άρον

Κι αφού φτάσαμε ένα δρόμο κάτω απ' το σπίτι και καθόλου κίνηση δε συναντήσαμε καθ' οδόν, και γι΄αυτό θα έπρεπε να σταυροκοπηθούμε, εάν πιστεύαμε, ένα πούλμαν είχε κλείσει το δρόμο. Κόβει ταχύτητα και σταματάει πίσω από το πούλμαν, αλλά δείχνει εκνευρισμένος. Και οι οδηγοί ταξί όταν εκνευρίζονται βγάζουν το κεφάλι έξω απ΄το παράθυρο για να ακουστούν οι φωνές σε μη πελατικά αυτιά. Δε πρόλαβε να ανοίξει το στόμα του. Ο άλλος εκπαιδευμένος στη σημειολογία οδηγός, σχολικού λεωφορείου, που παρκαρισμένος στα δεξιά μας καθάριζε το παρμπρίζ με ένα πανάκι του κάνει νόημα που δε χρειάζεται να είσαι άσος στη νοηματική για το εννοήσεις: χαλαρά, ηρέμησε, κούλαρε. Αλλά ο ταξιτζικός εγκέφαλος το επεξεργάστηκε αλλιώς και κόρναρε. Ίσως να μην το επεξεργάστηκε καν. Ίσως είναι εξαρτημένο αντανακλαστικό το κορνάρισμα για τους ταξιτζήδες. Ο έτερος επαγγελματίας οδηγός:

"Σιγά ρε φίλε, αφού βλέπεις ότι υπάρχει πρόβλημα..."
"Τι πρόβλημα υπάρχει ρε φίλε; "
"Έλα, μιλάς κι από πάνω που εσείς κλείνετε το δρόμο όποτε σας την... άντε τώρα."
"Τι δρόμους κλείνουμε εμείς; Τι λες τώρα;"
"Όπου θέλετε σταματάτε και δεν υπολογίζετε..."
"Καλά, καλά..."

Δυο άνθρωποι πλησιάζουν την πόρτα του πούλμαν, κάτι λένε γρήγορα στον οδηγό και ξαναγυρνάνε πίσω. Επιστρέφουν με έναν τρίτο που τον σπρώχνουν να μπει. Τον πάνε σηκωτό σχεδόν. Αντιστέκεται έντονα χτυπώντας χέρια- πόδια στον αέρα. Ο πατέρας, η μητέρα και ο γιος γυρίζουν τις πλάτες στο λεωφορείο και επιστρέφουν στο σπίτι. Ο γιος με το κεφάλι πολύ σκυμμένο. Τόσο πολύ εμείς που δεν είμαστε καθυστερημένοι αλλά βιαστικοί για νά 'μαστε στην ώρα μας, δε το σκύβουμε. Το παιδί που δε θέλει να πάει στο ίδρυμα, στον ξενώνα, στο όπως διάολο το λένε και οι γονείς που θέλουν, πρέπει -όπως θες πες το- να το στείλουν οπωσδήποτε. Επιστρέφει στο σπίτι με το έτσι θέλω. Και οι γονείς με κάποιο θέλω κάπου τριών δεκαετιών, τώρα έτσι. Τα οχήματα βάζουν πρώτη και ξεκινούν. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Οικογένεια. Έτσι πρέπει να σκέφτομαι. Έτσι δε θέλω.