Πολεμική ανταπόκριση

Κατευθύνομαι βιαστικά και θυμωμένα προς το tube, το μετρό του Λονδίνου που κάποιος εμπνευσμένος εγκέφαλος ονόμασε...σωλήνα. Ο σωλήνας ξεκίνησε να λειτουργεί το 1863 όταν η Ελλάδα υποδεχόταν τον πρώτο από τους Γλύξμπουργκ. Εκ τότε, η Μεγάλη Βρετανία έγινε μικρή, παρέμεινε όμως βασιλευόμενη και ανέπτυξε την κατάλληλη εξωτερική και οικονομική πολιτική ώστε να δέχεται βομβιστικές επιθέσεις στο μετρό της. Ενώ η Ελλάδα, αφού αδίκησε τον Βασιλέα και τον έστειλε σπίτια του, αξιώθηκε μετρό προσφάτως και δεν ανέπτυξε την κατάλληλη πολιτική ώστε να της ανατινάζουν βαγόνια και πολίτες. Βέβαια, ποτέ δεν είναι αργά και το οικονομικό θαύμα περιμένει στη γωνία.

Περπατάω βιαστικά γιατί ήδη έχω κλείσει δεκάωρο στο «γραφείο». Δεν εργάζομαι. Διδακτορικό κάνω. Αναφερόμαστε στο πανεπιστήμιο όμως με τον όρο γραφείο, ίσως κυριολεκτώντας για την πολυτέλεια να διαθέτουμε γραφεία ή ίσως γιατί ο όρος εκφράζει εύστοχα το κλίμα: την άνευρη, απολίτικη, υπαλληλική, πελατειακή αντίληψη της βρετανικής academia nervosa. Περπατάω δε θυμωμένα γιατί μία αυτοαποκαλούμενη νεομαρξίστρια προφεσόρισσά μας κάλεσε τους φοιτητές να εντοπίσουν γόνιμα markets και να προτείνουν έξυπνους τρόπους προσέλκυσης νέων φοιτητών πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι αν η Κίνα αριθμεί τελικά 1.3 δις νεομαρξιστές.

Η πείνα όμως σαμποτάρει τη σκέψη. Είναι ένα ζήτημα που πρέπει να λυθεί άμεσα. Έχω τρεις επιλογές. Να αγοράσω σάντουιτς φτιαγμένο από αυτοδιαφημιζόμενα ως βιολογικά προϊόντα των Starbuck$ ενισχύοντας και τις προσπάθειες της πολυεθνικής καφετερίας στον αγώνα κατά της Παλαιστίνης (1). Να αγοράσω πατάτες τηγανητές από τα McDonald’$ ενισχύοντας τη φθηνή πολιτική (cheap as chips) των αμερικανών που τις μετονόμασαν French fries σε freedom fries για να κάνουν ντα τους απόγονους του Αστερίξ που είπαν τσου στο ντου στο Ιράκ (2) . Ή να προμηθευτώ από το σούπερ μάρκετ πρώτες ύλες και να μαγειρέψω. Η υποεπιλογή είναι να επικροτήσω τη λογοκρισία που προωθεί το Tesco απαιτώντας εξοντωτικές αποζημιώσεις από Ταϋλανδό πολιτικό και δημοσιογράφο που τόλμησαν να ασκήσουν κριτική στην μπίζνα που επέκτεινε τη δράση της (εμπορική και κατασταλτική) και στην Ταϋλάνδη (3) . Ή να αγοράσω προκάτ γεύμα από το Lidl που έχει αξιοποιήσει στο έπακρο τις μεθόδους κατασκοπείας των υπαλλήλων της, θυμίζοντάς Στάζι (4) . Τελικά αγοράζω εκτός εποχής λαχανικά, που ταξίδεψαν από το μακρινό Μεξικό και την εξωτική Κένυα με καύσιμα από τον αραβικό κόσμο για να μη λείψουν από την αγγλική κατσαρόλα μου. Πήρα και κοτόπουλο alien, ταϊσμένο με μεταλλαγμένα. Τα εξωγήινα κοτόπουλα θα λύσουν μια μέρα το πρόβλημα της πείνας στον πλανήτη και το δικό μου ασφαλώς (5) .

Με τις πλαστικές σακούλες ανά χείρας, πλησιάζω τις μπάρες εισόδου του μετρό. Ένας τύπος- μάλλον Ινδός- με το χαμόγελο του wannabe πωλητή μοιράζει τη δωρεάν εφημερίδα London Paper. Παίρνω την φυλλάδα που μου προτείνει. Αλλά δε μπορώ να αντισταθώ και στο βαριεστημένο και συνωμοτικό βλέμμα του άλλου -μάλλον Αφρικανός- που μου τείνει την Metro, την έτερη δωρεάν εφημερίδα με τον ευφάνταστο τίτλο. Ούτε ικέτης γονυκλινής ωστόσο δε θα με έπειθε να φορτωθώ και τη London Lite, της βλαχοπόπ κουλτούρας το τσάμπα απαύγασμα. Γι’ αυτό και προσπερνώ την Κινέζα που ανέκφραστα μοιράζει το περί ου ο λόγος έντυπο.

Εφοδιασμένη με τα δύο free press πλησιάζω ένα από τα πανταχού παρόντα ΑΤΜ και κάνω ανάληψη από την Barclay’s, την πολυεθνική τράπεζα που έχει εφαρμόσει στην επικοινωνιακή της πολιτική την πεμπτουσία της δικαιοσύνης το «you get what you pay for». Έτσι, μπορεί να σε ξεφτιλίσει αν δεν έχεις να πληρώσεις έγκαιρα τη δόση του δανείου ή να σου κάνει τεμενάδες αν είσαι επενδυταράς ή φρέσκος νοικοκυρεμένος δανειολήπτης (6). Πράγμα που ατυχώς δεν έκαναν οι Lehman Bros και επτωχεύσαμεν ομαδικώς.

Το τρένο έχει ξεκινήσει. Το Άη-Πόντ, μεγάλη η χάρη του, επίσης. Ευγνωμονώ την Apple που με απαλλάσσει από το ρόλο του ωτακουστή των παρακαθήμενών μου: μεθυσμένοι γιάπηδες, στυμμένες λεμονόκουπες των πολυεθνικών, παραμυθιασμένοι λακέδες των τραπεζών, συνειδητοποιημένοι losers και άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, συμπολίτες του Γλύξμπουργκ και της Ελισάβετ γαρ. Βυθίζω το κεφάλι μου στο λάκκο με τα free νέα. Μαθαίνω πως η Βικτωρία και ο Δαβίδ Μπέκαμ, το διασημότερο ζεύγος της μεσαιωνικής εποχής της πληροφορίας, κάπου πήγε, κάποιους είδε, κάτι έκανε. Διαβάζω τη στήλη του αναγνώστη γιατί μ’ αρέσει να ενημερώνομαι για τα πραγματικά προβλήματα του λαού. Στο σημερινό φύλλο μία 30χρονη δηλώνει πως είναι αποφασισμένη να κάνει προληπτικά botox. Μαζί σου συντρόφισσα. Δίπλα είναι η στήλη με το καμάκι. Ο ανώνυμος αφιερώνει στην ανώνυμη, για το κορίτσι με τη μπλε μάσκαρα που κατέβηκε βιαστικά στη Russel Square. Δε ψάχνω σπίτι αλλά οι διαφημίσεις των estate agencies μου κλείνουν το μάτι. Σπιταρώνες, διάκοσμος, φρου-φρου κι αρώματα. Προσφορά για λεύκανση δοντιών: στα δύο άτομα ο ένας είναι δωρεάν. Πρέπει να πείσω το σύντροφό μου να τα βάψουμε άσπρα. Ξεφορτώνομαι τις εφημερίδες στο διπλανό κάθισμα ενώ το χέρι του συνεπιβάτη πρόθυμα τις μαζεύει. Γυρνώντας στα σπίτια μας κι απόψε όλοι θα ξέρουμε πως η Αντζελίνα υιοθέτησε ένα ακόμα ορφανό, χρώματος σιέλ. Όλα τα άλλα χρώματα τα έχει στη συλλογή.

Ανοίγω για εξιλέωση ένα μυθιστόρημα που αγόρασα από τα Waterstone’$, μια αλυσίδα βιβλιοπωλείων, έναν διακινητή της πολιτισμικής παραγωγής, θεματοφύλακα της ελευθερίας του λόγου, της δημιουργίας και βέβαια της σάτιρας. Αρκεί να έχεις ή να πασχίζεις να κάνεις ένα όνομα στην κοινωνία. Αρκεί να μη θίγεις τα συμφέροντας της εταιρείας. Γι’αυτό όταν ένας υπάλληλος των Waterstone’s έφτιαξε σατιρικό blog και ανώνυμα σατίριζε τον μάνατζέρ του, χωρίς καν να αποκαλύψει πως πρόκειται για αφεντικό στα Waterstone’s, απολύθηκε (7).Αφού βέβαια τον ανακάλυψαν, τον κατασκόπευσαν και τον κατέδωσαν διάφοροι ρουφ συνάδελφοί του με τη βοήθεια πάντα των ηλεκτρονικών μέσων, βοήθειά μας.

Πριν απ’ την κρίση ήταν ο πόλεμος. Μετά την ανταπόκριση είναι τα references.


1. http://www.inminds.co.uk/boycott-starbucks.html
2. http://en.wikipedia.org/wiki/Freedom_fries
3. http://www.guardian.co.uk/business/2008/apr/08/tesco.supermarkets
4. http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/1583027/Lidl-'spied-on-staff-using-Stasi-methods'.html
5. http://www.guardian.co.uk/science/2000/mar/31/gm.food
6. http://www.thisismoney.co.uk/news/special-report/article.html?in_article_id=418636&in_page_id=108
7. http://www.guardian.co.uk/technology/2005/jan/12/books.newmedia


(Post-Media, πρώτο τεύχος)