Οι συγκάτοικοι Ι

Οι Κινέζοι

Ο Χαν Χαν ήταν ψηλός, λεπτός και άκαμπτος. Και Κινέζος. Αλλά μάλλον από τους πλούσιους. Μιλώντας αυτά τα κινέζικα αγγλικά -δηλαδή αγγλικά με πατέντα- σου συστηνόταν με το ονοματεπώνυμό του, που δεν εξευρωπάισε όπως άλλοι και που σημαίνει Κινέζος- Κινέζος. Στο καπάκι σου γνωστοποιούσε πως είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στο UCL, χωρίς να τον ρωτήσεις. Γελούσε σπανίως αλλά μονίμως φρόντιζε να είναι αγχωμένος. Ήταν σα να περνάει διαρκώς από συνέντευξη για δουλειά. Όταν μάλιστα χρειάστηκε να περάσει ένα πραγματικό job interview για μια πρακτική άσκηση που έπρεπε να κάνει, το άγχος αλλά και το εξάιτμεντ του βάρεσαν καμπανάκια. Αν μάλιστα ισχύει αυτό που επαναλαμβάνει συχνά η ανθρωπολόγος Kate Fox στο μπεστ σέλλερ της "Watch the English" πως τάχα είναι απαράβατος άγραφος κανόνας στην Μ.Βρετανία "the importance of not being earnest" (δλδ να μην φαίνεσαι σπασαρχίδας, σπασίκλας και κολλημένος με τη δουλειά), τότε στοιχηματίζω πως δεν είχε καμια επιτυχία με τη συνέντευξη.

Στα 26 του ο Χαν Χαν ήταν ήδη παντρεμένος με μια Κινέζα που έχοντας επιλέξει ένα δυτικό όνομα, μας συστήθηκε ως Κλαούντια. Η Κλαούντια και ο Χαν Χαν ζούσαν δίπλα μας. Όχι ακριβώς δίπλα, αλλά δυο δωμάτια παραπέρα. Τώρα αν αυτό που ζούσαν ήταν ζωή και μάλιστα 25άρηδων είναι άλλο θέμα. Ζούσαν σα καλοκουρδισμένα μηχανήματα όλη τη βδομάδα. Πήγαιναν στις δουλειές τους, γυρνούσαν μαζί στις 5.30. Μαγείρευαν. Έτρωγαν για ένα μισάωρο. Κουβέντιαζαν 5-10' πάνω από τα άδεια μικροσκοπικά πιατάκια τους και κλείνονταν πάλι στο υπνοδωμάτιό τους. Το Σάββατο έκαναν τα ψώνια της βδομάδας από το σούπερ μάρκετ και μαγείρευαν. Είτε καλούσαν δύο ξαδέλφια τους και έτρωγαν όλοι μαζί, είτε μαγείρευαν και πήγαιναν στα ξαδέλφια τους για φαγητό. Ούτε λόγος για κανένα σινεμαδάκι, παμπ, μπαρ, έστω κανένα καφέ. Έχω την εντύπωση πως οι 80χρονοι συνταξιούχοι στην Ελλάδα ζουν πιο συναρπαστική ζωή από τους δυο Κινέζους δίπλα μας.

Επόμενο είναι βέβαια να μην μπορείς να αναπτύξεις σχέσεις με αυτό το αυτοματοποιημένο ζευγάρι. Όταν κάποια στιγμή χρειάστηκε κάτι να συζητήσουμε για το διαμέρισμα, βρήκα ευκαιρία να ρωτήσω τον Χαν Χαν τι λέει το soundtrack των Κινέζικων παραμυθιών με τα οποία μεγάλωσε η γενιά των 30άρηδων. Και τότε δοκίμασα δύο εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν πως τα κινέζικα παραμύθια ήταν....γιαπωνέζικα.

Η δεύτερη έκπληξη ήρθε όταν πιάσαμε μια κάπως πολιτική συζήτηση με αφορμή τα τότε πρόσφατα γεγονότα στο Θιβέτ. Σύμφωνα με τον συγκάτοικο, η Αμερική υποδαύλισε τα επεισόδια για να σπιλώσει την εικόνα της Κίνας διεθνώς. Αντέδρασα συγκρατημένα υπενθυμίζοντάς του πως η Κίνα είναι γνωστή για το δημοκρατικό της έλλειμμα και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του αλλά διέκρινα και μια απορία στο βλέμμα του, γι' αυτό και του ζήτησα να το σχολιάσει. Και τότε δοκίμασα τη δεύτερη και πιο σοκαριστική έκπληξη. Ο μικρός μας Κινέζος δεν εγνώριζε τι σημαίνει η λέξη δημοκρατία. Democracy, you know? Επειδή οι λέξεις με εγκατέλειψαν αναγκάστηκα να καταφύγω στο wikipedia, που όλα τα σφάζει-όλα τα μαχαιρώνει, και να του δείξω το αντίστοιχο λήμμα, όπου εμφανίζεται μια φωτογραφία μιας κάλπης. Δε διάβασε το άρθρο του ουίκυ αλλά μόλις είδε την κάλπη αναφώνησε "Α! Αυτό λες; Το κουτί; Το έχουμε κι εμείς στην Κίνα αλλά είναι μόνο μεταξύ όσων είναι στην κυβέρνηση".

Και πάνω από την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια οι -ίσως όχι και τρελά γνήσιοι- απόγονοι των δυο από τους αρχαιότερους πολιτισμούς του πλανήτη αντάλλαξαν αμήχανα χαμόγελα και βρήκαν μια πρόφαση να συνεχίσουν μόνοι τις σκέψεις και τις ζωές τους. Τις όποιες ζωές και όποιες σκέψεις έχει ο καθένας. Κι εμένα οι σκέψεις μου περιορίζονται στον ένα, άντε δύο από τους 1δις 300 εκ. Κινέζους. Μη τρελαθούμε στο στερεότυπο δηλαδή.