αυγά

Ως παιδί ήμουν η κόρη που κάθε γονιός θα ήθελε να μεγαλώνει. Η συνταγή ήταν απλή: Καλοσυνάτη (δε κορόιδευα ποτέ τα άλλα παιδάκια παρά μόνο τους δασκάλους που τους είχα αποδώσει διαχρονικά παρατσούκλια και καρικατούρες. Επίσης είχα και το χριστιανικό φιλάνθρωπον να χαρίζω τα παιχνίδια μου), ομορφούλα (έτσι μου λέγανε, το πίστεψα και μετά είχα ουρές τους θαυμαστές), έξυπνη (γονιδιακό το πρόβλημα), καλή μαθήτρια (υπάρχουν αδιάσειστα τεκμήρια), ταλαντούχα (τραγούδι, θέατρο, ζωγραφική και στιχοπλοκία), αστεία (ας γελάσω) και κοινωνική (αμέτρητους φίλους) δημοφιλής (μια ζωή πρόεδρος). Το μόνο μου πρόβλημα ήταν πως φοβόμουν τα φίδια και πως μεγάλωνα.

Επειδή όσο μεγάλωνα γνώριζα πολύ κόσμο (δημοφιλής/κοινωνική και ομορφούλα), γνώρισα και πολλούς σκατάνθρωπους. Σύντομα κατάλαβα (έξυπνη) πως ενώ εγώ είμαι φτιαγμένη από χώμα και νερό γιατί με έπλασε ο Θεούλης που είναι οικοδόμος, εργατική τάξη- καλό παιδί, κιμπάρης, αυτοί είναι φτιαγμένοι από σκατά και κάτουρο γιατί τους έπλασε ο Διάολος, αποφράξεις βόθρων, καλό παιδί- εργατική τάξη, μπαμπέσης. Για να αντιμετωπίσω την κακία των σκατένιων έγινα Λάρα Κρόφτ εφαρμόζοντας το σοφό γνωμικό "η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει". Έβαλα σε λειτουργία το μυαλό μου (έξυπνη) και το χιούμορ μου (αστεία) και έγινα φανατικό Ειρωνίμ και μπαμ-μπουμ, πάρτους όλους κάτω. Δε γινόταν αλλιώς. Μάλιστα σε κάποια περίπτωση που έπρεπε να εξολοθρεύσω πάρα πολλούς κακούς μαζεμένους χρησιμοποίησα την ευκολία μου στη στιχοπλοκία (ταλαντούχα) και έτσι γνώρισα τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, όπως θα σας διηγηθώ μια άλλη φορά, που δε το βλέπω. Μετά όμως κατάλαβα πως η βλακεία είναι ανίκητη (πανέξυπνη) και όλη η ειρωνεία του κόσμου δε με φτάνει και σιχάθηκα τους ανθρώπους (κοινωνική), την κουτοπονηριά, τη διπροσωπία, τη τσιγκουνιά, την απαιδευσιά, την καρμιριά, τη ζήλια, τη χοντροκοπιά και έγινα σχεδόν μισάνθρωπος. Δηλαδή μισάνθρωπος κατά το 1/3. Το άλλο 1/3 ήταν με τους ανθρώπους που αγαπούσα και εκτιμούσα και σεβόμουν και θαύμαζα. Και το άλλο 1/3 είναι με ερωτηματικό "μπας και κάνω λάθος;;;;;" Έτσι. Μ' αυτά και μ' αυτά δεν είχα πια λαό να κυβερνήσω (δημοφιλής) και έγινα και αντιεξουσιάστρια. Του καναπέ κυρίως αλλά και της πολυθρόνας, της καρέκλας γραφείου, της ταβέρνας, της παραλίας κλπ.

Τώρα τι θέλω να πω με όλα αυτά; Πάμε πάλι από την αρχή.
Ως παιδί ήμουν η κόρη που κάθε γονιός θα ήθελε να μεγαλώνει. Μόνο που μια φορά, δε ξέρω τι με είχε πιάσει και πέταγα αυγά. Ήταν τότε η δεκαετία του 80 που ο κόσμος έχτιζε. Ήταν μια οικοδομή στον ακάλυπτο του σπιτιού μας. Ήταν και τα αυγά μπόλικα στο ψυγείο. Τα έπαιρνα και τα πετούσα στου Λασπιτζή την οικοδομή. Μία-δυο-τρεις, είδε τα τσιμέντα που τα είχα κάνει ομελέτα η Λασπίτζαινα, έρχεται και καρφώνει στη μάνα μου πως κάποιο από τα παιδιά της πετάει αυγά. Εννοείται πως οι υποψίες πέσαν πάνω στους αδελφούς μου. Μας παρέταξε η μήτηρ μας και τους τρεις και μας είπε με σοβαρό αλλά όχι αυστηρό ύφος "Πείτε μου ποιος από τους τρεις σας το έκανε και υπόσχομαι πως δε θα τον μαλώσω". Η υπόσχεσή της μου ήταν περιττή. Θα ομολογούσα ηρωικά "Μαμά, εγώ το έκανα". Φυσικά τήρησε την υπόσχεσή της και δε με μάλωσε αλλά προτιμούσα να με κυνηγάει με την παντόφλα παρά αυτό το εντελώς προβληματισμένο ύφος που είδα στο πρόσωπό της. Μετά, πέρασαν τα χρόνια, επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι της πως δε θα γινόμουν μια καλή νοικοκυρά που' ναι δούλα και κυρά και δουλεύει αγόγγυστα και είναι και ψηφοφόρος. Πέρασαν τα χρόνια, το πατρικό μου σπίτι εγκαταλείφθηκε από την οικογένεια και το καβάτζωσα εγώ προσωρινά γιατί παίζω τη μαμά και το παιδί. Η οικοδομή του Λασπιτζή είναι πια κατοικημένο σπίτι. Κάθε βράδυ σχεδόν ο εγγονός του Λασπιτζή τραγουδάει α-καπέλα όλες τις μεγάλες βλαχοσκυλοποπ επιτυχίες της εποχής. Έχουμε κάτι αυγά στο ψυγείο και το σκέφτομαι....