Και επί γης Irene

Ο Patrick βαριόταν. Ή μάλλον όχι. Σιχαινόταν τα Χριστούγεννα. Η τηλεόραση έδειχνε τη Μελωδία της Ευτυχίας, την Μαίρη Πόπινς και κάλαντα από τη "Χορωδία του Βασιλιά". Το ίντερνετ απαγορευόταν ανήμερα των Χριστουγέννων από την ροδομάγουλη Kathleen, την μητέρα του. Έτσι την έβγαλε από το πρωί χυμένος στην πολυθρόνα ανταλλάσοντας sms με φίλους. Την ώρα που η Kathleen άναβε το κερί στο παράθυρο για να τηρήσει το ιρλανδέζικο έθιμο, ήρθε μήνυμα από τον Flynn: "Μπες msn να σου δώσω βίντεο με την τρελή της γειτονιάς σου!!!!" "Άντε γαμήσου κι εσύ και η γειτονιά μου", ψιθύρισε ο Patrick και διέγραψε το μήνυμα χωρίς να απαντήσει.

Χωρίς να το σκεφτεί, σηκώθηκε και τράβηξε την κουρτίνα που έβλεπε στο υπόγειο της τρελής. Μιας γυναίκας γύρω στα 60 που δε μιλούσε σε κανένα και ζούσε με επιδόματα. Που ανεξάρτητα από τη φτώχεια, ανεξάρτητα από το πάχος της, ανεξάρτητα από την περίσταση, φορούσε αμπιγιέ φορέματα. Οι πόρτες κλειστές, οι μαύρες κουρτίνες κλειστές στο υπόγειο. Ένιωσε ένα δάγκωμα στη καρδιά. Στο καθολικό γυμνάσιο που πήγαινε μόνο θλιβερές ήταν οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες στο μάθημα της λογοτεχνίας. «Γαμημένα Χριστούγεννα», σκέφθηκε. «Μαλάκα Flynn», συμπλήρωσε. Στην κουζίνα η Kathleen μαγείρευε και σιγοτραγουδούσε. Ευκαιρία για τον Patrick να ξεγλίστρησει στο δωμάτιό του για να συνδεθεί στο ίντερνετ. Έκανε sign in στο msn.

Την προηγούμενη μέρα, παραμονή Χριστουγέννων, η Irene ξύπνησε περασμένες 12 από βαθύ ύπνο. Η διπλή δόση υπνωτικών είχε ένα αποτέλεσμα. Κατά τη μία έπαιρνε το πρωινό της: αρωματικό τσάι, φέτες αλειμμένες με φυστικοβούτυρο και αυγά τηγανητά. Πήρε το αντικαταθλιπτικό της. Έβαλε κόκκινο κραγιόν στα χείλη. Φόρεσε ένα νυχτερινό βαθυπράσινο βελουτέ φόρεμα με στρας στο πέτο και μ' ένα μεγάλο μπορντώ ρόδο κεντημένο στο στήθος. Από πάνω μακρύ επίσημο παλτό με γουνάκι. Τέλος, φόρεσε ένα μαύρο καπέλο με βέλο και πήρε μαζί μια μεγάλη ψάθινη τσάντα και βγήκε στο γιορτινό Δουβλίνο. Μέρα μεσημέρι.

Η αμφίεσή της δεν της είχε κοστίσει πάνω από 20 ευρώ στα Charity Shops, τα φιλανθρωπικά καταστήματα που βρίσκεις σε κάθε γωνία, στους εμπορικούς δρόμους του Δουβλίνου. Η Irene περπατούσε σκυφτά φορώντας τα ρούχα άλλων δεκαετιών, άλλων γυναικών και ζούσε τη ζωή μιας άλλης με το κεφάλι θαμμένο στα ψυχοφάρμακα.

Το Δουβλίνο έμοιαζε παραμυθένιο. Γιρλάντες κοσμούσαν τους πεζόδρομους, στολισμένες βιτρίνες, αγιοβασίληδες που παίζανε τζαζ για φιλανθρωπικούς σκοπούς, συγκροτήματα με παραδοσιακές φορεσιές χόρευαν υπό τους ήχους της γκάιντα, μία σοπράνο τραγουδούσε με τη συνοδεία βιολιού, χνούδι από χιόνι στους γιακάδες, ελαφριά ομίχλη, στολισμένα έλατα, ξύλινα ελάφια για τα παιδιά. Φωνές, γέλια, χειροκροτήματα.

Η Irene αγόρασε ψωμί και λίγο πατέ πουλερικών από το σούπερ-μάρκετ. Τα κρασιά, τη γαλοπούλα και την πουτίγκα δε τα αγόρασε. Τα πήρε μαζί της, στη μεγάλη ψάθινη τσάντα. Αφού χωρούσαν. Στο σπίτι ξεκίνησε να μαγειρεύει και να κλαίει. Τελικά έφαγε του σκασμού, πήρε ένα υπνωτικό και κοιμήθηκε.

Κατά τις εφτά όμως ξύπνησε. Όπως ήταν ντυμένη, φόρεσε το παλτό και το βέλο και ξαναβγήκε στους δρόμους. Ένα υπερκατάστημα ήταν ανοιχτό ως αργά. Για τα τελευταία ψώνια των καταναλωτών. Μπήκε μέσα. Δε πεινούσε. Αλλά αυτά τα μαχαιροπήρουνα στην πολυτελή κασετίνα με την μεταξωτή κορδέλα άστραφταν με όλη τους τη δύναμη. Άνοιξε την κασετίνα για να πάρει μερικά. Αφού χωρούσαν στην τσάντα της.

Στο δωμάτιο με τις CCTV κάμερες έτυχε να βρίσκεται κάποιος υπάλληλος. Την εντόπισε. Ειδοποίησε τους σεκιουριτάδες. Έσπευσαν δύο και της ζήτησαν στην αρχή ευγενικά να ρίξουν μια ματιά στη τσάντα της. Αρνήθηκε. Την πίεσαν περισσότερο. Αρνήθηκε. Ένας προσπάθησε να την σπρώξει προς το υπόγειο, στο κρατητήριο του καταστήματος. Αντιστάθηκε. Ο άλλος προσπάθησε να της πάρει τη τσάντα. Αντιστάθηκε. Την άρπαξαν από τα δυο της μπράτσα και προσπάθησαν να την οδηγήσουν στο υπόγειο. Βούτηξε το μαχαίρι από την ανοιχτή κασετίνα και τους απείλησε. Άρχισε να ουρλιάζει και να τρέχει προς την έξοδο.Την έριξαν στο πάτωμα και την έσυραν έξω από το μαγαζί. Στο πεζοδρόμιο με τα χέρια πιστάγκωνα. Ήρθε και τρίτος σεκιουριτάς. Και τέταρτος. Πάλευε ακόμα να τους ξεφύγει. Κάλεσαν την αστυνομία.

Το φόρεμά της είχε ανέβει ψηλά και αποκάλυπτε τη γύμνια, το γήρας και το σκισμένο καλσόν. Σπαρταρούσε σαν το ψάρι. Αλλά δεν ήταν ψάρι. Τύχαινε να είναι άνθρωπος. Γύρω στα 60.

Έκλεινε τα μάτια της σφιχτά. Τα άνοιγε μια στιγμή κι έβλεπε τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια ανάποδα και το τρυφερό χιόνι της νύχτας. Οι ουρανοί αγάλλονται . Έκλεινε τα μάτια και έβλεπε τον εαυτό της κοριτσάκι στο μαγαζί του μπαμπά. Η σειρήνα του περιπολικού έσκισε την εικόνα. Άνοιξε τα μάτια και είδε πρώτα τα κινητά που την βιντεοσκοπούσαν κάτι πιτσιρικάδες χαχανίζοντας. Χαίρει η Κτίσις όλη. Έπειτα είδε τις χειροπέδες. Σαν το λουκέτο στο μαγαζί του μπαμπά. Η των ποιμένων πίστις. Η Ιρλανδία ήδη γιόρταζε το οικονομικό θαύμα. Και επί γης Irene.