"μωρή κοντή, γελοία"

Ο τίτλος του ποστ, και ατάκα από τους δέκα μικρούς Μήτσους, ίσως έχει σχέση με τα παρακάτω ίσως και όχι. Διάβαζα στο blog του old-boy κάποια αποσπάσματα από τους Κωμικούς Έρωτες (ή Γελοίους Έρωτες, σύμφωνα με την παλιότερη μετάφραση) του Μίλαν Κούντερα (που όσο εμμονική, προβλέψιμη, "κοσέρ" και αν είναι η γραφή του, παραμένει συμπαθής). Τυχαίνει να έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, απνευστί όπως κάθε άλλο έργο του Μ.Κ. Όμως ο τίτλος του βιβλίου δε μου κάθεται καλά. Και αντίθετα με τον τίτλο του ποστ, έχει σίγουρα σχέση με τα παρακάτω.

Δεν υπάρχουν κωμικοί και πολύ περισσότερο γελοίοι έρωτες. Γιατί οι επιθετικοί προσδιορισμοί τους διακρίνουν από τους υπόλοιπους έρωτες, κάνοντας ένα μεγάλο σφάλμα, αγνοώντας το "γελοίον" του έρωτος. Δηλαδή, το αναπόσπαστο, εγγενές χαρακτηριστικό του ερωτευμένου ανθρώπου: τη γελοιότητα. Ένας άνθρωπος με πονόδοντο και πρησμένο μάγουλο, ή ένας άνθρωπος που φταρνίζεται συναχωμένος με κόκκινη μύτη και καταρροή, δίνει ένα θέαμα αρκετά γελοίο. Η αρρώστια μας γελοιοποιεί και είμαστε ικανοί να το δούμε μόνο όταν είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι πως η θεραπεία της είναι υπόθεση ρουτίνας για την επιστήμη. Ο έρωτας έχει μία παθολογία και ίσως μετά από διακόσια χρόνια να έχει εξηγηθεί ο μηχανισμός του. Δε με απασχολεί. Σημασία έχει πως από τη γελοιoποίηση της παθολογίας του δε μπορείς εύκολα να δραπετεύσεις, ούτε βέβαια υπάρχει ειδικός να σε συντρέξει στην αιφνίδια και οξεία γελοιότητά σου.

Ερωτεύσου και μη ζηλέψεις, αν μπορείς. Και μη νιώσεις ένα ανθρωπάριο που διεκδικεί την κατοχή του Άλλου! Για φαντάσου... Πόσο μάταιο, πόσο ελεεινά γελοίο είναι να προβάλλω ιδιοκτησιακά δικαιώματα σε έναν άλλον άνθρωπο. Κι όμως, είναι πολύ σπάνιο, τουλάχιστον με τον τρόπο που μεγαλώνουμε εμείς οι "δυτικοί", να ερωτευτούμε δεχόμενοι την αυτοδιάθεση του άλλου.
Ερωτεύσου και μην επαιτείς την προσοχή του άλλου, αν μπορείς. Μην κάθεσαι πάνω από το τηλέφωνο περιμένοντας να κουδουνίσει, ή πια, κοιτώντας μια οθόνη περιμένοντας να εμφανιστεί ο άλλος online. Μην περνάς κάτω από το σπίτι του να δεις αν είναι τα φώτα αναμμένα. Μπορείς;
Ερωτεύσου και μην πονέσεις, αν μπορείς. Μη γίνεις χώμα πίνοντας τον κώλο σου σε ξύδια. Μην κλάψεις ποτέ, μη δακρύσεις, μην γεμίσεις βαριά ουφ το χώρο σου, μη νιώσεις θύμα, κορόιδο που δε σου δίνεται όσο θα ήθελες, και μη νιώσεις ένα τίποτα μπροστά στη λατρεία που του έχεις. Μη σκίζεται η καρδιά σου στην απουσία του, μην ξυπνάς διαλυμένος που στο όνειρο ήσαστε όπως ήθελες να είστε.
Και πιο μετά, όταν πια ο έρωτας έχει κλείσει τον κύκλο του, σαν μια αρρώστια με απροσδόκητες υποτροπές, έλα και πες μου πόσο γελοίος φάνηκες, ένιωσες, ήσουν. Που θα πει πως ερωτεύτηκες. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.