Τον βρήκα μετά από τρία γεμάτα χρόνια, ταραγμένα. Καθήσαμε σε ένα άδειο μπαράκι, νηφάλιοι. Σα να μην είχαν μεσολαβήσει ούτε ο χρόνος, ούτε οι αποστάσεις, ούτε η προδοσία, ούτε ο χωρισμός, ούτε, το κυριότερο, τα τιποτένια λόγια. Τα λόγια που αντάλλαξαμε μέσω πρόθυμων τρίτων, μετά την καταστροφή. Όμως. Κανείς απ' τους δύο, δεν είχε το θάρρος ή μήπως την ανοησία να ξεστομίσει λόγια ποταπά κατά πρόσωπο. Εκείνα τα λόγια σύρθηκαν σαν φίδια από στόμα σε στόμα, πλήγωσαν και δηλητηρίασαν, αλλά έπειτα έπεσαν σε χειμερία νάρκη και δεν ξύπνησαν ξανά.
Μετά από τρία χρόνια που δεν ήμαστε πια ζευγάρι, καθήσαμε πλάι-πλάι, σα δυο ξένα σώματα. Είπαμε για τούτο και τ' άλλο. Κάτι είπα για ένα παραμύθι που είχα γράψει πρόσφατα. Μεγάλη κοπέλα. Κοντά 30. Κι εκείνος, περασμένα 35, γύρισε αργά κατά το μέρος μου, με κοίταξε με κάποια έκπληξη, σήκωσε τους ώμους όπως οι ανήξεροι, κατέβασε τις άκρες των χειλιών όπως οι λυπημένοι και με ρώτησε με την πιο αθώα απορία "Γράφεις ακόμα παραμύθια; Μπράβο σου, ειλικρινά".
Τώρα σηκωνόμαστε όλοι όρθιοι και τηρούμε ενός λεπτού σιγή. Μόλις θάψαμε ένα τόσο δα κομματάκι της αθωότητας. Γράφεις ακόμα παραμύθια κοτζάμ γυναίκα; Μα κάθεσαι και γράφεις παραμύθια στην ηλικία σου; Τι να πω; Μπράβο σου...
Ένα χρόνο μετά συνέχισα να γράφω παραμύθια και στιχάκια. Ήμουν πια 30-1. Κατά σύμπτωση τότε ήταν που αποφάσισα να δημοσιεύσω για πρώτη φορά. Κατά σύμπτωση, όπου έστειλα γραπτά μου έγιναν δεκτά. Τότε ήταν που τα καμάρωσα πρώτη φορά στο Εντευκτήριο και αλλού. Τότε ήταν που συνεργάστηκα με έναν συνθέτη και που απήγγειλε κάτι που έγραψα ο Δημήτρης Καταλειφός. Τότε ήταν που μου ζήτησε στίχους ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.
Και τότε ήταν που έτυχε να ξαναμιλήσουμε με μια παλιά φίλη. (Παλιά ποιήτρια κι εκείνη. Στα σχολικά χρόνια. Τότε που όλοι υπήρξαμε ποιητές. Ο μόνος λόγος που λυπάμαι για το απολυτήριο λυκείου. Για την απώλεια.) Βρισκόταν στο σπίτι μιας κοινής μας φίλης. Έτυχε να τηλεφωνήσω, έτυχε να είναι εκεί. Στο δίλεπτο συνομιλίας που μας αναλογούσε, λίγο η αμηχανία που φέρνει ο χρόνος που πέρασε, λίγο η δικαιολογία για τις χρεώσεις κλήσης απ' το εξωτερικό, είπαμε τα απολύτως τετριμμένα. Όταν πήρε το ακουστικό η φίλη στην οποία τηλεφώνησα, η πάλαι ποτέ ποιήτρια φώναξε "Μα πότε θα εκδώσεις κανένα απ' τα παραμύθια σου να το αγοράσουμε;"
Όρθιοι πάλι. Ημέρα πένθους. Θάψαμε σχεδόν τη μισή απ' την αθωότητά μας. "Σιγά να μην στα εκδώσουνε!"
Ένα χρόνο μετά, και είκοσι χρόνια απ' το πρώτο μου ποιηματάκι, έπαψα να γράφω στίχους. Αλλά ήταν πια η γραφομανία τόσο προχωρημένης μορφής που άνοιξα αυτό εδώ το ιστολόγιο. Και έγραφα ιστορίες. Γράφω ιστορίες από ανία. Όπως άλλοι λύνουν σταυρόλεξα. Γράφω ιστορίες από αγωνία. Όπως άλλοι τρώνε τα νύχια τους. Γράφω ιστορίες για επικοινωνία. Όπως άλλοι πιάνουν κουβέντα στο διπλανό τους στο λεωφορείο.
Τότε ήταν που ανακάλυψε το μπλογκ μου ο αγαπημένος Άρης Μαραγκόπουλος και μου πρότεινε να εκδώσει τις ιστορίες μου. Αλλά είχα κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς με την ματαιοδοξία και αρνιόμουν. Από τη μία να παλεύεις με το τέρας της ματαιοδοξίας για να βρεις το δρόμο σου και από την άλλη να έρχονται οι φίλοι να σου μεταφέρουν πικραμένα λόγια, να σε πικράνουν με πούστικες ερωτήσεις. Όπως χτες που ένας φίλος μου πρότεινε να συμμετέχω σε διαγωνισμό λογοτεχνίας που διοργανώνει μια εφημερίδα. Και ας ξέρει πως δεν το κυνηγάω. Δε κυνηγάω ούτε συνεργασίες με μμε, ούτε διακρίσεις, ούτε εκδόσεις.
Όρθιοι όλοι. Τέλειωσε και αυτό το post. Τη θάψαμε την αθωότητα. Αιωνία της η μνήμη. Πάμε....Πάμε να πλύνουμε κανένα πιάτο...
31 σχόλια:
Μην αφήνεις τους άλλους να θάψουν την αθωότητα σου. Όσο σκλήρο και να είναι,να μη κατανοόυν το πάθος σου. Το πάθος είναι μια μαγική δύναμη ζωής.
αυτά τα ζητήματα λύνονται, θαρρώ, με τρόπο απλό: "μου αρέσει αυτό; περνάω καλά κάνοντάς το; θα περάσω καλά αν επιλέξω να το κάνω;".
Αν η απάντηση είναι ναι, τι σε νοιάζει η ματαιοδοξία, τι σε νοιάζει η θαμένη αθωότητα, τι σε νοιάζουν (κυρίως) οι άλλοι, αυτοί με τις πούστικες ερωτήσεις;
Εγώ νομίζω πως είναι κρίμα να έχουν την ευκαιρία να διαβάζουν τις ιστορίες σου, μόνο όσοι έχουν ίντερνετ! :)
Εχω την εντύπωση πως κομμάτι της αθωότητάς μας όλοι έχουμε φυλάξει στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Αλλά δεν αισθάνονται όλοι άνετα με αυτό.
Αλλοι το κρατούν θησαυρό, άλλοι θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις πως το ξέχασαν. Αλλοι το χρησιμοποιούν επίτηδες για να αναδείξουν υποτίθεται τις ευαισθησίες τους και άλλοι το χρησιμοποιούν σαν μέτρο για την λογική.
Για πολλούς είναι χάρισμα και αν βρεις το μέσο για να την εκφράσεις πιστεύω πως είσαι πιο δυνατός, πιο ώριμος και πιο ουσιώδες από αυτούς που την απαξιώνουν.
Πίσω οι πούστιδες (μη πολιτικά ορθόν, αλλά τί να κάνουμε, με την άλλη έννοια το λέω) με τις πούστικες ερωτήσεις τους. Όποιος δεν έχει καταλάβει ότι σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί, να πάει στο κότερό του και να μας αφήσει στην ησυχία μας. Να πάει στο Ικέα να αγοράσει καναπέδες.
Παρεμπιπτόντως δεν πιστεύω στα κρίματα. Δεν πιστεύω στον καθαγιασμό του γραπτού κειμένου μέσω της έκδοσης. Δεν πιστεύω και στην αθωότητα. Καλή συνέχεια.
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις. Και η εμπνευσμένη "λεξοπλαστική" σου ικανότητα. Σχεδόν ποτέ όμως δεν συμφωνώ με τις θέσεις σου. Και με το ...ύφος σου. Για να μιλάμε με ειλικρίνεια.
Καλή σου μέρα!
Έχει ο καιρός γυρίσματα. Και γύμνια και αθωότητα και πείσμα και ματαιδοξία. Καλή τύχη και όσο το δυνατόν σωστότερες αποφάσεις, εύχομαι. Για σένα, για όλους μας.
Με τσίγκλισε τούτο το κείμενο. Πολύ ματαιοδοξία. Στο κάτω κάτω αν θες να εκδοθείς κυνήγα το, αν πάλι δε θες μεγάλη κοπέλα είσαι, δεν σου βάλανε και το πιστόλι στον κρόταφο.
Συγνώμη για το ύφος, δεν είναι από διάθεση να σου την "πω", απλά αναρωτιέμαι ποιός ο σκοπός του κειμένου. Αν γράφεις από εσωτερική ανάγκη δεν νομίζω πως τα σχόλια των "φίλων" θα κάνουν τη διαφορά. Ή μήπως όχι;
πες τα ρε mamma, εχουμε γεμισει ψωνια που νομιζουν οτι ειναι ντοστογιεφσκηδες
Οτι λες μαλακίες θα το ξερεις υποθέτω. Αλλα εντάσσεται κι αυτό στη δραματουργία, να τις λες πειστικά.
Ποτε δεν υπήρξαμε αθώοι.
:)
@ThirdEye,Πάθος λες... Σωστά. Δε το είχα σκεφτεί ως τέτοιο. Και δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιον ενοχλώ. Να'μουν αλκόολα, να'μουν μανιώδης καπνίστρια, να 'μουν τζάνκι να πεις μη πίνεις, μη καπνίζεις, μη τρυπιέσαι, τα ξύδια, τα τσιγάρα και η πρέζα δε φτάνουν για όλους. Αλλά δε κατάλαβα. Δε λέω καν πως κάνω λογοτεχνία (ή πως έγραφα ποίηση) για να μου πούνε σώνει, έγκωσε η λογοτεχνία, δε θέλουμε άλλο.
@Кроткая, αν δε με ένοιαζε, δε θα υπήρχε λόγος να γράψω αυτό το κείμενο. :( Προφανώς, καλώς ή κακώς, με θυμώνουν ή με πληγώνουν μπηχτές τέτοιου τύπου.
@unripe, κάπως έτσι... :) Η αθωότητα αν δεν ήταν έννοια θα ήταν ένα αδέσποτο κουτσό σκυλί. Ε;
@apologia pro sua vita, συμφωνώ στα δε πιστεύω σου, με εξαίρεση την αθωότητα. Απέναντί μου αυτή τη στιγμή είναι ένα μωρό που μπαμπαλίζει. Θέλω να πιστεύω πως αυτά που λέει είναι αθώα. ;) :)
@Alexandros, καλή η εξήγα! ;) Σε τιμά, τολμώ να παρατηρήσω.
Και ποιος σου ειπε οτι δεν κανεις ποιηση οταν πλενεις τα πιατα;
Οπως στην "Πρεβεζα" οι γυναικες "καθαριζαν κρεμμυδια", ετσι και συ μαλλον αγαπιεσαι.
Ματαιοδοξια ή ατολμία; Ελα, τωρα, γνωριζεις εκ των προτερων την απαντηση.
Νεκροφάνεια μυριζομαι.Σε τρεις μερες ξαναπες μας.
@wert01gf, αμήν! :)
@mamma, "Πολύ ματαιοδοξία." Μα αφού σου λέω παλεύω με το τέρας. :( Δεν είπα πως το νίκησα, να γίνω έκθεμα σε μουσείο να'ρχεστε να βλέπετε την μη ματαιόδοξη. Γιατί το επισημαίνεις, αφού δεν παραλείπω να το δω σαν πρόβλημα; (Δε ρωτάω καθόλου με ύφος. Προσπαθώ να καταλαβω πού χάνεται η συνεννοηση).
"Στο κάτω κάτω αν θες να εκδοθείς κυνήγα το, αν πάλι δε θες μεγάλη κοπέλα είσαι, δεν σου βάλανε και το πιστόλι στον κρόταφο."
Αυτό, με όλο το θάρρος, είναι μέγιστη παρανόηση. Είναι σα να χρησιμοποιείς το πρόβλημά μου για να μου το στρέψεις εναντίον μου. Ναι, είμαι μεγάλη κοπέλα. Μήπως πρέπει αυστηρά να εκτελώ χρέη μητέρας, συζύγου, εργαζομένης ως "μεγάλη κοπέλα";
Ναι, δεν επιδιώκω ούτε να εκδοθώ, ούτε διακρίσεις, ούτε συνεργασίες με μμε όπως συνηθίζεται στην μπλογκόσφαιρα.
Ναι, δεν μου έβαλε κανένας το πιστόλι στον κρόταφο και δε θυμάμαι και να υπαινίχθηκα κάτι τέτοιο.
"απλά αναρωτιέμαι ποιός ο σκοπός του κειμένου."
Ο σκοπός του κειμένου είναι αυτός: ως γυναίκα προσβάλλομαι όταν αισθάνομαι ότι οι άλλοι οριοθετούν τα όρια των επιλογών μου, ενώ γινεται αντικείμενο ειρωνείας κάτι το οποίο για χ-ψ λόγους γουστάρω πολύ να κάνω και το οποίο δεν επιδιώκω να εκμεταλλευτώ για να θρέψω το εγώ και τη ματαιοδοξία μου. Ο σκοπός ήταν να μεταφέρω αυτό το συναίσθημα εδώ πέρα.
"Αν γράφεις από εσωτερική ανάγκη δεν νομίζω πως τα σχόλια των "φίλων" θα κάνουν τη διαφορά. Ή μήπως όχι;"
Όχι. Επηρεάζομαι από τους σημαντικούς άλλους. Και πληγώνομαι από κακιούλες. Εσύ όχι;
"Συγνώμη για το ύφος, δεν είναι από διάθεση να σου την "πω""
Δε χρειάζεται. Δε μιλάμε πρώτη φορά, ντε. ;) Συγνώμη και για το δικό μου, ε;
@Ανώνυμος, call me Fiodor. :b
@Nomad, να μη σε πω και ρε, τι μαλακίες λέω;
@Τic-tac, "Και ποιος σου ειπε οτι δεν κανεις ποιηση οταν πλενεις τα πιατα;"
Εσένα ποιος σου είπε πως διαφωνώ; Δες αυτό.
http://niemandsrose-niemandsrose.blogspot.com/2009/02/blog-post_17.html
Υπαρχει δίλημμα ανάμεσα στη ματαιοδοξία και την ατολμία;
Νεκροφάνεια, μπορεί. Θα δείξει.
ναι, εντάξει, αλλά να μη σε νοιάζει! ;)
Ένα κεφαλαιώδες ζήτημα που βλέπω σε μια έκδοση πχ, είναι αυτό των Εκδοτικών που βγάζουν περισσότερα από το συγγραφέα. Δεν είναι πολύ ωραίο.
Ένα άλλο ζήτημα από την άλλη είναι πως αν τόσοι και τόσοι συγγραφείς αλλά και μουσικοί που έχουν δεχθεί να «κυκλοφορήσουν», είχαν επιλέξει το δρόμο του underground, πώς εγώ θα μάθαινα ποτέ οτί υπήρξε πχ. ο Μπόρχες; (Φυσικά δεν ειμαι ενάντια στο underground, κάθε άλλο! Απλά ερωτώ...)
Τέλος μ΄αρέσει ένα ρητό που λέει ότι σταδιακά στη ζωή ανταλλάσσουμε την αθωότητα με τη σοφία.
@Κροτ, εδώ με νοιάζει τι λέει ο dkamen που οι 12 στις 10 κουβέντες που λέει είναι μπινελίκια! :)
@χ.ζ., το θέμα είναι πως εγώ ξέρω πως δεν είμαι Μπόρχες και γι' αυτό δεν ρίχνω λίπασμα στη ματαιοδοξία μου. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω...
Πάντως, αυτό με τη διακίνηση που λες σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Με λίγα λόγια, τα εναλλακτικά μέσα έχουν καταργήσει το underground. Εκδιδόμεθα κανονικά. Χωρίς αντίτιμο...με κάποιο τίμημα όμως.
@dkamen, ζωγραφίζεις! :)))
Συγγνώμη που δεν καταλαβαίνω γιατί σε ενοχλούν τα λόγια των άλλων, πάνω σε κάτι που γουστάρεις εσύ να κάνεις και λόγο δεν γυρεύεις από κανέναν.
Πάω να πλύνω και τα δικά μου πιάτα!
Καλημέρα!
@Dana_Semitecolo, "Συγγνώμη που δεν καταλαβαίνω γιατί σε ενοχλούν τα λόγια των άλλων, πάνω σε κάτι που γουστάρεις εσύ να κάνεις και λόγο δεν γυρεύεις από κανέναν."
'Ελα ντε! :)
Πες μου τώρα πως δεν έχεις ακούσει πικρόχολα σχόλια ( 1 και 2) γιατί θα το σπάσω σήμερα το πιατικό αντί να το πλύνω! ;)
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Άλλοι γράφουν από άνια, άλλοι από ανάγκη. Ωστόσο την αθωότητά σου μάλλον δεν την έχασες. Και γι' αυτό πρέπει να είσαι περήφανη. Μέρα καλή
Συγνώμη αλλά εγώ και να εκδόσω θέλω και να γίνω μεγάλος ποιητής και να είμαι ματαιόδοξος μέχρι το κόκκαλο. Γράφω από ανάγκη και δεν έχεί λόγο κάνενας να μου επιβάλει την άποψή του στο ψώνιο μου. Άλλωστε και πριν ακόμα βγάλω στη φόρα μέσω των ιστοσελίδων κάποιων γραπτών μου δεν τα έβλεπε κανείς. Άντε καμία γκόμενα όταν της χάριζα ένα κείμενο. Γιατί λοιπόν εσύ να ακούς τους άλλους; Ξέρεις σίγουρα πως γυναίκα και πιάτα είναι συνυφασμένη έννοια λανθασμένα αλλά γυναίκα και ποίηση είναι επίσης συνυφασμένη έννοια σωστά. Η επιλογή είναι δική σου αν και πιστεύω πως την επιλογή την έχεις κάνει.
Με εκτίμηση
Για το ιβέντ με τους έξι μπλόγκερς...ναι μεν δίνονται τσάμπα τα βιβλια, αλλά και μόνο ότι το σπονσοράρει η Άμστελ...δεν είναι αποτρεπτικό;
Αν υποθέσουμε ότι είχα κείμενο για δημοσίευση δε θα δεχόμουν σε καμία περίπτωση να χρησιμοποιηθεί διαφημιστικά...καλύτερος ο Εκδοτικός μη σου πω.
Λες μαλακίες οτι
" Γράφω ιστορίες από ανία. Όπως άλλοι λύνουν σταυρόλεξα. Γράφω ιστορίες από αγωνία. Όπως άλλοι τρώνε τα νύχια τους. Γράφω ιστορίες για επικοινωνία. Όπως άλλοι πιάνουν κουβέντα στο διπλανό τους στο λεωφορείο. "
Στην πραγματικότητα οι ιστορίες επιλέγουν να γραφτουν απο εσένα, τον χ, τον οποιον. Κανείς δεν γραφει ιστορίες από οτιδήποτε. Οι ιστορίες εγγράφονται μεσα του. Εσυ απλα απελευθερώνεις την Αφροδίτη που υπηρχε παντοτε μέσα στην πέτρα.
Εννοώ οτι δεν επιλεγεις, επιλεγεσαι απο. Κι αν σου φαίνεται μεταφυσικό, θα σου πω οτι κι εγω μπορεί να λεω μαλακίες, αλλα είναι παταφυσικό.
:ΡΡΡ
Η γνώμη μου είναι ότι τις περισσότερες φορές η λέξη «αθωότητα» απλώς αντικαθιστά για ύποπτους λόγους τη λέξη «ανοησία».
Επίσης, νομίζω ότι όσες είναι οι κηδείες της αθωότητας άλλα τόσα είναι και τα γεννητούρια της. Μην χαλιέστε λοιπόν. Αθώα γεννηθήκατε και αθώα θα μεγαλώσετε. Εκτός και αν θεωρείτε τον εαυτό σας ένοχο.
Το αν εκδοθείτε ή όχι ή αν είστε ματαιόδοξη ή όχι μας ενδιαφέρει μόνο στο βαθμό που το ερώτημα αυτό παράγει κάτι που να μας είναι χρήσιμο. Η ευθύνη της γραφής σας υποφέρει όταν γράφετε τέτοια σκατοπόστ. Κανέναν σοβαρό άνθρωπο δεν ενδιαφέρει το γιατί τα λέει ο καλλιτέχνης και πολύ περισσότερο δεν τον ενδιαφέρει το γιατί δεν τα λέει, ειδικά όταν τον ενδιαφέρει το τι λέει και όταν ο καλλιτέχνης δεν είναι ο Καζαντζίδης.
Συνεπώς πιστεύω ότι αυτό το ποστ ήταν κακό με αποτέλεσμα να παράγει και κακά κόμεντς (βλέπε άιλαντ).
Γι’ αυτό το λόγο το κόμεντ αυτό θα αυτοκαταστραφεί.
3….2……1……
Νο κόμεντ.
@Λακης Φουρουκλας - Lakis Fourouklas, η αθωότητα δε χάνεται. Πυροβολείται απ' αυτούς που δεν έχουν ιδέα τι είναι αυτό το πράμα.
@island, καμωμένη επιλογή, λες; :)
@χ.ζ., ξέρω' γω; Είναι αποτρεπτικό; Γιατί;
@Nomad, ε,τότε αν θες να ξέρεις και οι μαλακίες που γράφω επιλέγουν να γραφτούν μέσα από μένα. Δε βρήκα τρόπο να τις εμποδίσω, μον σερί.
@Λουκά, το σχόλιό σου είναι γάμησέ τα τιποτένιο απ' άκρη σ' άκρη.
Απ' το ότι κότσαρες το god.com για δ/νση σου, απο το ότι τη λες σε γ' πρόσωπο στον island, από το το ό,τι μιλάς σε α' πληθυντικό λες και εκπροσωπείς κανένα σύλλογο να πούμε, από το ότι χρησιμοποιείς επιθετικούς χαρακτηρισμούς (άλλο από τους επιθετικούς προσδιορισμούς) αλλά επιχείρημα ουδέν, από το ότι επιχειρείς ανίερες συγκρίσεις με βάση την καλλιτεχνία που διάολε δεν την αποδέχομαι για την αφεντιά μου (το αντίθετο λέω, αλλά πού...),από το ότι αραδιάζεις σαχλεπίσαχλα αποφθέγματα τύπου ημερολόγιο τοίχου.
10 Μαρτίου 2009
"Η αθωότητα είναι η ύποπτη αντικατάσταση της ανοησίας"
Φσσσςςς! Τι λες τώρα!
Πάλι καλά δλδ που δεν έγραψες σαν ανώνυμος...
ντάξει, αν πρέπει να συζητήσουμε και το αν και γιατί είναι αποτρεπτικό, αποσύρομαι.
να με συμπαθάς για την προηγ. πιθανή αγένεια.Λοιπόν σε προηγούμενο ποστ δεν έγραφες ότι έχουμε πόλεμο; εναντίον ποιανού λοιπόν;
@χ.ζ., δε "μιλάμε" πρώτη φορά για να απολογείσαι...Κοίτα, ότι έχουμε πόλεμο έχουμε. Τό'πα και δε το παίρνω πίσω. Αλλά από την άλλη δε δέχομαι και τη δαιμονοποίηση του κεφαλαίου. Δλδ, εν προκειμένω, τι κάνει τη διαφορά; Αν την έκδοση την ανέλαβε οικονομικά η άμστελ ή ο Χ εκδοτικός;
Θυμηθηκα και τον Μηχανισμό του Άσιμου. Δε ξέρω πού κολλάει. Αύριο, με πιο καθαρό κεφάλι, μπορεί κάτι πιο σοβαρό να έχω να πω. (Μεγάλη κουβέντα άνοιξες! :) )
"Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής
Και να γυρίσω δίσκο
Θα ‘ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείς
Πως έτσι δεν τη βρίσκω".
Λοιπόν. Ο εκδοτικός σου λέει "θα σε βγάλω τσάμπα, αλλά θα αγοράσεις 1500 αντίτυπα του ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΟΥ".
Η Μπυροεταιρία σου λέει "θα σε βγάλω τσάμπα, αλλά στο τέλος της παρουσίασης θα πεις THIS IS MY DREAM".
Επιλέξτε. Μήπως, λέω, μήπως είναι καλύτερα στο τέλος της παρουσίασης να ξεχάσεις να πεις THIS IS MY DREAM, αντί να χώσεις 1500 ευρώ για να αυτοδιαβάζεσαι;;;;
Δεν είμαι σίγουρη, αλλά το ερώτημα δεν είναι και για πέταμα.
Και τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι γιατί η κοινή γνώμη που είναι οι γονείς σου, οι φίλοι σου, οι γνωστοί σου, βλέπουν οτιδήποτε καλλιτεχνικό ως πάρεργο. Γιατί οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν με σημαίες και με ταμπούρλα, γιατί οι φίλοι που μας μύησαν στην επαναστατική τζιβάνα και την εναλλακτική γιόγκα, δεν μας παίρνουν στα σοβαρά άμα κάνουμε κάτι που δεν βγάζει φράγκα και δεν το γράφει η Ελευθεροτυπία.
Γιατί ρε κάβουρα;
από ανία, αγωνία ή επικοινωνία (σα σκυλάδικο βγήκε αυτό) πάντως παραμένει το γεγονός ότι γράφεις ωραίες ιστορίες.
Δημοσίευση σχολίου