα, τον παραλήπτη. Μου λείπει όμως και το να ερωτευτώ. Το να γίνω και πάλι αγγελάκι της νύχτας. Το να γίνω πάλι τόσο ελαφριά... όσο είναι η μία άκρη της ψυχής μου.

Ανώνυμος είπε...

Νευρίαζα με την Μανίνα γιατί μέχρι τότε η αδελφή μου αγόραζε περιοδικά που μπορούσα να διαβάζω κι εγώ. Είπα θα μεγαλώσει που θα της πάει. Και μεγάλωσε. Τότε βγήκαν τα βίπερ Νόρα. Για εκδίκηση αγόρασα ένα μπουζούκι και άρχισα να μαθαίνω όταν ήταν στο σπίτι. Το έσπασε. Το χτύπαγε όπως ο Οβελίξ τους Ρωμαίους. Ύστερα πέρασε στο μαθηματικό για να μου αποδείξει ότι ξέρει μαθηματικά και μετά το παράτησε. Τι περίεργες που είσαστε οι γυναίκες :)

Lily είπε...

Που με πήγες τώρα….!!

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

εγω αγόραζα το Αγόρι που ήταν το αδερφάκι της Μανίνας από την τετάρτη Δημοτικού μέχρι την Α λυκείου. Τα κόμικ που είχε ακόμα τα διαβάζω αν πέσουν στα χέρια μου!

Και ναι το πενηντάρικο τότε ήταν μια μικρή περιουσία...

Φιλιά

Maria Mikro Analogo είπε...

Το μέσο μόνο αλλάζει. Απλά το delete είναι μόνο ένα κουμπί μακρυά τώρα... Φιλιά και καλημέρες. :-)

industrialdaisies είπε...

Εγώ διάβαζα μετά μανίας κόμιξ. Αυτούς τους λίβελους τους κορόιδευα και μαζί τους και όλα τα κοριτσάκια που στα διαλείμματα ανέλυαν τον όρο "σχέσεις"... (Ε μα, είδες επίπεδο η μπλογκοσύντεκνή σου;)

Τελικά το συμπέρασμα ποιο είναι; Ότι ο άνθρωπος μάλλον δεν αλλάζει... Καλό δεν είναι αυτό μάλλον;

Niemandsrose είπε...

@Marina, σε ευχαριστώ. Scenes from an eternal Daily Madness.

@demon, θέλεις να αλληλογραφήσουμε; :)

@padrazo, εγώ πάλι, αντίθετα, ήμουν κατινάκι για παρασκευή-σάββατο. κυριακή είχα διάβασμα και στεναχώρια. :) Μετά, πέρασαν...

@lily, και χωρίς αντίτιμο, ε; Να τα λέμε κι αυτά! ;)

@_st_, μέχρι την Α' Λυκείου; χαχα! Την πιπίλα σε τι ηλικία την έκοψες; (ειρωνίμ!)

@Μαρία, χμμ...κάτι σα να θυμάμαι και από ντηλίτ...Ειδεχθείς πράξεις.

@industrialdaisies, α-γο-ρο-κό-ρι-τσο, α-γο-ρο-κό-ρι-τσο
δεν α-λλά-ζεις
δεν α-λλά-ζεις

s_pablo είπε...

Λόγω της εξαδέλφης μου και της ανάγκης για ανάγνωση κατά τη διάρκεια επίσκεψης συγκεκριμένου χώρου του σπιτιού, έχω διαβάσει μερικές "Μανίνες" στα παιδικάτα μου.

Θεωρώ κορυφαία τα γκάλοπ ανάμεσα στις αναγνώστριες όπου γοητευτικότερος έβγαινε ο Ευαγγελόπουλος και κορυφαίο συγκρότημα οι Duran Duran.

ΥΓ. Καλά όλα τ'άλλα, Modern Talking και Χρυσικάκος??????

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

Την πιπίλα δεν την έχω κόψει ακόμα!(σκέτο χμμ)

gatti είπε...

Κι εμένα με πήγες πίσω πολλά (πολλααααα) χρόνια. Κι εγώ αγόραζα τη Μανίνα αλλά και την Κατερίνα και τη Σούπερ Κατερίνα. Μου φώναζαν τότε ότι θα μου γίνει συνήθεια που δεν είναι για καλό. Τελικά κάθε πράγμα έχει την ηλικία του. Την έκοψα όταν ήρθε ο καιρός χωρίς να νιώσω καμιά απώλεια.
Την θυμάμαι όμως τρυφερά πάντα εκείνη την εποχή. Την Πάτι, τη Μόλλυ, τις μίνι αφίσες με ηθοποιούς και τραγουδιστές, τις συμβουλές για τα νέα κορίτσια.

Δεν αλληλογράφησα ποτέ με άλλα κορίτσια από τη Μανίνα, έχω όμως ένα ντουλάπι ολόκληρο με χαρτί αλληλογραφίας και ωραίους χρωματιστούς φακέλους που δεν χρησιμοποιήθηκαν.
Ισως είναι καιρός να το ανοίξω ξανά μετά από χρόνια. Για να τους ξαναθυμηθώ; Για να τους πετάξω; Θα δείξει...

Maria Mikro Analogo είπε...

έλα όμως που ορισμένες φορές (πολύ λίγες η αλήθεια, ευτυχώς) είναι επιβεβλημένη κίνηση...

Αntidrasex είπε...

Τώρα, εγώ που πρόλαβα τα Αγόρι, ΜΠΛΕΚ, Μανίνα, Κατερίνα (και τα διάβαζα και τα 4) στις 35 δραχμές, τι να πω?